Ξέρετε οι άνθρωποι είμαστε παράξενα όντα, δεν μπορώ να σκεφτώ άλλο χαρακτηρισμό, πιο ήπιο μιας και πρέπει να κρατήσω ένα επίπεδο.
Εκτίμησε κάτι τώρα γιατί όταν θα το χάσεις θα είναι αργά, κλισέ αλλά διάολε τόσο μα τόσο αληθινό, τόσο μακρινό αλλά ταυτόχρονα τόσο δίπλα σε κάθε άνθρωπο. Τι εννοείς ότι όταν θα το χάσεις θα είναι αργά; Πλάκα μας κάνεις; Η ζωή κύκλους κάνει, εδώ που είσαι ήμουνα και τέτοια. Βλέπετε πόσο μικροί είμαστε όλοι μας;
Δεν είναι μόνο το παλικάρι που ξεκίνησα να γράφω πιο πάνω, όλοι θεωρούμε το «αργά» τόσο μεταβλητό που θα μπορέσουμε να το επαναφέρουμε και να το διορθώσουμε όποτε εμάς μας γουστάρει γιατί είμαστε κάποιοι.
Το “αργά” είναι αργά όταν καταλάβουμε πως είναι μόνιμο ή μπορεί να γίνει μόνιμο, δεν εξαρτάται από εμάς για να το επαναφέρουμε, όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούμε τόσο πιο εύκολα θα λυτρωθούμε.
Τα λόγια και οι πράξεις γράφουν με ένα ριμαδιασμένο μελάνι που δεν ξεγράφει με τίποτα, όσα μπλάνκο και αν προσπαθήσουμε να χρησιμοποιήσουμε αυτό πάντα θα φαίνεται έστω και αχνά, θα είναι εκεί να μας θυμίζει ποιοι είμαστε.
Κάθεσαι με κατεβασμένα τα ρολά του σπιτιού σου, σκοτάδι μέρα μεσημέρι και σκέφτεσαι το χαμόγελό της, σκέφτεσαι τι στα κομμάτια έκανες και είπες και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι αυτό γιατί πολύ απλά δεν είναι στο χέρι σου, δεν είναι ένα μήνυμα, δεν είναι ένα τηλέφωνο μακριά, δεν είναι 5 ώρες ταξίδι, είναι μια αιωνιότητα μακριά σου και λίγο παραπάνω.
Χαζέ!
Πίστεψες και εσύ πως το αργά θα είναι απλά σχήμα λόγου έτσι; Κάτσε τώρα και αναλογίσου πως ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά αν δεν υπήρχε αυτό το τόσο μόνιμο «αργά»….
Πηγή: loveletters.gr
Γράφει ο Κωστής Παναγιωτόπουλος