Αέρα είπαμε; Μάλλον… άρωμα μπάσκετ, για να είμαστε πιο ακριβείς. Ο Αίολος είναι, πλέον, το καμάρι της πόλης και χάρη σε αυτόν στον Αστακό συντελείται ένα… μπασκετικό παραμύθι! Οχι μόνο επειδή μετρά τρεις ανόδους σε ισάριθμες χρονιές. Από το τοπικό πρωτάθλημα, όπου βρισκόταν τη σεζόν 2013-’14, του χρόνου θα παίζει στην Α2, για πρώτη φορά στην ιστορία του. Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι δείχνει να έχει βάλει πλώρη για την Α1, μελλοντικά. Οχι για να… ζήσει την εμπειρία, αλλά για να καθιερωθεί!
Αν κανείς θελήσει να αναλύσει τους λόγους που η ομάδα ανεβαίνει τις κατηγορίες σαν… ασανσέρ, δεν θα δυσκολευτεί ιδιαιτέρως. Συνήθως, δυο είναι τα μυστικά σε αυτές τις περιπτώσεις: επενδύσεις και σωστή-οργανωμένη δουλειά. Ο πρόεδρος, Απόστολος Πανταζής, έχει φροντίσει με το παραπάνω και για τα δυο. Γαλαντόμος, συνεπής στις πληρωμές του και έχων ήσυχο το κεφάλι του με τον Μιχάλη Κουταλιανό στην τεχνική ηγεσία.
Ωστόσο, όπως αναφέρει το sportit.gr η μεγαλύτερη επιτυχία του Αιόλου, έξω από τις τέσσερις γραμμές, είναι πως κυριολεκτικά όπου σταθεί κι όπου βρεθεί κανείς στην πόλη, όλοι μιλούν για το μπάσκετ. Ναι, ο Αστακός αντιστέκεται, παραμένει «αδούλωτος» μπροστά στον «βασιλιά των σπορ». Το ποδόσφαιρο αιμορραγεί και γίνεται προσπάθεια ο τοπικός Ηρακλής να μπορέσει έστω να συμμετάσχει στο πρωτάθλημα της επόμενης σεζόν.
Την ίδια ώρα, ο αριθμός των 135 παιδιών (όλα από τον Αστακό) που αθλείται καθημερινώς στις ακαδημίες των «κιτρινομπλέ» είναι άκρως εντυπωσιακός, αν αναλογιστεί κανείς ότι -επαναλαμβάνουμε- πρόκειται για μια πόλη με μόλις 2.500 κατοίκους!
Η σύγκριση είναι καθαρά δική μας, προκειμένου να αντιληφθείτε πώς μια μικρή πόλη μεταμορφώνεται αργά και σταθερά σε «μπασκετομάνα», τα τελευταία χρόνια. Κι αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό. Τουναντίον… Μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι έχει αποδειχθεί πως το ελληνικό μπάσκετ παράγει… περισσότερο ταλέντο από το ποδόσφαιρο.
Ο άνθρωπος που… χτίζει το αύριο και ο Σπανούλης!
Πώς, όμως, ο Αίολος κατάφερε να προσελκύσει τόσα πολλά, για τα δεδομένα, παιδιά; Οι επιτυχίες της ανδρικής ομάδας και η συνολική επένδυση πρέπει να συνοδεύονται από καλές εγκαταστάσεις και σωστή δουλειά. Οργανωμένη και με πρόγραμμα. Γι’ αυτό, ο Απ. Πανταζής έφερε έναν ειδικό προπονητή από τη Λάρισα.
Το όνομά του; Σάββας Αραπατσάνης…
Γυμναστής, απόφοιτος του ΤΕΦΑΑ Αθηνών με ειδικότητα το μπάσκετ, ξεκίνησε την προπονητική το 1992. Η «διαδρομή» 24 ετών ξεκίνησε από τον Κένταυρο Λάρισας, συνεχίστηκε (1995-’97) στη μικτή Ε.Σ.ΚΑ.Θ. (Ενωση Σωματείων Καλαθοσφαίρισης Θεσσαλίας) και, την ίδια περίοδο, σε όλα τα τμήματα των Ακαδημιών της Ολύμπια Λάρισας.
Η καλή δουλειά και η εξέλιξη του νεαρού τότε προπονητή μοιραία έφερε την προαγωγή του στην πρώτη ομάδα (1998-2003) της Ολύμπια, ως βοηθός αρχικά, αλλά και ως προπονητής για κάποιο διάστημα στην Α2. Μάλιστα, στην παρθενική άνοδο της ομάδας στην Α1 ήταν στο τεχνικό τιμ του Γιάννη Τζήμα.
Αργότερα, ασχολήθηκε εκ νέου με τις Ακαδημίες της Ολύμπια, διατελώντας διευθυντής. Τα τμήματα αναπτύχθηκαν, φιλοξενώντας περισσότερα από 400 παιδιά και, όπως είναι φυσικό, έφτασαν στα χέρια του κι άλλες δουλειές, αυτή τη φορά από την Ε.Α.Λ. και τον Φοίνικα Λάρισας.
Η δομή, η καλή δουλειά και οι επιτυχίες
Το 2014 ο πρόεδρος του Αιόλου βρισκόταν σε αναζήτηση ενός ανθρώπου που θα αναλάμβανε επικεφαλής των Ακαδημιών μιας μικρής ομάδας από την Αιτωλοακαρνανία, που μόλις είχε κερδίσει την άνοδο στη Γ’ Εθνική. Δεν άργησε να φτάσει στα αφτιά του η φήμη για έναν καλό προπονητή από τη Λάρισα και, από τα πρώτα κιόλας ραντεβού, διαπιστώθηκε ταύτιση απόψεων.
