Είναι μια φράση που ακούς από την συντριπτική πλειοψηφία των γυναικών, συνήθως μετά από έναν πολύ άσχημο χωρισμό ή μετά από ατελείωτες προσπάθειες να βρουν τον έναν και μοναδικό άνδρα...
Αναλύσεις, βραδινές συζητήσεις με φίλες, τόνοι από δάκρυα, όρκοι ότι δεν πρόκειται να αφεθούν ξανά στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, οι οποίοι φυσικά ξεχνιούνται εύκολα στους επόμενους μήνες, όταν μπαίνει στη ζωή τους ένας ακόμα υποψήφιος «ένας και μοναδικός»! Και ξανά προς τη δόξα τραβά...
Κάπου εκεί λοιπόν ανάμεσα στα δάκρυα και στις απογοητεύσεις τα περισσότερα κορίτσια αναρωτιούνται «Μα που πήγαν όλοι οι άνδρες;», «Γιατί πέφτω συνέχεια πάνω στους μ@@@@;», «Τι λάθος κάνω και δεν μπορώ να βρω και εγώ ένα καλό παιδί όπως άλλες γυναίκες;».
Τα ερωτήματα κλασικά και βασανιστικά, ωστόσο η διαφορά μιας γυναίκας και ενός άνδρα είναι στην εν λόγω περίπτωση είναι ότι μια γυναίκα ξέρει την απάντηση στα ερωτήματα της. Γιατί κάθε φορά που πληγώνεται και κλείνεται στον εαυτό της θυμάται... Θυμάται εκείνον τον άνδρα που πέρασε κάποτε από την ζωή της, εκείνο το λεγόμενο «καλό παιδί», μια ανάμνηση που την στοιχειώνει, μια ανάμνηση που δεν θέλει να έχει αλλά που εισβάλλει κάθε φορά στην ζωή της, όταν «τρώει τα μούτρα της». Τον θυμάσαι... και ας προσπαθείς να πείσεις τους γύρω σου (και βασικά τον εαυτό σου) ότι δεν σημαίνει τίποτα για σένα...
Ήταν αυτός που δεν ερωτεύτηκες κεραυνοβόλα, γιατί πίστευες ότι δεν ήταν στα γούστα σου, γιατί ήταν μακριά από τα πρότυπα που είχες φτιάξει στο μυαλό σου ότι σου ταιριάζουν. Βλέπεις δεν ήταν ο εντυπωσιακός άνδρας, αυτός που όταν μπαίνει στα μαγαζιά που συχνάζει με το «άνετο» στυλάκι του γυρνάν όλα τα θηλυκά κεφάλια. Ήταν αυτός ο χαμογελαστός άνδρας που προσπαθούσε με νύχια και με δόντια να σε πείσει ότι είναι αληθινός, όχι με τα λόγια, αλλά έμπρακτα. Αυτός που δεν πίστευες ποτέ ότι θα γίνει ο σύντροφός σου, γιατί δεν σου έκανε εξαρχής το περιβόητο «κλικ» (ναι, ναι αυτή τη βλακεία που δεν υπάρχει και κάτι καλόπαιδα σε έχουν πείσει ότι υπάρχει...). Ήταν αυτός που ποτέ δεν πήρες στα σοβαρά, που ποτέ σου δεν τον λογάριασες και χωρίς να του αξίζει του έδωσες τον ρόλο της παρηγορήτρας, τον έκανε αποκούμπι σου, μια έσχατη λύση κάθε φορά που έπεφτες ψυχολογικά. Βλέπεις είχε πάντα τον τρόπο να σε κάνει να νιώθεις βασίλισσα, γιατί ήσουν... η βασίλισσα της καρδιάς του.
