"Το σπίτι μου καμένο ναχω ένα τάφο να πηγαίνω" Αποσπασμα από το έργο «Ψυχή βαθιά» με το Θανάση Βέγγο που αναφέρεται στον εμφύλιο που μας έκανε να κλάψουμε.

ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΑΝΑΖΗΣΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΕΤΟΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ 

Κύριε Ταξίαρχε θέλω το παιδί

Πεντάρφανο εγώ το μεγάλωσα εγώ το έστειλα στη πατρίδα

Δεν φεύγω χωρίς το παιδί

Ταξίαρχος: Θα αποδοθούν τιμές στην Καστοριά θαχει παρέα τους άλλους 20

Τι να τις κάνω τις τιμές

Ταξίαρχος: Έπεσε με δόξα

Πια δόξα δεν είναι πόλεμος ετουτο που μας βρήκε Ελληνες να ντουφεκάνε Έλληνες

 Θέλω να το Κηδεψω στο χωριό τον περιμένει όλο το χωριό. Δεν γυρίζω μονάχος.

Το σπίτι μου καμένο ναχω ένα ταφο να πηγαίνω………………..

Ένα παιδί στον ΔΣΕ, ένα παιδί στον Εθνικό Στρατό και μια μάνα.

Το πρώτο εκπροσωπεί την αριστερά, το δεύτερο τη δεξιά.

Η μάνα (και μόνον αυτή) εκπροσωπεί την Ελλάδα.

Η ιστορία:

1949, τρίτη χρονιά του Εμφυλίου Πολέμου. Στα βουνά της Δυτικής Μακεδονίας σε μεγάλες και μικρές μάχες, μέρα και νύχτα, το αίμα κυλάει ποτάμι. Δύο αδέρφια, ο Ανέστης 17 χρονών και ο Βλάσης 14 βρίσκονται σε αντίπαλα στρατόπεδα. 

Ο πατέρας τους νεκρός από νάρκη, η μάνα τους σε στρατόπεδο αμάχων.

Τσοπανόπουλα που γνωρίζουν καλά τα υψώματα, τα δάση, τα ποτάμια και τα περάσματα, τα δύο παιδιά χρησιμοποιούνται ως οδηγοί, ο Ανέστης από τον ανθυπολοχαγό Τριαντάφυλλο του Εθνικού Στρατού και ο Βλάσης από τον Καπετάν Ντούλα του Δημοκρατικού Στρατού .Μοιραία βρίσκονται με όπλο στο χέρι σε ομάδες που πολεμούν απέναντι και βάλλουν η μία εναντίον της άλλης.

Σκηνοθεσία: Παντελης Βουλγαρης.

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