Κι άμποτε τέλειωνε το πάτημα των σταφυλιών, κι ο μούστος έβραζε μες τα βαρέλια, τα τσίπουρα (τα τσαμπιά και οι φλούδες των πατημένων σταφυλιών) στέγνωναν πάνω στα καπνόπανα απ’ τις λιάστρες, που έβρισκαν τώρα κι άλλη χρησιμότητα, γιατί αργότερα θα τα χρησιμοποιούσαν και για το μάζεμα της ελιάς. Κι ετοιμαζόταν τα καζάνια.
Τα καζάνια (ειδικά μπακιρένια σκεύη απόσταξης) που μάλιστα ήταν δηλωμένα και στην Εφορία γιατί χωρίς ειδική άδεια απαγορευόταν το καζάνιασμα. Και η διαδικασία της παραγωγής του τσίπουρου τότε στο χωριό, αποτελούσε πραγματική ιεροτελεστία, που τηρούνταν κάθε χρόνο, σχεδόν με θρησκευτική ευλάβεια! Το φρέσκο τσίπουρο – απόσταγμα γνώσης και εμπειρίας αιώνων – σε λίγο θα αρχίσει να ρέει από τον αποστακτήρα, και ένα πραγματικό γλέντι θα άρχιζε να στήνεται γύρω από το «καζάνι», με μεζέδες πάνω στη θράκα και το κλαρίνο να παίρνει φωτιά.
Εκεί στη γειτονιά εκτός απ’ το καζάνι το δικό μας, καζάνι είχε κι ο Ρόμπολας κι ο Ντόβας. Το δικό μας το θυμάμαι μέχρι πριν καμιά δεκαριά χρόνια ξαπλωμένο σαν μεγάλη αναποδογυρισμένη κατσαρίδα, στο κατώι του παλιού σπιτιού. Πέρασε μια μέρα ένας γύφτος παλιατζής, έπιασε στο μπλα-μπλα τη μακαρίτισσα τη μάνα μου, ίσως τη βρήκε και σε ανάγκη, πάει το καζάνι, της το ‘φαγε για μερικά ευρώ.
Τώρα καζάνι υπάρχει μόνο ένα απ’ ότι ξέρω στο χωριό. Το έχει ο Μήτσος ο Αλεξάκης με το Καφενείο. Και μόνο εκεί πάει τώρα, να ρίξει κάνα ξενύχτι ο Θεός Διόνυσος.
AGGELOKASTRO NEWS.
Μπούτιβας Κώστας –Καστρινός.
