Καλησπέρα σας !
Το ‘’ταξίδι ‘’ ξεκινάει ξανά ! Αυτή την φορά προετοιμασμένος πιο καλά, σε σχέση με την προηγούμενη φορά. Εντόπισα τα λάθη που είχα κάνει, τα διόρθωσα και τώρα βρίσκομαι μπροστά σε μία ακόμη αναμέτρηση με τον εαυτό μου !!
Πριν αρχίσω να περιγράφω τον αγώνα μου, θα ήθελα να συγχαρώ, μέσα από την καρδιά μου, τους υπέροχους Εθελοντές, την ΕΛΑΣ, το ΕΚΑΒ, την Διοργάνωση και όσοι συντέλεσαν στην διεξαγωγή ενός ακόμη Σπαρτάθλου !
Ξεχωριστές ευχαριστίες να δώσω στους φωτογράφους, στην Λέσχη Φωτογραφίας Σπάρτης που κάλυπταν τον αγώνα από την αρχή, από τον χώρο εκκίνησης ,μέχρι και την επόμενη ημέρα του αγώνα. (Διάβασα κάπου ότι έβγαλαν γύρω στις 6000 φωτογραφίες !!!) . ‘’ Παραφυλούσαν’’ , σε απρόσμενα σημεία και σε ανύποπτο χρόνο,, νύχτα κ μέρα, να πιάσουν την στιγμή, να την κλείσουν με ένα ‘’κλικ’’ !!
Ιδιαιτέρως θέλω να συγχαρώ όλους όσοι έτρεξαν στον αγώνα, ασχέτως αν κατάφεραν να φτάσουν ως τον πολυπόθητο τερματισμό η όχι. Σε τέτοιους αγώνες, σημασία έχει το ταξίδι πιστεύω …
Φυσικά, ευχαριστώ πάρα πολύ, όλους εσάς !! Που με νοιαζόσαστε, που με παρακολουθούσατε σε κάθε μου βήμα σχεδόν, μέρα και νύχτα… που τηλεφωνούσατε οποιαδήποτε ώρα. Και αγωνιούσατε!! Μου δίνατε τρομερή ενέργεια … ώθηση … θάρρος για να κάνω όλα αυτά. Με συγκινείτε βαθιά και κάθε φορά με ανακαλύπτω ακόμη περισσότερο … Σας ευχαριστώ θερμά … μέσα από την καρδιά μου….
Όλοι γνωρίζουμε, πως για να φτάσει κάποιος να είναι στην γραμμή εκκίνησης ,ιδιαίτερα αυτού του αγώνα , είναι μια πολύ μεγάλη επιτυχία που κρύβει μέσα της πολύ μεγάλη προσπάθεια , γενναιότητα , θάρρος και γενικότερα , με μια λέξη θα πω , ‘’θυσίες’’…..!
Λοιπόν, είχα την Τύχη με το μέρος μου – όπως και αρκετοί ακόμη Έλληνες δρομείς – και τον Μάρτιο κληρώθηκα να λάβω μέρος στον αγώνα , που –όπως γνωρίζουμε όλοι όσοι εμπλεκόμαστε – γίνεται την τελευταία Παρασκευή του Σεπτεμβρίου, κάθε χρόνο !! Είχα στείλει τον …κατάσκοπό μου (!!!) και ήταν παρών στην κλήρωση και μόλις ακούστηκε το ονοματεπώνυμό μου , με ενημέρωσε άμεσα!
Από την επόμενη ημέρα , άρχισε ο…’’σχεδιασμός’’ για τον αγώνα , σε πολλαπλά επίπεδα , θα τολμήσω να γράψω ! Πάνω στο τραπέζι του σπιτιού μας , στήθηκε μόνιμα σχεδόν , ένα …σημειωματάριο, που κατέγραφα ανά πάσα στιγμή , ότι μου έρχονταν στο νου και αφορούσε τον αγώνα . Επιπλέον , πρόσεχα κάπως καλύτερα την διατροφή μου, να μην πάρω άλλο βάρος και αν είναι δυνατόν να χάσω και το κάτι τις !!!
Παράλληλα , άρχισαν και οι προπονήσεις να είναι πιο …’’ζωντανές’’ . Κατέβαλα μεγάλη προσπάθεια –ίσως να ακούγεται κάπως αυτό, αλλά ισχύει – μπορώ να πω για να πηγαίνω όσο γίνεται και πιο αργά …Για να προσαρμόζομαι στον ρυθμό του αγώνα …
Τον Μάιο , έτρεξα και τον απλό Ευχίδειο (107,5 χιλ), ως τεστ , να δω σε τι δρομική κατάσταση είμαι και ευτυχώς όλα πήγαν πολύ καλά και ενισχύθηκε πιο πολύ η αυτοπεποίθησή μου !! Από τον Μάιο και μετά ακολούθησε μια προπόνηση που δεν έχει σχέση καμία με τις προπονήσεις των συνηθισμένων αγώνων που γνωρίζουμε !! Περιελάβανε αρκετές ασκήσεις γυμναστικής που για εμένα ήταν… βαρετές !! Φυσικά τις εφάρμοζα όσο μπορούσα !!! Μεταξύ μας , μερικές φορές εύρισκα μερικές ‘’δικαιολογίες’’ να μην τις κάνω , αλλά τις περισσότερες φορές τις εκτελούσα και ευτυχώς μετά από λίγο καιρό , βλέποντας την βελτίωση ορατά στο σώμα μου , χαιρόμουν πολύ και έπαιρνα θάρρος να τις επαναλάβω την επόμενη φορά !!! Τα τρεξίματα κι αυτά , ήταν σε σχεδόν καθημερινή βάση και στο μυαλό μου σκεφτόμουν ότι ‘’έρχεται και καλοκαίρι –θα λιώσουμε ΄΄!! Ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες , όποτε με βοηθούσαν οι ημέρες και ήταν πολλά τα χιλιόμετρα , πήγαινα για προπόνηση πολύ πρωινές ώρες –π.χ. εγερτήριο ώρα 4 !! – για να κερδίζω δροσιά κ χρόνο από την ημέρα που έρχονταν ! Αυτό βέβαια σήμαινε πως το προηγούμενο βράδυ θα έπρεπε να αποσυρθώ νωρίς στα ιδιαίτερα δωμάτια (!!!) για ξεκούραση , ύπνο κ.α.. Έπρεπε να αφήνω την παρέα στην γεμάτη από κόσμο πλατεία από αρκετά νωρίς , να δέχομαι σιωπηλά , αγόγγυστα και με χαμόγελα, τα όποια πειραχτικά σχόλια μου έλεγαν … και με βαριά καρδιά το εφάρμοζα !! Τις υπόλοιπες ημέρες με τα λίγα ( λέμε τώρα! ) χιλιόμετρα , έτρεχα τα απογεύματα , μετά το πέρας της εργασίας .
Υπήρξαν φυσικά φορές που δεν επιθυμούσα να πάω να προπονηθώ , αλλά έσκυβα το κεφάλι και πήγαινα …Μερικές φορές , ευτυχώς με ‘’τραβούσαν’’, εν αγνοία τους , κάποιοι φίλοι δρομείς που είχαν έρθει στα μέρη μου για διακοπές και έρχονταν μαζί μου να τρέξουν μέρος η όλη την προπόνηση της ημέρας και τους ευχαριστώ πολύ για το καλό που μου έκαναν !! Με ρωτούσαν, τι θα τρέξεις σήμερα ? Εγώ αρχικά , είχα σκοπό να μην πάω λόγω βαρεμάρας , αλλά για να μην τους χαλάσω την επιθυμία , υπέκυπτα και…πήγαινα !!!
Επειδή αρκετοί φίλοι με ρωτούσαν ,να σας πω ότι δεν έτρεξα νύχτες , δεν έτρεξα μεσάνυχτα , ούτε διπλές η τριπλές προπονήσεις , κ.α….
Ο καιρός περνούσε … οι τυπικές διαδικασίες ολοκληρώνονταν σιγά σιγά …Ήμουν σε καθημερινή σχεδόν επικοινωνία με τον συνοδό που θα είχα στον αγώνα .
Ο συνοδός μου , ο Θανάσης , είναι ένας άνθρωπος … μοναδικός θα τολμήσω να γράψω ! Πολλά θα μπορούσα να γράψω για τον Θανάση – δεν είναι του θέματός μας όμως !! χα χα !! Χωριανός και γείτονας μου τα…παλιά τα χρόνια (!!!) ,πολύ καλός φίλος και δρομέας και πριν λίγα χρόνια τον πάντρεψα !!! Πολύ παθιασμένος με τον εν λόγω αγώνα , πέρυσι είμασταν μαζί ως συνοδοί , και …αδιαπραγμάτευτο το θέμα του συνοδού στον (μελλοντικό) αγώνα μου !!!!! Από πέρυσι , επιστρέφοντας από το Σπάρταθλο μου είπε : ‘’ Είτε ως θεατές , είτε ως συνοδοί σε κάποιον, είτε σαν τρέξεις θα είμαστε πάλι εδώ .Δεν συζητώ το ποιος θα είναι συνοδός σου αν κληρωθείς !!!’’ !!
Κάθε μέρα σχεδόν μιλούσαμε και οργανωνόμαστε …Τον ενημέρωνα για την έκβαση της προπόνησης , εντοπίζαμε μικροπροβλήματα , διάφορες ‘’ατέλειες’’ ( και από την προηγούμενη φορά – 2016 – που είχα τρέξει –αλλά δεν το τερμάτισα ) και βρίσκαμε την λύση τους … Διαβάζαμε τους κανονισμούς του αγώνα , που είχε θεσπίσει η Διοργάνωση …να μην εκτεθούμε κάπου και κινδυνέψουμε…
Ένα μήνα πριν , έκανα και τις ιατρικές εξετάσεις μου , να δω που βρισκόμουν … όλα ευτυχώ; ήταν μια χαρά !!!
Δύο εβδομάδες πριν τον αγώνα ,άρχισα υπό τα γραφόμενα του μπλοκ μου που είχα πάνω στο τραπέζι , να μαζεύω με ιεροτελεστία, τα πράγματα : Ρούχα αγώνος ( για όλες τις καιρικές συνθήκες ) , παπούτσια , το φαρμακείο μας , τους χυμούς μου , τα αξεσουάρ μας κ.α. Επίσης έφτιαξα και το πλάνο μας , πως θα κινηθούμε , που θα αλλάξω (ίσως ) παπούτσια , που θα χρειαστώ τα μακρυμάνικά μου ρούχα , τον φακό μου κλπ !! Αν και γνώριζα πολύ καλά πως υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μην τηρηθεί. Άλλο η θεωρία και άλλο η πράξη βλέπετε !!!
Ένιωθα πολύ σίγουρος για μένα …πως πολύ δύσκολα δεν θα τα κατάφερνα . Είχα μεγάλη αυτοπεποίθηση , το πίστευα πολύ πως θα το καταφέρω . Όμως δεν το ομολογούσα , διότι μέσα μου είναι βαθιά χαραγμένο , αλησμόνητο πάντα , ένα …ρητό που αφορά αυτόν μόνο τον αγώνα: ‘’ Το Σπάρταθλο έχει ένα δεδομένο : Δεν έχει δεδομένα !!’’ Τίποτα δεν σου εξασφαλίζει τον τερματισμό στο άγαλμα του Λεωνίδα . Ούτε η καλύτερη προπόνηση , ούτε αν θα είσαι … ελαφρύτερος(!!!) , ούτε αν ο καιρικές συνθήκες είναι αίσιες κλπ κλπ . Και αυτό διότι έχω δει πολλά στα – λιγοστά έστω ! – χρόνια παρουσίας μου σε αυτόν τον αγώνα (είτε ως θεατής , η συνοδός , η συμμετέχων) και έχω διαβάσει περισσότερα .
