Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2016

Παναγιώτης Μαλτέζος, ο “Στρατηγός” των δρόμων.

Άλλος ένας δρομέας παντός καιρού, που του αρέσουν οι μεγάλες προκλήσεις και οι αποστάσεις σε όλα τα εδάφη έχοντας  μέχρι στιγμής συμμετάσχει στους δυσκολότερους ελληνικούς αγώνες. Πρόκειται για τον Παναγιώτη Μαλτέζο, περισσότερο  γνωστό στη δρομική κοινότητα ως Εtien ή με το παρατσούκλι “Στρατηγός”. O Παναγιώτης, ένας άνθρωπος που έχει πάντα τον καλό λόγο και το χαμόγελο στα χείλη του, με τα κατορθώματά του και το πολύ γλαφυρό και απλό τρόπο που τα παρουσιάζει, έχει εμπνεύσει πολύ κόσμο να ασχοληθεί με το τρέξιμο και να δοκιμαστεί σε διαδρομές-αγώνες που χαρακτηρίζονται από το σημείο της υπέρβασης.
Παναγιώτη πότε και πως ξεκίνησες το τρέξιμο;

   Ξεκίνησα να τρέχω έναν χρόνο πριν τον επετειακό μαραθώνιο της Αθήνας, το 2009. Αιτία, όσο και αν σου φανεί παράξενο ήταν η βαρεμάρα μου!! Ήμουν σε άδεια, ήταν Αύγουστος θυμάμαι,  και έχοντας πολύ ελεύθερο χρόνο αποφάσισα να κάνω κάτι σχετικό με άσκηση, έτσι σταδιακά μέρα παρά μέρα άρχισα να τρέχω από 20 λεπτά τη φορά μέχρι που κατάφερα το Γενάρη να μπορώ να τρέχω έως και μιάμιση ώρα συνεχόμενα. Μέχρι τότε, από τα είκοσι δύο μου δηλαδή και μετά, δεν είχα ασχοληθεί με οτιδήποτε που να έχει σχέση με τον αθλητισμό. Αγνοούσα τα πάντα περί αγώνων, παπουτσιών, αθλητικού εξοπλισμού κλπ. Τον επόμενο Απρίλη, αγόρασα ένα καλό ζευγάρι δρομικά παπούτσια, (που όπως αποδείχθηκε μετά από δύο χρόνια δεν κάνανε για το πάτημά μου) και σύντομα όταν έμαθα για τον επετειακό μαραθώνιο της Αθήνας αποφάσισα να συμμετάσχω σε αυτόν. Έτρεχα χωρίς καθοδήγηση, με ότι καιρό κι αν είχε, όπως μου υπαγόρευε η αίσθησή μου. Μάλιστα, για να δοκιμάσω τον εαυτό μου στα σαράντα δύο χιλιόμετρα ένα βραδάκι του Ιουνίου με πανσέληνο έτρεξα για προπόνηση αυτήν την απόσταση και λίγο παραπάνω γιατί είχα ξεχαστεί με το μέτρημα, στο χωμάτινο ποδοσφαιρικό γήπεδο του χωριού μου στη Κατούνα. Είχα κάνει 4:15 θυμάμαι και ένιωθα πια ότι θα μπορούσα να αναμετρηθώ με το θεριό.

Τι σημαίνει για εσένα το τρέξιμο, πόσο τακτικά τρέχεις, κάνεις πολλά χιλιόμετρα;

   Το τρέξιμο πια για εμένα έχει γίνει τρόπος ζωής, έχει τύχη να τρέχω ασταμάτητα επί ένα μήνα, όχι πολλά χιλιόμετρα κάθε φορά, αλλά γενικά δεν απέχω για μεγάλα διαστήματα από τη δραστηριότητα. Το μυαλό μου όταν τρέχω ταξιδεύει, χαλαρώνει, σκέφτομαι θέματα που με απασχολούν, φίλους, αγώνες κλπ. Δε βαριέμαι ποτέ όταν τρέχω. Είναι εκπληκτικό, όταν τρέχεις βρίσκεις την ισορροπία σου, δίνεις λύσεις  σε ότι σε απασχολεί!

