Κάποτε αλέθαμε. Αλέθαμε λίγο στάρι και περισσότερο καλαμπόκι.
 |
| του Χρήστου Σακαρίκα |
Γιατί το καλαμπόκι ευδοκιμούσε στα ξερικά χωράφια μας, ενώ το στάρι ποτέ δεν ήταν αρκετό. Τον Χειμώνα και την Άνοιξη πηγαίναμε στο νερόμυλο του Μπάρμπα-Γώγου. Εκεί ξεφορτώναμε τα υφαντά σακιά και τα τοποθετούσαμε σε σειρά ώστε ο μυλωνάς να ξέρει ποιος προηγείται και ποιος ακολουθεί.
Το Καλοκαίρι όμως και στις αρχές του φθινοπώρου που το ποτάμι δεν είχε νερό, έπρεπε να το πάμε στη μάκινα, δηλαδή το μύλο που κινείτο με ντιζελομηχανή.
Αυτός ήταν μακριά, κάτω στον κάμπο, δίπλα στη δημοσιά.
Τότε ήταν που στην Ελλάδα του λίγου, προσπαθούσαμε να δραπετεύσουμε από τη φτώχεια. Τότε περνούσαμε φτωχικά αλλά βρίσκαμε την ευτυχία και στο λίγο.
Το σκλαβωμένο άλογο
Αλλού που δεν είχαν ούτε νερό, άλεθαν με τη βοήθεια του αέρα.
Στα περισσότερα νησιά μας στέκουν ακόμη για διακόσμηση οι ανεμόμυλοι.
Κινητήρια δύναμη εκεί, ήταν ο αέρας.
Μέχρι που ο Τέσλα κατασκεύασε τις μηχανές που παράγουν εναλλασσόμενο ρεύμα και οι ηλεκτρικοί κινητήρες αποτελούν τώρα σε κάθε μύλο την κινητήρια δύναμη.
Και όχι μόνο στους μύλους, αλλά και σε κάθε εργοστάσιο ή εργαστήριο που θέλει περιστροφική κίνηση.
Όμως παλιότερα πριν τον ηλεκτρισμό και το ντίζελ, εκεί που δε μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τη δύναμη του αέρα και του νερού, την κίνηση την έδιναν άνθρωποι ή ζώα. Και τους δυό το ίδιο τους αντιμετώπιζαν. Οι άνθρωποι συνήθως φόραγαν και αλυσίδα και είχαν τον ορισμό του σκλάβου. Το ίδιο τα γαϊδουράκια και τα άλογα, πράγμα που αποτελεί μια εξίσου θλιβερή Ιστορία.
Αυτά τα ζωάκια ήταν μόνιμα δεμένα σε έναν άξονα και τον περιέστρεφαν κινούμενα κυκλικά. Συνήθως σε έναν υπόγειο σκοτεινό χώρο.
Πολλά από αυτά τα ζώα έβγαιναν από το κατώι που δένονταν μόνον νεκρά, αφού πρώτα είχαν εξαντλήσει ζωή και φυσική αντοχή. Δεν έβλεπαν φως, ούτε ανέπνεαν καθαρό αέρα. Για όλη τη ζωή τους.
Τα ζώα, που ευτυχώς ακόμη διαισθάνονται, προσπαθούσαν να δραπετεύσουν και τότε έβαζαν κάποιον που τον εμπιστεύονταν να τα παγιδέψει. Και τα οδηγούσε ξανά στο κάτεργό τους.
Κι εμείς ως λαός διαισθανόμασταν ότι θα έρθει το κακό, αλλά και σε μας έβαζαν κάποιον να μας παγιδέψει. Αυτόν που προηγούμενα είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη μας.
Όμως, κάποια από αυτά τα ζώα, ιδιαίτερα αν ήταν άλογα, δεν άντεχαν την υποταγή χωρίς τέλος και αντιδρούσαν. Αντί να κάνουν τον κυκλικό βηματισμό, ορθώνονταν στα πίσω πόδια χλιμιντρίζοντας. Πολλές φορές κλωτσούσαν άσχημα το αφεντικό τους.
Βλέπετε η μόνιμη σκλαβιά δεν είναι υποφερτή για κάποιους.
Αυτά λοιπόν τα ατίθασα, τα ανυπότακτα άλογα τα τύφλωναν.
Έτσι κι αλλιώς τη δουλειά που έπρεπε να κάνουν την έκαναν και χωρίς μάτια.
Απλή συνεχής κίνηση βηματισμού, γύρω από ένα άξονα που έπρεπε να περιστρέφουν με τη δύναμή τους.