Την τελευταία εβδομάδα , άρχισα να εφοδιάζω το σώμα με φαγητό: Μακαρονάδες , ρύζι , βραστές πατάτες , νερό μπόλικο , κλπ. Την παραμονή του αγώνα έφτιαξα μερικές βραστές πατάτες να τις έχουμε μαζί σε περίπτωση που χρειαστούν .
Το πρωί Πέμπτης ,πήγα και παρέλαβα τον αριθμό μου , αντάμωσα αγαπημένους φίλους δρομείς , εθελοντές , συνοδούς . Αστειευόμασταν , γελούσαμε , ευχόμασταν τις καλύτερες ευχές …Άφησα κι ένα σακουλάκι με έναν χυμό , για το πρώτο drop bag μου , στο 13ο χιλ στην θέση Σκαραμαγκά . Κι αυτό διότι υπέθεσα ότι ο συνοδός μου δεν θα με προλάβαινε στην αρχή να με εφοδιάσει , όπως και συνέβη !!
Το απόγευμα παρακολουθήσαμε την καθιερωμένη ενημέρωση , απαντήθηκαν ερωτήσεις , απορίες … Οι Διοργάνωση φαίνονταν να τα έχει όλα υπό έλεγχο … Φυσικά σε τέτοιου μεγέθους αγώνα , είναι λογικό θαρρώ να υπάρξουν και ατέλειες που εντοπίζονται και θέλω να πιστεύω πως διορθώνονται στο μέλλον !!
Και αργότερα έκανα μία …’’ξενάγηση’’ στον συνοδό μου Θανάση: Του έδειξα τι είχα φορτώσει στο αμάξι , που ήταν τα ρούχα , που τα παπούτσια , τα τρόφιμα , κ.α. Όλα τα είχα βάλει σε διαφορετικού χρώματος τσάντες για καλύτερο κ γρήγορο εντοπισμό!!!
Το βράδυ , παραμονή του αγώνα , δειπνήσαμε παρέα και λέγαμε για τις τελευταίες λεπτομέρειες!!
Το ραντεβού μας ήταν ια τις 5:30 το πρωί … πήγα και τον παρέλαβα από το σπίτι του. Φτάσαμε στον χώρο της εκκίνησης γύρω στις 6 . Ακόμη επικρατούσε σκοτάδι . Αλλά τα πουλιά στα δέντρα στο διπλανό πάρκο , άρχισαν να τιτιβίζουν.. Υπήρχαν μερικοί δρομείς ήδη εκεί…( Υπήρχε και κάποια μεταφορική εταιρεία που ξεφόρτωνε εκείνη την ώρα , στον ίδιο χώρο , εξοπλισμό για κάποια εκδήλωση που θα γίνονταν στο Ηρώδειο , ίσως το βράδυ . Υπήρξαν λίγες ‘’διαμάχες’’ και αποκαταστάθηκε η συνεννόηση που δεν υπήρξε εκ των προτέρων ) !!!
Ο καιρός ήταν πολύ καλός . Γνωρίζαμε ότι θα έχει ζέστη , ότι δεν θα έχει σχέση με τα περσυνά …Είχα αποφασίσει και θα φορούσα το καπέλο μου και τα γυαλιά από την αρχή…Επίσης φορούσα μια λευκή , πολύ λεπτή μπλούζα , κοντομάνικη και από πάνω την γνωστή αμάνικη γαλάζια μπλούζα με το λογότυπο του χωριού μας ! Φορούσα και μια ζώνη μέσης (μπανάνα ) όπου περιείχε ένα μπουκάλι με νερό (θα έπινα από μια γουλιά νερό ανά 2 χιλ) και το οποίο θα το άλλαζα ανά μερικά χιλιόμετρα και λίγο χαρτί για…απρόσμενες καταστάσεις !!!΄Α και ένα buff στον λαιμό , να παγιδεύει τον ιδρώτα που θα έρχεται από το κεφάλι μου και να μην τον αφήνει να περνάει στο … θεϊκό κορμί μου! Χε χε !!
Σιγά σιγά , όλο και μαζευόμασταν οι δρομείς , χαρούμενοι , γελαστοί και κάποιοι σκεπτικοί ελαφρώς , σαν να έλεγαν ‘’που πάω τώρα ? τι κάνω ?’’.Κάποιοι , που έχουν ξανατρέξει τον αγώνα διακρίνονται με μια ηρεμία στο πρόσωπό τους , με μια σιγουριά , με ένα απλό απαλό χαμόγελο . Μερικοί , είναι στην …τσίτα !!! Χρώματα , χειραψίες δυνατές , αγκαλιές , φιλιά , συμβουλές …και μαζί μας , οι λατρεμένοι συνοδοί ( όσοι είχαν ) που μερικοί από αυτούς είναι δρομείς , Σπαρταθλητές , που δεν έχουν δηλώσει συμμετοχή η δεν ήταν τυχεροί εφέτος, και αγαπημένα πρόσωπα τους , που ήθελαν να μας ξεπροβοδίσουν σε αυτό το ‘’ ταξίδι ‘’Τα φλάς από κινητά τηλέφωνα και φωτογραφικές μηχανές άρχισαν να αστράφτουν …
Συνάντησα αγαπημένους φίλους δρομείς που θα έτρεχαν κι άλλους που δεν θα έτρεχαν , αλλά ήταν εκεί ως θεατές , εμψυχωτές! Άλλους τους γνωρίζω , μιλάμε και άλλους αν και τους ξέρω και τους θαυμάζω , δεν έχει τύχει ακόμη να γνωριστούμε από κοντά . Ξέρω όμως το δρομικό τους παρελθόν , δεν είναι τυχαίοι … έχουν πολλές ‘’περγαμηνές’’ !!! Δικοί μου αγαπημένοι φίλοι ,υπερβάλαν εαυτόν και ξύπνησαν τόσο πρωί , μόνο κ μόνο να έρθουν να με δουν στην εκκίνηση ! Αγκαλιές δυνατές , φιλιά , ευχές , χαμόγελα … Βγάλαμε μπόλικες αναμνηστικές φωτογραφίες !! Και κάποιοι που τελευταία στιγμή δεν μπόρεσαν να είναι εκεί , τηλεφωνούσαν εκείνη την ώρα … σας ευχαριστώ πολύ !! Με συγκινείτε κάθε φορά …δεν έχω λόγια .
Συνάντησα καλούς φίλους , δρομείς από την Ελλάδα αλλά και από άλλες χώρες , είχα να τους δω από πέρυσι… η χαρά μου ήταν τεράστια … βρίσκονταν πάλι εδώ να επιχειρήσουν το αδιανόητο για πολλούς ανθρώπους ( που κυρίως είναι έξω από το δρομικό κίνημα ) …Είδα και άλλους πού ήταν ομοιόμορφά μεν αλλά περίεργα ντυμένοι (π.χ. μια ομάδα δρομέων φορούσαν ρούχα με … βούλες άσπρες, πράσινες , κόκκινες !! Ένας άλλος είχε και 2 φτερά σαν Ινδιάνος !!! ) Γέλασα μαζί τους , πήγα και τους χαιρέτησα και φωτογραφήθηκα μαζί τους .
Παρατήρησα πως οι περισσότερες ομάδες δρομέων από διάφορες χώρες , είχαν έρθει ομοιόμορφα ντυμένοι. Ίδιου χρώματος ρουχισμός …Εμείς , οι Έλληνες , ( αν και στο παρελθόν αυτό είχε επισημανθεί , δεν καταφέραμε να προοδεύσουμε , ακόμη ) δεν είχαμε αυτή την ομοιομορφία …ο καθένας μας όπως ήθελε , η όπως του έτυχε !!
Εμφανίστηκε και το γνωστό πανό με το λογότυπο του αγώνα , που μπαίνει μπροστά στην εκκίνηση!! Πήγα και στριμώχτηκα για λίγο κι εγώ ανάμεσα σε πολλούς ( ξένους κυρίως ) δρομείς , για να βγάλω μια αναμνηστική φωτογραφία ! Από απέναντι μας , υπήρχαν δεκάδες κινητά , φωτ. μηχανές και κάμερες , που μας απαθανάτιζαν …κάτι όπως στους σταρ του Χόλυγουντ χα χα !!!
Η ώρα πλησίαζε 7…μερικά λεπτά ακόμη … σιγά σιγά οι δρομείς συγκεντρωνόμασταν πίσω από το πανό…Ενεργοποιώ το ρολόι μου . Για πρώτη φορά , θα είχα ρολόι που θα κατέγραφε την διαδρομή μου !!! ( Από τον Ιανουάριο και μετά από πιέσεις φίλων , εξοπλίστηκα με ‘’καθώς πρέπει ‘’ρολόι !! χε χε !! Δεν γνωρίζω καλά την λειτουργία του , απλά τα …βασικά !! ) .
Οι ουσιαστικοί ‘’ πολεμιστές μου ‘’ ήταν μαζί μου – ένιωθα ανίκητος : Χιούμορ , Αυτοσαρκασμός , Χαμόγελα , Θάρρος , Επιμονή , Υπομονή , Θετική Σκέψη !!!
Ο Θανάσης , ο συνοδός μου , είχε ήδη αναχωρήσει προ 10λέπτου …
Ακούω να μετρούν αντίστροφα τα τελευταία δευτερόλεπτα :…9…8…7…6…5…4…3…2…1…Εκκίνηση !!! Επικρατούσε ένας όμορφος χαμός !! Πολλές φωνές, χαμόγελα , από δρομείς …από θεατές …χειροκροτήματα ατελείωτα …να ακούγονται ονόματα δρομέων … Το ‘’ταξίδι ‘’ ξεκινάει ξανά ! Αυτή την φορά προετοιμασμένος πιο καλά , σε σχέση με την προηγούμενη φορά. Εντόπισα τα λάθη που είχα κάνει , τα διόρθωσα , και τώρα βρίσκομαι μπροστά σε μία ακόμη αναμέτρηση με τον εαυτό μου !!
Τα πρώτα μου βήματα ήταν μικροσκοπικά θα έλεγα!!! Κοιτούσα συνεχώς κάτω , μη τυχόν και μπερδευτώ με άλλα πόδια , μην σκοντάψω και προκαλέσουμε δυσάρεστες καταστάσεις . Έπιασα στην άκρη του κατηφορικού πεζόδρομου Δ.Α. , για να μην εμποδίζω αυτούς που ήθελαν να προπορευθούν…
Είχε αρχίσει να χαράζει και έτσι παρατηρούσα πιο καλά τους ξένους δρομείς , πως ήταν ντυμένοι , τι αξεσουάρ κουβαλούσαν …Το έκανα επίτηδες , να ‘’ξεγελαστώ’’ , να ‘’παρασυρθώ’’ , για να καταφέρω να τρέξω αργά , τεμπέλικα . Ήθελα να μην τρέξω πολύ γρήγορα …Ήθελα να πάω κάπου στο 6:30/χιλ ,αλλά τελικά το 1ο χιλ βγήκε στα 5:30/χιλ…Και το 2ο χιλ. επίσης κατηφορικό , αλλά λιγότερο , ακόμη χειρότερα , το πήγα στο 4:45/χιλ. Μειώνω δραστικά την ταχύτητα μου…(Για τα επόμενα 20 χιλ. τρέχω γύρω στα 6:30’/χιλ…είμαι ικανοποιημένος που το καταφέρνω αυτό…)
Η πόλη είχε ξυπνήσει …οι άνθρωποι πήγαιναν για την εργασία τους…οι δρόμοι γέμιζαν αυτοκίνητα και κάθε λογής τροχοφόρου …Η Τροχαία μας φρόντιζε: απέκλειε για μερικά λεπτά τις διασταυρώσεις από όπου θα περνούσαμε… αυτό δημιουργούσε δυσφορία στους οδηγούς και υπήρχαν ‘’ανταλλαγές λόγων’’ έντονες , παρατεταμένα κορναρίσματα κ.α. !!! Στα πεζοδρόμια , αν και πρωί ακόμη , υπήρχαν αρκετοί θεατές που μας ξεπροβόδιζαν φωνάζοντας , ενθαρρύνοντας μας …
Συναντώ την φίλη μου εκ Σουηδίας ( πέρυσι ήμουν συνοδός της ), που τρέχει κ αυτή (3η φορά)…για λίγο πηγαίνουμε μαζί , μιλάμε και μετά φεύγει μπροστά! Ελαφρώς ανηφορικό το 3ο χιλ…Εντοπίζω έναν Άγγλο δρομέα που προσπαθούσε να τρέχει κ παράλληλα να παίρνει εικόνα με την μικροκάμερα του. Του ζητώ και μου την δίνει για λίγο…τον αφήνω να προπορευτεί και τον καταγράφω…αρχικά τα παπούτσια του και σιγά σιγά μένω πιο πίσω και τον καταγράφω ολόκληρο ! Πήγα και στο πλάι του και κατέγραψα μόνο το πρόσωπό του , μέχρι που είπα : ‘’αρκετά με το παιχνίδι , προσαρμόσου τώρα ‘’ !! Του έδωσα την κάμερα , με ευχαρίστησε και έφυγε μπροστά !
