Το παράπονο του τσοπάνου είναι τίτλος ποιμενικού σκοπού, που τον κελάηδησε ανεπανάληπτα με το κλαρίνο του ο αείμνηστος Τάσος Χαλκιάς.
Προφανώς αναφέρεται στο παράπονο του τσοπανόπουλου που βλέπει τα μάτια της αγαπητικιάς του στραμμένα στην πόλη και την εύκολη ζωή, και προσπαθεί να το ξεπεράσει λαλώντας γλυκά τη φλογέρα του.
Εμένα, όμως, το παράπονό μου είναι άλλο: αυτό της αξιοπρέπειας, της ευσυνειδησίας και της αναγνώρισης από την κοινωνία, που, δυστυχώς, έχουν πάρει το κατήφορο, χάριν του άμεσου κέρδους και του υλισμού, δηλαδή αυτό που έλεγε ο αγράμματος πατέρας μου, Γιωργούλας Μόκας, κουνώντας λυπημένα το κεφάλι του, πως η κοινωνία κατάντησε «το τι φάγωμεν, το τι πιώμεν, διότι αύριο αποθνήσκομεν».
Αφορμή να γράψω για το παράπονό μου είναι ένα βιβλίο του Υπουργείου Παιδείας, που διδάσκονται οι μαθητές της Β’ ΕΠΑΛ, και η θεματολογία του αναφέρεται στην ζωική παραγωγή. Στο κεφάλαιο ‘ελληνικές φυλές προβάτων’ μετά λύπης μου διαπιστώνω ότι η φυλή με την οποία μεγαλούργησαν οι πρόγονοί μου, και την οποία συνεχίζω ακόμη κι εγώ σήμερα, δεν αναφέρεται πουθενά!
Γνωρίζουν οι κύριοι καθηγητάδες που συνέγραψαν το βιβλίο πως εδώ στους Καλαρρύτες και το Συρράκο Ιωαννίνων, τα δύο ιστορικά κεφαλοχώρια, κατά τον 18ο και 19ο αιώνα άκμαζε η κτηνοτροφία, αριθμώντας 100.000 πρόβατα, όλα καλαρρύτικης φυλής (μπούτσικα);
Ότι τα επεξεργασμένα προϊόντα τους (τυροκομικά, υφαντά, δέρματα) κατέκλυζαν τις αγορές της Βαλκανικής και της Μεσογείου;
Ο Μέγας Ναπολέων γνώριζε από που προέρχονταν οι κάπες που αγόραζε για τον στρατό του, οι ίδιοι γνωρίζουν τίποτα για τα περασμένα μεγαλεία των τσελιγκάτων;
Πού είναι, λοιπόν, το πνεύμα;
Γι’ αυτό, λαοί που ξεχνούν την ιστορία και την παράδοσή τους, δεν έχουν μέλλον.
Πού είναι η αναφορά τους στην υγιή μορφή κτηνοτροφίας και στην παραγωγή ποιοτικών προϊόντων για τη διασφάλιση της καλής υγιεινής στους ανθρώπους;
Το γνωρίζουν ότι το γάλα από τα καλαρρύτικα πρόβατα είναι το καλύτερο της αγοράς και το κρέας τους, πλούσιο σε Ω3 λιπαρά οξέα, βραβεύτηκε με την πρώτη θέση σε διαγωνισμό που διεξήχθη στις Βρυξέλλες πριν μερικά χρόνια;
Πού είναι, λοιπόν, η προώθηση της εκτατικής κτηνοτροφίας και η βελτίωση των βοσκοτόπων, ώστε να παραχθούν καθαρά προϊόντα; Για ποιότητα ουδέν σχόλιον.
Θα σας αναφέρω ένα μικρό παράδειγμα. Όλοι γνωρίζουμε ότι «το κάπνισμα βλάπτει σοβαρά την υγεία». Ωστόσο, εκεί στην μικρή Αβάνα, παρά το γενικά κατηγορηματικό κλίμα για το κάπνισμα και υπό το άγριο βλέμμα των Ηνωμένων Πολιτειών, κατάφεραν να κάνουν γνωστά τα πούρα τους σε όλο τον κόσμο!
Κι εμείς ντρεπόμαστε να παρουσιάσουμε το καλό ελληνικό γάλα, αυτό το αγαθό του Θεού που δίδεται στους αρρώστους ως βάλσαμο, για να γιάνουν.
Γιατί; Λόγω μικρής ποσότητας;
Καμία μέριμνα.
Αντιθέτως, οι συγγραφείς του βιβλίου προτείνουν –άκουσον - άκουσον- να ταΐσουμε τα ζώα μας με τα κρεατάλευρα, τα πτεράλευρα και τα αιματάλευρα, δηλαδή αυτή την χολέρα που πετάνε στα σφαγεία!
Έλεος πια, σκυλιά εκτρέφουμε; Βέβαια, δεν θα τους βάλω όλους σε ένα τσουβάλι.
Υπάρχουν και άνθρωποι ευαισθητοποιημένοι, όπως οι κ. Μπιζέλης, Σκούφος και Αρσένος, αλλά...φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Την ίδια ευθύνη έχουν και οι πολιτικοί μας, από τον μικρότερο ως το μεγαλύτερο. Αλλά αυτοί έχουν σημαντικότερη δουλειά να κάνουν, το ποιος θα κρατήσει περισσότερο καιρό την καρέκλα. Κι όσο για τους τσοπάνηδες, αφήστε τους να φωνάζουν.
Ούτως ή άλλως, δεν μπορούν να κατέβουν σε διαδηλώσεις, διότι, αν αφήσουν τα πρόβατα, ως γνωστόν, τα τρώει ο λύκος, ο οποίος, μάλιστα, θεωρείται σημαντικότερος, γι’ αυτό και προστατεύεται. Εδώ που τα λέμε, δεν τους κοστίζει και τίποτα, αφού άλλοι τον ταΐζουν!
Κι όλα αυτά όχι γιατί σας εκλιπαρώ να με βοηθήσετε. Έχω μάθει να στηρίζομαι στα πόδια μου και να επιβιώνω. Αλλά κρούω τον κώδωνα της αφύπνισης.
Με παρέα τον σταυραετό του Κώστα Κρυστάλλη σας κοιτάζω αφ’ υψηλού, απ’ της Πίνδου τις κορφές, κι αν θέλετε μαθήματα ευσυνειδησίας, σας περιμένω στο καραούλι!
Πέτρος Γ. Μόκας