Το ύπουλο δίποδο που θέλει να λέγεται άνθρωπος, τύφλωνε το άκακο τετράποδο για να το έχει μόνιμα κάτω από τον έλεγχό του.
Ένα τυφλωμένο άλογο όσο και περήφανο να ήταν, είχε πλέον απόλυτη ανάγκη το δίποδο δυνάστη του. Υποτάσσονταν και έμενε στο κάτεργό του μέχρι το θάνατό του.
Μια ολόκληρη ζωή, για λίγο σανό και έναν κουβά νερό.
Μια ζωή στη δούλεψη του δίποδου αφέντη, χωρίς να μπορεί να διεκδικήσει τίποτα άλλο. Άσχετα από το έργο που θα παρήγαγε και το κέρδος που θα αποκόμιζε το αφεντικό του. Αυτό θα πει σκλαβιά.
Με τον ίδιο τρόπο, τα δίποδα αυτού του πλανήτη σκαρφίζονται κάθε είδους αθλιότητα για να τυφλώσουν λαούς. Να τους έχουν στη δούλεψή τους στο αέναο γύρισμα ενός νοητού τροχού.
Με μόνη απολαβή τα στοιχειώδη για να κρατηθούν στη ζωή.
Για να μπορούν να συνεχίσουν τη δουλειά και την επόμενη μέρα.
Λιγότερο μεροκάματο, λιγότερη μόρφωση, λιγότερη υγεία.
Όλα, όλο και λιγότερο, χωρίς τελειωμό.
Όσο λιγότερα για μας, τόσο περισσότερα για αυτούς!
«Υπόγραψες μνημόνιο, τι να κάνουμε;. Τώρα πρέπει να τηρήσεις την υπογραφή σου!». Κι ας μην υπόγραψες εσύ. Ας έστησαν το παιγνίδι κάποια δίποδα που σου υποσχέθηκαν πως θα σε κυβερνήσουν για να ζήσης με αξιοπρέπεια.
Κάποιοι, που από ότι φαίνεται, προετοιμάζονταν από τα αφεντικά τους εδώ και πολύ καιρό. Να μας οδηγήσουν στο κατώι του μελλοντικού αφεντικού μας κι εκεί με το πυρωμένο σίδηρο να μας αφαιρέσουν την όραση.
Να μας βάλουν στο χέρι.
Για να σκλαβώσουν έναν λαό στήνουν μια ολόκληρη πλεκτάνη.
Πρώτα πρέπει να τον «βάλουν στο χέρι»
Πάντα χρειάζεται κάποιος που θα ανοίξει την κερκόπορτα, και πάντα κάποιος βρίσκεται για αυτή τη δουλειά. Αν κάπου δεν υπάρχει, τότε τον φτιάχνουν. Και τον ονομάζουν ηγέτη. Το σύστημα είναι ικανό να πάρει ένα κομμάτι κάρβουνο και μέσα από τους μηχανισμούς του να το πουλήσει στο λαό για διαμάντι.
Έχουμε πρόσφατα παραδείγματα.
Όταν λοιπόν σκοπεύουν να επιτεθούν σε ένα λαό, πρώτα διαβρώνουν τα θεμέλια.
Λαός με γερά θεμέλια δε νικιέται και αυτό ξέρουν καλά.
Η διάβρωση αρχίζει πρώτα από τις ηθικές αξίες.
Όταν χαθεί η εντιμότητα, η αξιοπιστία, το φιλότιμο,… όταν η κλεψιά, η εξαπάτηση, η αναξιοκρατία γίνουν αρετές, τότε όλα τα άλλα είναι εύκολα.
Τότε κάθε είδους λωποδύτης αποκτάει αξία, και γίνεται πρότυπο για την κοινωνία. Οι άνθρωποι που τον περιβάλουν θέλουν να ακολουθήσουν τα χνάρια του. Να πλουτίσουν!. Ενώ οι έντιμοι και σοβαροί άνθρωποι στριμώχνονται στη γωνία, και κανείς δεν δίνει σημασία ούτε για ότι λένε, ούτε για ότι πράττουν.
Ύστερα αρχίζουν οι προσφορές. Συνήθως μέσα από πολιτικό ή το τραπεζικό σύστημα. Φτηνά δάνεια με χαμηλό επιτόκιο και άπειρες δόσεις στον καθένα και χωρίς κανέναν έλεγχο.
Δώστε θέσεις του δημοσίου στο λαό!
Δώστε πιστωτικές κάρτες στο λαό!
Δώστε επιδοτήσεις στο λαό!