«Ενδιαφέρονταν να φτιάξουν τις Ακαδημίες και μίλησα μαζί τους. Είχαν μάθει για τη δουλειά μου. Εκείνη την εποχή ο Αιολος είχε 30-40 παιδιά. Ήταν ένα στοίχημα για εμένα, μια πρόκληση το να κάνουμε καλή δουλειά. Από την πρώτη χρονιά της συνεργασίας μας μαζέψαμε συνολικά 100 παιδιά», δηλώνει στο SPORTIT ο Σάββας Αραπατσάνης.
Ως παιδαγωγός, η καθημερινή συμβουλή που δίνει στα πιτσιρίκια είναι να δίνουν προτεραιότητα στα μαθήματά τους. Παράλληλα, όμως, έχει και τον ρόλο του προπονητή και τα παιδιά που προπονεί φαίνεται πως δεν επαναπαύονται στην καθημερινή τους ψυχαγωγία, μέσω του αθλητισμού. Η καλή δουλειά στην προπόνηση φέρνει και θετικά αποτελέσματα.
«Ηδη φέτος υπήρχαν δυο παιδιά του παιδικού, τα οποία έκαναν προπονήσεις με το ανδρικό. Πρόκειται για τον Περικλή Πέττα (γεννηθείς το 2000) και τον Ραφαήλ Σαμαντά (γεννηθείς το 2002). Μάλιστα, ο τελευταίος ήταν ο πιο μικρός σε ηλικία φέτος στο πρωτάθλημα της Γ’ Εθνικής, ρεκόρ που δεν… ακούστηκε πολύ.
Εχουμε εξαιρετική επικοινωνία με τον κόουτς Κουταλιανό και δεν κρύβουμε ότι ένας από τους στόχους μας είναι να τροφοδοτούμε με παιδιά την πρώτη ομάδα. Βέβαια, η… απόσταση είναι μεγάλη, όσο το επίπεδο ανεβαίνει, με διαδοχικές ανόδους. Αλλά ποιος νεαρός δεν θα ήθελε να βρίσκεται και να δουλεύει σε μια τέτοια ομάδα, έχοντας δικαίωμα στο όνειρο; Ολα μέσα από τη δουλειά γίνονται», συμπληρώνει ο προπονητής όλων των τμημάτων υποδομής του Αιόλου.
Η καλή δουλειά κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες παράγει περισσότερη… όρεξη και το αποτέλεσμα είναι πιο δημιουργικό. «Αυτή τη στιγμή τον φόρτο εργασίας τον έχω επωμισθεί αποκλειστικά, αλλά του χρόνου στόχος είναι να έχω κι έναν συνεργάτη. Καθημερινά γίνονται τουλάχιστον 6 ώρες προπόνηση, γιατί είχαμε την πολυτέλεια το γήπεδο να είναι δικό μας. Το σημαντικό είναι ότι κατορθώσαμε να έρθουν τα παιδιά στο μπάσκετ και να αλλάξουμε τη νοοτροπία ως προς τον αθλητισμό. Στέκι των παιδιών είναι πλέον το γήπεδο…».
Αξίζει να σημειωθεί ότι το Γυμνάσιο το χρησιμοποίησε ως έδρα ο Αίολος όταν έπαιζε στην Α’ ΕΣΚΑΒΔΕ κι έκανε την πορεία ανόδου προς τη Γ’ Εθνική (2013-’14). Πέρυσι και φέτος «σπίτι» του ήταν το γήπεδο της γειτονικής Βόνιτσας (απόσταση μιας ώρας με αυτοκίνητο), καθώς το κλειστό του Αστακού βρίσκεται υπό κατασκευή, ύστερα από «ζυμώσεις» και καθυστερήσεις οκτώ ολόκληρων ετών!
«Παρακαταθήκη για το μέλλον»
Και φυσικά το project θα γίνει ακόμη πιο ελκυστικό, όταν ο Αίολος θα μπει στη φυσική του έδρα, δηλαδή στην πόλη του, για να δώσει αγώνες στην Α2 και, γιατί όχι, στην Α1. «Το γήπεδο θα είναι σημείο αναφοράς, όπως είναι για την ώρα το προπονητήριο του Γυμνασίου. Η είσοδός μας στο νέο κλειστό θα είναι ένας πόλος έλξης για τα παιδιά και συνολικά για όλη την Αιτωλοακαρνανία».
Ο μικρός Αστακός το πέτυχε να γίνει η πρώτη ομάδα της Αιτ/νίας που θα αγωνιστεί στην Α2. «Τα παιδιά αυτά είναι τυχερά που μεγαλώνουν σε αυτό το κλίμα», σχολιάζει.
Στο μεταξύ, το ποδόσφαιρο της περιοχής «μαραζώνει», καθώς τα παιδιά προτιμούν την «πορτοκαλί θεά». Σε αντίθεση με το μπάσκετ, λείπει συνολικά το όραμα και γι’ αυτό ο τοπικός Ηρακλής φιλοξένησε φέτος μόλις 40 παιδιά στις Ακαδημίες του: «Αν ο Αστακός είχε μια ομάδα ποδοσφαίρου στη Β’ Εθνική, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Ολοι έρχονται να δουν το μπάσκετ κι από τις γύρω περιοχές.
Σε κάθε περίπτωση, όπως είπα και προηγουμένως, σημασία έχει το στέκι των παιδιών να είναι το γήπεδο και όχι αν το άθλημα είναι το μπάσκετ ή το ποδόσφαιρο. Αυτή είναι η δική μας φιλοσοφία και γι’ αυτό έχουμε άριστη συνεργασία και με τους προπονητές ποδοσφαίρου», καταλήγει ο Σ. Αραπατσάνης.
http://sinidisi.gr