Γράφει ο παπά Ηλίας Υφαντής στο blog του http://papailiasyfantis.wordpress.com/, την -αιχμηρή- άποψη του για τα όσα συμβαίνουν στον ιερό ναό της Αγίας Βαρβάρας στο Αγρίνιο.
«Τα περισσότερα φίδια, δαγκώνουν, όταν τα ενοχλήσουν. Υπάρχουν όμως, κάποια που επιτίθενται ακόμη και από απόσταση. Επειδή, όπως λένε, θέλουν ν’ απαλλαγούν απ’ το δηλητήριο. Ε, λοιπόν, σ’ αυτή την κατηγορία ανήκουν και οι ρουφιάνοι.
Αν δεν κατασπαράξουν κάποιον μπορεί και να σκάσουν. Και αλίμονο στα θύματά τους, αν συμβεί να βρίσκουν κάποιους έτοιμους να τους ακούνε και να γίνονται ευπειθείς εκτελεστές των δολοφονικών τους σχεδίων. Γεγονός, που συμβαίνει, συχνά, δυστυχώς, μεταξύ των εκπροσώπων της δεσποτοκρατίας.
Οι σοβαροί επίσκοποι σ’ αυτές τις περιπτώσεις λένε στους ρουφιάνους:
Θα ’ρθεις μια άλλη μέρα, που θα καλέσω και αυτόν, που κατηγορείς, να ιδούμε, σε αντιπαράσταση, ποια είναι η αλήθεια. Οπότε ο ρουφιάνος, μαθημένος να δολοφονεί και όχι ν’ αντιμετωπίζει, κατά πρόσωπο, τα θύματά του, εξαφανίζεται, κατά κανόνα, και τελειώνει εκεί το ζήτημα. Αλλά, αν συμβαίνει ο δεσπότης να είναι ευάλωτος στις ρουφιανοδοσοληψίες, τότε ουαί και αλίμονο στη Μητρόπολη και τους παπάδες…
Κάπου εβδομήντα, όπως έλεγε καθηγητής Πανεπιστημίου, παπάδες, και μάλιστα μορφωμένοι, εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη Μητρόπολη Αιτωλοακαρνανίας, κατά την περίοδο της αρχιερατείας του προηγούμενου δεσπότη. Μεταξύ των οποίων και οι αείμνηστοι ιεροκήρυκες, Θεόκλητος Φεφές και Πάμφιλος Παοαγιάννης. Προφανώς, επειδή έτσι αποφάσιζαν και διέταζαν κάποιοι ρουφιάνοι.
Και, το χειρότερο, στις περιπτώσεις αυτές, είναι ότι ο λαός (οι χριστιανικές, για παράδειγμα, οργανώσεις και οι ενορίτες), που οι κληρικοί αυτοί υπηρετούσαν, δεν αντιδρούσαν, αλλά αποδέχονταν όλες αυτές τις αυθαιρεσίες. Πάντα με τη λογική ότι ο δεσπότης μπορεί, πέρα από κάθε λογική και ηθική δεοντολογία, να κάνει ο, τι θέλει.
Τους βγήκε όμως ανάποδα η περίπτωση του παπα-Χριστόφορου Μουτάφη.
Ο οποίος, όπως ξανά ’γράψαμε (18-8-13), ήταν η ψυχή και η καρδιά για την ανοικοδόμηση του πανέμορφου ναού της Αγίας Βαρβάρας Αγρινίου. Και τον οποίο, όταν αποπερατώθηκε το έργο, επεχείρησαν να τον διώξουν, για να βάλουν στη θέση του κάποιον «ημέτερο».
Αλλά βρήκαν μπροστά τους, τείχος αμετακίνητο την κάθετη άρνηση του λαού.
Και, επειδή δεν μπορούσαν να τα βάλουν με το λαό, έστησαν, σε βάρος του παπα-Χριστόφορου, ολόκληρη μηχανή ηθικής και δικαστικής εξόντωσης. Τον παρέπεμψαν στα επισκοπικά (δηλαδή, τον εαυτό τους!!!) δικαστήρια. Ακόμη και στα συνοδικά. Αλλά δεν τόλμησαν να τον καταδικάσουν με βάση τις αντιδεοντολογικές μεθοδεύσεις και ανερμάτιστες κατηγορίες, που επιστράτευσαν.