   Τα περισσότερα χιλιόμετρα που έχω τρέξει για προπόνηση σε μία εβδομάδα είναι εκατόν δύο, ξέρω φαντάζουν πολύ λίγα για τους αγώνες στους οποίους έχω συμμετάσχει, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Γενικά τρέχω από εξήντα έως ογδόντα την εβδομάδα και ανάλογα με τον αγώνα που θα συμμετάσχω τα τρέχω σε άσφαλτο ή σε χωματόδρομο. Στο χωριό μου προπονούμαι πάντα σε δύο είδη διαδρομών, μία ασφάλτινη έντεκα χιλιομέτρων και μία χωμάτινη, πολύ ανηφορική με 12% μέση κλίση και αυτή έντεκα χιλιομέτρων. Και παρόλο που πάντα επαναλαμβάνω τις ίδιες αυτές διαδρομές δεν έχω βαρεθεί ποτέ να βγω για προπόνηση. Δεν τρέχω ποτέ με gps, έχω ένα απλό ρολόι και σε μετρημένες διαδρομές παρακολουθώ τον ρυθμό μου ανάλογα με τα περάσματα που κάνω, γενικά δε με αγχώνει η ταχύτητα. Ο στόχος μου πάντα όταν συμμετέχω σε αγώνες είναι ο τερματισμός και όχι η επίδοση.

Ακολουθείς κάποιο προπονητικό πρόγραμμα, σε συμβουλεύει κάποιος;

   Μπα, όχι, ποτέ δεν αναζήτησα τη βοήθεια κάποιου πιο ειδικού αν και πολλές φορές μου δόθηκε η ευκαιρία να το κάνω. Πιστεύω ότι λόγω χαρακτήρα δε θα μπορούσα να ακολουθήσω κάποιο προπονητικό πλάνο με αποτέλεσμα να στενοχωρήσω και αυτόν που μου το έδωσε αλλά και τον εαυτό μου. Το πρόγραμμα το διαμορφώνω μόνος μου ανάλογα με το στόχο και το είδος του αγώνα που θα συμμετάσχω και με τη βοήθεια της πληροφορίας που μας παρέχει το διαδίκτυο. Γενικά δεν κάνω διαλλειματικές. Πιο πολύ ελεύθερα χιλιόμετρα κάποια σε γρηγορότερο ρυθμό, ας πούμε tempo και βέβαια long run.

Ποιοί είναι οι σημαντικότεροι αγώνες στους οποίους έχεις συμμετάσχει;

   Δε μπορώ να πω ότι τους ξεχωρίζω, για εμένα είναι όλοι τους σημαντικοί. Ισως όμως επειδή μου αρέσει πολύ η Ιστορία, να έχω μία αγάπη γι΄αυτούς που έχουν ιστορικό υπόβαθρο. Συμμετέχω σε αρκετούς αγώνες που γίνονται κοντά στη περιοχή μου,(είμαι μέλος του ΣΔΥ Αγρινίου), Λευκάδα, Ιωάννινα, κλπ και με τίποτα δε θα αφήσω την κλασσική διαδρομή των 42 χιλ.

   Σε ότι αφορά στις υπεραποστάσεις, έχω συμμετάσχει μια φορά στον  Ευχίδειο Αθλο (107,5 χιλ), τρεις φορές στον Μαραθώνιο Ολύμπου, και ύστερα από αναβάθμιση…. άλλες δύο φορές στον ΟΜΤ100. Επίσης  μια φορά στα 80 χιλ στο Ζαγόρι , δύο φορές στα 70 χιλ από το παλάτι της Φαιστού έως αυτό της Κνωσού, τρεις φορές στο φεστιβάλ υπεραποστάσεων  στο εικοσιτετράωρο εντός γηπέδου, μια φορά στον Φειδιππίδειο δρόμο από Αθήνα μέχρι Σπάρτη, δυο φορές στο κατοστάρι στη Ψάθα και πριν από λίγες μέρες  δοκιμάστηκα στο Σπάρταθλο. όπου βίωσα μία πρωτόγνωρη εμπειρία!!, με την αναλυτική μου περιγραφή να είναι καθοδόν!!

Παναγιώτη είσαι 48 ετών, ώριμος δηλαδή δρομέας, με τους τραυματισμούς πως τα πας;

   Τραυματισμούς  ευτυχώς δεν είχα σχεδόν ποτέ, έχω σταθεί πολύ τυχερός σε αυτό το τομέα. Να σκεφτείς μάλιστα ότι δε κάνω ποτέ διατάσεις γι αυτό και η ευλυγισία μου είναι εξαιρετικά κακή. Το μεγαλύτερο διάστημα που θυμάμαι να έχω κάτσει εκτός  προπόνησης λόγω ενοχλήσεων είναι πέντε ημέρες, το σώμα μου ευτυχώς γιατρεύεται από μόνο του. Πάντα σέβομαι όμως τα μηνύματα που μου δίνει, το “ακούω” και ενεργώ ανάλογα. Όταν νιώσω κάτι να με ενοχλεί σταματάω και πολύ σύντομα επανέρχομαι. Τώρα πια είμαι σε τέτοιο βαθμό  εξοικειωμένος με το τρέξιμο  που όσο και να ταλαιπωρηθώ δε τραυματίζομαι σοβαρά. Βέβαια “εκμεταλλεύομαι” και τις ειδικές γνώσεις φίλων, (δίνω μεγάλη βάση στην φιλία γενικότερα), τους συμβουλεύομαι και ανάλογα πάντα ενεργώ.