Κάθε χιλιόμετρο που συμπληρώνω , το ρολόι ΄΄φωνάζει΄΄ και με ενημερώνει για τον ρυθμό που τρέχω …είμαι εντός του σχεδιασμού… επίσης δείχνει τους παλμούς που τρέχω ! Οι παλμοί μου ‘’παίζουν’’ από 110 έως 125 το λεπτό , προς το παρόν , εκεί που θέλω . Γνωρίζω πως τρέχοντας σε αυτούς τους παλμούς , έχω κατανάλωση ενέργειας σχεδόν 0 !!!
Ανά διαστήματα ακούω να φωνάζουν το όνομά μου η την ονομασία του χωριού μας …Χαμογελώ και σηκώνω τα χέρια μου , σημάδι πως άκουσα και τούς ευχαριστώ !! Επίσης πίσω μου ακούω τον φίλο και δρομέα Τάσο να αναλύει …Φρόιντ !! ‘’Λες να πορευτώ μαζί του , μαθαίνοντας για τον Φρόιντ’’ , μονολογώ , αστειευόμενος !!
Από το 3ο χιλ ( Ιερά Οδός? ) και μετά αρχίζουν και ρέουν οι πρώτες σταγόνες ιδρώτα …ευτυχώς το καπέλο που φοράω , συγκρατεί και δεν δυσκολεύομαι ιδιαίτερα . Πιο πολύ γι αυτό το λόγο έχω το καπέλο , παρά να μου κρατά σκιά … Αισθάνομαι πολύ καλά , προς το παρόν …
Το δεξιό ρεύμα του δρόμου είναι γεμάτο από εμάς . Το υπόλοιπο είναι κενό , αμάξια δεν υπάρχουν πολλά …
Στους δύο πρώτους σταθμούς , που οι εθελοντές προσφέρουν νερά , είχα αποφασίσει πως δεν θα σταματούσα . Το μπουκαλάκι που κουβαλούσα θα με κάλυπτε . Άλλωστε το είχα δοκιμάσει άπειρες φορές στις προπονήσεις μου .
Στην κατηφοριά , στο Δαφνί ,κάπου στο 10ο χιλ , αρκετοί δρομείς , ‘’λοξοδρομούν’’ και φροντίζουν ‘’την λίπανση ‘’ στα δεντράκια που υπάρχουν εκεί !!! Τρέχω πολύ χαλαρά, εντός προβλεπόμενου σχετικά χρόνου , τους χαζεύω χαμογελώντας και κατανοώντας …Σκέφτομαι πως στον επόμενο σταθμό , έχω αφήσει ένα drop bag. Μην το ξεχάσω !!! Με προσπερνά , καλημερίζοντας και ο Τάσος : ‘’Στρατηγέ μου , καλημέρα ! Τα σέβη μου ‘’ !!! ‘’ Καλή επιτυχία Τάσο μου ,που πας? Θα μου λείψεις , ήθελα να μάθω κι άλλα για τον Φρόιντ΄΄ και γελάμε δυνατά , προσπερνώντας με !!
Ο καιρός είναι με το μέρος μας προς το παρόν . Τα μαύρα μου γυαλιά είναι τοποθετημένα πάνω από το καπέλο μου . Έχει ελαφριά συννεφιά , καταλαβαίνω πως αργότερα θα … ζεσταθούμε ! Εκεί θα παιχτεί το παιχνίδι , τώρα είναι νωρίς ακόμη !
Φτάνω στο 14ο χιλ ,χωρίς κάποιο πρόβλημα , στον σταθμό ( Σκαραμαγκάς) . Από μακριά έχω εντοπίσει το σακουλάκι μου …βλέπω την εθελόντρια να εστιάζει στον αριθμό που έχω και μετά αναζητά το σακουλάκι μου . Άμεσα μου το παραδίδει , το ανοίγω επί τόπου , αντικαθιστώ το μπουκαλάκι νερό και αρχίζω να τρέχω χαλαρά πάλι , ανοίγοντας τον χυμό μου και πίνοντας αργά αργά ! Μετά από 500 μέτρα αφήνω σε κάδο σκουπιδιών το άδειο κουτάκι !!
Βρίσκομαι στην περιοχή της Χαλυβουργικής .Βγαίνουμε από την κεντρική εθνική οδό και μπαίνουμε σε δρόμο που θα μας οδηγήσει στην παλαιά Ε.Ο. Σιγά σιγά οι δρομείς , έχουμε ξεμακρύνει κάπως μεταξύ μας … έχει δημιουργηθεί μια μεγάλη γραμμή με ανθρώπους που τρέχουν !! χε χε!! Πλησιάζοντας στην Ελευσίνα , ακούω ήχους ελικοπτέρων…κοιτάζω μέσα στο αεροδρόμιο αλλά δεν καταφέρνω να τα εντοπίσω …Από μακριά εντοπίζω τον επόμενο σταθμό…κοιτώ το ρολόι μου .. η ώρα είναι 9 … κάνω υπολογισμούς…είμαι εντός σχεδιασμού !!
Φτάνω στον σταθμό , αν θυμάμαι καλά είναι το 20ο χιλ. Δεν έχω λόγο να σταματήσω εδώ. Νερό έχω ακόμη αρκετό μαζί μου Υπάρχει ηλεκτρονικός τάπητας , πρέπει να ‘’δώσω το παρόν ‘’ και μάλιστα κάνοντας χιούμορ: ‘’Τι είναι αυτό το κόκκινο χαλί? Να το πατήσω άραγε ? Μήπως το λερώσουν τα παπούτσια μου?΄΄ φωνάζω δυνατά και γελάω !! ‘’Ναι ναι , να το πατήσεις άφοβα , δεν το λερώνεις ‘’ μου απαντούν επίσης γελώντας , οι υπέροχοι εθελοντές που παρευρίσκονται εκεί !! Ο πάγκος τους πλούσιος , διαθέτει όλα τα καλά ( σταφίδες , χυμούς , ισοτονικά, αλμυρά κ.α.)., βουτάω αστραπιαία 2 κομμάτια μήλο !!! ( Έχω από πρίν ξεκαθαρίσει μέσα μου , πως οι τροφές που θα επιλέγω θα είναι λιγοστές κ υδατανθρακοφόρες . Τίποτα άλλο , όσο προκλητικό και πειρασμός είναι. Δεν χρειάζεται να γεμίζω το στομάχι με πολλά κ διαφορετικά . 3-4 είδη τροφής είναι υπερ-αρκετά! ) Βλέπω κάποιους φίλους , με κοιτάνε χαμογελαστοί , συνεχίζω να τρέχω , τους αποχαιρετώ και απομακρύνομαι , μασουλώντας …Εδώ εντοπίζω για πρώτη φορά και τον Θανάση τον συνοδό μου , απλός θεατής από μακριά !
Έχουμε κατανοήσει πλήρως τους κανονισμούς και τους τηρούμε στο έπακρο!!
Η διαδρομή τώρα μας πηγαίνει μέσα στην πόλη . Ακολουθώ προπορευόμενους δρομείς … Η Τροχαία μας φροντίζει στις διασταυρώσεις …Οι κάτοικοι , στο δρόμο , μέσα από καταστήματα η έξω από αυτά , μας χειροκροτούν δυνατά … μας αφιερώνουν λίγες στιγμές και μας ενθαρρύνουν να συνεχίσουμε , μας φωνάζουν ‘’μπράβο’’ , ό,τι βγάζει η φαντασία τους γενικότερα !!
Κάποια στιγμή , δίπλα μου περνάει με το αμάξι ο συνοδός μου , κόβει ταχύτητα και κάτι –που δεν θυμάμαι τώρα , κάτι ενθαρρυντικό ήταν πάντως – μου λέει . Μ έπιασε μια …διαβολεμένη όρεξη να κάνω πλάκα προς πάσα κατεύθυνση (!!!) και – σίγουρα δεν το περίμενε !- του φωνάζω σοβαρός σοβαρός , επίτηδες δυνατά , να ακούσουν και οι γύρω κάτοικοι : ‘’Α ΝΑ ΧΑΘΕΙΣ ΣΑΤΥΡΕ ‘’ !!! Παραλίγο να του φύγει το τιμόνι από το χέρι !!! Σκάει δυνατά στα γέλια και απομακρύνεται !!! Οι άνθρωποι τριγύρω ξαφνιασμένοι μας κοιτούσαν !!! Μέχρι που γελάω και εγώ και τότε αντιλαμβάνονται την πλάκα και …ηρεμούν !!! χα χα !!
Ο καιρός συνεχίζει να είναι μαζί μας , σύμμαχος !!
Κάποια στιγμή αφήνουμε τον κεντρικό δρόμο και μπαίνουμε σε πεζόδρομο . Εκεί μας περιμένουν , παραταγμένοι στην άκρη , οι μαθητές … η ελπίδα του μέλλοντος , από τα σχολεία της περιοχής . Σήμερα είναι Ημέρα Σχολικού Αθλητισμού και οι μαθητές είναι εδώ να μας χαιρετήσουν …να παίξουν με τις ορχήστρες τους μουσικές για να μας τονώσουν , να συνεχίσουμε …Με χαρά αγγίζω τις μόνιμα τεταμένες παλάμες τους.. τα μάτια μου τα έχω κλειστά … Με το άλλο χέρι μου κάνω υπόκλιση , ως ένδειξη ευχαριστίας . Τα ακούω να λένε το όνομα μου ( το βλέπουν γραμμένο κάτω από τον αριθμό μου ) και άλλα παιδάκια να φωνάζουν το όνομα του χωριού μας !! Απομακρύνομαι γρήγορα από κοντά τους …συνεχίζω και τρέχω χαλαρά….
Πιο πέρα όμως είδα κάτι που με διαπέρασε μέχρι μέσα στην εσχατιά , στην ψυχή μου : Εντοπίζω τον προπορευόμενο δρομέα να κοιτάζει και να χαιρετά κάποιον στην δεξιά πλευρά του δρόμου. Δεν βλέπω κάποιον όμως . Πλησιάζοντας όμως , εντοπίζω πίσω από ένα χαμηλό καγκελόφραχτο ανοιχτό παράθυρο μια γιαγιά , ντυμένη στα μαύρα , με το μαντήλι στο κεφάλι , τα ματάκια της να φεγγοβολούν …ω ρε τι μου φέρε στο νου… !! Να μας χαιρετάει αδιάκοπα , να μας μοιράζει φιλιά … Φωνή δεν άκουσα , αλλά την είδα να με κοιτάει και να κλαίει …Την χαιρέτησα φωνάζοντας ‘’ Καλημέρα γιαγιά , σε ευχαριστούμε πολύ ‘’ και έφυγα πολύ δυνατά διότι άρχισα να κλαίω …Μετά από 100 μέτρα μου πέρασε , συνήλθα …Βγήκα στον κεντρικό δρόμο , συνέχισα την πορεία μου. Πλέον οι δρομείς είμαστε αρκετά αραιά! Ο καιρός συνεχίζει να είναι συννεφιασμένος ελαφρώς , κάτι πολύ θετικό . ‘’Ελπίζω να κρατήσει για πολύ έτσι ‘’ σκέφτομαι !
