24 ΝΟΕ 2011-ΑΡΧΕΙΟ
Το δασύλλιο κατούνας, φυτεμένο από δένδρα με τα χέρια των γονιών μας, είναι ένας τόπος που μεγαλώσαμε, ένας τόπος που παίζαμε ανέμελα, ένας τόπος που πηγαίναμε εκδρομές με τα σχολεία μας, ένας τόπος για τα πρώτα παιδικά μας ραντεβού.
Είναι το ποιο ψηλό σημείο του χωριού μας, που ο επισκέπτης το αποθανατίζει όταν πλησιάζει. γιατί φαίνεται σαν μια ζωγραφιά. Όταν όμως ανεβαίνεις εκεί καταλαβαίνεις πως η εικόνα που έβλεπες από μακριά ήταν ψεύτικη.
Σκουπίδια πεταμένα, δένδρα κομμένα, παλιά αυτοκίνητα και άλλα πολλά, ένα ξέφραγο αμπέλι. Χωρίς την στοιχειώδη περίφραξη μιας και εκεί υπάρχουν και οι δεξαμενές υδροδότησης της Κατούνας και πρέπει να έχουν ασφάλεια.
Την χειρότερη εικόνα όμως αντικρίζει ο επισκέπτης στο σπίτι που υπάρχει εκεί. Αυτό το σπίτι κάποτε φιλοξενούσε τον Δασικό της περιοχής μας και ήταν καλοσυντηρημένο.
Σήμερα η εικόνα είναι τραγική: πεταμένα παράθυρα, πόρτες ξηλωμένες, γεμάτο σκουπίδια, ακαθαρσίες, ανοιχτά όλα ξεχαρβαλιασμένα, γραμμένοι τοίχοι.
Τι κρίμα γιατί το σπίτι αυτό θα μπορούσε να επισκευασθεί και να χρησιμοποιηθεί για μια φτωχή οικογένεια η οποία θα ήταν και σαν φύλακας στο δασύλλιο ή να χρησιμοποιηθεί από το Δήμο μας για οποιοδήποτε σκοπό.
Δεν ξέρουμε σε ποιον ανήκει, στο Δήμο ή στο Δασαρχείο, αλλά όπου και να ανήκει τα συμπεράσματα είναι ίδια.
Ότι και να πούμε ότι και να γράψουμε, δυστυχώς απλά πράγματα, της καθημερινότητας, δείχνουν τον κατήφορο του χωριού μας, που αντικατοπτρίζει σαν μια μικρογραφία και την εικόνα της χώρας μας.
Το έναυσμα για να γράψουμε το μικρό αυτό άρθρο μας το έδωσε επισκέπτης που απογοητεύτηκε από την εικόνα που αντίκρισε μιας και ήταν ένας από αυτούς που ήταν τότε στην δενδροφύτευση του.
