Γεια σας !
Αγαπητοί
φίλοι,είχαμε την χαρά κ την τιμή και συμμετείχαμε για δεύτερη φορά στον εν λόγω
αγώνα !
Προκειμένου να
μην σας ταλαιπωρήσω , θα περιοριστώ στα του αγώνος και μόνο !!
Ωρα 4 το πρωί
λοιπόν,την Κυριακή 30 Ιουνίου,στο Λιτόχωρο, χτυπάει το ξυπνητήρι !!! (Αυτό δεν
σημαίνει βέβαια ότι κοιμόμουν και πολύ βαριά ! ).
Τα πράγματα
για τον αγώνα τα είχα ετοιμάσει από το προυγούμενο βράδυ και χωρίς να φάω
κάποιο πρωινό ,μπαίνω στο αμάξι και στις 4 30 ήμουνα στον χώρο όπου θα
επιβιβαζόμασταν στα λεωφορεία ,που θα μας πήγαιναν στην εκκίνηση .Ηταν νωρίς
ακόμη…οι δρομείς-ελάχιστοι- εμφανίζονταν σιγά σιγά !!! Στα επόμενα 5-10 λεπτά ήδη το λεωφορείο μας ξεκινούσε !!
Στην
αφετηρία,υπήρχαν δρομείς ,που είχαν πάει εκεί ,
από μόνοι τους …Υπήρχαν δρομείς,και από πολλές άλλες χώρες , Ισπανία , Βουλγαρία , Ρουμανία ,
Ρωσία , Ιαπωνια κλπ .Ενας Ρουμάνος μάλιστα , κρατούσε (και ετρεξε μαζί με
αυτές!!) 3 σημαίες…Ελληνική , Ρουμάνικη και Ε.Ε. !!!! Συνάντησα αρκετούς
,γνωστούς από αλλους αγώνες ,φίλους κ φιλες δρομείς,οπου μιλήσαμε για λίγο .
Ακούω κάποιον,που
είδε το λογότυπό μας στην μπλούζα μου, να λέει…’’Η KATOYNA ανεβαίνει και στα βούνα??!!’’..Φυσικά φίλε…Μα
ηδη ειναι στην Κορυφή χρόνια πριν,πια!!!
Στην ωρα του και ο υπεύθυνοςς με τα…’’συμπράγκαλα’’ του, να
στήσει την αψίδα εκκίνησης!!
Ο Ηλιος δεν
είχε βγεί ακόμη…Εκανε μια μικρή ψύχρα!!Η είσοδος στον αρχαιολογικό χώρο άργησε
να ανοίξει , δεν βρίσκαμε τα… κλειδιά!!!
Αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε , να ντυνόμαστε , αρχίζαμε
την προθέρμανση…τα σχόλια και το χιούμορ είχαν την τιμητική τους τώρα!!!
Πιο πολύ , οι
περισσότεροι αναρωτιόμασταν αν θα ήταν σωστό η όχι να πάρουμε μαζί μας
αντιανεμικό η κάτι άλλο,διότι ο καιρός θα ηταν άσχημος…η μήπως θα μας ηταν
βάρος?!
Κάποια στιγμή
ανακοινώθηκε ότι θα καθυστερούσε η εκκίνηση κατά μισή ωρα, για κάποιο μικροπρόβλημα και ετσι κάποιοι δρομείς
δεν θα ήταν στην ωρα τους…
Η μέρα είχε
εμφανιστεί για τα καλά πια !!!
Συμμετείχαμε
κάπου στα 600 άτομα,γυναίκες κ άνδρες μαζί !Τα χρονόμετρά μας να σφυρίζουν
ομαδικά !!! Τα ‘’μπιπ’’ την ωρα που περνούσαμε τον τάπητα εκκίνησης να είναι
συνεχόμενα !!Ο Ηλιος εχει βγεί πια…είναι πίσω μας…Η ημέρα φαίνεται να είναι
καλή…Η θερμοκρασία ηταν γύρω στους 16-7 βαθμους πια…αλλά στην κορυφή θα ηταν
στο 0 !!!
Ξεκινούμε απο
υψόμετρο 2 μέτρων
,θα φτάσουμε εως τα 2850
μέτρα ψηλά κ θα τερματίσουμε στο Λιτόχωρο !
