Είναι μια πολύ καλή ευκαιρία οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές… να ψαχτούμε! Να δούμε, τελικά, ποιοι είναι όλοι αυτοί που ζητάνε την ψήφο και την εμπιστοσύνη μας. Και από αυτούς, να κάνουμε το ξεσκαρτάρισμα.
Η αυτοδιοικητική κάθαρση δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση. Οι πολίτες εγκλωβιζόμαστε στο φαίνεσθαι της πολιτικής, ασχολούμαστε με τους επικεφαλής και δεν βλέπουμε καθόλου πιο κάτω. Ούτε πιο πέρα ούτε πιο δίπλα. Αν κάνουμε τον κόπο, θα εντοπίσουμε ανθρώπους που πράγματι έχουν διακριθεί στον κοινωνικό και επαγγελματικό στίβο, υποψηφίους που έχουν πράγματι κάτι να πουν, που έρχονται να προσθέσουν. Κι αν κοιτάξουμε λίγο καλύτερα, θα δούμε κι εκείνους που σαν εργαλεία ανίσχυρα, ανελεύθερα και υποταγμένα, αναζητούν ρόλο «ισορροπιστή», στην πραγματικότητα, όμως, είναι τα υποτακτικά γρανάζια μιας σκουριασμένης μηχανής.
Δεν υπηρετούν αξίες, παρά αναλώνονται σε καιροσκοπικούς συμβιβασμούς. Είναι αναρριχητικοί τακτικιστές, που προσκολλώνται γύρω από την εξουσία, ηδονιζόμενοι ότι μετέχουν σ’ αυτή.
Κι από κοντά, το είδος που ευδοκιμεί όσο κανένα άλλο στα μέρη μας: Οι δημοδίαιτοι. Επαίτες μιας πολιτικής ορθοφροσύνης που συμπυκνώνεται στο «είμαστε πάντα με τους νικητές». Χαμαιλέοντες, έτοιμοι πάντα να προσαρμοστούν στο όποιο νέο περιβάλλον ήθελε προκύψει.
Άνθρωποι με ιδεολογία τον φαρισαϊσμό πίσω απ’ το συμφέρον τους, που κι αυτό προσαρμόζεται ανάλογα με τις συνθήκες. Άνθρωποι που ξέρουν πώς να επιβιώσουν, γιατί απλά ξεπουλάνε τα πάντα. «Παράγοντες» με ορίζοντα αναφοράς αντίστοιχο του αναστήματός τους, τρέμουν στην ιδέα ότι θα χάσουν τα «κεκτημένα» προνόμια και τις παροχές, που προκλητικότατα απολαμβάνουν. Και που, για αυτό ακριβώς, θα είναι οι πρώτοι που θα τρέξουν να δηλώσουν υποταγή στη νέα εξουσία, ευελπιστώντας να παραμείνουν, οι φελλοί, στην επιφάνεια.
Κι ίσως τα καταφέρουν ξανά. Κάθε εξουσία, άλλωστε, χρειάζεται τους υποτακτικούς της. Δεν έχει σημασία το ποιος και αν τους εκτιμά. Σημασία έχει να βρουν τον τρόπο να μείνουν σ’ ένα παιχνίδι θλιβερό, αλλά προσοδοφόρο.
Αναρωτιέμαι, μερικές φορές, τι θα έκαναν όλοι αυτοί, αν δεν …πραιτοριανοί, νεροκουβαλητές, προπαγανδιστές, «επαγγελματίες» του είδους. Πως θα ζούσαν… Και την ίδια απορία έχω και με τους άλλους, εκείνους που γέρασαν σε θέσεις και σε αξιώματα, καταλαμβάνοντάς τα χάριτι δημοκρατίας …ή και γνωριμίας.
Το πολιτικό κολλητιλίκι! Αυτό που έχει εδραιώσει πρόσωπα και καταστάσεις. Αυτό που έκανε κάποιους γνωστούς-γνωστούς να μεγαλουργήσουν οικονομικά, να ανελιχθούν κοινωνικά… και να σνομπάρουν τώρα κάθε νέα φωνή, όταν δεν μετέχει στη συγχορδία της εξαπάτησης.
Μαζί με τον υποψήφιο δήμαρχο, ψηφίζουμε κι αυτούς. Τους ξέρεται, τους έχετε φάει στη μάπα. Χρόνια τώρα… Δεν τους αντέχετε άλλο, κι ας τους χαμογελάτε. Μην τους φοβόσαστε, δεν τους έχετε καμία ανάγκη. Ποτέ δεν τους είχατε.
Κι αν κάποια στιγμή τους χρειαστήκατε κάπου, ξέρετε ότι έκαναν τον «κινέζο».
Τώρα είναι η δική σας, η δική μας σειρά…
Καλημέρα!
Φώτης Μπερίκος