Θυμάστε τι πίεση ασκούσαν οι τράπεζες για να δανειστείτε. Το γραμματοκιβώτιό σας γέμιζε με επιστολές προσφορών. Εξασφαλίσαμε εορτοδάνειο για εσάς, να πάτε στα Κανάρια νησιά για Πάσχα, εκδορομοδάνειο να πάτε στις Σευχέλες. Να αγοράσετε το νέο φανταχτερό σας αυτοκίνητο.
Θυμάστε που σας προέτρεπαν να ξηλώσετε αμπέλια και ελιές;
Θυμάστε που σας προέτρεπαν να επιδοτείστε και να κάααθεστεεεε!
Αυτό το έκαναν οργανισμοί με ένα σωρό οικονομολόγους και συμβούλους.
Δεν ήξεραν αυτοί οι άνθρωποι που επρόκειτο να οδηγηθεί ένας λαός;
Ή μήπως ήξεραν πολύ καλά και είχαν γραμμή να ενεργήσουν έτσι;
Σημασία έχει πως μας έμαθαν να ζούμε με δανεικά. Μας χρέωσαν.
Τώρα αυτά τα δανεικά δε μπορούμε να τα επιστρέψουμε. Γύρω στα 30 δις είναι δάνεια Ελληνικών τραπεζών σε επισφάλεια. Οι ίδιοι οι τραπεζίτες δεν έχασαν ούτε ευρώ από την προσωπική τους περιουσία. Μην πω ότι τα προσωπικά τους μετρητά τα έβγαλαν για ασφάλεια στην Ελβετία. Τώρα θέλουν να δανειστεί το κράτος, δηλαδή ο λαός και να τους δώσουμε κεφάλαια για την επαναλειτουργία τους. Να τα δανειστούμε και να τα πληρώσουμε εμείς. Όταν όμως τα κέρδη τους τις μέρες της λωποδυτιάς έφταναν το 232%, τότε δεν τα μοιραστήκαμε. Τα κράτησαν αυτοί.
Έχουν μάθει βλέπετε να ρισκάρουν με ενέχυρο τη δική μας ζωή.
Νομίζουν πως τώρα είναι η ώρα να μας οδηγήσουν για τύφλωση, ώστε να περιστρέφουμε αέναα τον τροχό του χρέους που δημιούργησαν αυτοί.
Εμείς τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Μέχρι να τους ξεχρεώσουμε.
Τότε, ήταν η Ελλάδα του ρηχού
Όταν ο δανεισμός είναι εύκολος και η παιδεία λειψή τότε ο λαός οδηγείται σε προσωρινή καλοπέραση και χαλαρώνει. Είναι το τυρί της παγίδας. Γιατί δε μας δίδαξαν πως κάπου κοντά στο τυρί, υπάρχει ΠΑΝΤΑ και η παγίδα.
Τις εποχές εκείνες άδειαζαν κάθε βράδυ κιβώτια από το «πατροπαράδοτο» ποτό μας, το ουίσκυ. Το είχαν μετονομάσει σε «αγροτικό». Γιατί το τσιπουράκι και το ούζο ήταν δευτεροκλασάτα. Βλέπετε αυτά δεν ήταν εισαγόμενα.
Τώρα αυτοί που έπιναν με άνεση το «αγροτικό» δεν έχουν χρήματα να θρέψουν τη φαμίλια τους.
Η κουβέντα της επόμενης μέρας ήταν πόσα χάλασε η παρέα μας το προηγούμενο βράδυ στο τάδε σκυλάδικο. Πόσα καλαθάκια με γαρύφαλλα έριξε ο τάδε στην τραγουδιάρα.
Τώρα αυτοί που σκόρπαγαν επιδεικτικά τα λεφτά και πλήρωναν για όλη την παρέα, τώρα, δε μπορούν να πληρώσουν το φροντιστήριο του παιδιού τους.
Είχαμε φτάσει και σε διαγωνισμό προσκεκλημένων στο γάμο.
«Στο δικό μας γαμήλιο γλέντι είχαμε 1200 προσκεκλημένους, ξεπεράσαμε τον γάμο της τάδε που είχε 980!». Αυτό θα πει γάμος!
Τώρα αναβάλλονται οι γάμοι γιατί οι νέοι άνθρωποι είναι άνεργοι και όχι μόνον δε μπορούν να ανοίξουν στο δικό τους σπιτικό, αλλά ούτε να καλύψουν την αμοιβή του παπά.
Ήταν βλέπετε η εποχή που περνούσαμε την πραγματική κρίση.
Η κρίση αυτή ήταν κοινωνική και ηθική. Η οικονομική ήρθε αργότερα σαν παράγωγό τους.