Με ο,λους ΕΣΑΣ
μαζί, στην σκέψη μου,αρχίζω να τρέχω χαλαρά.Μπροστά μου βλέπω να απλώνεται μια
πλατιά , πολύχρωμη ,ανθρώπινη γραμμή…Άλλοι κρατώντας μπατόν,αλλοι τίποτα…αλλοι
με καπέλο, buff,με σακκίδιο,με ζώνη με 2-3 παγουράκια,με κολάν,με σορτσάκι,με
αντιανεμικό(από τώρα?)κ λ π κ λπ
…Εγω,πέρα από την ΄΄συνηθησμένη αμφίεση με τα γνωστά λογότυπα,εχω μια ζώνη με
ένα παγουράκι νερό,σε μια θήκη εχω ένα μικροσκοπικά τυλιγμένο-σε μέγεθος
σπιρτόκουτου- αντιανεμικό και ένα buff…Δεξιά και αριστερά μας , στο δρόμο,παρόλο
που ηταν αρκετά νωρις, υπήρχαν θεατές ,συνοδοί ,που χειροκροτούσαν και μας
εύχονταν καλή επιτυχία κλπ!!
Τα πρώτα 5- 6 χιλιόμετρα είναι
άσφαλτος και ελαφρώς ανηφορικά…Αρχίζω να σκέφτομαι πως θα…δράσω!!!! Σκέφτομαι
ότι το πιο σημαντικό κομμάτι είναι στον Ενιππέα και ότι εκεί πρέπει να είμαι
δυνατός να ανταπεξέλθω !!Δεν πρέπει να τα δώσω από τώρα ο,λα…Επίσης αποφασίζω
ότι δεν θα φαω πολύ από τα ωραία που θα μας έχουν στους σταθμους,παρά μόνο-πιο
πολύ- θα πίνω μόνο νερά και χυμούς…
Δεν με απασχολεί
το να προσπεράσω άλλους δρομείς,,,,η που με προσπερνούν…όχι, άλλωστε,ο στόχος
μου είναι να καταφέρω κάτι καλύτερο από το περσυνό μου…Αντίπαλό μου θεωρώ-και
είναι!- μόνο τον εαυτό μου !!!
Στο τέλος της
ασφάλτου, φτάνουμε στον πρώτο σταθμό,οπου και πίνω το πρώτο ποτηράκι νερο
!!Κατόπιν αρχίζουμε και μπαίνουμε σε χωματόδρομο…Είμαστε πάρα πολλοί δρομείς
και για αυτό ,με το πέρασμά μας ,σηκώνουμε ένα αχνό σύννεφο σκόνης !!!Κάτω .στα
χαλίκια, ακούγεται ΄΄χρατσ’’ και
‘’χρουτσ’’ από τα πατήματά μας!!!Ξαναβγαίνουμε για λίγο πάλι στην άσφαλτο…,οπου
κι εκει,λίγο πριν χαθούμε από ουρανό κ ανθρώπους,δεχόμαστε τις ευχές κ τα
χειροκροτήματα του κόσμου που ηταν εκεί…Ο ιδρώτας αρχίζει να ρέει καλά…Κοιτάζω
το ρολόι και δείχνει 35 λεπτα…
Αρχίζουμε τώρα πια
και μπαίνουμε στο μονοπάτι,ο ενας πίσω από τον αλλον…Κάποιοι θέατες, είναι κι
αυτοί από πιο πριν εκει μέσα, στο μονοπατι και μας ενθαρρύνουν….Κάποια στιγμή
ακούω και σαξόφωνο!!!! Ηταν ενας γλυκήτατος κύριος(αν θυμάμαι καλά ηρθε από
μακρυά-Κομοτηνή μάλλον)που επαιζε για εμάς!!!
Λίγο πιο πάνω
μια παρέα από πιτσιρίκια,ηταν ανεβασμένα πάνω σε έναν βράχο και φώναζαν τον
καθένα μας ,με το νούμερό μας !''Να να η Κατούνα!!! Ειχες ερθει κ πέρυσι!!''
μου φωνάζει ενας μικρός !!!παθαίνω πλάκα !!!Χειροκροτούσα κι εγώ μαζί τους !!