Στο βάθος του δρόμου , εντοπίζω την στροφή που στρίβουμε αριστερά . Εκεί στην στροφή υπάρχει πάλι υπερ – σταθμός τροφοδοσίας (!!!) . Πολλοί δρομείς σταματημένοι εκεί , εφοδιάζονται . Κι εγώ πηγαίνω εκεί , φωνάζω τον αριθμό μου να καταγραφεί από τους αρμοδίους , βουτάω ένα κομματάκι μπανάνα και απομακρύνομαι πάραυτα . Δεν στάθηκα εκεί ούτε 3 δευτερόλεπτα ( όσοι με ξέρετε , γνωρίζετε ότι ακριβολογώ , όταν λέω 3’’ αυτό είναι ! !)
Ο δρόμος κατηφορίζει ελαφρώς …κινούμαι χαλαρά στην άκρη του , ενώ δίπλα μας προσπερνούν αυτοκίνητα συνοδών και μη … αισθάνομαι πλήρης … φυσάει ελαφρώς και μας δροσίζει , το απολαμβάνω !!! Περνούμε έξω από παλιά στρατόπεδα – αποθήκες . όλα καλά με το σώμα μου . Σκέφτομαι πως σε λίγο θα βρούμε την πρώτη , μικρή, ανηφοριά , έξω από τις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις , ‘’να μην βιαστώ να την ανέβω …σιγά σιγά ‘’ !! Οι παλμοί μου ακόμη είναι στους ίδιους με πριν ( 100-120). Όντως , άνετα πολύ βγήκε η ανηφοριά και άρχισε η κατηφοριά !!
Στο τέλος της , στο 25ο χιλ., υπάρχει σταθμός τροφοδοσίας και εκεί θα με περιμένει το νεράκι μου. Ο συνοδός μου το έδωσε στους εθελοντές και αυτοί με ‘’ καμάκωσαν ‘’ από μακριά και μόλις πλησίασα , μου το έδωσαν . Άφησα το άδειο μπουκαλάκι μου , βούτηξα και μια γερή χούφτα σταφίδες από τον πάγκο με τα καλούδια και συνέχισα τρώγοντας τις , χαλαρά!! Η ώρα που έφθασα εδώ είναι 9:30 … πάλι υπολογισμοί …όλα μια χαρά !!!
Η διαδρομή στην συνέχεια είναι ελαφρώς κατηφορική και μετά από λίγο έχουμε ακόμη μία μικρή μεν αλλά με αρκετή κλίση θα έλεγα , ανηφοριά. Την ανεβαίνω με γοργό βηματισμό. Αποφάσισα να την πάω γοργά περπατώντας και όχι τρέχοντας , για οικονομία δυνάμεων ! Ένα ακόμη ρητό που με συντρόφευε στον αγώνα μου ήταν κι αυτό : ‘’Περπάτα , πριν αναγκαστείς να περπατήσεις ‘’ !!! ( Γενικότερα , έχω μία … λόξα ( αν θέλετε!) με τα ρητά !!! ) . Πλησιάζοντας προς το τέρμα της εντοπίζω στο αντίθετο ρεύμα μια οικογένεια ( προσφύγων άραγε?) να περπατούν προς Αθήνα , φορώντας καθαρά ρούχα , κουστούμι ο άντρας . Από το χέρι της η γυναίκα κρατά ένα μικρό που κλαίει . Ο άντρας σέρνει μια βαλίτσα … ‘’από πού να έρχονται ? και που να πηγαίνουν ?’’ … Με σκέψεις γύρω από αυτούς η ανηφοριά τελειώνει και αρχίζει ήπια έως αρκετά κατηφορική διαδρομή Η Τροχαία ρυθμίζει την κυκλοφορία . Στα αριστερά μας η θάλασσα με ένα σωρό πλοία και εγκαταστάσεις . Κάποιοι δρομείς , κυρίως ξένοι , σταματούν και βγάζουν μερικές φωτογραφίες με φόντο την θάλασσα . Οι φωτογράφοι της Λέσχης παρόντες κι αυτοί , για όλους εμάς !
Ο καιρός επιμένει να είναι ακόμη με το μέρος μας . Τρέχω σταθερά και χαλαρά. Στους παλμούς μου που θέλω . Νομίζω εδώ είναι το σημείο που λένε ‘’Κακιά Σκάλα’’ . Η θάλασσα είναι χαμηλά μας . Ακούω κάποιες φωνές , κάποιοι κάνουν το μπάνιο τους !!
Ώρα 10:00 φτάνω στον επόμενο σταθμό . 29ο χιλιόμετρο . Νομίζω τα χιλιόμετρα περνούν πολύ γρήγορα … Δεν σταματώ καθόλου , φωνάζω τον αριθμό μου , περνάω δίπλα από τον πάγκο , τρέχοντας ,ως αερικό (!!!) βουτάω λίγη σταφίδα και απομακρύνομαι , κάνοντας τους υπολογισμούς μου ! Ο επόμενος σταθμός , είδα είναι σε 3 χιλιόμετρα. Σε 20’ θα είμαι εκεί … Δεν θα σταματήσω , δεν υπάρχει λόγος . Μόνο θα τσεκάρω τον χρόνο μου …Χαζεύω με το περιβάλλον τριγύρω μας , την γαλήνια αυτή την ώρα , θάλασσα στα αριστερά μας και τα βουνά στα δεξιά μας . Εντοπίζω και ψηλά την Ε.Ο. !!! Όλα πάνε μια χαρά στο κορμί μου , κανένα πρόβλημα .
Ο Ηλιός έχει κάνει την εμφάνισή του , μάλλον από εδώ και πέρα θα μας συντροφεύει . Στην άκρη από το καπέλο μου ο ιδρώτας στάζει ρυθμικά . Και στο υπόλοιπο σώμα νιώθω τον ιδρώτα . Το buff κάνει δουλειά στον λαιμό … Το αγγίζω και είναι μούσκεμα … Είμαι πολύ καλά ενυδατωμένος από τις προηγούμενες ημέρες , δεν ανησυχώ . Καταλαβαίνω ότι θα ζεσταθούμε καλά . Κατεβάζω , τα μαύρα γυαλιά μου και συνεχίζω κανονικά . ‘’ Στον σταθμό που θα βρω να θυμηθώ να ξεπλυθώ ΄΄ .
Στο 38ο χιλ πλησιάζω στις 10:50 περίπου κάνοντας τους υπολογισμούς μου . Μ αρέσει να κάνω τους υπολογισμούς , με χαλαρώνει . Αρπάζω νερό από έναν κουβά και ξεπλένω το πρόσωπο και τα χέρια μου από τον ιδρώτα . ειδάλλως με την ζέστη που υπάρχει θα ‘’καώ’’ . Αντιηλιακό , αν και κουβαλάμε στο φαρμακείο μας , δεν ήθελα να βάλω . Το τακτικό ξέπλυμα θα κάνει δουλειά . Αλλάζω μπουκαλάκι νερό , παίρνω και 2 κομματάκια μήλου κ απομακρύνομαι βιαστικά . Σε λίγο θα φτάσω στα 42,2 χιλ. , τελειώνοντας τον πρώτο μαραθώνιο ! Κάποια στιγμή αισθάνομαι κάποιο ‘’τσίμπημα ‘’ κάτω από την πατούσα μου . ‘’Λες να είναι καμμιά φουσκάλα?’’ !
12’ λεπτά , πιο αργά από το 2016 , φτάνω στον επόμενο σταθμό στα 42,2 χιλ. ( Επικρατεί χαμός από τον κόσμο εδώ . Πολλά αυτοκίνητα παρκαρισμένα δεξιά κ αριστερά. )
Η ώρα είναι 11:17 ! Εκεί , σε αυτόν τον χρόνο περίπου στόχευα να φτάσω και βγήκε μια χαρά . Ο συνοδός μου με εντοπίζει , μου δείχνει να περάσω από τον τάπητα χρονομέτρησης. Μετά μου δίνει ένα ταπεράκι που έχει 4-5 πατάτες δικές μας βραστές κ μια φετούλα ψωμί. Εδώ επιτρέπεται η βοήθεια από τους συνοδούς μας . Συνεχίζω να περπατώ γοργά και παράλληλα να τρώω . Δίπλα μου ο Θανάσης να μ ενημερώνει για τον χρόνο μας , μου λέει για εσάς που τηλεφωνείτε και τα μηνύματα-συμβουλές που μου λέτε , με ρωτάει αν χρειάζομαι κάτι , αν είμαι καλά . Του λέω ότι ίσως έχω φουσκάλα στην πατούσα , στο 80ο χιλ να έχει έτοιμες νέες κάλτσες , σύνεργα (!!!) για την φουσκάλα , το φαρμακείο μας και παπούτσια . Μου λέει πως η θερμοκρασία είναι 35+ . Καταλαβαίνω τι σημαίνει αυτό ! Του δίνω το άδειο ταπεράκι μας και με εφοδιάζει με ακόμη έναν χυμό ! Τον πίνω βιαστικά , του δίνω το άδειο κουτάκι και ξανά αρχίζω το χαλαρό τρέξιμο .
Η διαδρομή είναι επίπεδη . Στο βάθος ακούγονται δυνατές παιδικές φωνές ! Ξέρω από άλλες φορές , υπάρχει μια γέφυρα εκεί και από κάτω της , που είναι η διαδρομή μας , βρίσκονται αρκετά μικρά παιδάκια μαζί με τους δασκάλους τους που πασχίζουν να τα κρατήσουν στην άκρη!! Μας περιμένουν εκεί , με απλωμένα τα χεράκια τους – κάποια κρατούν μερικά πλακάτ με λογότυπα – για να τα χαιρετίσουμε !! Όταν μάλιστα αντιλαμβάνονται ο δρομέας να είναι Έλληνας , τότε οι φωνές δυναμώνουν απίστευτα πολύ και σ αυτό βοηθάει και η γέφυρα !!! Φυσικά δεν χάνω την ευκαιρία και τα πλησιάζω και τείνω το χέρι μου !!!Πάλι με πιάνουν δυνατά κλάματα …για ένα λεπτό !!!
Η διαδρομή συνεχίζει επίπεδη υπό ήλιο ! Στο βάθος μακριά ανηφορίζει . ‘’Εκεί θα περπατήσω ‘’ σκέφτομαι κάτι που όντως κάνω μόλις φτάνω στην αρχή της . Έχω την δύναμη να την τρέξω , αλλά γιατί να σπαταλώ την ενέργειά μου ??!!
Στον σταθμό που υπάρχει , 45ο χιλ. δεν σταματώ , πάρα μόνο βροντοφωνάζω τον αριθμό μου για να καταγραφεί και συνεχίζω με γοργό βηματισμό . Ξέρω πως σε λίγο θα τελειώσει η ανηφόρα . Και αρχίζω να τρέχω χαλαρά πάλι ! Ανά 2 χιλ. πίνω από μια γουλιά από το νερό μου . Η ενόχληση κάτω από την πατούσα συνεχίζει σε όλη την διάρκεια να ενοχλεί …
Στο 51ο χιλ που είναι σταθμός , με περιμένει ακόμη ένα μπουκαλάκι μου ! Βουτάω στον κουβά με νερό και με τα σφουγγάρια . Ξεπλένομαι βιαστικά σε πρόσωπο κ χέρια … Η ώρα είναι 12:15’ . ( Αν θυμάμαι καλά , είχε και τάπητα χρονομέτρησης (?) ! Και μάλλον εκεί είναι η Άντζυ μας . Από την βιασύνη δεν προλαβαίνω να την χαιρετήσω ! ) Κάνω τους υπολογισμούς μου , είμαστε μια χαρά προς το παρόν . Δεν υπάρχουν προβλήματα !! Διαπιστώνω δις , με ευχάριστη έκπληξη , πως τα χιλιόμετρα και οι ώρες περνούν σαν νερό – τι αίσθηση κι αυτή !! Οι παλμοί μου είναι εκεί που τους έχω εξ αρχής ( 110 – 120 ) . Τα χέρια μου είναι ιδρωμένα , είμαι φουλ ενυδατωμένος , όλα καλά λοιπόν.