Πες μου τι σου αρέσει στις μεγάλες αποστάσεις, τους πολύωρους αγώνες, σε φοβίζει κάτι, τι σε κάνει να θες να συνεχίσεις;

   Ο βασικός λόγος για τον οποίο τρέχω είναι για να διερευνήσω τα όρια μου. Πιστεύω ότι ο άνθρωπος έχει ανεξάντλητες δυνάμεις μέσα του, δεν έχει όρια, απλά οι περισσότεροι από εμάς δεν τα έχουμε ανακαλύψει ακόμα ή για κάποιο λόγο δεν ελευθερώνουμε αυτές τις δυνάμεις. Εγώ αυτή τη δύναμη, την ενέργεια αν θες, την εκτονώνω με το τρέξιμο. Το σώμα ακολουθεί  όσα του ζητήσει η ψυχή, το πνεύμα. Εκεί βρίσκεται η δύναμη μας.

   Η μόνη πραγματικά έννοια που έχω όταν συμμετέχω σε ένα πολύωρο αγώνα είναι μήπως το κορμί μου με προδώσει, μήπως από κάποιο τραυματισμό το σώμα μου αντιδράσει σε όσα το μυαλό μου του ζητήσει, γιατί γι αυτό δεν έχω τη παραμικρή ανησυχία!. Ευτυχώς μέχρι στιγμής δεν έχω εγκαταλείψει σε κανένα αγώνα, έχω σταθεί τυχερός, το σώμα μου ακόμα καλά κρατάει. Δε σου κρύβω πάντως ότι κάποια στιγμή θέλω να βιώσω το συναίσθημα της εγκατάλειψης, θέλω να νιώσω και να περιγράψω αυτά τα νέα συναισθήματα. Όταν συμμετέχω σε μεγάλους αγώνες έχω σαν εφόδια τη φαντασία και την υπομονή. Χωρίζω τη διαδρομή σε πολλούς μικρούς στόχους, ορόσημα. Όταν ξεπερνώ κάθε ένα από αυτά απολαμβάνω μια μικρή νίκη που θα με οδηγήσει στην επόμενη και το σύνολο τους στη μεγάλη νίκη, το τερματισμό.

   Ξέχασα ίσως όμως να σου πω το σημαντικότερο. Στις υπεραποστάσεις και γενικότερα σε όλους τους αγώνες, αντλώ πολύ δύναμη από το κοινό. Φίλοι, γνωστοί και μη, εθελοντές, κόσμος που απλά μας παρακολουθεί τη προσπάθεια μας, μου χαρίζει απίστευτη δύναμη και ενέργεια. Νιώθω πραγματική ευγνωμοσύνη για όσους με στηρίζουν, ένα μεγάλο μέρος της επιτυχίας μου οφείλω σε αυτούς.

   Στον μαραθώνιο πια συμμετέχω για τον κόσμο, τους φίλους που με αγαπούν και με στηρίζουν, κάνω ένα μεγάλο πάρτι αν θες, νιώθω μια υποχρέωση απέναντι τους, ότι τους το χρωστάω και  με αυτό τον τρόπο ανταποδίδω έστω και λίγο την αγάπη τους.

Τρέχεις μόνος ή με παρέα; στους πολύωρους αγώνες θες συντροφιά;

   Σχεδόν πάντα τρέχω μόνος,  Μου αρέσει αυτό, ειδικά δε σε πολύωρους αγώνες όταν είμαι παρέα με κάποιον και μιλάμε, αποσυντονίζομαι, χάνω το ρυθμό μου. Η υπεραπόσταση είναι καθαρά εγκεφαλική διαδικασία, απαιτεί συγκέντρωση. Αυτός είναι μεταξύ των άλλων αυτονόητων βέβαια, και είναι ο λόγος για τον οποίο  χρησιμοποιώ καπέλο και γυαλιά, έτσι απομονώνομαι, αποφεύγω εξωτερικούς περισπασμούς και κλειδώνω το ρυθμό μου.

