Η εργολαβική ανάληψη του ιερού καθήκοντος προάσπισης των συμφερόντων του λαού και του τόπου, υπεράσπισης της τσαλακωμένης αξιοπρέπειας των πολιτών και η κοσμοθεωρία του «εγώ».
Σε επικίνδυνες ατραπούς τείνει να εισέλθει ο πολιτικός διάλογος στην, γεγονός ιδιαίτερα απογοητευτικό για το επίπεδο του πολιτικού μας πολιτισμού και της ποιότητας της δημοκρατίας που βιώνουμε, ενόψει της κορυφαίας στιγμής της Δημοκρατίας, των εκλογών.
Οι πολίτες αναμένουμε και επιζητούμε ίσως μια κατ’ αντιπαράστασιν εκλογική – αυτοδιοικητική «αντιπαράθεση», ευελπιστώντας ότι απ’ αυτή την αναμέτρηση κερδισμένος θα βγει ο τόπος. Αντιθέτως διαπιστώνουμε ότι η προεκλογική αντιπαράθεση κινείται… παλινδρομικά σαν εκκρεμές από ένα τσουβάλι τσιμέντο δεμένο με το σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου. Στους δήμους η κατάσταση διαφοροποιείται ανά περίπτωση. Το φαινόμενο του άκρατου λαϊκισμού και των προσωπικών επιθέσεων για θέματα που ουδεμία σχέση έχουν με την αυτοδιοίκηση και τις απόψεις των υποψηφίων, …άρχισε ήδη να εμφανίζεται και πολύ φοβόμαστε ότι θα ενταθεί το επόμενο διάστημα.
Ήδη έχουμε τις γνωστές δηλώσεις, απαντήσεις και ανταπαντήσεις, τα υπονοούμενα διαφθοράς και παρανομιών, τις πιασάρικες ατάκες και τα συνήθη πολιτικά κουτσομπολιά.
Αυτό που μας ανησυχεί κα μας προβληματίζει περισσότερο, δεν είναι η μεταφορά του κλίματος σκανδαλολογίας και διαφθοράς που έντεχνα καλλιεργούν ορισμένοι, χωρίς να παρουσιάζουν στοιχεία και χωρίς να απευθύνονται στη δικαιοσύνη βεβαίως, ούτε η ένταση που δημιουργείται συχνά μεταξύ των σημαιοφόρων αντίπαλων παρατάξεων, που και αυτοί αρχίζουν πλέον να εκδηλώνονται.
Είναι η επόμενη μέρα. Η λειτουργία του θεσμού, η λειτουργία του Περιφερειακού και των Δημοτικών Συμβουλίων τα τέσσερα επόμενα χρόνια.
Όταν το κλίμα πολωθεί με καταγγελίες, αόριστου κατά κανόνα χαρακτήρα, όταν η αντιπαράθεση γίνεται με προσωπικούς χαρακτηρισμούς και φρασεολογία πεζοδρομίου, όταν εκτοξεύονται πυροτεχνήματα που σκάνε σ’ έναν ουρανό απαξίωσης της πολιτικής, όταν η μαύρη προπαγάνδα σκεπάζει σαν πέπλο κεντημένο με υπονοούμενα διαφθοράς και αδιαφάνειας το δημόσιο βίο, πώς θα συνεργαστούν οι αντίπαλες παρατάξεις στη νέα σύνθεση των Συμβουλίων;
Ο χρόνος μετρά αντίστροφα και πολιτικά επιχειρήματα δεν έχουμε ακούσει ακόμη. Βιώνουμε μόνο το θρίαμβο μιας λαϊκιστικής ρητορικής με στόμφο. Προεκλογική τακτική ίσως που ικανοποιεί, όμως, μόνο τη ματαιοδοξία αυτών που την επέλεξαν: Ο υπερυποψήφιος που θα υψώσει τον τόπο στην περιωπή της άρρητης αλήθειας που θεμελιώνει και φωτίζει τα πάντα… Ο μεγάλος ηγέτης, ο αναμορφωτής, ο παντογνώστης.
