ΟΤΑΝ Ο ΦΩΤΗΣ ΜΠΕΡΙΚΟΣ ΖΩΓΡΑΦΙΖΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΝΑ ΤΟΥ
Αιτωλοακαρνανία: Ο μεγαλύτερος σε έκταση νομός της χώρας, αυτός που αρμονικά συνδυάζει όλα όσα η πατρίδα μας έχει να επιδείξει. Εδώ συμπυκνώνεται το φυσικό κάλλος της χώρας μας, η ένδοξη ιστορία, ο πραγματικός πλούτος και ο πολιτισμός σε όλες του τις εκφάνσεις.
Η ζωοδότρα Αιτωλοακαρνανία των φυσικών και τεχνητών λιμνών, με τον ημίθεο Αχελώο να προσφέρει ακόμα το κέρας της αφθονίας, με τους υπέροχους ορεινούς όγκους, τα ατέλειωτα χιλιόμετρα ακτογραμμής, τα πανέμορφα δάση, τα γραφικά χωριουδάκια και τους παραδοσιακούς οικισμούς, τα λιμάνια της, τον ορυκτό της πλούτο, τη μοναδική λιμνοθάλασσα, τους εύφορους κάμπους, τον απίστευτο αρχαιολογικό της πλούτο, τα Βυζαντινά της μνημεία, την τόσο σπουδαία λαϊκή της τέχνη, τη σύγχρονη πολιτισμική δημιουργία.
Και τι δεν θα μπορούσε να πει κανείς για ετούτο τον τόπο… Ώρες ατέλειωτες μπορεί να μιλά και πάλι λίγα θα είναι αυτά που θα πει. Κι αν ήθελε να φανταστεί την Αιτωλοακαρνανία σαν γυναίκα, ένα είναι το σίγουρο: Θα την περιέγραφε σαν την πιο όμορφη γυναίκα που έχει δει ποτέ στη ζωή του.
Αυθεντική ομορφιά. Χωρίς φτιασιδώματα και δίχως επεμβάσεις που αλλοιώνουν την πραγματική εικόνα. Όποιο κι αν είναι το πρότυπο ομορφιάς που μπορεί ο καθένας να έχει, θα επικαλούταν τις πιο ωραίες λέξεις για να αποδώσει το αίσθημα εκείνο που η όψη και μόνο της Αιτωλοακαρνανίας θα του δημιουργούσε. Ερωτεύσιμη με την πρώτη ματιά. Γοητευτική, πραγματικά θηλυκή, με τις ρυτίδες σοφίας να τονίζουν ακριβώς τα τόσο λεπτά, συμμετρικά και όμορφα χαρακτηριστικά της.
Θα ήταν ακόμη πνευματώδης. Με χιούμορ και καλή διάθεση. Θα είχε μεγάλη κατανόηση και απίστευτη υπομονή. Θα ήταν όμως και… μεγάλο κορόιδο! Έξυπνη μεν… αλλά κορόιδο. Εύκολο θύμα, χάρη στην ευγενική της ψυχή προφανώς και στη διάθεσή της πάντα να συγχωρεί. Λόγω της εσωτερικής της ανάγκης ίσως να πιστεύει στους άλλους, να κρατηθεί από κάπου, να δώσει τη νέα ευκαιρία.
Ανασφαλής δηλαδή. Και κάποιες στιγμές με επικίνδυνες για την ίδια εμμονές. Και θα ήταν τόσο κορόιδο που θα είχε και ενοχές από πάνω. Για τη φτώχεια της θα έριχνε το φταίξιμο στην ίδια και θα έκλαιγε, όταν έμενε μόνη, που δεν θα μπορούσε να προσφέρει στα παιδιά της το καλύτερο.
Ευαίσθητος άνθρωπος, εσωστρεφής ίσως, μετρημένος στα λόγια του. Και ως γυναίκα, παρά την απαράμιλλη ομορφιά και τα κομπλιμέντα που θα εισέπραττε διαρκώς, θα ήταν σεμνή και ταπεινή, ως και χαμηλοβλεπούσα. Φοβισμένη. Αυτό όμως δεν θα την απέτρεπε απ’ το να επαναλάβει τα ολέθρια σφάλματά της.
