ΣΗΜΕΡΑ 27 Ιανουαρίου 2014 - Διεθνής Ημέρα Μνήμης Θυμάτων Ολοκαυτώματος

70 χρόνια 1944 - 2014 από την εξολόθρευση της εβραϊκής κοινότητας Δωδεκανήσου στο Άουσβιτς συμπληρώνονται εφέτος. Οι Έλληνες δεν μπορούν να μείνουν αδιάφοροι για τους 65.000 Έλληνες εβραίους. Οι Έλληνες που γνώρισαν την ποντιακή - μικρασιατική γενοκτονία καταλαβαίνουν καλύτερα την αδικία, το έγκλημα και τη σφαγή.Στην ηχώ των λόγων του Xegel, στη γλώσσα που ατίμασαν οι Δήμιοι: “Weltgeschichte ist Weltgericht: Η Ιστορία του Κόσμου είναι η Κρίση του Κόσμου!”.

Στο Arbeitslager, Vernichtungslager Άουσβιτς εκεί για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκε το εντομοκτόνο ΖΥΚΛΟΝ Β, ως μέσο μαζικής και φθηνής εξόντωσης. Στους θαλάμους εξόντωσης μπορούσαν να εξολοθρεύουν ημερησίως 5.000 - 10.000 ανθρώπους, που πίστευαν ότι πάνε για ντους. Εκεί η ανθρωπότητα έφθασε στο κατώτερο σημείο πολιτισμού. 

Η μαύρη τρύπα της Γης, το φοβερότερο μέρος στον κόσμο, δημιούργημα του φυλετισμού, της πολιτικής μισαλλοδοξίας και του φασισμού, θα υπάρχει εκεί για να μας θυμίζει αιώνια τι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος.

Ο Στέφανος Ροζάκης γράφει στον «Αδιανόητο θάνατο»: «Το στρατόπεδο έρχεται να συμπυκνώσει, να κρυσταλλώσει τη νύχτα της λογικής, έρχεται σαν αποθέωση της Κρυστάλλινης Νύχτας (τότε που οι διεστραμμένοι Ούννοι του Φίρερ τσάκισαν τις προθήκες των εβραϊκών καταστημάτων), έρχεται να αποτελέσει το έμβλημα της κατίσχυσης του Αδιανόητου έναντι του Διανοητού. 
Ξέρουμε ότι η ταμπέλα στην πύλη του Άουσβιτς έλεγε «Arbeit mach frei», ήτοι «Η εργασία απελευθερώνει»: η απόλυτη στρέβλωση, η απόλυτη αναστροφή. Το ανθρώπινο παύει να νοείται ως τέτοιο, έκτοτε αμφιβάλλουμε για τα πάντα, το εγώ έχει υποστεί μία ανεπανόρθωτη σχάση, τα όσα γνωρίζουμε και μας συγκροτούν ως προσωπικότητα, νου, χαρακτήρα, ψυχή, συναίσθημα, καρδιά, τίθενται υπό διαρκή αμφισβήτηση. Οι λέξεις χάνουν την έννοιά τους, σε ένα πρώτο στάδιο. Και, σε ένα δεύτερο, χάνονται και οι ίδιες, αυτές καθαυτές: ποιος μπορεί σήμερα να μιλήσει ανώδυνα, χωρίς να κινδυνεύει να υποστεί ποικίλες λοιδορίες, περί έρωτος, αγάπης, ευγένειας, αθωότητας, φιλίας, ανιδιοτέλειας; Ποιος;».

