 |
| Στην ΚΟΡΠΗ μετά απ το πανηγύρι... Από αριστερά... Θωμάς Σκαλτσόρας ή Μπίκος,,,Κλουτσοπέταλος ή Κώστας Φερεντίνος,,, Εγώ,,,Κώστας Μπάζας,,, Λάκης Ξάρχής,,, Γιώργος Αμπατζήδης ή Νέπρης. |
Οι εκδρομές με το σχολείο, φτάνανε μέχρι τα γύρω εξωκλήσια και αργότερα μέχρι τον Πλατανιά,,, στο κτήμα του Γιαννέλου.
Μια φορά, βρεθήκαμε και στο Μοναστηράκι.
Μας πήγε εκεί ένα φορτηγό και μας άδειασε κάτω απ τα πλατάνια.
Με το που φτάσαμε, μαζεύτηκαν τα μαθητούδια του χωριού και αντί για υποδοχή, μας έβαλαν με τις πέτρες...
Αυτή ήταν η μεγάλη μας ευκαιρία.
Ορμήσαμε και μεις καταπάνω τους και τους πήγαμε πετροβολώντας μέχρι πάνω απ την εκκλησιά.
Ο τόπος ολόγυρα, ήταν ιδανικός για πετροπόλεμο.
Ο ξεροπόταμος που κατέβαινε απ το Περγαντί και περνούσε μέσα στο χωριό,,, με τις χειμωνιάτικες κατεβασιές, το μπάζωνε με χαλιάδες.
Παντού υπήρχαν ωραίες στρογγυλές πέτρες που όταν τις πέταγες, δεν αστοχούσαν.
Οι αντίπαλοι έχοντας το πλεονέκτημα της ανηφόρας που τους είχαμε πάει, κάνανε τη δική τους αντεπίθεση -απ τα ψιλά αυτή τη φορά- και
μας πήρανε ζβάρνα και με τις πέτρες να πέφτουνε βροχή.
Εγώ δεν πρόλαβα να φύγω κι έπιασα το γκωνάρι ενός νεόκτιστου γιαπιού που ήταν απέναντι απ την εκκλησιά κι αποκλείστηκα εκεί.
Οι πέτρες δε σταματούσαν και οι Μοναστηρώτες όλο και πλησίαζαν.
Λίγο και θα με πιάνανε αιχμάλωτο.
Ευτυχώς ο Γιώργος της μαμής (Παπαθανασίου) που πρωτοστατούσε στις μάχες αυτές, ανασύνταξε την παρέα, την εμψύχωσε με ηρωικά λόγια και κάνοντας μια νέα επίθεση, με απελευθέρωσαν.
Όταν άρχιζε ο πετροπόλεμος -συνήθως ξαφνικά και στα γρήγορα- οι δάσκαλοι δεν προλάβαιναν και δεν τολμούσαν να μας πλησιάσουν.
Φώναζαν μόνο από μακρυά, αλλά μέσα στη βοή της μάχης και στις στουμπιές που πέφτανε βροχή, ποιος να τους ακούσει.
Για τιμωρία οι δάσκαλοι, δεν μας ξανά πήγαν εκδρομή κι όταν έληξε, φρόντιζαν να μας πηγαίνουν σε μέρη, που δεν υπήρχαν πέτρες.
Ο πετροπόλεμος τότε ήταν παιχνίδι, ασχέτως με τα σημάδια και τα καρούμπαλα που είχαμε στα κεφάλια μας.
Στις εκδρομές αν δεν είχαμε αντίπαλο, με την παραμικρή αφορμή χωριζόμασταν σε ομάδες και ο πετροπόλεμος, έφτανε μέχρι μέσα
στις γειτονιές και στα σοκάκια της Βόνιτσας.
Τα σπασμένα τζάμια και τα κεραμίδια, ήταν αυτά που πλήρωναν
συνήθως, τις δικές μας διαφορές.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΕΛΕΣΙΩΤΗΣ
www.giorgosbelesiotis.blogspot.gr