Τότε ψάχναμε την ευτυχία στο πολύ. Πολύ διασκέδαση, πολύ χρήμα, πολύ αυτοκίνητο, πολύ χαλάρωση.
Η στημένη παγίδα
Αλλά είπαμε η επίθεση αρχίζει με διαφθορά και δανεισμό.
Έρχονται και σχεδόν με το ζόρι σε δανείζουν δήθεν για να περνάς καλά.
Όταν χρεώσουν ένα λαό και διαβρώσουν την ηγεσία του, τότε αρχίζουν οι απειλές.
«Τύλιξέ μου στα σβέλτα, ένα κομμάτι ΔΕΗ και ένα τέταρτο από ΔΕΠΑ».
«Αύριο θα περάσω για υδρογονάνθρακες και μεταλλεύματα».
«Και κοίτα μη με φορολογήσεις, γιατί την επόμενη παίρνω τα καράβια μου και τους αλλάζω σημαία!».
Αυτό θα πει σύγχρονος πατριωτισμός!
Αυτές τις μέρες που έρχεται για πολλοστή φορά ο λογαριασμός, μέσα από το εκκαθαριστικό της εφορίας μας φέρνει ξανά σε απόγνωση.
Το μόνιμο ερώτημα των ανθρώπων είναι: «Που θα τα βρώ;»
Ενώ έναν από τους συντελεστές αυτής της συμφοράς μας τον περιφέρουν από βράβευση σε βράβευση. Προχθές τον βράβευσαν για την επιτυχή νομοθέτηση της απαγόρευσης του καπνίσματος στην Ελλάδα (!) και σήμερα από ότι είδα έκλεισε να μιλήσει στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Ελπίζω το θέμα να μην είναι: «Πώς να ρημάξεις μια χώρα και να αφανίσεις έναν λαό!»
Ναι για τον Γιωργάκη γράφω!
Την παγίδα του λαού μας, την έστησαν αυτοί που εμπιστευτήκαμε, εξυπηρετώντας σκοπούς άλλων. Την κατάλληλη στιγμή μιας παγκόσμιας κρίσης που η δική μας συμμετοχή ήταν ελάχιστη, βρήκαν την ευκαιρία που περίμεναν, μας φόρτωσαν όλες τις αμαρτίες του πλανήτη και μας έριξαν μέσα.
Όλοι στον τόπο μας συνέργησαν σ’ αυτό. Οι πολιτικοί, οι τραπεζίτες και οι απάτριδες πλούσιοι. Όλοι τους μας λεηλάτησαν και πλην ελαχίστων κανένας άλλος δεν πλήρωσε δεκάρα τσακιστή.
Είναι αυτοί που υποθήκευσαν το μέλλον του λαού μας για πολλές γενιές, χωρίς να τους καεί καρφάκι. Αλλά κάποτε η Ιστορία θα τους γράψει με γράμματα μελανά.
Το τυφλό άλογο της αγέλης
Κι αφού δεν έχουμε τίποτα άλλο να χάσουμε, κάποιοι πηδάμε από τα μπαλκόνια για να κρατήσουμε αυτό που δε μπορούν να μας πάρουν. Την αξιοπρέπεια
Ας μάθουν, αυτοί και τα αφεντικά τους, ότι εμείς θα επιβιώσουμε, έστω και τυφλωμένοι.
Σε μια αγέλη αλόγων, όταν ένα άλογο τυφλωθεί, ένα άλλο άλογο αναλαμβάνει την ευθύνη να το οδηγεί μέσα στο κοπάδι. Καλπάζει το πρώτο και μισό σώμα πίσω του, ώστε να το αισθάνεται, καλπάζει και το τυφλό. Το κάνουν με τη θέλησή τους και τα δύο ζώα. Καλπάζουν ελεύθερα και χαίρονται τον αέρα και τον ήλιο, τίποτα δεν τα εμποδίζει να ζήσουν τη χαρά της ζωής!
Έτσι για να ξέρουν όσοι δοκιμάζουν να μας τυφλώσουν. Εμείς δεν πρόκειται ποτέ να υποταχθούμε. Πάντα, ακόμη και αν καταφέρουν, με δόλια μέσα, να μας περάσουν μπροστά από τα μάτια το καυτό σίδερο, ακόμη και τυφλωμένοι θα δίνουμε ο ένας το χέρι στον άλλο για να ορθωνόμαστε. Εμείς δεν σκύψαμε το κεφάλι, άλλες, πολύ πιο δύσκολες εποχές. Δε θα το σκύψουμε τώρα. Τώρα ξέρουμε. Αλλοίμονο σε αυτούς.
e-maistros.gr