Προσέχω την περιοχή …πλησιάζω στην Κινέττα . Έρχονται μνήμες στο νου , από άλλους αγώνες εδώ τριγύρω , με αγαπημένους φίλους …
Η θερμοκρασία έχει ανεβεί . Ακούω πάλι κάποιον να λέει για 35+ !! ‘’Να θυμάμαι να ξεπλένομαι στους σταθμούς ‘’ μονολογώ για πολλοστή φορά! Τρέχω στα δεξιά του δρόμου . Έχει σκιά κάτω από τα δέντρα και την εκμεταλλεύομαι . Επίσης κατηφορίζει κάπως , τρέχω με το βάρος μου , όπως με πάει το κορμί ( το κορμί πατριώτη !! ) , δεν επιταχύνω ! Προσπερνώ κάποιους δρομείς που περπατούν… πιο κάτω ένας ξένος , ήταν στο έδαφος και ξερνούσε … σταματώ προς στιγμήν αλλά μόλις με αντιλαμβάνεται μου κάνει νόημα να συνεχίσω και έτσι απομακρύνομαι ‘’Η ζέστη κάνει την δουλειά της ‘’ σκέφτομαι. Τρέχω δίπλα από την θάλασσα , στα αριστερά μου. Η εθνική οδός από τα δεξιά μου δεν απέχει μακριά . Σχεδόν ακούω τα αυτοκίνητα . Συναντώ , τον Σπύρο , δρομέα , να περπατάει . Τον παροτρύνω να τρέξει . Τον ρωτάω αν είναι καλά ‘’έτσι κ έτσι ‘’ μου απαντάει και κουνάει το χέρι του . ‘’Μα τι σημαίνει ‘’’έτσι κ έτσι ? δεν είναι σαφέστατη απάντηση αυτή’’ του φωνάζω προσπερνώντας τον και τον ακούω να γελάει !!
Μακριά βλέπω τις καμινάδες από τα διυλιστήρια . ‘’Προσοχή . Να μην σταματήσω εκεί . Να απομακρυνθώ όσο γρηγορότερα γίνεται , δεν χρειάζεται να αναπνέω αυτόν τον αέρα’’ .
Η διαδρομή ανηφορίζει ελαφρώς . Πλησιάζοντας εκεί , εντοπίζω έναν μοτοσικλετιστή αστυνομικό να έρχεται προς το μέρος μου γελώντας και απλωμένα τα χέρια του να τραβάει βίντεο . Στο άκουσμα της φωνής του , γνωρίζω τον Δημοσθένη . Συντοπίτης μου στο χωριό , ‘’μα τι ζητάς εσύ εδώ πέρα ?’’ καταφέρνω να τον ρωτήσω ! Σταματάει , ετοιμάζει το κινητό για μια φωτογραφία ‘’ δεν σταματάω ‘’ του φωνάζω ‘’ακολουθήσε με αν θες , θα τρέχω με την όπισθεν για την φωτογραφία ‘’ του φωνάζω !! Στήνει την μοτοσυκλέτα του και έρχεται να με προλάβει τρέχοντας !! Τρέχει κ αυτός λιγάκι και βγάζουμε την φωτογραφία! Τον αποχαιρετώ και συνεχίζω για τον σταθμό !!
70ο χιλ. εδώ, Ο σταθμός είναι πλήρης !! Η ώρα που φτάνω είναι 2:20 . Είμαι 40’ λεπτά πριν κλείσει η ‘’ πόρτα ‘’ , απόλυτα ικανοποιημένος ( Ξέρω πως αυτή η διαφορά στην συνέχεια θα αυξηθεί κ άλλο …). Αρπάζω 2 κομματάκια μήλου , πίνω κ ένα ποτήρι ισοτονικό και φεύγω . Δεν στέκομαι ούτε 5΄΄ ! Αρχίζω να σκέφτομαι πως ‘’πλησιάζω στα 80 χιλ!! Η διαδρομή επίπεδη .
Στον επόμενο σταθμό , 74ο χιλ. , επικρατεί ένας συνωστισμός από δρομείς κ εθελοντές . Σταματώ προς στιγμήν να ξεπλυθώ , ωραίοι ολοκαίνουργιοι οι κουβάδες αλλά … ακόμη δεν είχαν νερό !! Τους ενημερώνω ‘’ Ωραίοι οι κουβάδες σας παιδιά , ωραία χρώματα , αν είχαν κ νερό θα ήταν τέλειοι ‘’. Αντιλαμβάνονται το μαύρο χιούμορ μου και αρχίζει ο ένας να λέει στον άλλον ‘’βαλέ νερό στους κουβάδες’’ ! Δεν περιμένω ,’’χτυπάω’’ ένα κομμάτι μπανάνας και απομακρύνομαι τάχιστα , ‘’ θα ξεπλυθώ στον επόμενο σταθμό’’ σκέφτομαι !!
Ο Ήλιος σταθερά πολύ ζεστός !! Καίει !! Το καπέλο μου στάζει . Τρέχω σε επίπεδο έδαφος , είμαι σε πολύ καλή κατάσταση-πέρα από το ενοχλητικό ‘’τσίμπημα’’ στην πατούσα- , και γνωρίζω πως σε λίγο θα έρθει μια καλή ανηφοριά , πριν τον Ισθμό !! Αρκετό τμήμα της το πηγαίνω τρέχοντας χαλαρά πάντα και μετά το υπόλοιπο το πηγαίνω βαδίζοντας γοργά ! Με το που έφτασα στο τελείωμα της ανηφόρας, στην γέφυρα , άρχισα να τρέχω ξανά χαζεύοντας τα αυτοκίνητα που περνούσαν κάτω από αυτήν . Σε λίγο έφτασα στον επόμενο σταθμό!
77ο χιλ πριν τον σταθμό , ώρα 15:25 . Αρχικά ξεπλένομαι από τον ιδρώτα . Εδώ, βάσει του σχεδιασμού μας , ήταν να με περιμένει ένα μπουκάλι νερό . Αλλά μάλλον κάποιος το πήρε !!! ‘’Δεν πειράζει , σε λίγο, θα φτάσω στον επόμενο , εκεί θα γίνουν όλα όπως πρέπει ! Μιλάω λίγο με τους φανταστικούς εθελοντές και τους αποχαιρετώ !!
Μετά από 2,5 χιλ φτάνω στο 80ο χιλ. Η ώρα είναι 15:35 . Σταθμός μεγάλος , με φαγητά , και πάρα πολλά άλλα καλούδια . με μασέρ για μασάζ . Με τάπητα χρονομέτρησης . Και σταθμός παγίδα για κάποιους δρομείς !! Φτάνω εκεί , περνάω από τον τάπητα . Άμεσα ο Θανάσης με εφοδιάζει με ένα μικρό τάπερ ρύζι με κοτόπουλο που πήρε από τον πάγκο των εθελοντών και περπατώντας προς το αυτοκίνητό μας , αρχίζω να μασουλώ . Παράλληλα με ενημερώνει εκ νέου για εσάς και τα τηλεφωνήματά σας !! Μεγάλη η χαρά μου εδώ που βλέπω δυο πολύ αγαπημένους φίλους κ δρομείς , τον Διονύση κ τον Γιώργο ! Αγκαλιαζόμαστε δυνατά ! Περίμεναν εναγωνίως να με δουν ! Έρχονται μαζί μου δίπλα στο αυτοκίνητο, κάθομαι σε ένα καρεκλάκι , στην σκιά , και ο Θανάσης μου βγάζει τα παπούτσια . Συνεχίζω να μασουλάω το ρύζι κ να συνομιλώ με τους φίλους ! Μαθαίνω πως κάποιοι πολύ καλοί δρομείς Έλληνες , σταμάτησαν από πολύ νωρίς. Διαπιστώνουμε πως δεν υπάρχει φουσκάλα ! Γίνεται ένας σχολαστικός καθαρισμός και φορώ νέες κάλτσες κ παπούτσια τα οποία τα δένω εγώ. Ο Διονύσης έχει αντίθετη άποψη για το είδος του παπουτσιού που χρησιμοποιώ . Το ταπεράκι , προς έκπληξή μου το άδειασα από το φαγητό ! Σηκώνομαι , παίρνω νέο μπουκάλι με νερό , βγάζουμε και μια αναμνηστική φωτογραφία και τους χαιρετώ . Τρώω και ένα από τα κόκκινα λουκούμια μας που έχω φέρει μαζί μας !! Στα πρώτα 500 μέτρα , υπάρχουν πάρα πολλά αυτοκίνητα και μάλιστα έχει και μποτιλιάρισμα με 2 νταλίκες που ‘’έσμιξαν ‘’. Κάνοντας ζιγκ-ζαγκ απομακρύνομαι ,τρέχοντας χαλαρά !
Ανηφορικά ελαφρώς , ανάμεσα σε ελαιώνες ! Κάποιοι περπατούν ! Σκέφτομαι αυτούς που σταμάτησαν νωρίς ….Άρχισα να ανησυχώ :’’Μήπως κάνω κάτι λάθος ? Και δεν το βλέπω ? ‘’ …
Στον σταθμό , στο 84ο χιλ δεν σταματώ . Είμαι πλήρης όλων . Απλά χαιρετώ και συνεχίζω. Η ενόχληση στην πατούσα είναι πλέον παρελθόν ! Η διαδρομή κατηφορίζει . Ο Ήλιος είναι ψηλά κ κόντρα . Το καπέλο μου με προστατεύει… Από το 80ο χιλ έως 87ο τρέχω ‘’παρέα’’ με έναν ξένο δρομέα . Πότε αυτός μπροστά και πότε εγώ !!
Στα Εξαμίλια , πίνω ένα ποτηράκι ηλεκτρολύτες , εφοδιάζομαι με νέο μπουκάλι νερό και συνεχίζω …Μέσα στο χωριό , αν και μεσημέρι , οι κάτοικοι βρίσκονται έξω και μας ενθαρρύνουν . Μάλιστα ένας έχει το λάστιχο με τρεχούμενο νερό για όποιον θέλει να πιεί η να …λουστεί !!
Ώρα 17:15 περίπου φτάνω στον σταθμό που είναι πάνω στην διασταύρωση για Τρίπολη . Ακολουθεί ακόμη ένα ξέπλυμα , 2 κομμάτια μήλου και αποχαιρετισμός !! Ακόμη ένας πολύ καλός φίλος , ο Μάριος , εδώ με χαιρετά και τραβάει βίντεο !!
Αρχικά λίγη ανηφοριά και κατόπιν επίπεδη και κατηφορική στην συνέχεια η διαδρομή . Σκέφτομαι ‘’Αφού έφτασα αλώβητος ως εδώ , από τώρα και ως το πρωί , να ‘’εκμεταλλευτώ’’ την νύχτα και την χαμηλή θερμοκρασία και να ‘’γράψω’’ όσα χιλιόμετρα περισσότερα μπορώ…’’
Πλησιάζοντας στην Αρχαία Κόρινθο , μας υποδέχονται παιδιά με τα ποδήλατά τους και με συνοδεύουν !! Μερικά μέτρα πριν τον σταθμό , μια πολύ ευχάριστη έκπληξη με περίμενε : Μες την μέση του δρόμου , συναντώ μια φίλη μου !!! Που με περίμενε να με δει , να με χαιρετήσει να με ενθαρρύνει ! ‘’Σιγά το νέο’’ θα πείτε !! Όμως …είχε έρθει από την Αθήνα !!! Παρακολουθώντας on-line την διαδρομή υπολόγισε που περίπου θα με πετύχει !!! Απίστευτη !!! Υπέροχη !!! Σε ευχαριστώ !! Μιλάμε για 2’’ και φεύγω !!