Ο Ιταλός Πρίμο Λέβι, στο τρομερό βιβλίο του «Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος», έδειξε πρώτα πρώτα ότι θα ήταν αδύνατο στους Ναζί να εξοντώσουν τους Εβραίους χωρίς να αφανίσουν ταυτόχρονα καθετί το Ανθρώπινο σε θύματα και θύτες. Μπορεί ο φασισμός και ο ναζισμός σαν πολιτικές ιδεολογίες να ήταν στο σύνολό τους “ανήθικες ή ανόητες ή βάρβαρες, ωστόσο εκατομμύρια πιστοί τούς εξύμνησαν και τους ακολούθησαν μέχρι το θάνατό τους. Πρέπει να θυμόμαστε ότι αυτοί οι πιστοί και οι ανάμεσά τους πρόθυμοι εκτελεστές απάνθρωπων διαταγών δεν ήταν γεννημένοι δήμιοι, δεν ήταν (εκτός από λίγες εξαιρέσεις) τέρατα: ήταν συνηθισμένοι άνθρωποι. Τέρατα υπάρχουν αλλά είναι πολύ λίγα για να βλάψουν πραγματικά, πιο επικίνδυνοι είναι οι συνηθισμένοι άνθρωποι, οι αξιωματικοί, πρόθυμοι να πιστέψουν και να υπακούσουν χωρίς συζήτηση, όπως ο Άϊχμαν, όπως ο Ες, διοικητής του Άουσβιτς, όπως ο Στάνγκλ, διοικητής στην Τρεμπλίνκα, όπως οι Γάλλοι στρατιωτικοί, είκοσι χρόνια μετά, σφαγείς στην Αλγερία, όπως οι Αμερικανοί στρατιωτικοί, τριάντα χρόνια μετά, σφαγείς στο Βιετνάμ”.

Ο Γκύντερ Γκράς ανέφερε ότι “Το τερατώδες στίγμα που ακούει στο όνομα Άουσβιτς, παραμένει κάτι το ασύλληπτο και κάτι που αποτελεί τέτοια τομή, ώστε να είναι σχεδόν αυτονόητο, να χρονολογούμε την ιστορία της ανθρωπότητας με γεγονότα που συνέβησαν προ και μετά το Άουσβιτς”.

Το 1949 ο φιλόσοφος Τέοντορ Αντόρνο, όταν επέστρεψε από τον εκπατρισμό του στο Παρίσι, είπε την εξής πρόταση, που προκαλεί σάλο στους διανοούμενους της Γερμανίας: “Μετά το Άουσβιτς, είναι βαρβαρότητα να γράφει κανείς ποίηση”.

Αλλά όμως μόνο η ποίηση μπορεί να βοηθήσει, μπορεί να εξηγήσει στο πληγωμένο ανθρώπινο πρόσωπό μας. Γι’ αυτό και παραθέτω ένα συγκλονιστικό ποίημα, όπως διδάσκεται σήμερα στα σχολεία της Γερμανίας. 

PaulCelan, «Φούγκα θανάτου»

Το «Ἆσμα Ἀσμάτων» του Ολοκαυτώματος (αναδημοσίευση από το περιοδικό “Ὀροπέδιο”, τεύχος 10, Καλοκαίρι 2010. Aπόδοση: Συμεὼν Σταμπουλού)

Μαῦρο γάλα τῆς αὐγῆς τὸ πίνουμε τὸ βράδυ                                                       1

τὸ πίνουμε τὸ μεσημέρι καὶ πρωὶ τὸ πίνουμε τὴ νύχτα

πίνουμε καὶ πίνουμε

σκάβουμε τάφους ψηλὰ στὸν ἀέρα ἐκεῖ ξαπλώνουμε ἁπλόχωρα

Ἕνας ἄντρας εἶναι στὸ σπίτι ποὺ παίζει μὲ τὰ φίδια ποὺ γράφει                            5

γράφει ὅταν σκοτεινιάζει στὴ Γερμανία τὰ χρυσαφένια σου μαλλιὰ

                                                                                                        Μαργαρίτα

τὸ γράφει καὶ βγαίνει ἀπ’ τὸ σπίτι κι ἀστράφτουν τ’ ἀστέρια σφυρίζει

                                                                                          κοντά του τὰ σκυλιά

σφυρίζει ἔξω τοὺς  Ἑβραίους του νὰ σκάψουν ἕνα τάφο στὴ γῆ

μᾶς διατάζει ἐμπρὸς παῖξτε τώρα γιὰ χορό

Μαῦρο γάλα τῆς αὐγῆς σὲ πίνουμε τὸ βράδυ                                                      10

