Τί είναι αυτό που μας ενώνει;
Πήρα το χαρτάκι και κάθισα στη σαδιστική καρέκλα, ιδρωμένος από τη φασαρία της πόλης...
...αισιοδοξώντας ότι θα το λύσω το μικρούλη το χρέος στο γκισέ.
Ας χαλαρώσω σκέφτηκα - όλη μέρα τρέχω σε υπηρεσίες - και καρφώθηκε το βλέμμα μου σ’ ένα γείσο…
Τί είναι αυτό που μας ενώνει; ...με άκουσα να σιγομουρμουρίζω.
Ο φόβος, δυστυχώς, είναι πλέον ο κοινός μας τόπος. Ο φόβος για την χειροπιαστή πιθανότητα να αυτό-αναφλεγούμε ως Κοινωνικό σύνολο, καθολικά όλοι μαζί ...αντάμα.
Κάποτε μας ένωναν πολλά. Μνήμες κοινές, το τοπίο της Ελλάδας και τα ωραία καλοκαίρια. Και άλλα μύρια όσα… πράγματα κυρίως χαρούμενα.
Τώρα ο Φόβος ρίχνει τη σκιά του και σκοτεινιάζει το μέλλον μας. Κι’ όμως μέσα στην ασχήμια του κάτι μας δένει σα σπάγκος από αναστεναγμούς.
Ενόσω σκέφτομαι τι πιθανώς να έχουν οι γύρω μου στο μυαλό τους, χάνομαι στις δικές μου εικόνες σαν παραζάλη.
Πιέζω το μυαλό να δει λίγα χρόνια μετά και βλέπω γκρίζο. Σαν φωτογραφίες από παλιό Σινεμά με κλαδεμένη την αθωότητα.
Πώς θα ζήσω στα γεράματα; Με τί στήριξη;
Θα έχω δουλειά σε μερικούς μήνες; Πόσοι από μας θα είναι ακόμα εδώ και δε θα’ χουν φύγει για πάντα στα ξένα;
Τα αδέρφια; Οι φίλοι; Θα το διαλύσουμε τελικά το χωριό;
….και τα παιδιά; Πώς να ζήσουνε με 3 και εξήντα, ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ;
Πόσο πιο μεγάλη προσβολή να δεχτώ όταν ξέρω ΤΙ σύνταξη με περιμένει και ΤΙ μισθός στους νέους που δε φταίξανε ΚΑΝ για το παραμικρό;
Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι τα παραλέω. Σε 7 χρόνια μέσα και άλλαξαν τα πάντα προς το εφιαλτικότερο. Σαν ψέμα είναι το άτιμο.
Μήπως παραείμαι απαισιόδοξος; Τί γίνεται ρε συ;
Σαν χθες που έπινα καφέ στην Αριστοτέλους γεμάτος ελπίδα και σχέδια. Και ξαφνικά είδα το Καστελλόριζο για φόντο στο κουτί να με απειλεί με την ομορφιά του…
Από την άκρα βεβαιότητα - ένα τσιγάρο δρόμος - στον στενό ορίζοντα των πέντε-έξι μηνών σχεδιασμού.
Πόσοι κάνουν πλάνα για πάνω από λίγους μήνες μπροστά άραγε; Πόσοι κάνουν 2 εβδομάδες διακοπές;
…και όλοι μαζεμένοι γύρω μου σα στρείδια και ζεματισμένοι, κρύβουν τη δυσκολία τους σ’ ένα νέο είδος “χαμόγελου”: “αυτό” της Κρίσης, της ΧΑΡΜΟΛΥΠΗΣ, που εννοεί “...ξέρω...ξέρω άστα να πάνε...”.
Όλοι τα ίδια σκέφτονται – σχεδόν όλοι – ακόμα και οι λίγοι βολεμένοι που νομίζουν ότι θα γλιτώσουν από τον Ελληνικό Τιτανικό. Το διαισθάνονται κι αυτοί βέβαια ότι η μοίρα στο τέλος θα είναι κοινή... άστους που παριστάνουν τους ικανούς και δήθεν.
Τί με κρατάει, όμως, ακόμη σφιγμένο απ’ το τρεχιό και τσαμπουκαλεμένο και δεν τα βροντάω να πάνε στα τσακίδια;
Είναι κάτι ματιές στους δρόμους, την ώρα της αιχμής, που όλοι βιάζονται να πληρώσουν τα νέα μέτρα, κάτι ματιές φωτεινές από τους Άγνωστους Στρατιώτες της βιοπάλης, που κρατάνε το Νεύρο ζωντανό!
…αυτό με κρατάει. Tο Νεύρο που φορτώνει και παρατηρεί… Παρά την ταλαιπώρια, είναι ακόμα εκεί…
Δεν έχουμε σπάσει ακόμη και κάποιοι το ξέρουν…
Δεν γονατίσαμε ακόμη και κάποιοι το βλέπουν…
Σ’ αυτήνα την καρφίτσα πάνω στο χάρτη διακυβεύονται πολλά τελικά. Κοίτα να δεις… κάτι πράματα…
...μυστήρια πράματα…
…και εκεί πάνω στο ταξίδεμα μου, ακούω τον ξερό ήχο που μου θυμίζει ότι είναι η σειρά μου να πάω για τη ρύθμιση που καθυστέρησα.
Βγαίνω στο προσκήνιο του γκισέ να κάνω το νουμεράκι μου Φιλότιμο
και την υπομονή Αγιοσύνη…