93οχιλ, Αρχαία Κόρινθος και η ώρα είναι 18:00 απόγευμα Παρασκευής ! Πολύς κόσμος , πολλά αυτοκίνητα !! Σταματώ προς στιγμήν , αναζητώντας τον συνοδό μου , αλλά δεν τον βλέπω !! ‘’ Τι να έγινε? Είχε άφθονο χρόνο , για να παρκάρει και να είναι εδώ . Αλλά δεν είναι . Μάλλον θα έχασε τον δρόμο’’ . ( Δεν τον χρειαζόμουν , δεν είχαμε σχεδιάσει για εδώ κάτι , αλλά εδώ επιτρέπονταν η βοήθεια από τους συνοδούς , ίσως κάτι να κάναμε) ! Βουτάω ένα κομμάτι μπανάνας και φεύγω ! Τα αυτοκίνητα κι εδώ μποτιλιαρισμένα . Τρέχω ανάμεσα τους . Μάλιστα κάνω χιούμορ με έναν οδηγό : ‘’Άμα έφτασα στο σημείο , μετά από 95 χιλιόμετρα τρέξιμο , να προσπερνώ και αυτοκίνητο , τότε δεν με πιάνει κανείς ‘’ του φωνάζω και γελάμε δυνατά παρέα !!!
Κατηφορίζω , βγαίνοντας έξω από την πόλη . Τρέχω μόνος μου . Δεν βλέπω άλλον δρομέα για αρκετή ώρα … Σιγά σιγά μπαίνουμε σε δρόμο όπου γύρω μας υπάρχουν αμπέλια και η μυρωδιά είναι διαπεραστική ! Μου έρχεται στο νου το … ‘’πρόβλημα’’ μου , που δημιουργήθηκε μέσα από το τρέξιμο : δεν μπορώ να πιώ ούτε σταγόνα ( μα κυριολεκτικά! ) αλκοόλ!! Σχεδόν με την οσμή , μεθάω !! χε χε !!
Τα πρώτα 100 χιλιόμετρα είναι γεγονός !!! Φτάνω στο χωριό Άσσος Κορινθίας , ώρα 18:30 ! Κάνω υπολογισμούς …όλα καλά .Από μακριά τα πιτσιρίκια με τα ποδήλατα με εντοπίζουν και έρχονται με φόρα και με χαιρετούν ζεστά ,όταν διαπιστώνουν ‘’ είναι Έλληνας ‘’ !! χε χε!! Μιλάω για λίγο μαζί τους , τρέχοντας πάντα σε χαλαρό ρυθμό . ( Στο νου μου έρχονται μνήμες από την προηγούμενη φορά .. εδώ και ως το Ζευγολατιό (Κορινθίας ) είχα κάνει κάποια σφάλματα … τώρα πλέον όχι)!! Ο πάγκος είναι πλούσιος αλλά περιορίζομαι σε μια χούφτα σταφίδες , πίσω και ένα ποτήρι ηλεκτρολύτες κ φεύγω ! Στην σκέψη μου είναι ο επόμενος σταθμός , όπου με περιμένει ο συνοδός μου και …έχουμε δουλειές να κάνουμε !!
Πλησιάζοντας στο χωριό , από τα πρώτα σπίτια , ‘’εμφανίζεται’’ η εικόνα που είχε μείνει στην μνήμη μου από την προηγούμενη φορά : Παιδάκια του Δημοτικού , να βρίσκονται στην άκρη του δρόμου , κρατώντας τετράδιο κ μολύβι . Να μας τα δίνουν – μας ρωτούσαν μάλιστα , αν θέλουμε ! – να γράψουμε μια αφιέρωση !!! Τρέχοντας και γράφοντας στα τετράδια τους , ( με ακολουθούσαν γελώντας κ τρέχοντας κι αυτά για να πάρουν πάλι τα τετράδια τους ) μετά από μερικά λεπτά έφτασα στον σταθμό , στην πλατεία του Ζευγολατιού !
Η ώρα είναι 18:30. Όπου να ναι θα αρχίσει να νυχτώνει , να πέφτει η θερμοκρασία … Ο συνοδό μου με ενημερώνει πως σε σχέση με την προηγούμενη φορά , είμαι 45 λεπτά μπροστά !! ( Το περίμενα αυτό , όπως περίμενα πως στην συνέχεια , θα ‘’ανοίξω κι άλλο την ψαλίδα ‘’ !! ). Κάθομαι , πίνω έναν χυμό μου ακόμη και ένα ποτήρι νερό . Το μπουκαλάκι μου δεν το αλλάζω , βάσει σχεδίου με περιμένει σε άλλο σταθμό πιο πάνω ! Αλλάζω μπλούζα . Φοράω μια λεπτή μακρυμάνικη , βγάζω το καπέλο και βάζω σκούφο στο κεφάλι . Παίρνω και τον φακό (Τον δοκιμάζουμε ακόμη μία φορά εδώ ) αλλά δεν τον βάζω σε λειτουργία ακόμη – έχει φως η ημέρα ακόμη – και φεύγω !!
Προς τα τελευταία σπίτια του χωριού , περνώ πάνω σε μια μεγάλη γέφυρα ! Μου μυρίζουν …γεμιστά !! Ακούω από ένα μπαλκόνι να με χειροκροτούν !! Γυρίζω και εντοπίζω μια γυναίκα ! Την χαιρετώ και της φωνάζω ‘’ Ωραία τα γεμιστά ‘’ και βάζει τα γέλια φωνάζοντας κι αυτή ‘’είστε καλοδεχούμενοι ‘’ !!!
Στο 106ο χιλ είναι ο επόμενος σταθμός , δίπλα σε μια μικρή εκκλησία … Σταματώ λίγο , μιλώ με φίλο εθελοντή , κλέβω λίγη σταφίδα κ φεύγω !
Το ρολόι μου δείχνει 19:10 . ‘’Όπου να ναι θα βασιλέψει ο Ήλιος ‘’ μονολογώ ! ( Τις προηγούμενες ημέρες το τσέκαρα αυτό …για να φτιάξω τα σχέδια μας !! ). Όντως μετά από λίγη ώρα , έρχεται το σκότος και αναλαμβάνει δράση ο φακός . Επίσης στην πλάτη μου έχω κι άλλο φως ( βάσει των κανονισμών της Διοργάνωσης ) και επιπλέον εγώ τοποθέτησα κι ένα ανακλαστικό βραχιόλι , για μεγαλύτερη ασφάλεια !! Ως τον επόμενο σταθμό η διαδρομή είναι επίπεδη και ελαφρώς ανηφορική . Οι στύλοι της ΔΕΗ ανάβουν τμηματικά …Το χωριό στο βάθος αρχίζει να διακρίνεται από τα φώτα του …
Ονομάζεται Σουλινάρι , είναι το 110ο χιλιόμετρο και η ώρα άφιξής μας είναι η 19:45!! Ο σταθμός είναι πολύ πλούσιος . Κάποιοι δρομείς , είναι καθήμενοι σε καρέκλες , φαίνονται κουρασμένοι , ταλαιπωρημένοι .. Άμεσα πίνω ένα ποτηράκι χυμό κ φεύγω ! Στόχος είναι ο επόμενος σταθμός , όπου επιτρέπεται η βοήθεια από συνοδούς ( δεν έχουμε σχεδιάσει κάτι άλλο ) και ο Θανάσης θα μου δώσει το νεράκι μας !! Τρέχω υπό το ζωηρό φως του φακού …δεν υπάρχει άλλος δρομέας κοντά μου … Σε λίγο συναντώ την δυνατή ανηφοριά του χωριού . Την βγάζω με γοργό βηματισμό και όχι τρέχοντας . Τα χέρια μου τα κινώ ζωηρά , μου δίνουν ρυθμό κ ώθηση … Μνήμες έρχονται κι εδώ από άλλες χρονιές , όντας συνοδός φίλων … Είμαι σε καλή κατάσταση , δεν έχω κάποιο πρόβλημα , δεν ανησυχώ διότι έχω άφθονο χρόνο για τις πόρτες …
Ώρα 20:20 φτάνω στο Χαλκείον / 113ο χιλ ! Την ‘’ψαλίδα’’ την έχω διευρύνει κατά 5 λεπτά πιο πολύ (50’) από το Ζευγολατιό (45’) … Πολύς ο κόσμος εδώ αν και νύχτα ! Συναντώ αρκετούς δρομείς εδώ , να κάθονται , να τρώνε να ετοιμάζονται … Συναντώ και έναν καλό φίλο δρομέα , που είναι σκεπασμένος με κουβέρτα και συνομιλεί με τον συνοδό του ( πιθανόν )! Τον χαιρετώ και τον πειράζω , μιλώντας σοβαρά σοβαρά δήθεν : ‘’ Τι είναι αυτά ρε ? Μου κάθεσαι και κουτσομπολεύεις ? Τι το πέρασες εδώ ? Καφετέρια? Άντε σήκω πάνω και τρέξε ‘’ !!! Αρχικά με κοιτάζει με γουρλωμένα μάτια – δεν με έχει αντιληφθεί ποιος είναι ,τον εμποδίζει ο αναμμένος φακός μου να με δει !! Μετά όμως ξεσπάμε σε γέλια και αγκαλιές!! ‘’φύγε , θα σε προλάβω ‘’ μου λέει ( όπως και έπραξε )!! Τρώω λίγες από τις βραστές πατάτες μας που είχε σε τάπερ ο συνοδός μου , παίρνω κι έναν χυμό στο χέρι μου και φεύγω ξανά …
Μες την πυκνή νυχτιά πλέον η διαδρομή μας . Περισσότερο ανηφορίζει και λιγότερο κατηφορίζει . Με πλησιάζουν και με προσπερνούν αρκετοί δρομείς , αφού πρώτα αλλάξουμε έναν χαιρετισμό . Παρατηρώ τον εξοπλισμό τους : φορούν ρούχα με φωσφορίζοντα στοιχεία μπρος κ πίσω και είναι πολύ καλά ευδιάκριτοι μες την νύχτα … Μες την ηρεμία της νύχτας , πίνω λίγο λίγο τον χυμό μου και … ακούω τα τριζόνια ‘’ να το λένε’’ … !!!
Μια ζεστή σούπα με περίμενε στον επόμενο σταθμό , στο 117ο χιλ. Όπου είχε και τάπητα χρονομέτρησης . Δεν σταμάτησα καθόλου , πήρα την σουπίτσα κ συνέχισα την πορεία μου βαδίζοντας γοργά ανηφορικά ! Όπως δεν σταμάτησα ούτε και στον επόμενο σταθμό (120ο χιλ ) πάρα μόνο φώναξα τον αριθμό μου για καταγραφή !
Δεξιά κ αριστερά υπάρχουν αμπελώνες …μυρίζω έντονα τα ‘’υπόλοιπα’’ που δημιουργούνται μετά από τον τρύγο , μετά το πάτημα των σταφυλιών , τα στέμφυλα (κοτσάνια , φλούδες κ.α.) . Τα έχουν φέρει και τα άπλωσαν στο χώμα του αμπελώνα , ως λίπανση … Στο βάθος αρχίζουν να αχνοφαίνονται φώτα από την Αρχαία Νεμέα . ‘’Ωραία , φτάνω ! Εδώ με περιμένει και ένας χωριανός μου , που ήρθε προ ημερών για σπουδές στην Οινοποιεία ( έχει από το απόγευμα που τηλεφωνεί στον συνοδό μου για να ενημερώνεται …!!!) Μερικές εκατοντάδες μέτρα πριν το χωριό , αρχίζουν να φαίνονται στην άκρη του δρόμου τα πολλά αυτοκίνητα συνοδών , θεατών κ.α.
