Πριν από αρκετές ημέρες απηύθυνα πρόσκληση στους συνυποψηφίους δημάρχους για δημόσιο διάλογο.
Μια πρόσκληση που άμεσα και με συναίσθηση της δημοκρατικής τους ευθύνης, αποδέχτηκαν οι άλλοι δύο συνυποψήφιοι κ.κ. Μωραΐτης και Κασόλας, με τους οποίους αναμφίβολα μας χωρίζουν μεγάλες αυτοδιοικητικές διαφορές, όμως μας ενώνει η πεποίθηση ότι οι συνδημότες μας δικαιούνται να είναι όσο το δυνατόν καλύτερα ενημερωμένοι για το όραμα, τις θέσεις και τις προτεραιότητες του καθενός από εμάς πριν προσέλθουν στην κάλπη.
Η ιστορία μας έχει δείξει πολλές φορές ότι η απέχθεια προς το δημόσιο διάλογο είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των μακροχρόνιων καθεστώτων κάθε μορφής και ο κ. Γιώργος Αποστολάκης δυστυχώς δεν φαίνεται να αποτελεί εξαίρεση.
Η προσήλωση στις ανοικτές διαδικασίες σίγουρα δε συγκαταλέγεται στα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του τρόπου που πολιτεύεται όλα αυτά τα χρόνια, ήλπιζα όμως ότι έστω και για λόγους στοιχειώδους ευθιξίας και υστεροφημίας θα είχε το πολιτικό θάρρος να ανταποκριθεί θετικά στην πρόσκληση.
Αντίθετα, εκείνος επέλεξε το δρόμο της αλαζονείας και της περιφρόνησης, απαξιώντας ν’ απαντήσει, φοβούμενος προφανώς ότι θα εκτεθεί ανεπανόρθωτα.
Το χειρότερο για τους δημότες είναι πως ο φόβος του κ. Αποστολάκη δεν πηγάζει από έλλειψη ρητορικής ικανότητας, αλλά από τα ίδια τα χαρακτηριστικά του τρόπου άσκησης εξουσίας, δηλ. την ανικανότητα, τη διαφθορά και την απουσία έργου, το οποίο αν υπήρχε, θα προσέδιδε ασύγκριτο πλεονέκτημα σε κάθε εν ενεργεία δήμαρχο, ακόμα και αν αυτός ήταν μουγγός.