Θα φαινόταν μελό να γυρίσουμε πίσω και να ποτίσουμε το χώμα με δάκρυα… εμείς οι Αιτωλοακαρνάνες, ιδιαίτερα όσοι είχαμε άμεση ή και έμμεση σχέση με την οικονομία του καπνού.
Βέβαια ο καπνός είναι μια ιστορία χωρίς νόημα, μια ιστορία ξεχασμένη, θα πει κάποιος, εδώ και κάμποσα χρόνια, απ’ την εποχή της περιβόητης ολικής αποσύνδεσης (της καλλιέργειας και πώλησης από την επιδότηση, 2006), οπότε ίσως φανεί πως πάει χαμένη μελάνη, χαμένο και το χαρτί, για τούτα τα λόγια. Όμως ας μπούμε σ’ αυτή τη συζήτηση ξανά. Ακόμα κι ως ιστορία έχει την αξία της.
Απ’ την εποχή των (από λάθος) ανακαλύψεων του Κολόμβου(μαζί κι η ανακάλυψη του καπνού-νησί Τabacos) στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ίσαμε με «χθες»(2006) σ’ αυτόν εδώ τον τόπο – Κάρλελι επί τουρκοκρατίας, Αιτωλοακαρνανία τώρα- καλλιεργούνταν καπνός. Κάποτε για την απόλαυση και τις ανάγκες της μεγάλης πύλης και τους μουσαφιραίους της Σουλτάν Βαλιδέ, κι αργότερα στη νεοελληνική περίοδο, επί Χαρίλαου Τρικούπη(1883) και μετά, για εμπόριο (πρόσοδο των κατοίκων, εμπόρων, βιομηχάνων και φορολογία του κράτους).
Με δεδομένο ότι και σήμερα ο καπνός αποτελεί προϊόν ευρείας διάδοσης και κατανάλωσης στη χώρα, είτε ως τσιγάρα, είτε ως κομμένος καπνός, αποτελεί ακραίο παραλογισμό η παύση της καλλιέργειάς του. Συνέπειες καταστροφικές και για τους καπνοκαλλιεργητές και για την καπνοβιομηχανία και για το εμπόριο καπνού και για τους καταναλωτές και για τα δημοσιονομικά του Ελληνικού κράτους και για την εθνική οικονομία γενικότερα, αφού ο καπνός αποτελούσε βάση για μια σειρά από συναφείς οικονομικές δραστηριότητες, αλλά και για το όλο εμπόριο αγαθών και υπηρεσιών σε πάρα πολλές περιοχές της χώρας.
Όμως γιατί σταμάτησε ο καπνός; Γιατί το δόλωμα της ολικής αποσύνδεσης διαφημίστηκε και λειτούργησε τόσο αποτελεσματικά (εγκληματικά); Ποιοι είχαν τελικά συμφέρον να φύγει ο καπνός και να αδυνατίσει τόσο η χώρα και να ευνουχιστεί οικονομικά και η Αιτωλοακαρνανία; Και τελικά τι φταίει και ο καπνός δεν ξαναμπαίνει ως βασικό θέμα της πολιτικής συζήτησης σήμερα; Γιατί αποκλείεται η επιστροφή στην υγιή, νόμιμη και προσοδοφόρα καπνοκαλλιέργεια;
Είναι προφανές ότι, πολλά χρόνια πριν τα μνημόνια και την εμφάνιση της κρίσης του 2008, είχε εξυφανθεί σχέδιο καταστροφής για τη χώρα, που μπήκε σε εφαρμογή με την τελωνιακή ένωση(1992) των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης(ΕΕ). Είναι γνωστό ότι ένας από τους βασικούς στόχους που έθετε η ΕΕ ήταν η δραστική και ραγδαία μείωση του αγροτικού πληθυσμού και κατά συνέπεια της εξαφάνισης σχεδόν της συμμετοχής του αγροτικού εισοδήματος στο ΑΕΠ . Ήδη εισάγουμε τα περισσότερα γεωργικά και κτηνοτροφικά προϊόντα.
Μια χώρα όμως που απεμπολεί τις προνομιακές της δυνατότητες(καπνός εθνικό προϊόν) είναι φανερό πως επιλέγει την κατρακύλα προς την καταστροφή. Μια χώρα που δεν μπορεί να τραφεί (τρόφιμα, ποτά και καπνός είναι σε ενιαία ομάδα εμπορίου), πολύ σύντομα γίνεται υποχείριο των χρεοκρατών και της τρομοκρατίας των τοκογλύφων.
Η ΕΕ όλα αυτά τα χρόνια και ιδιαίτερα από το 1992 και μετά λειτούργησε, με δολώματα, έχοντας ως πυξίδα την καταστροφή πολλών εθνικών οικονομιών. Πρώτο και πανθομολογούμενο πειραματόζωο η Ελλάδα. Το δόγμα της ΕΕ προς τη χώρα μας «δε θα παράγεις, θα δανείζεσαι». Και με αυτήν την πολιτική έχει υποθηκευτεί η χώρα.
Είναι βέβαιο ότι με αυτές τις πολιτικές της ΕΕ η Ελλάδα δεν έχει καμία τύχη. Άρα το σπάσιμο της Ευρωζώνης οφείλει να συνοδευτεί με ρήξη με τις πολιτικές υποδούλωσης της ΕΕ. Άλλος δρόμος για παραγωγική ανασυγκρότηση και επανεκκίνηση της οικονομίας δεν υπάρχει. Και αυτό αφορά και πάρα πολλές άλλες χώρες της ΕΕ και της Ευρωζώνης που έχουν έντονα και σχετικά προβλήματα με την Ελλάδα.
Εμείς τα παιδιά εκείνων των παλιών καπνοκαλλιεργητών, που θυμόμαστε την πίκρα απ’ την κόλα του καπνού και βλέπουμε το θολό ουρανό απ’ τους καπνούς της καμένης οικονομίας, δεν έχουμε παρά να μετατρέψουμε την πίκρα σε ελπίδα, με καθαρές πολιτικές προτάσεις και, μαζί με όλους τους συμπολίτες μας, ένα σύγχρονο κίνημα που θα ανοίγει δρόμους, για επιστροφή στο μέλλον!
Γράφει ο Γιώργος Παληγεώργος