Το προεκλογικό σκηνικό τείνει να καταστεί σουρεαλιστικό. Το μέτρο έχει χαθεί… και μαζί το μέτρημα των υποψηφίων δημάρχων και περιφερειαρχών. Πρόγραμμα δεν έχει κανείς παρουσιάσει. Θα τα κάνουν, βεβαίως, για τα προσχήματα, δυο εβδομάδες πριν τις κάλπες, ώστε να μην προλάβει κανείς να καταλάβει το τι και το πώς, παρά θαμπωμένος απ’ το περιτύλιγμα να ρίξει το ψηφοδέλτιο.
Σε «ανεξάρτητο» συνδυασμό, αφού σχεδόν όλοι μεταλλάχτηκαν ξαφνικά και ανακάλυψαν την γη της ανεξαρτησίας! Και, συγνώμη, αλλά δεν μπορούμε να μην απορήσουμε: Πόσο ηλίθιοι νομίζουν ότι είμαστε οι πολίτες;
Το αυτό ισχύει, φυσικά και πολύ περισσότερο και με τις ευρωεκλογές. Το δέντρο αξιών του ΠΑΣΟΚ αποκαλύπτεται πως είναι μια ΕΛΙΑ πολιτικής ακαρπίας. Και έρχεται το ορμητικό Ποτάμι να παρασύρει κάθε ελπίδα διαφυγής από έναν πολιτικό οχετό, γεμάτο ψέματα, διαπλοκή, συμφέροντα…
Απ’ τη μια πλευρά υπάρχουν οι «ανεξάρτητοι» πάντα, που γελοιοποιούνται σε κάθε προσπάθεια να πείσουν ότι οι ίδιοι δεν έχουν καμία ευθύνη για τη δυστυχία ενός ολόκληρου λαού. Κι απ’ την άλλη οι αντιμνημονιακοί αιθεροβάμονες.
Και όσο περισσότερο φωνάζει ή πιο σωστά κραυγάζει κάποιος, τόσο περισσότερο δίκαιο θα πρέπει να έχει για το λαό. Αυτή την απροσδιόριστη ιδεολογικά, προγραμματικά και κοινωνιολογικά μάζα, στην οποία προβάλλεται το θεώρημα της αυτοκαταστροφής. Ότι ο λαός, δηλαδή, οφείλει να κάνει τη «σωστή» επιλογή, να υπερασπιστεί τη μια και μόνη αλήθεια. Αν τυχόν παρεκκλίνει απ’ αυτό που τον έχουν διδάξει, θα επέλθει η μοιραία καταδίκη.
Η εγωκεντρική, άκρως αλαζονική αντίληψη του ότι «μόνο εμείς ξέρουμε, μόνο εμείς μπορούμε… οι άλλοι είναι επικίνδυνοι, είναι ανίκανοι», είναι η αποθέωση του λαϊκισμού. Μιλάνε, άλλωστε για συστήματα και καθεστώτα, λες και δεν είναι υπόθεση της Δημοκρατίας η εκλογή, αλλά επιβολή δια των τανκς!
Και όσο κι αν μια τέτοια αντίληψη εκφράζεται πολιτικά με ήπιους τόνους και χαμόγελο, δεν παύει να αποτελεί ισχυρότατη ένδειξη της φαντασιακής λειτουργίας μιας εξαρτημένης από εγωπάθειες αυτοδιοίκησης.
Και την ίδια στιγμή, βλέπουμε ξανά τις προεκλογικές κορδέλες και τη μαγική επίλυση όλων μας των προβλημάτων, σε φαντασιακό επίπεδο ασφαλώς. Τώρα θα δημοπρατηθούν τα σπουδαία, τώρα θα γίνουν όλα όσα χρόνια ολόκληρα δεν έγιναν. Και προς ενίσχυση, μοιράζουμε και το πρωτογενές πλεόνασμα, κάνουμε και προεκλογικές προσλήψεις…
Τέλος, η δράση πολλών υποψηφίων συμβούλων δεν αναφέρεται πάντα σε απόψεις και προτάσεις, αλλά στρέφεται ενάντια μελών του ιδίου συνδυασμού. Χτίζουν την ονειρική τους ουτοπία σ’ έναν παράδεισο που δεν τους ανήκει.
Φώτης Μπερίκος