Αρχικά το
μονοπάτι ηταν κατηφορικό, …γύρω μας τα δέντρα σχεδόν κάλυπταν την φωτεινότητα
της ημέρας…όλα πηγαίναν μια χαρά !!Τρέχαμε ο ενας πίσω από τον άλλον δρομέα,
πότε σε χώμα,πότε πάνω σε πέτρες μεγάλες …Είμασταν ακόμη φρέσκοι,δυνατοί…Μετά
από λίγη ωρα ,αρχίζει η ανάβαση…Απότομη , σχεδόν κάθετη ανάβαση, αλλά με
τραβέρσες ευτυχώς!!!Εδω δεν γίνεται να τρέχουμε…περπατούμε !!!!
Πια,δεν ακούγεται
τίποτα άλλο ,παρά μόνο οι ανάσες μας…σκέφτομαι την –όχι και πολύ
σοβαρή-προπόνηση που εχω ρίξει στο βουνό,δίπλα από το χωριό μας,στο
Περγαντί.Κάθε απογέυμα ,βρισκόμουν εκεί και ανεβοκατέβαινα έναν χωματόδρομο με
κλίση 13%.
Σε μερικές κλειστές
στροφές κάποιοι επιχειρούν και προσπερνούν…άλλοι κοντοστέκονται να πάρουν μια
ανάσα,και δίνουν χώρο να περάσουμε…Πίνω δυό γουλιές νερό…
Στον δεύτερο
σταθμό δεν σταματώ καθόλου…θεωρώ είναι νωρίς,δεν υπάρχει λόγος,νερό εχω στο
παγούρι μου αν χρειαστώ,εχει και συνωστισμό…άλλοι πίνουν ισοτονικά,ηλεκτρολύτες
κλπ-δεν χρειάζομαι τέτοια βοήθεια !!!!
Σε κάποια σημεία
καταφέρνει και κάνει αισθητή την παρουσία του και ο Ηλιος ! Φαίνεται θα είναι
μια πολύ ωραία,ηλιόλουστη ημέρα…’’μα πάνω ψηλά τι καιρό να κάνει
άραγε??’’σκέφτομαι… Ο ιδρώτας εχει πλημμυρίσει όλο το σώμα μου,,,πίνω από το
παγούρι μου πάλι λίγο νερό…Τα βήματά μου είναι μικρά αλλά και γρήγορα…Οπου
βλέπω να εχει ίσιωμα , τρέχω χαλαρά…ξέρω ότι δεν θα ωφελήσει να τρέξω πιο
γρήγορα,μάλλον κακό θα μου κάνει…
Οσο ανεβαίνουμε
,αντιλαμβανομαι την σταδιακή αλλαγή της θερμοκρασίας…κάπου κάπου ακούγεται και
μια μικρή πνοή ανέμου,οπου με κάνει να αναλογιστώ ότι πιο ψηλά ‘’θα αλλάξουν τα
πράγματα!!’’ .
Ουτε στον 3ο
σταθμό σταματάω…αν και εχουν πολλά καλούδια (σταφίδες, σύκα
ξερα,δαμάσκηνα,μπισκότα κάθε λογής,πατατάκια,ισοτονικό,μπάρες κ.α.),αποφασίζω
και τα προσπερνώ, ‘’είναι πρωί ακόμη για οτιδήποτε!!’’ σκέφτομαι και συνεχίζω
την ανηφοριά τρέχοντας ελαφρώς !!!
Ανα διαστήματα
,δίνουν το παρόν και οι διασώστες…μας ρωτάνε αν όλα είναι εντάξει,αν έχουμε
κάποιο πρόβλημα…
Μέσα από πανήψηλα
καταπράσινα πεύκα ,έλατα,ρόμπολα,από το μουσικό θροισμα των κλαδιών τους,από τα
κελαηδίσματα των πουλιών , συνεχίζω σταθερός,δυνατά, την ανάβασή μου προς την
κορυφή του Ολύμπου…
Στον σταθμό της
Πετρόστρουγκας,εχω συμπληρώσει 2 ωρες και 30 λεπτά , γεμίζω το παγουράκι μου με
φρέσκο νερό,βουτάω και 4 μπισκότα και συνεχιζω το ελαφρύ ανηφορικό τρέξιμο…το κρύο είναι αισθητό πια και μαζί με
τον ιδρώτα με κάνει και κρυώνω…πιο ψηλά φαίνεται η γκρίζα πυκνή ομίχλη που
κυριαρχεί ,να κινείται ταχύτατα…το οξυγόνο αραιώνει...
