Το αληθινό μπόι του ανθρώπου μετρήθηκε αυτές τις μέρες με μεζούρα την αλληλεγγύη... και εκεί δε μας βρήκε λειψούς.
Γράφει ο Κωνσταντίνος Ταχτσίδης
Ο ζόφος της οχλαγωγίας με έμπιστο σύμμαχο τον τηλεοπτικό κανιβαλισμό, δεν καταλαβαίνει από μέτρο, ούτε από σεβασμό.
Στο μεσαίωνα ήταν οι χωρικοί με τις τσουγκράνες και τους πυρσούς που εξορμούσαν μαζικά κατευθυνόμενοι για το σπίτι της "μάγισσας" ή της μοιχαλίδας, ώστε να τη λιντσάρουν ή να την κάψουν ζωντανή. Σήμερα αυτό, το ίδιο, μετεξελιγμένο κομμάτι της κοινωνίας ξεδίνει στο Κολοσσαίο των social media, ταϊσμένοι με κρέας από δημοσιογράφους και κανάλια.
Ποστάρουν απανθρακωμένα πτώματα στο Facebook, διακινούν fake news για «150 αγνοούμενους που τους κρύβουν στο Ναύσταθμο της Σαλαμίνας», αναλύουν με περισσή αυθεντία πως εκκενώνεται οικισμός 20.000 ανθρώπων μέσα σε μισή ώρα και κάνουν το χορηγούμενο "κομμάτι" τους στο ρεπορτάζ του ΣΚΑΙ.
Στη γαλαρία, πίσω-πίσω για να μην τους βλέπουμε, είναι και αυτοί που μέχρι πριν λίγες μέρες κήρυτταν το "λιγότερο κράτος" και τώρα ουρλιάζουν υστερικά "που είναι το κράτος;".
Μπορεί να κάνουν πολύ θόρυβο αλλά αυτές οι μέρες δεν ανήκουν σε αυτούς.
Αυτές οι μέρες ανήκουν στη μνήμη αυτών που έφυγαν και το θρήνο αυτών που έμειναν πίσω. Ανήκουν στο... νοιάξιμο. Το βίωμα του πόνου του άλλου ως δικό σου πόνο.
Στον Θανάση, τον πυροσβέστη, που φίλησε τον πιτσιρικά το γιο του, και έκανε να τον δει τέσσερις μέρες. Τόσο έλειπε απ' το σπίτι. Τον Θανάση, που ο ιδρώτας του ζυγίζει ίσα με τα κυβικά λίτρα όλων των ωκεανών.
Αυτές οι ώρες ανήκουν στον Μαχμούτ, τον αιγύπτιο ψαρά, που ακάματος έσωζε βρέφη από τη πυρακτωμένη θάλασσα και τον Αλί απ' το Πακιστάν που στήθηκε ώρες στην ουρά του Σισμανογλείου για να δώσει αίμα
Τη Ξένια, την καθαρίστρια απ' τον Κολωνό, που έκλεισε την τηλεόρασή της και έδωσε απ' το υστέρημά της και τα ψώνια μιας βδομάδας. Λες και της περισσεύουν.
Στον Αντώνη και τη Μαρία που δίνουν τα σπίτια τους σε οικογένειες που έχουν ανάγκη. Όχι απλά για να κοιμηθούν, αλλά για να ξανανιώσουν. Ο,τιδήποτε θετικό μπορούν να νιώσουν.
Αυτές οι μέρες ανήκουν στη οργισμένη σιωπή, την τόσο πυκνή σιωπή που κόβεται με το μαχαίρι.
Αυτές οι μέρες θα έπρεπε να ανήκουν στην προσμονή του να γίνουμε καλύτεροι, να αφήσουμε πίσω το παρελθόν που μας οδήγησε ως εδώ, αλλά όχι να ξεχάσουμε.