Φτάνοντας στην πλατεία του χωριού (123ο χιλ .) , καταμεσής του δρόμου με περίμενε ο συνοδός μου και ο (έτερος) χωριανός μου , ο Σπύρος ! Χειραψίες , αγκαλιές , φωτογραφίες … Εδώ υπάρχουν πολλοί δρομείς και συνοδοί που τους φροντίζουν …άλλοι απλά ξεκουράζονται…άλλοι τρώνε κάτι…άλλοι είναι σκεπασμένοι με κουβέρτες … …άλλοι δέχονται περιποίηση από τους μασέρ…γενικά επικρατεί μια ‘’κινητικότητα φοβερή’’ …Κάθομαι σε μια καρέκλα , ρίχνουν στους ώμους μου την δική μας κουβερτούλα που έχουμε και μασουλάω λίγο ρύζι είμαι φουλ ιδρωμένος , δεν νιώθω κούραση . . Είμαι καλά σε γενικές γραμμές , δεν μπορώ να φάω πολύ , νιώθω γεμάτος …ούτε να πιώ…αλλά ένα ακόμη κόκκινο λουκουμάκι το καταβροχθίζω !!! … Κάνουμε μια …ανασκόπηση ( τα 50’ λεπτά πριν το κλείσιμο της πόρτας τα διατηρώ σταθερά !!) Κάθομαι ίσως 5 λεπτά και φεύγω , χαιρετώντας τους . Μες το χωριό , στον κεντρικό δρόμο , ορισμένοι κάτοικοι μας ενθαρρύνουν να συνεχίσουμε …Ο ‘’θόρυβος’’ από τους ανθρώπους , όσο τρέχω , εξασθενεί και σε λίγο ακούω μόνο τα βήματά μου …Οι κολώνες φωτισμού σταμάτησαν να υπάρχουν κ αυτές …Ο φακός μου είναι ο οδηγός μου πλέον …Στο βάθος ,αρκετά μακριά μπροστά , βλέπω έναν φακό (δρομέα) να πηγαίνει αρκετά χαλαρά …σε λίγο τον φτάνω …μιλάμε για λίγο , είναι ξένος , δείχνει πολύ κουρασμένος αλλά είναι ενθαρρυντικό που συνεχίζει . Τον αποχαιρετώ και συνεχίζω την πορεία μου , σκεπτόμενος αυτόν για λίγο …
Για λίγο η διαδρομή ανηφορίζει , την βγάζω άνετα , τρέχοντας χαλαρά πάντα και μετά αρχίζει μια καλή κατηφοριά με πολύ καλό φωτισμό μάλιστα . Δεν σβήνω τον φακό μου όμως για λόγους ασφαλείας και ορατότητας . Στο τέλος της υπάρχει σταθμός (127ο χιλ) ,όπου φτάνοντας εκεί , συνεχίζοντας να τρέχω , τους αναφέρω τον αριθμό μου και τους …καληνυχτίζω (μιας και η ώρα ήταν 10 το βράδυ !!! ) .Γέλασαν οι εθελοντές για λίγο με καληνύχτισαν και αυτοί και συνεχίζω την διαδρομή μου σε επίπεδο . Απέναντι , αρκετά μακριά μας από τον δρόμο , ψηλά στο βουνό , εντοπίζω ένα πανέμορφο αρχαιολογικό (?) οικοδόμημα που είναι πολύ όμορφα φωτισμένο . ‘’Δεν ξέρω τι είναι εκεί – κάποιο κάστρο μήπως ? ’’ .Πάντως είναι πολύ όμορφο και για μερικές δεκάδες μέτρα ξεχνιέμαι , φαντάζοντας διάφορες ιστορίες με το μυαλό μου , που μπορεί να το ακολουθούν … !!!
Μετά από 2 χιλ αν θυμάμαι καλά υπάρχει ακόμη ένας σταθμός ,είναι το 130ο χιλ. Εδώ μου είπαν ότι είχαν διάφορα καλούδια να μου προσφέρουν , μεταξύ άλλων και σούπα !! Είπα ότι θα ήθελα μια σούπα .Αλλά μόλις είδα ότι τότε θα την έφτιαχναν ( ήταν στιγμιαία, σε φακελάκι , την ρίχνεις σε ζεστό (καυτό) νερό και ανακατεύεις) ακύρωσα . Υπήρξε μια μικρή ‘’λογομαχία’’ , αλλά απομακρύνθηκα εγκαίρως . Δεν υπήρχε χρόνος για να εκπαιδεύσω πώς να γίνεται η σούπα για τους δρομείς !!!!
Μπαίνω σε χωματόδρομο και γύρω γύρω είναι αμπελώνες και οινοποιεία φωτισμένα . Ελαφρώς ανηφορικά . Μαζί μας περνούν και αυτοκίνητα συνοδών που τους κάνω νόημα με το χέρι να πηγαίνουν αργά , για να μην σηκώνονται σκόνες . Κάποιοι ήδη το γνωρίζουν και το τηρούν , κάποιοι ούτε καν πάει στο μυαλό τους …απλά να πάνε εκεί που θέλουν . Συναντώ έναν δρομέα ( Κινέζος ) που φορούσε …μάσκα !!! ‘’Μα , σκέφτηκε κι αυτό ‘’ μονολογώ !
Στο τέλος του δρόμου υπάρχει σταθμός , δεν σταματώ , απλά δίνω τον αριθμό μου και φεύγω σκεπτόμενος πως έρχεται καλή ανηφοριά , που αρχικά την πηγαίνω περπατώντας γοργά και κατόπιν που ισιώνει κάπως αρχίζω στα χαλαρά να τρέχω …Με προσπερνούν 1-2 δρομείς .
Στο 135ο χιλ , στον σταθμό ακούγεται δυνατή μουσική ! Πλησιάζω στον σταθμό εκεί , βλέπω το μπουκαλάκι μου να με περιμένει . Χαιρετώ τους πολύ γλυκούς εθελοντές που ήθελαν να με κεράσουν … σοκοφρέττα !! Παίρνω το νεράκι μου και τους αποχαιρετώ !!
Τρέχω δυνατά μπορώ να μπω . Βοηθάει και η ελαφρώς κατηφορική διαδρομή σε αυτό. Ο ουρανός είναι πεντακάθαρος , υπέροχος . Τα αστέρια διακρίνονται πολύ καθαρά ! Στο νου μου έρχεται μια μικρή Δήμητρα και οι κατά καιρούς συζητήσεις μας , κόρη ενός φίλου μου , που έχει μεγάλο πάθος με τα αστέρια , τους γαλαξίες κλπ … Πολύ μακριά στα δεξιά μου , ( στην Γη αυτή την φορά , χα χα ) εντοπίζω το βουνό που σε λίγες ώρες ( ελπίζω ) θα φτάσω . Αχνά διακρίνονται και οι φακοί δρομέων που ήδη βρίσκονται εκεί και το ανεβαίνουν !!
Ο σταθμός που θα φτάσω σε λίγο , είναι στο χωριό Μαλανδρένι ! Εκεί επιτρέπεται η βοήθεια στους δρομείς από τους συνοδούς . Έχω δώσει κάποιες οδηγίες στον συνοδό μου τον Θανάση και στο νου μου ετοιμάζω την σειρά που θα τις πράξουμε , προκειμένου να μην χάνουμε ασκόπως χρόνο … Αν και θέλω κάπου 1 χιλ. να φτάσω εκεί , ακούγονται πολύ καθαρά οι ομιλίες κ.α. των ανθρώπων . Η διαδρομή είναι πολύ κατηφορική μες το χωριό…
140ο χιλ , ώρα 12:30 μετά τα μεσάνυχτα . Έχω αυξήσει την διαφορά στα 67 λεπτά για την πόρτα !! Ένα καφενείο – ψησταριά είναι και σταθμός . Πάρα πολλά αυτοκίνητα …κάπου εκεί και το δικό μας . Πάρα πολλοί άνθρωποι. Πλησιάζω τους εθελοντές , δίνω το παρόν και πηγαίνω άμεσα στο αυτοκίνητο . Εκεί ,πολύ συνοπτικά , ‘’ξοδεύω΄΄ 15 λεπτά , ξεπλένομαι , αλλάζω ρουχισμό και παπούτσια .Και φεύγω !!
Η διαδρομή αρκετά κατηφορική . Χτυπάει και το πρώτο ‘’καμπανάκι’’ της μπαταρίας του ρολογιού μου … Δεν με ανησυχεί ιδιαίτερα , έχουμε μεριμνήσει με τον συνοδό μου Θανάση και γι αυτό … Κάπου στο μέσον της , εντοπίζω έναν δρομέα , ( μάλλον Κινέζος , Γιαπωνέζος , Ταιβάν …) που ήταν σταματημένος στην μέση του δρόμου και κρατούσε ένα πακέτο σαν αυτά που έχουν … πίτσες μέσα !!! Μου τείνει το κουτί , λέγοντάς μου στην Αγγλική , ότι είναι πάρα πολύ για να το φάει μόνος του!!! Σταματώ , κοιτάζω στο κουτί και μέσα είχε …κοτόπουλο ψητό και πατάτες βραστές !!! ‘’ΑΑΑ δεν θα σου χαλάσω χατίρι φίλε μου , με πολύ χαρά να σε ΄΄βοηθήσω΄΄ ΄΄ του λέω έκπληκτος και βουτάω 2-3 πατάτες και …ένα μπούτι κοτόπουλου!!! Η έκπληξή μου μεγάλωσε όταν είδα ότι ήταν ελαφρώς ζεστά !!! Τον αγκαλιάζω λέγοντάς του ευχαριστίες , γελάει . .. Απομακρύνομαι τρώγοντας , περπατώντας γοργά και κατηφορικά !! Κοιτάζω λίγο πίσω μου και τον βλέπω ακόμη να είναι σταματημένος !! Αναρωτιέμαι ‘’που βρέθηκε πακέτο ψητού κοτόπουλου με πατάτες εδώ στο Μαλανδρένι τέτοια ώρα ? Μήπως από το καφενείο-ψησταριά?’’ …
Λίγο αργότερα (143ο χιλ ) η διαδρομή οριζοντιώνεται και τρέχω ανάμεσα σε ελαιώνες , μες στο σκοτάδι , και αρχίζει μετά από 10 λεπτά να ανηφορίζει ελαφρώς . Ο φακός μου και τα ανακλαστικά μου λειτουργούν άψογα . Στο βάθος , κάπως ψηλά , φαίνεται το χωριό Λυρκεια , όπου εκεί υπάρχει πάλι Κεντρικός Σταθμός . Ώσπου να φτάσω εκεί παρεμβλήθηκαν 2 ακόμη σταθμοί , που όμως δεν σταμάτησα καθόλου ( δεν χρειαζόμουν κάτι – χορτασμένος ήμουν από το κοτόπουλο και τις πατάτες χα χα ) , απλώς ανέφερα τον αριθμό μου και τον κατέγραφαν οι εθελοντές . Αριστερότερα του χωριού, βαθύτερα και πιο ψηλά στο βουνό , εντοπίζονται ξεκάθαρα οι φακοί των δρομέων που ανεβαίνουν αργά αργά !! Η διάθεσή μου είναι πολύ καλή , δεν έχω κάποιο θέμα , όλα βαίνουν καλώς !!! Αναλογίζομαι που είμασταν το πρωί και που τώρα … !!!