Σιγά σιγά τα δέντρα
αραιώνουν…έτσι ο αέρας –και το κρύο!-είναι πιο πολύ αισθητός…Φτάνω στο σημείο
που πια δεν υπάρχουν δέντρα…εδώ αρχίζει το αλπικό τοπίο τώρα …Αποφασίζω και
βγάζω το αντιανεμικό μου,μιας χρήσεως ! Το φοράω και το κρατάω σφιχτά ,διότι ο
δυνατός αέρας δεν το αφήνει σε ηρεμία!!!
Αρχίζω και
ανεβαίνω-περπατώντας- αργά αργά,σαν σε αργή κίνηση στις ταινίες, ένα μονοπάτι
πολύ ανηφορικό , μονοκόμματο,χωρίς τραβεσαρίσματα,που θα μας οδηγήσει στον επόμενο σταθμό Σκούρτα.Μπροστά μου και
πίσω ,είναι κι αλλοι δρομείς που κινούνται ανάλογα…Λόγω της πυκνής ομίχλης
μπορώ να δω μέχρι και 30
μέτρα μακρυά…Το οξυγόνο αρχίζει να λιγοστεύει…Το πρόσωπό
μου και τα χέρια μου ως τον αγκώνα, τα νιώθω παγωμένα…Η ανάσα βγαίνει αργά αργά
…Φορώ το buff μου και καλύπτω όλο το κεφάλι μου ,εκτός από τα μάτια μου (νιώθω
σαν τον Λόρενς της Αραβίας !!!).
Κάποια στιγμή
ακούω μια φωνή ‘’σταθμός Σκούρτα εδώ , νερό , ισοτονικό,μπάρες...’’ , τους
βλέπω να αχνοφαίνονται εν μέσω της ομίχλης…Δεν διψάω ,αποφασίζω και δεν
σταματάω,νερό εχω αλλωστε στο παγουράκι μου…
Το μονοπάτι τώρα,
πέτρινο και κατηφορικό ελαφρώς.Τρέχω να τελειώσει οσο γίνεται γρηγορότερα αυτό
το μαρτύριο και να βρω μέρος απάνεμο…Εκεί,παρόντες και οι φωτογράφοι,στημένοι
σε απρόσμενες περιοχές ,κόντρα στα σημεία του καιρού , ετοιμοι να μας
απαθανατήσουν…Σαν πολεμικοί ανταποκριτές ντυμένοι !!!!
Μετά από λίγο
βγαίνουμε στο Οροπέδιο των Μουσών(εδώ χόρευαν οι Μούσες για χάρη του Δία!!!)…Η
ομίχλη είναι πυκνή…Τρέχω χαλαρά,θέλω να φτάσω στο καταφύγιο και να συνεχίσω στο
Στεφάνι…σίγουρα μετά ο καιρός θα είναι πιο καλός…
Εκει που είναι η
επιγραφή ,που μας κατευθύνει προς το καταφύγιο ΚΑΚΑΛΟΣ ,με την ακρη του ματιού
μου νομίζω ότι βλέπω-μες την ομίχλη- κάποιους δρομείς μπροστά μου,να κάνουν λάθος και πάνε προς το άλλο
καταφυγιο(Αποστολίδης),αλλά δεν είμαι και σίγουρος …συνεχίζω κανονικά ,
τρέχοντας στην σωστή κατεύθυνση…Λίγο μετά τους ακούω να φωνάζουν ,να ρωτάνε που
είναι το καταφύγιο…βγάζω μια φωνάρα και τους λέω ΄΄από εδώ,κατηφορικά
ελάτε,είστε λάθος εκεί’’… Κοντά στο καταφύγιο , βλέπω και μερικές σκηνές
ορειβατών και πεζοπόρων …
Στο μονοπάτι ,κάτω
από το καταφύγιο Αποστολίδης,ο ανεμος εχει κοπάσει,συναντώ 3 υπέροχα
μεγαλούτσικα(!!!) σκυλάκια ,λευκά με μαύρες βούλες !!’’Καντε ακρη παρακαλώ ‘’
τους φωνάζω!! Φτάνοντας στο Στεφάνι,στο μέσον του ,περνώ και την πρώτη χιονούρα
!!!
