Οι δικές μας Λαμπεντούζες

Το θέμα δεν κρίθηκε άξιο ιδιαίτερου ενδιαφέροντος. Έτσι δεν εκστράτευσαν από την Αθήνα εξοπλισμένα συνεργεία και ειδικευμένοι ρεπόρτερ για να το ξεψαχνίσουν. 

Με γενναιοδωρία ασυνήθιστη, η κάλυψή του αφέθηκε στα τοπικά ενημερωτικά μέσα, και βέβαια (αυτό συνηθίζεται) στις επίσημες ανακοινώσεις των εμπλεκόμενων υπηρεσιών, λιγόλογες και όχι εις βάθος διαφωτιστικές. Κάπως έτσι το επεισόδιο θεωρήθηκε σύνηθες προτού καν τελειώσει η όποια έρευνα. Και το ενδιαφέρον μετατοπίστηκε σε άλλα ζητήματα, «πιο ελληνικά». 

Άλλωστε  ήδη από το δεύτερο εικοσιτετράωρο είχε πάψει να είναι πρώτη είδηση· είχε υποχωρήσει στην τέταρτη ή και την έκτη θέση, ανάλογα με το δελτίο. 

Για την Πάλαιρο λέω. Που, τόσες μέρες μετά, ακόμη δεν αποφασίσαμε πού ανήκει: Στη Λευκάδα; Στην Αιτωλοακαρνανία; Στην Κεφαλονιά; 

Μόνο με την Ιθάκη δεν ταυτίστηκε στις πρώτες δημοσιογραφικές αναφορές στο ναυάγιο με τους δώδεκα νεκρούς μετανάστες· ίσως γιατί τότε θα μπερδευόμασταν με όσους συνεχίζουν να αναζητούν την πατρίδα του ομηρικού Οδυσσέα. 

Αυτήν την τηλεοπτική γεωγραφική αμηχανία τη διαπιστώνουμε όποτε εισβάλλει στη δημοσιότητα (επί κακού, τι άλλο) κάποιο όνομα τουριστικώς άσημο. Και σε βράδια εκλογών ακόμα έχει τύχει να μιλούν για την Πέλλα και να δείχνουν τη Φλώρινα. Λες και χρειάζεται Ατλαντας και όχι ένα ταχύτατο πέρασμα στο Ιντερνετ.

Δεν είναι η πρώτη φορά που περνάει σχεδόν στα μουγκά ένα ναυάγιο (ή, γενικότερα, δυστύχημα) με θύματα μετανάστες, που πιθανόν δεν είχαν ξαναδεί θάλασσα. Και όχι επειδή δίνεται εντολή από κάπου ψηλά, περιττεύει, αλλά επειδή πιάνει δουλειά το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, με διεσταλμένη εδώ την έννοιά του: Να μη στενοχωρηθούμε περισσότερο με ξένα βάσανα, μας φτάνουν τα δικά μας. 

Και να συντηρήσουμε ατσαλάκωτη την εικόνα που έχουμε φτιάξει για τη χώρα μας και για εμάς ως κατοίκους της· να μην επιτρέψουμε να την αμαυρώσουν οι κακές ειδήσεις. Γιατί ναι, τραυματίστηκε (ξανά) ο εθνικός μας αυτοσεβασμός μόλις (ξανα)μάθαμε ότι στο ανθρωποεμπορικό κύκλωμα πρωταγωνιστούσαν Ελληνες, χρηστοί πολίτες, χριστιανοί, που μάλλον δεν διαθέτουν τα πανταχού παρόντα κατά τα λοιπά «γονίδια αλληλεγγύης». 

Και πληγώθηκε βαριά η αξιοπρέπειά μας μόλις ακούσαμε ότι ανάμεσα στους θαλασσοπνιγμένους υπήρχαν και τέσσερα κουτσούβελα από τη Συρία, ορφανά μητρός (θύμα του εμφυλίου), που ο πατέρας τους, αν και πρόσφυγας λόγω πολέμου, δεν βρήκε εδώ την αντιμετώπιση που οφείλεται παντού στον κόσμο σε τέτοιου είδους ικέτες. Αντί ασύλου, έλαβε τη διαταγή να «επαναπατριστεί». Πού; Στον θάνατο;

Δεν ξέρω πώς αντιμετωπίζουν οι Ιταλοί τα ναυάγια στη Λαμπεντούζα, αν προκρίνουν και αυτοί τη μέθοδο «κάλυψη διά της συγκαλύψεως ή της αποσιώπησης», παρεκτός και μετρούν εκατόμβες. 

Οι δικές μας μικρές Λαμπεντούζες πάντως, ήδη πολλές, δεν βρίσκουν «εύκολες τες θύρες». Ούτε τα τηλεπαράθυρά μας. Σαν να μη συμβαίνουν.

Του Παντελή Μπουκάλα

kathimerini.gr
agrinioreport