Το οικογενειακό μου περιβάλλον - με κοινωνική συμπεριφορά συγκρατημένη και εσωστρεφή - πάντα μου υποδείκνυε με τον τρόπο του ότι η φιλία είναι μια ουτοπία, στην οποία δεν υπερεπενδύεις γιατί σπαταλάς συναισθηματική ενέργεια χωρίς αντίκρισμα.
Για πολλά χρόνια, έχοντας στο μυαλό μου αυτά ακριβώς τα κοινωνικά σχήματα που με ωθούσαν στη δημιουργία φιλικών σχέσεων μέσα σε συγκεκριμένα όρια - για να αποφύγω τυχόν απογοητεύσεις - όλα κυλούσαν ήρεμα και έδειχναν τακτοποιημένα.
Κάποια στιγμή, όμως, πήρα θάρρος και παρακούοντας τα σοφά λόγια των δικών μου, θέλησα να κάνω το επόμενο βήμα, σε μια προσπάθεια να εμβαθύνω στην ανθρώπινη επαφή. Η γλυκιά ψευδαίσθηση της «παρέας» στην αμερικανική σειρά “Τα Φιλαράκια” προφανώς με παγίδευσε, καθώς πίστεψα στο όνειρο.
Έδωσα, λοιπόν, χώρο και χρόνο σε πολλούς “φιλικούς” κύκλους ... με πολλές εξόδους ... πολλές κοινωνικότητες ... πολλές επαφές!
Ήρθα αντιμέτωπη με διάφορους “φιλότυπους” που για πολλά χρόνια η θετική μου διάθεση, η ανάγκη μου για συναναστροφή και η δίψα μου για «ΣΥΜ – Πάθεια» με έκαναν να ωραιοποιώ καταστάσεις και να δικαιολογώ συμπεριφορές.
Η υποχρεωτική, όμως, ωρίμανση κάποια στιγμή ξεθολώνει το τοπίο και η αλήθεια αποκαλύπτεται. Μια αλήθεια πλήρους απομυθοποίησης!
ΤΩΡΑ πια ... βλέπω την επιφανειακότητα κάποιων “φίλων” που παρουσίαζαν στοιχεία εμμονικού συνδρόμου. Η ‘τετριμμενο-λογία’ έπαιρνε διαστάσεις παγίωσης, ως αφιέρωμα στη ‘Μέρα της Μαρμότας’. Η υπερανάλυση της α-διάφορης καθημερινότητάς μας - στο απόγειο κάθε φορά της συζήτησης - γινόταν επικίνδυνη για την ψυχική μου υγεία!
Κι όταν, μάλιστα, αυτό συνδυαζόταν με προφανή αδιαφορία στις δικές μου προσπάθειες για αλλαγή θέματος, τότε η προβληματικότητα χτυπούσε κόκκινο. Συγκεκριμένα, αυτό εκδηλωνόταν με αγενή διάσπαση προσοχής όταν το θέμα προς συζήτηση σοβάρευε και όταν ο όποιος προβληματισμός έβγαινε στο προσκήνιο, απειλώντας με παύση την ανούσια χαροπότητα.
ΤΩΡΑ ... είμαι σε θέση να δω ότι η επικοινωνία σε κάποιες παρέες είχε στοιχεία πρωτόγονης έκφρασης. Με έντονη διάθεση επιβολής, βάσει πότε άναρθρων κραυγών και πότε έναρθρου λόγου στη διαπασών, ο υποτιθέμενος διάλογος στηριζόταν σε αστραπιαία σύντομες φράσεις. Οτιδήποτε πέραν αυτού δε γινόταν καν αντιληπτό!
Αυτή η επιβολή φαινόταν και από το γεγονός ότι η ώρα και το μέρος συνάντησης ήταν τις περισσότερες φορές δική τους υπόθεση. Αυτοβούλως αναλάμβαναν ηγετικά χαρακτηριστικά ως προς το ‘πότε’ και ‘που’, αδιαφορώντας για τα αυτονόητα.
Αυτό το χαρακτηριστικό κατά καιρούς εμφανιζόταν συνδυαστικά και με οριακά καυστικές πλάκες. Τόσο οριακά που οι κανόνες καλής συμπεριφοράς όχι μόνο με εμπόδιζαν να τις αναδείξω, αλλά με υποχρέωναν να τις αποδεχτώ με χαμόγελο. Ειδάλλως, θα στιγματιζόμουν ως ‘κρύα’, χωρίς αίσθηση του χιούμορ.
ΤΩΡΑ ... μπορώ να διακρίνω κάποιους “φίλους” που υποσυνείδητα τους απέφευγα, καθώς ο κόσμος τους περιστρεφόταν μόνο γύρω από τον εαυτό τους. Εγωκεντρισμός στο έπακρο! Η ζωή τους προβαλλόταν με τόσο ενδιαφέρον που με ‘εργολαβική’ διάθεση μονοπωλούσαν την κουβέντα.
Οι δικές μου ανησυχίες ήταν δευτερευούσης σημασίας ... άρα, εκτός ατζέντας. Ίσως, να έφταιγε το γεγονός ότι δεν ήμουν πολύ καλή ‘presenter’ και το ‘κοινό’ έχανε γρήγορα το ενδιαφέρον του. Ίσως...! Αν, όμως, η “φιλία” αρχίζει να θυμίζει κανόνες επαγγελματικού meeting, τότε η ιερότητά της κατακρημνίζεται και αφήνει πίσω της ‘ψυχολογικά ερείπια’.
