Ένα ακόμη ερημοκλήσι της Βόνιτσας, είναι και αυτό της Αγίας Παπασκευής, που γιορτάζει δυο φορές το χρόνο.
Τη μια φορά στη γιορτή της -που είναι στις 26 Ιουλίου- και την άλλη στις 14 του Μάρτη -για ένα θαύμα που είχε κάνει- με ένα παπαδοπαίδι που μίλησε.
Άλλοι πάλι λέγανε πως μούγκανε ένα ψαρά που τη βλαστήμησε και του ξανάδωσε τη λαλιά, μόνο όταν αυτός πήγε και την προσκύνησε, ζητώντας της συχώρεση.
Και στις δυο αυτές γιορτές, πήγαινε πολύς κόσμος στο εξωκλήσι αυτό για να προσκυνήσει και πολλές γριές, ξενυχτούσαν την Αγία ως το πρωί.
Ο κόσμος που ερχόταν ήταν όχι μόνο απ τη Βόνιτσα και απ τα γύρω χωριά, αλλά κι απ το απέναντι νησάκι της Καρακονησιά.
Στην Καρακονησά είναι η εκκλησία της Παναγίας -που γιορτάζει στις 8 του Σεπτέμβρη- και μαζί με την Αγία Παρασκευή τη δική μας, αποτελούσαν -απ τα χρόνια τα παλιά- μετόχια του Οικουμενικού Πατριαρχείου και αντάλλασσαν από παράδοση, καντήλια και προσκυνητές.
Και στις δύο αυτές γιορτές, οι ψαράδες δεν πήγαιναν για ψάρεμα.
Το είχανε τάμα να μεταφέρουν δωρεάν τους προσκυνητές, απ την μια μεριά της ακτής στην άλλη.
Μόνο οι φωτογραφίες μπορούν να περιγράψουν το πήγαινε - έλα των προσκυνητών, με τις βάρκες των ψαράδων.
Η Αγία Παρασκευή αν και είναι το πιο κοντινό εξωκλήσι της Βόνιτσας, είναι συνάμα και το πιο μακρινό, γιατί μας χωρίζει απ αυτό ο κολπίσκος του ιβαριού.
Στα παιδικά μου χρόνια δεν υπήρχαν χωματόδρομοι και μονοπάτια από τα γύρω και μοναδική επικοινωνία με την απέναντι μεριά της Αγία Παρασκευή και τον οικισμό του Μιρταριού, ήταν η βάρκα.
Περατάρης, ήταν ο μπάρμπα Βασίλης ο Κουμαντάνης με τη βάρκα του, που τον έβρισκες εκεί, μέρα και νύχτα.
Με τη βάρκα του πέρναγε κάθε πρωί ο δάσκαλος να πάει να κάνει μάθημα στα μαθητούδια του στο Μερτάρι και μ αυτή ματαγύριζε το μεσημέρι σπίτι του.
Με τη βάρκα αυτή περνούσαμε και μεις στην απέναντι μεριά της Αγίας Παρασκευής για απίδια, κούτσφα, και παιχνίδια στην αμμουδιά, που είναι πίσω απ το εκκλησάκι της.
Εμείς βέβαια δεν πληρώναμε τις ελάχιστες δεκάρες που δίνανε οι άλλοι -μιας και δεν είχαμε- αλλά αναλαμβάναμε το πέρασμα των άλ-λων για την απέναντι ακτή με τα κουπιά και ξεκουράζαμε μια στάλα τον μπάρμπα Βασίλη.
Περνώντας από αριστερά το εκκλησάκι αυτό, φτάναμε σε μια απότομη κατηφόρα, που μας έφερνε σε ένα πανέμορφο ειδυλλιακό τοπίο, που ο τότε κοινοτάρχης μας -ο Χρήστος Κατσικογιάννης- το αποκαλούσε παυσίλυπο.
Ήταν τότε όπως και σήμερα, μια απ τις πιο ήσυχες και καθαρές ακρογιαλιές του Αμβρακικού.
Τα ερείπια που είναι πίσω απ το εκκλησάκι και κολλητά στο γκρεμό, σκίαζαν τότε όπως και σήμερα -μαζί με την πυκνή βλάστηση των δέντρων- την ακροθαλασσιά αυτή, με την μοναδική αμμουδιά.
Λέγανε πως το πανέμορφο αυτό τοπίο, ήταν στα παλιότερα χρόνια θέρετρο του Αλί Πασά, και πως εδώ περνούσε τα καλοκαίρια του.
Την παραλίας αυτή με τα πεντακάθαρα βότσαλα, την έκοβε στη μέση ένας φυσικός βράχος, που είχε και στοά από κάτω και μας διευκόλυνε να περνάμε, απ τη μια μεριά της ακρογιαλιάς, στην άλλη.
Τότε ο κόσμος, δεν έκανε μπάνιο.
Μόνο εμείς τα μικρά τσαλαβουτούσαμε στα κύματα και κάναμε τα πρώτα μακροβούτια, στο κουντρί του Άι-Δημήτρη.
Όταν μάθαμε και μερικές απλωτές, μετακομίσαμε στο φανάρι, γιατί δεν υπήρχε τότε άλλη κατάλληλη μεριά, για βουτιές και μπάνιο.
Απ τα Χελαίικα και μέχρι τα Ραφταίικα, υπήρχε μια χτιστή πέτρινη μάντρα πάνω σε βράχια -ένα μέτρο ύψος και μισό πλάτος- που εμπόδιζε τη θάλασσα, να φτάσει στα πρώτα σπίτια.
Η μάντρα αυτή ήταν κομματιασμένη απ τις τραμουντάνες (φώτο) και μέχρι το μόλο -που είναι το άγαλμα- η θάλασσα ήταν διάσπαρτη από κοφτερές πέτρες, που ξέσκιζαν τα πόδια μας.
Το χειμώνα με τις τραμουντάνες και τις φουσκοθαλασσιές το παραλιακό αυτό δρομάκι ήταν αδιάβατο και για το λόγο αυτό το μπαζώσανε με βράχια και άμμο και με τον καιρό, έγινε η πλαζ της Βόνιτσας που σήμερα απολαμβάνουμε.
Μεγαλώνοντας εμείς, για να μη γινόμαστε ξόμπλιο στο φανάρι, πηγαίναμε και κάναμε βουτιές πιο πέρα, εκεί στα βράχια που είναι μετά τη Βλυχούλα.
Έτσι μοναδική αμμουδιά για μπάνιο και παιχνίδια, ήταν μόνο η Αγία Παρασκευή.
Εκεί έκαναν την εμφάνιση τους και τα πρώτα θαρραλέα κορίτσια.
Μια μέρα που φτάσαμε λίγο καθυστερημένοι, τα βρήκαμε εκεί και η Ισμήνη του Τσαγκαριώλου, μας αποπείρε. -Παιδιά να φύγετε, η πλάζ είναι αγκαζέ!!!
Όχι μόνο έγινε χαμός, αλλά ήταν ευκαιρία να γνωριστούμε καλλίτερα, παιδιά και κορίτσια της αγοράς. Αρχίσαμε να κάνουμε παρέα, βόλτες στην παραλία, κόρτε και αργότερα εκδρομές στα πέριξ.