Πρωταγωνιστής?
Οι παραλίες μας. Συγκεκριμένα, ο λόγος γίνεται για την Πλαγιά, ένα χωριό της Αιτωλοακαρνανίας, και την παραλία της ‘Λυγιά’ η οποία μετά τις αυθαίρετες και παράνομες παρεμβάσεις μιας καντίνας, τείνει να μετατραπεί σε λιμάνι για γιοτ και κότερα.
Οι καλομαθημένοι και ευκατάστατοι κάτοχοι των γιοτ (οι οποίοι κατά τ’ άλλα αρνούνται να πληρώσουν ελλιμενισμό στις ήδη υπάρχουσες υποδομές) προσελκύονται από τον ιδιοκτήτη της καντίνας και αράζουν τα πλεούμενα τους σε απόσταση αναπνοής από τους λουόμενους και τα κεφάλια μικρών παιδιών.
Μάλιστα, ο οικοδεσπότης σπεύδει να ανάψει κάρβουνα για δείπνο, σε μια περιοχή γεμάτη ελιές και πουρνάρια, παρά τις εκάστοτε απαγορεύσεις και προειδοποιήσεις για καύσωνα και δυνατούς ανέμους.
Φυσικά, η θάλασσα έχει ήδη αρχίσει να ρυπαίνεται με λάδια και πάσης φύσεως απόβλητα, ενώ κατά καιρούς έχει ξεβράσει ποικίλων ειδών αποφάγια.
Το αρμόδιο λιμενικό της Λευκάδας αδυνατεί, με τις ελλείψεις σε σκάφη και προσωπικό, να ελέγξει την τεράστια περιοχή και να επιβάλει το νόμο.
Αυτό συνέβη με τη διπλανή παραλία ‘Ασπρογιαλός’, η οποία έχει ήδη μετατραπεί σε λιμάνι και καταστεί ακατάλληλη για το κοινό και με το κρυστάλλινο ‘Βαθυαβάλι’ στην Πάλαιρο, το οποίο είναι αδύνατο να πετύχεις χωρίς κότερο στο ίδιο νερό που κολυμπάει το παιδί σου.
Οπότε αναρωτιέται κανείς: από πότε αρχίσαμε να θεωρούμε τις παραλίες μας το άβατο άντρο του κάθε θρασύ, απαίδευτου νεοέλληνα; Γιατί οι αρμόδιες αρχές δεν επιβάλλουν κυρώσεις στην αυθαιρεσία; Ως πότε θα κατηγορούμε τον Έλληνα πολίτη για αδιαφορία, αφού ακόμα κι όταν κάποιος ενδιαφέρεται, το ίδιο το κράτος βρίσκει τρόπο να κινητοποιεί τις ‘μαύρες τρύπες’ του; Είμαστε πράγματι άξιοι του πλούτου που τόσο απλόχερα μας χαρίστηκε; Η απάντηση κακώς επαφίεται αποκλειστικά στον πατριωτισμό του καθένα μας.
Είναι υποχρέωση της πολιτείας.
Ο Πλαγιώτης
Ο Πλαγιώτης