Ήταν αυτός που σε έκανε να καταπιέζεσαι, γιατί όπως έλεγες στις φίλες σου ήταν προσκολλημένος πάνω σου. Γιατί βλέπεις ποτέ σου δεν τον εκτίμησες. Γιατί αν τον εκτιμούσες θα καταλάβαινες ότι δεν ήταν προσκολλημένος... Είχε μια χαρά ωραιότατη ζωή, αλλά αποφάσισε να είσαι εσύ η προτεραιότητα του και μετά να περάσουν όλα τα άλλα. Έκανε αυτό που πάντα ήθελες δηλαδή, αυτό που δεν έκαναν οι brutal, τα «απόλυτα αρσενικά» που είχες ως πρότυπα, οι παρτάκηδες πίσω από τους οποίους έτρεχες ζητιανεύοντας λίγη προσοχή! Ήταν αυτός που μαζί σου προσαρμόστηκε, σου μιλούσε και ήθελε από σένα την ίδια ειλικρίνεια. Γι αυτό και μαζί του ήσουν πολλές φορές ήρεμη, ήσουν εσύ, αλλά δεν το άντεχες. Γιατί βλέπεις οι κακές συνήθειες δεν κόβονται... Βλέπεις το όνειρό σου ήταν να αλλάξεις ένα «κακό παιδί» και να το κάνεις καλό και ιδανικό για σένα.
Ήταν αυτός που σε έβλεπε πανέμορφη όπως και να ήσουν. Δεν μπορούσε να σε συγκρίνει με καμία, γιατί καμία δεν ήταν σαν εσένα και το ήξερες και το εκμεταλλευόσουν. Βολευόσουν στην εμπιστοσύνη που του είχες και έψαχνες τον επόμενο στην ασφάλεια της αγκαλιάς του. Γιατί για σένα ήταν μια αίθουσα αναμονής. Ένας χώρος που σε δυνάμωσε ψυχολογικά, σε τόνωσε και μετά θα εγκατέλειπες με το που θα ερχόταν το αεροπλάνο... Ήταν αυτός που τον γέμισες ψέματα και ελπίδες που δεν θα γίνονταν πράξη. Γιατί ήταν μια πολύ τονωτική ένεση στον θιγμένο εγωισμό σου το να το παίζεις εσύ ο «σκληρός άνδρας» στην σχέση, ήταν πολύ αναζωογονητικό για σένα να πετάς επάνω του όλα σου τα κόμπλεξ και τα κατάλοιπα των διαλυμένων σχέσεών σου με κάτι κομπλεξικά αγοράκια που δεν ήξεραν ποτέ τι ήθελαν...
Ήταν αυτός που άντεξε όλα αυτά και πολλά ακόμα δίπλα σου γιατί σε αγαπούσε πραγματικά και ήξερε ότι η αγάπη θέλει θυσίες. Αλλά τελικά ήταν αυτός ο «αμνός» που θυσιάστηκε για να προχωρήσεις εσύ δροσερή, ανανεωμένη και ανέμελη στη νέα σου σχέση με έναν από αυτούς που τόσο σου άρεσαν πάντα...
Ήταν αυτός που όταν τον παράτησες πολύ εύκολα για κάποιον άλλον έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του, που σε παρακάλεσε, που έκλαψε και εσύ τον πάτησες ξανά και ξανά και ξανά... Γιατί βλέπεις ήταν τοσο αληθινός που ερχόταν μπροστά σου με κάθε κόστος και κάθε τίμημα. Ήταν αυτός που τον κορόιδευες με τον νέο σου γκόμενο και τον λέγατε «κλάψα»... Και δεν σκέφτηκες ότι δυο μήνες μετά θα ήσουν πάλι εσύ η «κλάψα» γιατί ο υπέροχος νέος σου γκόμενος σε άφησε για την «κολλητή» σου!
Είναι αυτός που πάλεψε και προχώρησε, που έμαθε από τα λάθη του αλλά χωρίς να αλλάξει, γιατί τα πραγματικά καλά παιδιά δεν απαρνιούνται τις αρχές τους. Γιατί βλέπεις τα καλά παιδιά φορούν παντελόνια και όχι κάπρι... Αυτά τα καλά παιδιά που πολλοί τους λένε «φλώρους» γιατί συμπεριφέρονται σαν άνθρωποι απέναντι στις γυναίκες!
Μια ανάμνηση που πάντα θα σε στοιχειώνει... Η ανάμνηση-απάντηση στην αέναη ερώτηση σου...
Κείμενο: Ζέτα Κατσίκα
Πηγή: mix-this.blogspot.gr
ksiromeritikimatia
ksiromeritikimatia