Βουνό ή δρόμος, έχεις κάποια προτίμηση;

   Μου αρέσουν εξίσου και τα δύο, δεν τα διαχωρίζω. Το κάθε ένα έχει τη χάρη του. Στους μεγάλους αγώνες η  βασική τους διαφορά είναι ο σχεδιασμός. Το βουνό απαιτεί να είσαι αυτόνομος, άρα προσοχή στο είδος και τη ποσότητα των εφοδίων που θα έχεις μαζί σου.  Για παράδειγμα θεωρώ απαραίτητο να υπάρχει ένα μικρό φαρμακείο στο σακίδιο μου που για καλή μου τύχη δεν το έχω χρειαστεί ποτέ, αλλά έχει φανεί χρήσιμο σε άλλους δρομείς.

Αλήθεια, τους δρομείς γενικότερα πως του βλέπεις, είναι περίεργοι τύποι;

   Κάθε άλλο, πιστεύω πως είναι άνθρωποι που μέσα από την προσπάθεια καταφέρνουν να ξεπεράσουν τον εαυτό τους, δεν υποκρίνονται, αυτό το εκτιμώ ιδιαίτερα. Νιώθω τους δρομείς πολύ κοντά μου, σαν μια οικογένεια κάτι. Το δρομέα που θα γνωρίσω τον θεωρώ φίλο μου, τον εμπιστεύομαι. Όπως μαθαίνω, έχω εμπνεύσει πολλούς να ασχοληθούν με το τρέξιμο, δεν είναι λίγες οι φορές που άγνωστοι με σταματούν  και μου λένε «εγώ από εσένα ξεκίνησα να τρέχω» και χαίρομαι… Δυστυχώς δεν έχω καταφέρει να κάνω κάτι τέτοιο με τους συγχωριανούς μου και ιδίως με τις μικρές ηλικίες, είμαι μόνος, δεν  ασχολείται κανείς με το τρέξιμο. Είναι κρίμα γιατί έχουμε στο χωριό έναν από τους σημαντικότερους Ελληνες μαραθωνοδρόμους, τον Γεράσιμο Κόκοτα, με 2:19  αν θυμάμαι καλά πριν από χρόνια.

Ακολουθείς κάποια ειδική διατροφή;

   Όταν ξεκίνησα να τρέχω ζύγιζα 94 κιλά, τώρα έχω φτάσει τα 78 και έχω σταθεροποιηθεί λίγο πολύ σε αυτά.  Έχω αλλάξει αρκετά τη διατροφή μου προσέχοντας περισσότερο και κόβοντας την παλαιότερα αγαπημένη μου πάστα σοκολατίνα! Μου αρέσει πολύ το ψάρι, τα φρούτα, οι χυμοί και οι σούπες. Γενικά καταναλώνω αρκετούς υδατάνθρακες και έχω περιορίσει το κόκκινο κρέας. Επίσης, δεν πίνω καθόλου καφέ ενώ τρελαίνομαι για τσάι του βουνού. Βασικό ρόλο επίσης στη διατροφή μου παίζει το μέλι, πρέπει να καταναλώνω κάθε χρόνο γύρω στα 80 κιλά! Πρόσφατα όμως έμαθα ότι αυτή η ποσότητα επιβαρύνει το συκώτι οπόπτε προσπαθω να το περιορίσω λίγο. Επίσης βέβαια δεν καπνίζω, δεν κάπνισα ποτέ και ούτε βέβαια πρόκειται να το κάνω παρόλο που από μικρός δούλευα στα καπνά. Στους αγώνες, δε χρησιμοποιώ ποτέ τζελάκια. Απλά τρέφομαι με ότι έχει ετοιμάσει η διοργάνωση και διαθέτει στους σταθμούς  ή με όσα έχω στο σακίδιο μου.

Τι σχέδια έχεις για το μέλλον;

   Νίκο τα δρομικά μου όνειρα είναι πολλά, αυτό που θα ήθελα όμως να αξιωθώ κάποια στιγμή στη ζωή μου είναι να γράψω τα απομνημονεύματα μου. Χωρίς να είμαι κάποιος ειδικός στο χώρο θέλω να καταγράψω την εμπειρία μου, να την μεταδώσω στους νεότερους, να τους καθοδηγήσω για να αποφύγουν λάθη και κακοτοπιές. Θέλω με αυτό τον τρόπο να επιστρέψω λίγη από την αγάπη που έχω λάβει όλα αυτά τα χρόνια – και λαμβάνω καθημερινά – το νιώθω κάπως σαν υποχρέωση.

Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να παρακολουθήσει όσα ο Παναγιώτης έχει γράψει στο blog του. Πιστέψτε με, δε θα χάσει το χρόνο του!!
gorun.gr
google page rank