Με το που φτάνω
στην ακρη του Στεφανιού,σταματάω το τρέξιμο.Συνεχίζω και είμαι παγωμένος.Είναι
και οι διασώστες και οι φωτογράφοι εδώ που με κοιτούν
απορώντας,αλαφιασμένοι,εκπληκτοι.Τους κάνω νόημα ότι ΄΄όλα καλά,δεν εχω
πρόβλημα΄΄ …Κοιτάζω αριστερά μου,εκεί απ οπου ηρθα, την
ατμόσφαιρα,ομίχλη,αέρας,κρύο,μαυρίλα…Κοιτάζω δεξιά μου,εκεί που θα πάω
τώρα,ηρεμία,ηλιοφάνεια,ζεστασιά…!!!!Απερίγραπτες εικόνες και συναισθήματα…
Κοιτάζω το ρολόι
μου.Είναι μια κίνηση που την περίμενα…ΑΠΟ ΠΕΡΥΣΙ !!! Πέρυσι το ρολόι ΕΔΩ
εδειχνε 4 ωρες κ 35 λεπτά.Τώρα δείχνει …20 λεπτά νωρίτερα !!!!!
Ξαναρχίζω το
τρέξιμο και σιγά σιγά βγάζω το αντιανεμικό και κατεβάζω το buff στο λαιμό
μου…Αρχίζω τώρα ένα ξέφρενο κατέβασμα,τραβερσάροντας, στα Ζωνάρια…Περνώ την
Χονδρομεσοραχη,εδώ είναι μερικές χιονούρες που εχουν και σχοινιά για παν
ενδεχόμενο…
Κι εδώ,χωμένος μες
το χιόνι σχεδόν ενας ακόμη φωτογράφος παραφυλάει για το αυτονόητο…-απίστευτο
!!!!
Το κορμί αρχίζει
και συνέρχεται...ζεστένεται...τα δάχτυλά μου μαλακώνουν…Στο χέρι μου κρατώ το
αντιανεμικό,μαζεμένο κουβάρι…δεν το χρειάζομαι πια ,αλλά δεν μου επιτρέπεται
και να το πετάξω ‘’οπου να ‘ναι’’ !!!!!
Το μονοπάτι είναι
απότομο, κατηφορικό,κλιμακωτό,πετρώδες,υπάρχει κίνδυνος να γλιστρύσω,αλλά
ευτυχώς δεν έγινε τίποτα.Μόνο τα γόνατά μου πονάνε ελαφρώς.
Αρχίζουν να
εμφανίζονται τα δέντρα ξανά.Ο ουρανός είναι συννεφιασμένος,η ατμόσφαιρα ζεστή.
Μετά από 20 λεπτά
εφτασα στο καταφύγιο Ζολώτα.Πίνω νερό,αφήνω το αντιανεμικό στα σκουπίδια(μιας
χρήσης ηταν)και γεμίζω το παγουρι με χυμό
πορτοκάλι!!!Απο εδώ κ στο εξής-μέχρι τέλους-αποφασίζω, θα το γεμίζω στον
ένα σταθμό με νερό και στον επόμενο σταθμό με χυμούς.
Χωρίς να φάω
τίποτα,αρχίζω πάλι το τρέξιμο,κατηφορικά πάντα.Εχει και λίγο ηλιο..Απο εδώ και
στο εξής το μονοπάτι είναι …λεωφόρος!!!Σε λίγο τρέχω ανάμεσα στα δέντρα,στην
σκιά…Εδώ τώρα συναντώ πεζοπόρους,Ελληνες και ξένους, να ανεβαίνουν…να κάνουν
την Κυριακάτικη βόλτα τους …Δεν ξέρω πόσες καλημέρες είπα…και πόσες μου
είπαν!!!!!Τα γόνατα συνεχίζουν διαμαρτύρονται…
Στα Πριόνια
,πρέπει να είναι το 30οχιλιόμετρο…, Γεμίζω νερό το παγουράκι μου, παίρνω και
μια μπανάνα(επιτέλους τρώω κάτι ε?!!)και συνεχίζω…Περνάω πάνω από ένα ξύλινο
γεφυράκι,τον Ενιππέα…
Μέσα στο δάσος
συναντώ και μερικές εκπλήξεις !!!Αρχικά ακούω τον ήχο που οσο
πλησιάζω,δυναμώνει…Μετά βλέπω εναν
κύριο,στην μέση του πουθενά,να παίζει…φλογέρα !!!Τρέχοντας του κάνω ένα νεύμα
ευχαριστώντας τον και μου κουνάει το κεφάλι του!!! Πιο κάτω, ένα ζευγάρι εχει
κρεμάσει ψηλά,πάνω από το μονοπάτι που τρέχουμε,μια σημαία της ΑΕΚ(νομίζω),μια
της Ε.Ε. και μια με το αστέρι της Βεργίνας!!!Μόλις αντιλαμβάνονται ότι
πλησιάζει κάποιος,αρχίζουν και χτυπούν κάποια κρόταλα ,ενθαρρύνοντάς μας !!!
