Υπάρχουν κάποιες πληγές που ποτέ δε θεραπεύονται εντελώς. Είναι σαν να έχουν κλείσει επιφανειακά, όμως είναι εκεί, πυορροούν. Δηλητηριάζουν.
Πονούν με το παραμικρό.
Ακόμα κι αν κάποια στιγμή θεραπευτούν, αφήνουν πίσω μια αίσθηση κενού.
Απόψε, με την οθόνη μπροστά μου, τα δάκτυλά μου στο πληκτρολόγιο ακίνητα και τον κέρσορα να περιμένει, προσπαθώ να σκάσω το απόστημα, να το ανοίξω με νυστέρι μου τις λέξεις, να παραδεχτώ στον εαυτό μου αυτό που με στοιχειώνει.
Σε ψάχνω… Σε κάθε καινούργια σχέση, σε κάθε γνωριμία. Αφού οι δυο μας καταφέραμε να καταστρέψουμε αυτό που υπήρχε ανάμεσά μας. Αυτό το δέσιμο, την χημεία και την μαγεία. Για μένα ήσουν και παραμένεις μοναδικός και, ανάθεμά σε, έβαλες τον πήχη πολύ ψηλά, με αποτέλεσμα να μην μπορεί κανείς να σε υπερβεί.
Τόσα χρόνια δεν έχω ξαναβρεί αυτή την ένωση εγκεφάλων και την έκσταση του έρωτα. Μόνο επιδερμικούς ενθουσιασμούς και τίποτα παραπάνω. Προσπαθώ να ξαναβρώ τι; Το άλλο μου μισό; Αυτό ήσουν για μένα.
Το ειρωνικό είναι ότι το ήξερα. Όταν πρωτογνωριστήκαμε δεν ήθελα να σε πλησιάσω. Μετά; Σ’ αγαπούσα τόσο που φοβόμουν. Ναι, φοβόμουν ότι αν χωρίζαμε θα έσπαγα σε κομμάτια. Πόσο νέοι, πόσο ανόητοι ήμαστε ν’ αφήσουμε κάτι τέτοιο να τελειώσει;
Μάζεψα τα κομμάτια μου και προσπάθησα να προχωρήσω. Έχει περάσει τόσος καιρός, αλλά δεν έχει καμία σημασία. Για μένα είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Ο πόνος είναι ακόμα νωπός. Πού και πού πίνω τον καφέ μου από την κούπα σου και το βλέμμα μου γυρίζει στο παρελθόν.
Τίποτα δεν είναι εύκολο χωρίς εσένα.
Προσπαθώ να μη σε σκέφτομαι συχνά, αλλά πάντα υπάρχει κάτι να σε θυμίζει, που με αρπάζει και με πετάει πίσω στις στιγμές που περάσαμε μαζί. Παγώνω. Νιώθω κομμάτια και σε καταριέμαι.
Μια μυρωδιά, ένα τραγούδι. Τόσο κοντά και τόσο μακριά. Τόσο εύκολα ζωντανεύει το φάντασμα σου. Μετά, το καταχωνιάζω κάπου βαθιά μέσα μου, να μη με πονάει, να συνεχίσω να ζω και ν’ ανασαίνω.
Χρόνια τώρα προσπαθώ να σε αποβάλλω απ’ τον οργανισμό μου, να προχωρήσω. Κάπου εκεί κάτω απ’ την επιφάνεια, παραμονεύεις μέχρι να κάνεις πάλι την πληγή να αιμορραγεί. Κάποτε ήσουν η ευλογία μου, τώρα η κατάρα μου.
Πόσο πια; Δεν πάει άλλο, νιώθω σαν να λείπει ένα μέλος από το κορμί μου, σαν να είμαι μισή.
Δεν ξέρω πια τι κάνεις, δεν ξέρω αν νιώθεις το ίδιο, δε θέλω να μάθω, δεν θέλω να βασανίζομαι, δεν μπορώ. Θέλω απλά να ξανανιώσω αυτήν την ολοκλήρωση και να νιώσω ξανά εντάξει. Να νιώσω όλα μου τα κομμάτια να κολλάνε ξανά και να είμαι πλήρης.
Είσαι ό,τι καλύτερο μου συνέβη κι ό,τι χρειάζομαι να ξεχάσω. Μα δεν μπορώ. Μόνη, στη σιγαλιά απόψε μόνο θα το παραδεχτώ στον εαυτό μου.
Είσαι μια πληγή που ποτέ δεν έκλεισε και με καίει ακόμα.
Αρκετά! Απόψε, με τα μάτια βουρκωμένα, ένα τσιγάρο να μου κάνει παρέα και με το βλέμμα στον ουρανό, κάνω μια ευχή. Να βγεις από μέσα μου, να μπορέσω να βρω ξανά την αγάπη.
Μαρίνα Μαγουλιανού