Θα ήταν σίγουρα και θυμωμένη. Η προδοσία βλέπετε οδηγεί στην οργή, το πρόβλημα όμως είναι ότι η γυναίκα Αιτωλοακαρνανία δεν θα μπορούσε να διαχειριστεί αυτά τα αισθήματα. Και θα υπέκυπτε ξανά στα ερωτόλογα των πολιτικών και όλων εκείνων που ποτέ δεν την αγάπησαν πραγματικά, που ποτέ δεν την σεβάστηκαν, που ποτέ δεν πίστευσαν σ’ αυτή. Θέλησαν μόνο να είναι κοντά της για να την εκμεταλλευτούν. Για να την επιδείξουν ως τρόπαιο, για να ικανοποιήσουν δικές τους ανάγκες, για να προβληθούν, για να κερδίσουν «πουλώντας» το δικό της χαμόγελο. Και δεν είναι ψέμα ότι κάποιοι ασέλγησαν πάνω της.
Ότι την παγίδευσαν και της φέρθηκαν άσχημα. Πλήγωσαν το κορμί, μαστίγωσαν όμως και την ψυχή της. Κι αυτά τα σημάδια τα βλέπουμε όλοι. Κι αυτοί που σήμερα έρχονται να επουλώσουν πληγές, το κάνουν αλήθεια επειδή νοιάζονται ή, γνωρίζοντας το πόσο θύμα είναι η Αιτωλοακαρνανία, το πόσο εύκολα ξεχνά και συγχωρεί, θέλουν πάλι να την εκμεταλλευτούν, να κάνουν τώρα τη δουλειά τους και μετά (… μετά τις εκλογές, μετά την «αξιοποίηση» των συγκριτικών της πλεονεκτημάτων) να την εγκαταλείψουν ξανά, μόνη, φτωχή κι ατιμασμένη;
Αν η Αιτωλοακαρνανία ήταν γυναίκα, για το κακό που της έχουμε κάνει θα έπρεπε να μας έχει κόψει και την καλημέρα. Μήνυση θα έπρεπε να υποβάλει, ασφαλιστικά μέτρα εναντίον μας. Κι όπου μας έβρισκε θα αξίζαμε τη δημόσια διαπόμπευση. Τέτοιοι που είμαστε αυτά μας πρέπουν κι άλλα χειρότερα.
Είπαμε όμως: Η γυναίκα Αιτωλοακαρνανία ξέρει και να συγχωρεί και ν’ αγαπά. Σήμερα όμως, μετά από τόσα χρόνια εμπαιγμού και εκμετάλλευσης, μετά απ’ όλα όσα έχει περάσει, …δε μπορεί, θα ωρίμασε λίγο.
Θα έβαλε μυαλό. Και θα κρατήσει μακριά τους «μνηστήρες», ρίχνοντάς τους στα μούτρα τα «δώρα» που της προσφέρουν για να την καλοπιάσουν. Και θα δεχθεί μόνο όσους της αποδείξουν ότι πραγματικά αξίζουν να είναι κοντά της. Όσους δουλέψουν μαζί της σκληρά, όσους της πουν την αλήθεια χωρίς να περιμένουν κάτι, όσους στηρίξουν τις δικές της προσδοκίες. Αυτοί έχουν μέλλον με/στην Αιτωλοακαρνανία. Οι υπόλοιποι καλά θα κάνουν να μην εμφανιστούν καν ως γαμπροί. Όσο ομορφόπαιδα κι αν είναι δηλαδή, όσο γόηδες κι αν έχουν μάθει να το παίζουν, να ξέρουν ότι η Αιτωλοακαρνανία αυτή τη φορά δεν «τσιμπάει».
Ελπίζουμε δηλαδή, γιατί αν και τώρα κάνει… τις ίδιες βλακείες (!), σωτηρία γι’ αυτήν δεν υπάρχει. Στις τελευταίες κουβέντες πάντως που είχαμε μαζί της η Αιτωλοακαρνανία φάνηκε αποφασισμένη. Συνειδητοποιημένη, με πλήρη επίγνωση των καταστάσεων, με πίστη στον εαυτό της και έτοιμη πια να ασχοληθεί επιτέλους και λίγο με τον εαυτό της. Με τις δικές της ανάγκες, τα δικά της τα θέλω, τα δικά της τα όνειρα.
Την είδαμε δυνατή και πεπεισμένη ότι θα τα καταφέρει μόνη της και θα σταθεί στα δικά της τα πόδια για να κάνει με την προσωπική της εργασία όλα όσα κατά καιρούς οι διάφοροι «σωτηράκηδες» της υποσχέθηκαν μόνο και μόνο για να την τουμπάρουν. «Δεν έχω ανάγκη κανέναν», μας είπε, δηλώνοντας όμως και πρόθυμη να μην αποκλείσει κανέναν, αν πραγματικά αυτός θελήσει να εργαστεί μαζί της, για την ίδια και για τα παιδιά της, χωρίς δεύτερες σκέψεις για ανταλλάγματα, χωρίς προαπαιτούμενα.
Φώτης Μπερίκος