Και μετά από λίγο συναντώ τον κύριο με το σαξόφωνο,να παίζει μες το δάσος,να
μας ενθαρρύνει με τον τρόπο του(ηταν αυτός
, που ηταν και στο 6οχιλ,στην αρχή) !!!
Κάποια στιγμή φτάνω
σε μια τσιμεντένια σκάλα…θα είχε περίπου 15-20 σκαλοπάτια.Τα κατέβηκα
ταχύτατα,ΤΕΛΕΙΑ,χωρίς να κοντοσταθώ καθόλου,χωρίς λάθος!!
Το κατηφορικό μέρος
συνεχίζεται…είναι τόσο κατηφορικά που το κάτω μέρος το βλέπω στον ..αστράγαλο
μου!!!…Κατεβαίνω γρήγορα,ξεκούραστα…Μέσα μου ξέρω ότι σε λίγο θα ερθει και το
ανηφορικό κομματι ,τόσο ανηφορικό που θα το βλέπω…πάνω από το φρύδι
μου!!!!!!Και δεν αργησε !!!Είναι τόσο ανηφορικό που δεν μπορώ να το
τρέξω…ετσι,μοιραία,περπατώ …περπατώ με μικρά , γρήγορα-γρήγορα,βήματα,με κοφτές
ανάσες…Μετά ,ξανά ερχεται η κατηφοριά πάλι…Περνάω πάνω από ξύλινα γεφυράκια…σε
ογκώδη πέτρινα μονοπάτια…
Και εδώ οι
διασώστες κ οι φωτογράφοι να είναι παρόντες…ενθαρρύνουν !
Δεν μ ανησυχει το
σκαμπανέβασμα !! Δεν δυσανασχετώ! Σκέφτομαι ότι η εγκατάλειψη δεν εχει ερθει
στο μυαλό μου ολότελα –ούτε καν σαν λεξη !!! ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΓΩΝΑ-3 ΧΡΟΝΙΑ
ΤΩΡΑ!!!…Κάποια στιγμή θα τελειώσουν τα σκαμπανεβάσματα ,που θα πάει !!!!
Στους σταθμούς
αστειεύομαι με τους εθελοντές…Γεμίζω το παγούρι μου και συνεχίζω ακάθεκτος με
ένα τεράστιο χαμόγελο,αφου ξέρω ότι θα τερματίσω με καλύτερο χρόνο από πέρυσι
!!
Στις Πόρτες βλέπω το
Λιτόχωρο….’’Ωραια, σε λίγη ωρα θα είμαι εκεί ‘’ αναλογίζομαι !!Ο ιδρώτας
ρέει…Νομίζω αυτό δείχνει ότι είμαι καλά , ενυδατωμένος.σιγά σιγά βγαίνω μέσα
από το βουνό…Κάπου κάπου ακούγονται και οι ενθουσιασμοί από την πλατεία ,εκεί
που τερματίζουν οι δρομείς !!!Παιδικές,χαρούμενες φωνές ερχονται στα αυτιά
μου…ενθαρρύνουν τους δρομείς!!!