Ενώ, στο μεταξύ συκοφαντικά λιβελογραφήματα διαβάζονταν εναντίον του στους ναούς και δημοσιεύονταν στον τοπικό Τύπο. Μεταξύ των οποίων αποκορύφωμα ήταν κάποιο, που υπέγραψαν κάπου δεκαεφτά παπάδες. Για να αναγκαστεί ο παπα-Χριστόφορος να υποβάλει μήνυση εναντίον τους. Με αποτέλεσμα να καταδικαστούν πρωτόδικα σε 5μηνη φυλάκιση και να αθωωθούν στο Εφετείο, «κρίμασιν οις Κύριος οίδεν». Είναι δε αξιοσημείωτο πως μεταξύ των δεκαεφτά παπάδων ήταν και ο τότε και τώρα Αρχιερατικός Επίτροπος Αγρινίου π. Χρήστος Παπαχρήστος, αδελφός του σημερινού Μητροπολίτη.
Αφότου ο σημερινός Μητροπολίτης ανέλαβε-φθινόπωρο του 2005-τα ηνία της Μητρόπολης το καθεστώς τους ρουφιανοκρατίας λούφαξε, προς στιγμήν. Μέχρις ότου ανασυνταχθεί και επανέλθει δριμύτερο. Και επανήλθε με το πρόσχημα ότι τα οικονομικά της ενορίας της Αγίας Βαρβάρας πήγαιναν απ’ το κακό στο χειρότερο. Γεγονός, για το οποίο την αποκλειστική ευθύνη είχε και έχει το καθεστώς της ρουφιανοκρατίας και δεσποτοκρατίας, που διέλυσαν την ενορία. Με αποτέλεσμα ο αρχικός ζήλος των ενοριτών να υποστεί ανεπανόρθωτη καθίζηση.
Και βέβαια το καθεστώς της ρουφιανοκρατίας δεν δίστασε να ρίξει την ευθύνη στο θύμα του. Διασπείροντας τη βδελυρή συκοφαντία ότι ο παπα-Χριστόφορος είχε ανοίξει οπή στο παγκάρι, απ’ την οποία υπεξαιρούσε τα χρήματα. Και η Μητρόπολη, ανεξέταστα και παράνομα, έσπευσε να αντικαταστήσει το εκκλησιαστικό συμβούλιο. Σύμφωνα, όπως φαίνεται, με τη θέληση του καθεστώτος της ρουφιανοκρατίας και ασφαλώς χωρίς τη γνώμη του οικείου ιερέα. Με αποτέλεσμα να κάμουν την ιερατική του διακονία κόλαση και μαρτύριο.
Αφού, όπως λέγεται, κάποιοι εκπρόσωποι του παράνομου Εκκλησιαστικού Συμβουλίου τον χλεύαζαν, τον πρόσβαλλαν («ρε τίποτα», «ρε πουλημένε», κλπ), τον ενέπαιζαν. Ακόμη και έφτυναν σε βάρος του. Καυχόμενοι ότι δεν μπορεί να τους κάνει κανείς τίποτε, γιατί είναι διορισμένοι απ’ τη Μητρόπολη. Ενώ από το άλλο μέρος ο Μητροπολίτης τον πειθανάγκαζε να σκύψει κάτω απ’ το καθεστώς αυτό της αυθαιρεσίας και του ηθικού λιντσαρίσματος.
Και, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, την Κυριακή (15-9-13) του έκαμαν και ατιμωτική καθαίρεση. Εκπρόσωπος του Μητροπολίτη ανακοίνωσε ενώπιον του κατάπληκτου εκκλησιάσματος, ότι του αφαιρούν την προεδρία, για να την δώσουν σε κάποιον νεαρό ιερέα. Καθώς το εκκλησίασμα ξεσπούσε σε επευφημίες υπέρ του παπα-Χριστόφορου, φωνάζοντας «άξιος-άξιος», ενώ αποδοκίμαζε εντονότατα το νέο ρουφιανοκρατικό πραξικόπημα.
Και μπαίνει το εύλογο ερώτημα:
Αναγνωρίζει άραγε ο Σεβασμιώτατος κ. Κοσμάς τον εαυτό του μέσα σ’ αυτό το όργιο βαρβαρότητας και βαναυσότητας; Γιατί ένα μεγάλο μέρος του λαού της Αιτωλοακαρνανίας δεν μπορεί πλέον να τον αναγνωρίσει!!! Και αναρωτιέται μήπως η πληγή του 15ετούς ανίατου μένους κατά του έντιμου παπα-Χριστόφορου βρίσκεται κάπου στις παρυφές του περιβάλλοντός του…
παπα-Ηλίας»
papailiasyfantis
agriniopress
agrinionews
papailiasyfantis
agriniopress
agrinionews