ΤΩΡΑ ... δυσκολεύομαι να πιστέψω πώς δεν μπορούσα να καταλάβω τι με ενοχλούσε στην παθητικοεπιθετικότητα κάποιων που με υποχθόνιο τρόπο με εξανάγκαζαν σε αδράνεια. Με συμπεριφορά πολιτικής ορθότητας ... κατά τα άλλα ... όταν κάτι ταρακουνούσε τις ιδέες τους, γινόταν αλλαγή προσωπείου, με κύρια χαρακτηριστικά την ‘καθωσπρέπει ειρωνεία’ και την ‘καλλωπισμένη προσβλητικότητα’.
Περίεργο είδος ανθρώπων ... με όψη ‘βρετανού αριστοκράτη’, αλλά με διπολικότητα ‘ψυχικά ασθενούς’!
ΤΩΡΑ ... αντιλαμβάνομαι πιο εύκολα τους επερχόμενους οικειοποιητές του πορτοφολιού μου. Κάποιοι εκμεταλλευόμενοι τη χρόνια “φιλία” μου, ζήτησαν οικονομική βοήθεια που στο τέλος αποδείχτηκε μια υποχρεωτική δωρεά. Πλήρης εξαφάνιση της έννοιας «ευθιξία» σε όλα τα επίπεδα. Αντιθέτως, επικρατούσε για καιρό ένα θολό κλίμα που οδήγησε στην τελική παραγραφή της πράξης. Ένα νεοελληνικό ‘κοτζαμπάσικο χαράτσι’!
ΤΩΡΑ ... μπορώ να ξεχωρίσω πιο γρήγορα τις επιφανειακές φιλίες που στηρίζονταν σε τυπολατρίες. Οι προσωπικές και εθνικές εορτές ήταν μείζονος σημασίας, η συχνότητα των συναντήσεων γινόταν βάσει ετήσιου χρονοδιαγράματος και η διάρκειά τους είχε ‘άνοιγμα’ ακρίβειας λεπτού. Όλα βάσει πρωτοκόλλων και προγράμματος!
ΤΩΡΑ ... βλέπω καθαρά εκείνους που τοποθετούσαν τη “φιλία” μου σ’ ένα άλλο παράλληλο σύμπαν, εικονικής πραγματικότητας. Ήταν αυτοί που όταν με συναντούσαν τυχαία στον δρόμο, ξεχείλιζαν από ενθουσιασμό και γεμάτοι δυσαρέσκεια για το ότι έχουμε καιρό να βρεθούμε - με την ίδια κάθε φορά αξιοπερίεργη επαναληψιμότητα - στο τέλος μου λέγανε: “... άντε να μη χανόμαστε!”
Μα ... για να μη ‘χαθείς’, προϋποθέτει πρώτα να ‘βρεθείς’!!!
Αυτοί οι ίδιοι είχαν και την κακή συνήθεια - σε άσχετες στιγμές - να με προσκαλούν σε έξοδο την ώρα που οι ίδιοι βρίσκονταν ήδη έξω, συμπληρώνοντας ενίοτε το ‘εγκληματικό’: “... θα είμαστε εδώ για το επόμενο 2ωρο ... σε περιμένουμε ...!”
Όλο αυτό συνήθως μεταφράζεται ως εξής: «Δεν είχαμε σκοπό να σε καλέσουμε, αλλά ως γνήσιοι δημοσιοσχεσίτες οφείλαμε να το κάνουμε για να βγούμε από την υποχρέωση. Εξάλλου, δεν προλαβαίνεις να έρθεις!»
Σίγουρα όλοι αυτοί οι “φίλοι” δε θυμίζουν σε τίποτα τους FRIENDS που με παρέσυραν στο όνειρο. Πρόκειται, μάλλον, για FRENEMIES που λίγα σου προσφέρουν και πολλά σου ζητούν. Ζητούν τον χρόνο σου, την προσοχή σου, την ενέργειά σου ... με αντάλλαγμα την ψυχική σου κενότητα. Βαρύ το τίμημα για λίγη εξωστρέφεια!
Μέσα, όμως, σ’ αυτόν τον ορυμαγδό ... ευτυχώς ... κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις μου αναπτέρωσαν το ηθικό για να μη χάσω παντελώς την πίστη μου στους ανθρώπους. Λειτουργούν πια ως μέτρο σύγκρισης για να διαλύσω τη σύγχυση που μου προκαλούσαν για χρόνια οι “φιλεχθροί” ως προς το τι είναι φυσιολογικό και τι αφύσικο ανάμεσα σε σχέσεις ΒΑΘΟΥΣ και πραγματικής ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗΣ.
«Φιλία εστί μία ψυχή εν δυσί σώμασιν ενοικουμένη» (Αριστοτέλης)
Ξέρω ... θέτω πολύ ψηλά τον πήχη, αλλά μετά από 4ις δεκαετίες στην πλάτη μου, δε δέχομαι τίποτα λιγότερο!!! Και όταν λέω ‘λιγότερο’ δεν εννοώ φυσικά σε επίπεδο ελαττωμάτων, αλλά σε επίπεδο αυθεντικών συναισθημάτων.
Είναι πολλά τα ‘πρέπει’ της ζωής, στα οποία καθημερινά αναγκαστικά υποκύπτω. Αρνούμαι, όμως, πια να υποκύψω στον ‘πρεπει - σμό’ της δήθεν φιλίας που το μόνο που προσφέρει είναι φθορά, πόνο και ματαίωση.
Το αίσθημα της ΠΗΓΑΙΑΣ ΖΕΣΤΑΣΙΑΣ είναι αρκετό για να παραμερίσει κάθε ελάττωμα και να δώσει ώθηση στο παρακάτω.........
Τόσο απλό … μα τόσο δύσκολο συνάμα!