Ειμαι εξω από την
πόλη πια!!!!Τρέχω τώρα μέσα σε χέρσα
χωράφια…Εχει ηλιοφάνεια…Μετά από λίγο τελειώνουν τα χωράφια και ερχεται ο
πεζόδρομος,μέσα στην πόλη!!Παρόλο που είναι μεσημέρι ,ο κόσμος είναι
εξω,χειροκροτεί ,ενθαρρύνει ευχάριστα…
Τα μικρά
παιδιά(εθελοντες!!!!) είναι ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ !!! Σε κάθε γωνιά,να είναι και να
φωνάζουν, να δίνουν νερά,να σχολιάζουν τον αριθμό,το χωριό ΜΑΣ και …τα υπόλοιπα
γραφόμενα στην μπλουζα μου!!! Κάποια να μου δίνουν λουλούδια-κάποια άλλα να μου
δίνουν κλάδους ελαίας!!…Να τους κάνω συνεχώς υποκλίσεις,να γελάω και να
παιχνιδίζω μαζί τους κι εγω και αυτά να εκδηλώνονται ακόμη πιο εντονα ,να
απλωνω τα χέρια μου και να χτυπάω τις τεντωμένες παλάμες τους!!
Φτάνω στην
πλατεία Λιτοχώρου…μια αστυνομικίνα χειροκροτεί ,φωνάζοντας ‘’ΜΠΡΑΒΟ ΚΑΤΟΥΝΑ
ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ-ΞΗΡΟΜΕΡΟ!!!’’…Δεν σταματάω ,αλλά της κάνω νόημα-ενδειξη
ευχαριστίας-κουνώντας το κεφάλι μου!!!Μου δείχνει προς τα πού να
κατευθυνθώ…ανεβαίνω στο πεζοδρόμιο…100μέτρα πριν το τέλος…ο κόσμος ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ,
από τις καφετέριες να φωνάζουν ,να σηκωνονται να χειροκροτούν…
Δεξιά κι αριστερά
του πεζοδρομίου ανταλλάσω πάρα πολλές χειραψίες με παιδάκια αλλά και μεγάλους
!Δίνω τα λουλούδια σε μερικά που δεν εχουν και μου δίνουν κι άλλα,περισσότερα
!!!!!!
Απερίγραπτα
συναισθήματα ….
Βλέπω την αψίδα
Τερματισμού !!!!Δεν ξέρω με πόση δύναμη τρέχω ….Γύρω μου,ο κόσμος να
ενθαρρύνει,να χειροκροτεί,εγω να κάνω συνεχως υποκλίσεις,από τα μεγάφωνα ακούω
να λένε το όνομά μου,του χωριού ΜΑΣ ,την Κατούνα ,οι φωτογράφοι να
απαθανατίζουν… (εδώ πέρυσι,τους εδειχνα μια πετρούλα που είχα πάρει από την κορυφή…)!!!!!!
Περνάω την γραμμή
τερματισμού !!!Σταματώ το χρονόμετρό μου-δεν το κοιτάζω ακόμη!!! Μου δίνουν το
μετάλλιο!!! Σκύβω και βγάζω το τσιπάκι.Κάθομαι σε μια καρέκλα,και μου
προσφέρουν τσαι του βουνού με μέλι και
χυμό ροδιού !!!!
Μετά από λίγο πήγα
κ χώθηκα ολόκληρος(!!!) κάτω από το δροσερό νερό του συντριβανιού και εμεινα
εκεί-ακίνητος-για 15 λεπτά !!!
Αργότερα άλλαξα
ρούχα,και εφαγα το γεύμα που είχαν (μπιφτέκι,σουβλάκι,κοτόπουλο,σαλάτα,βραστές
πατάτες).Κοιτάζω το ρολόι μου,να δω ,τελικά ,τον χρόνο τερματισμού μου.Δείχνει
7 ωρες και 24 λεπτά !!! 34 ολόκληρα λεπτά καλύτερα από πέρυσι !!! ΤΕΛΕΙΑ!!!
Συναντησα τον ΝΙΚΗΤΗ,τον
συγχάρηκα!!Συνάντησα κάποιους φίλους,τα
είπαμε λιγο….Ωρα 4 αναχωρούσα για την Κατούνα,διότι εχω κι έναν ανηψιο να
επισκεφτώ ,που είχε την εορτή του (Αγιων Αποστόλων),ετσι θα πιω και μια μπύρα ,
για...αποκατάσταση !!
Σας ευχαριστώ πάρα
πολύ ολους σας !!! Για την σκέψη σας , για την κατανόηση σας,την υπομονή
σας…ΓΙΑ Ο,ΛΑ !!
Σας ευχαριστώ από την καρδιά μου ………..