σὲ πίνουμε τὸ μεσημέρι καὶ πρωὶ σὲ πίνουμε τὴ νύχτα

πίνουμε καὶ πίνουμε

Ἕνας ἄντρας εἶναι στὸ σπίτι ποὺ παίζει μὲ τὰ φίδια ποὺ γράφει

γράφει ὅταν σκοτεινιάζει στὴ Γερμανία τὰ χρυσαφένια σου μαλλιὰ

                                                                                                        Μαργαρίτα

Στάχτη τὰ μαλλιά σου Σουλαμίτη σκάβουμε τάφους ψηλὰ στὸν ἀέρα                  15

                                                                           ἐκεῖ ξαπλώνουμε ἁπλόχωρα

Φωνάζει χτυπᾶτε πιὸ βαθειὰ στὸ χῶμα ἐσεῖς ἐδῶ  ἐσεῖς οἱἄλλοι

                                                                       τραγουδᾶτε καὶ παίζετε

πιάνει στὴ ζώνη τὸ σιδερικὸ τὸἀνεμίζει τὰ μάτια του εἶναι γαλανά

χτυπᾶτε πιὸ βαθειὰ τὰ φτυάρια ἐσεῖς ἐδῶἐσεῖς οἱἄλλοι παίζετε κι ἄλλο

                                                                                                                γιὰ χορό

Μαῦρο γάλα τῆς αὐγῆς σὲ πίνουμε τὸ βράδυ

σὲ πίνουμε τὸ μεσημέρι καὶ πρωὶ σὲ πίνουμε τὴ νύχτα                                      20

πίνουμε καὶ πίνουμε

ἕνας ἄντρας εἶναι στὸ σπίτι τὰ χρυσαφένια σου μαλλιὰ Μαργαρίτα

στάχτη τὰ μαλλιά σου Σουλαμίτη ποὺ παίζει μὲ τὰ φίδια

Φωνάζει παῖξτε πιὸ γλυκὰ τὸν θάνατο ὁ θάνατος εἶν’ ἕνας μάστορας

                                                                                                 ἀπὸ τὴ Γερμανία

φωνάζει χτυπᾶτε τὰ βιολιὰ πιὸ σκοτεινὰ κι ἀνεβεῖτε μετὰ σὰν καπνὸς               25 

                                                                                                               στὸν ἀέρα

θά ‘ χετε τότε ἕνα τάφο στὰ σύννεφα νὰ ξαπλώνετε ἁπλόχωρα

Μαῦρο γάλα τῆς αὐγῆς σὲ πίνουμε τὴ νύχτα

σὲ πίνουμε τὸ μεσημέρι ὁ θάνατος εἶν’ ἕνας μάστορας ἀπὸ τὴ Γερμανία

σὲ πίνουμε βράδυ καὶ πρωὶ πίνουμε καὶ πίνουμε

ὁ θάνατος εἶν’ ἕνας μάστορας ἀπὸ τὴ Γερμανία τὸ μάτι του εἶναι γαλανό         30

σὲ πετυχαίνει μὲ μολυβένια σφαίρα σὲ πετυχαίνει ἀκριβῶς

ἕνας ἄντρας εἶναι στὸ σπίτι τὰ χρυσαφένια σου μαλλιὰ Μαργαρίτα

παίζει μὲ τὰ φίδια καὶὀνειρεύεται ὁ θάνατος εἶν’ ἕνας μάστορας

                                                                                              ἀπὸ τὴ Γερμανία

τὰ χρυσαφένια σου μαλλιὰ Μαργαρίτα                                                               35

στάχτη τὰ μαλλιά σου Σουλαμίτη

Στη μνήμη όλων των θυμάτων του Ναζισμού

Κώστας Κογιόπουλος
kostaskogiopoulos.wordpress.com