Στην Λυρκεία , 148ο χιλ η ώρα που φτάνω είναι 02:10’. Τα χρονικό διάστημα για το κλείσιμο πόρτας το έχω διατηρημένο σταθερά κοντά στα 65 λεπτά περίπου !! Κι εδώ συμβαίνουν τα ίδια , όπως και στους προηγούμενους κεντρικούς σταθμούς : συνοδοί , δρομείς ,Νύσταγμα , ύπνος , φαγητά , μασάζ , πόνος , ιδρώτας , χαμόγελα , αγκαλιές κ.α. … Εδώ παίρνω νέο μπουκάλι με νερό και φεύγω άμεσα . Δεν κάθομαι για κάτι άλλο …δεν χρειάζομαι κάτι . Να εκμεταλλευτώ την νύχτα …την θερμοκρασία …
Κατευθύνομαι προς το χωριό – ανηφορικά ελαφρώς – τρέχοντας χαλαρά . Ενδιάμεσα παρεμβάλλονται 2 ακόμη μικροί σταθμοί με τα σχετικά , όπου δεν σταματώ αλλά απλώς χαιρετίζω και αναφέρομαι περνώντας !! Ψηλά , πάνω σχεδόν από το κεφάλι μου , εντοπίζω πάλι τους φακούς των δρομέων που ανεβαίνουν τις στροφές του δρόμου που οδηγεί στην βάση βουνού . ‘’Χμμμ…σε λίγο θα φτάσω κι εγώ εκεί’’ σκέφτομαι ! Ξέρω μέσα μου , πως όταν φτάσω στην άλλη πλευρά του βουνού θα πάρω ακόμη περισσότερο θάρρος να συνεχίσω …το καρτερώ πως κ πως !!!
Στην αρχή του χωριού Καπαρέλι , αν και η ώρα είναι περασμένη ( 02:50 ), με έκπληξη βλέπω να μας υποδέχονται 4 παιδάκια χειροκροτώντας μας !! Έχουν αράξει σε μια πλάτη σπιτιού και μας χαμογελούν και μας ενθαρρύνουν !! Νεολαία , η λύση για το μέλλον !!
Στο κέντρο του χωριού , ήταν ο σταθμός . Οι γνωστές κυρίες εκεί μας φροντίζουν ακούραστες !! Συναντώ και την πολυαγαπημένη μου Ελένη , έχοντας έναν πολύ εγκάρδιο χαιρετισμό !! Πίνω για 1 λεπτό , λίγο τσάι του βουνού . Εδώ είχαν και κανονική , φυσική , υπέροχη κοτόσουπα . Αλλά δεν την τίμησα , διότι ένιωθα …υπερπλήρης !!! Τους αποχαιρετώ βιαστικά και αρχίζω το χαλαρό τρέξιμο εκ νέου !!! Σε λίγο την σκυτάλη παίρνει ο γοργός βηματισμός εξαιτίας ανηφοριάς και αυτό γίνεται από εδώ κ πέρα !! Συναντώ να έρχεται από την αντίθετη πλευρά, ένας καλός φίλος ο Μάριος … είναι συνοδός σε φίλη μας, την Παναγιώτα . Την ξεπροβόδισε … Όσο προχωρώ , μου έρχονται μνήμες από την προηγούμενη φορά που ήμουν εδώ …
Μαζί με αυτές , μετά από λίγες στιγμές φτάνω και στον σταθμό που είναι το 157ο χιλ . Η ώρα τώρα είναι 03:35 ! Εδώ , σ αυτόν τον σταθμό , το 2016 είχα παραδώσει τον αριθμό μου , όντας εκπρόθεσμος κατά 2 λεπτά !!! Τώρα όμως , είμαι 70 ολόκληρα λεπτά πριν το κλείσιμο !! Νιώθω πάρα πολύ ευχαριστημένος . Δεν σταματώ καθόλου μα καθόλου , απλά αναφέρομαι και προχωρώ !! Βλέπω και δυο δρομείς να κάθονται σε καρέκλες , κουλουριασμένοι και σκεπασμένοι με κουβέρτες …
Η ανάβασή μου συνεχίζεται με γοργό σταθερό και δυνατό βηματισμό … Νιώθω πολύ δυνατός ! Μπροστά μου εντοπίζω ένα μικρόσωμο κοριτσάκι να ανεβαίνει την ανηφοριά με μικρά κουρασμένα βηματάκια . Πλησιάζοντάς την , την αναγνωρίζω !!! Είναι η αγαπημένη φίλη και συμπατριώτισσα μου η Παναγιώτα !! Την καλημερίζω χαμογελώντας και την ενθαρρύνω να συνεχίσει …Ακούω κάτι σαν κλαψούρισμα , δεν δίνω σημασία , συνεχίζω να την ενθαρρύνω και απομακρύνομαι …
Η ανηφοριά γίνεται πιο απότομη . Πλησιάζω όμως …και το θάρρος μου περισσεύει !!! Κοντά στον σταθμό στην βάση του βουνού , φέτος τα πράγματα είναι πολύ όμορφα τακτοποιημένα . Αμάξια δεν βλέπω πολλά , δεν γίνεται ο χαμός των προηγούμενων ετών …έχουν γίνει διορθώσεις !! Μπράβο !!
Με εντοπίζει ο συνοδός μου ο Θανάσης και μου δίνει – βάσει σχεδιασμού μας εκ των προτέρων – μία ζώνη με παγούρι νερό . Επίσης η ζώνη έχει και μια μικροσκοπική ( όσο ένα σπιρτόκουτο ) θήκη όπου εκεί μέσα έχω βάλει ένα πολύ λεπτό – σαν χαρτοπετσέτα – αντιανεμικό. Πηγαίνουμε μαζί , περπατώντας γοργά , ως τον σταθμό , υπενθυμίζοντάς του να μου φτιάξει και να με περιμένει το πρωινό μου στην Νεστάνη !! Επέμενε να φορέσω παπούτσια βουνού !!! Δεν φόρεσα δεν τα χρειαζόμουν . Για το βουνό , θεωρώ , κάποιος πρέπει να έχει πρωτίστως ισορροπία . Να μπορεί να περπατά άφοβα σε κακοτράχαλο έδαφος …Εγώ αυτό ‘’το έχω’’ από γεννησιμιού μου.
Ώρα 04:05 φτάνω στην βάση βουνού ! Είμαστε στο 159ο χιλ περίπου. Είμαι 65 λεπτά μπροστά … Τέλεια !! Από μακριά τους φωνάζω τον αριθμό μου και ορμάω στην ανηφοριά του βουνού γοργά γοργά !! Με περιμένουν 2 χιλιόμετρα άκρως ανηφορικά και επίπονα ‘ίσως . Αρχικά , είναι πολύ δια πλατυσμένο το μονοπάτι , ίσως μάλιστα έγινε με κάποιο μηχάνημα . Μετά από 100-200 μέτρα στενεύει και ίσα που χωράει 2 δρομείς μαζί … Είναι πολύ ανηφορικό … ‘’ρίχνω’’ θέλοντας και μη , τον ρυθμό … οι παλάμες στηρίζονται στους μηρούς … και ανεβαίνουμε αργά και … υπομονετικά !! Με προσπέρασαν 1-2 δρομείς , νιάτα !!!! Το μονοπάτι είναι γεμάτο με μικρές πέτρες . Χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή το κάθε βήμα μας , ελλοχεύουν τραυματισμοί … Ψηλά πάνω , βλέπω το ζιγκ ζαγκ της πορείας , που διαγράφεται από τους φακούς των προπορευόμενων δρομέων …Η θερμοκρασία είναι πολύ καλή . Δεν χρειάζεται να φορέσω αντιανεμικό η κάτι άλλο …ο ιδρώτας ‘’τρέχει’’ ικανοποιητικά … Στο μυαλό μου έρχεται η Παναγιώτα … ‘’έτσι και καταφέρει να περάσει το βουνό , θα τα καταφέρει , θα τερματίσει ‘’ !!! Κατά την ανάβαση μας , σε στροφές και σε άλλα σημεία υπάρχουν κορδέλες σήμανσης και φωτισμοί για να μην κάνουμε λάθη. Επίσης υπάρχουν οι μοναδικοί φωτογράφοι , που απαθανατίζουν την προσπάθειά μας …
Ακούω δεύτερο ‘’ καμπανάκι ‘’ από το ρολόι μου … η μπαταρία του όπου να ναι θα τελειώσει , πρέπει να επιληφθώ !!!
Φτάνοντας στην κορυφή του βουνού (162ο χιλ) , οι εκεί εθελοντές με υποδέχονται ( όπως και όλους φαντάζομαι ) με πολύ αγάπη , χαμόγελα και φροντίδα . Μου δίνουν καρέκλα να καθίσω μέσα στην μεγάλη σκηνή που είχαν στημένη . Είχα σκοπό να μην παραμείνω εκεί , αλλά βλέποντας αυτή την μοναδική φροντίδα , άλλαξα γνώμη και κάθισα . Άμεσα και προς έκπληξή μου , έριξαν και μια κουβέρτα στην πλάτη ! Μου πρόσφεραν –μετά από επιλογή μου – και ήπια χλιαρό ( και όχι καυτό!) τσάι του βουνού με μέλι !! Έκλεισα το ρολόι μου . ‘’ Να μην σβήσει μόνο του και χαθούν τα δεδομένα που κατέγραψε ως τώρα ‘’. Ως την Νεστάνη δεν θα καταγράψει . Δεν πειράζει .
Δεν φυσάει καθόλου . Ο καιρός είναι υπέροχος στην κορφή του βουνού ! Αφού ευχαρίστησα τους εθελοντές μας ,βγαίνω από την σκηνή , ατενίζω για λίγο – αν και νύχτα – την περιοχή από όπου ήρθα και έφυγα κατηφορίζοντας γοργά !! Κάτω στα χαμηλά εντοπίζω τους στύλους της ΔΕΗ με τον φωτισμό τους και έτσι αντιλαμβάνομαι που θα φτάσω … δεν είναι κοντά !!
Το έδαφος είναι βραχώδες . Επίσης υπάρχουν πολλές μικρές σκόρπιες πέτρες , μεγέθους …λεμονιών (!!!) , που αν τις πατήσεις κινδυνεύεις να κάνεις …τσουλήθρα , με ότι άλλο αυτό συνεπάγεται , μετά από τόσες ώρες … Πάρα ταύτα , κατεβαίνω τρέχοντας στις μύτες των ποδιών . Προσπερνώ 3 δρομείς που κατεβαίνουν πολύ αργά και προσεκτικά … Μετά από αρκετή ώρα καταφθάνω στο χωριό Σάγκας . Εντοπίζω πολλά μαντριά από γιδοπρόβατα . Στην άκρη του χωριού , ένας κάτοικος , αν και η ώρα είναι πολύ πρωινή ( 5 ίσως ) , μιλάει στο κινητό του δυνατά !! ‘’ Όρε μπράβο ώρα που βρήκε ο άνθρωπος να μιλήσει στο κινητό ‘’ !!! Σε λίγο φτάνω στον σταθμό . Ακούω την ομιλία . Εκεί υπάρχουν οι αγαπημένοι εθελοντές , καλά ντυμένοι κάνοντας μεταξύ τους καλαμπούρια να περάσει η νυχτιά !! Τους καλημερίζω . Μου προσφέρουν καφέ , αλλά αρνούμαι χαμογελώντας ( δεν έχω πιεί ποτέ καφέ άλλωστε ! ) και φεύγω τρέχοντας .
Η διαδρομή είναι επίπεδη , σκοτεινή . Είμαι μόνος μου . Φόβος δεν υπάρχει – δεν υπήρξε καθόλου . Η ώρα πολύ πρωινή . Οι πρώτες ενδείξεις νύστας εμφανίζονται … ‘’Κουράγιο λίγο. Σε λίγο θα συνέλθεις . Ξυπνάς καθημερινά στις 6 , θα συνέλθεις ‘’ μουρμουρίζω μέσα μου . Για λίγη ώρα ‘’πιάνω’’ το κορμί να πηγαίνει όχι σε ευθεία αλλά΄ σε τεθλασμένη γραμμή …Πότε στην μία άκρη του δρόμου και πότε στην άλλη … ‘’Μα δεν περνάει και κανένα αυτοκίνητο , να με ‘’σκουντήσει’’ λίγο σκέφτομαι …υπομονή λίγο ακόμη , θα ξυπνήσεις ‘’ σκέφτομαι …
Στους επόμενους 2 σταθμούς , δεν στέκομαι καθόλου . Μιλώ λιγάκι από μακριά , μαζί με τους εθελοντές , βεβαιώνονται ότι είμαι καλά και συνεχίζω …
Πριν φτάσω στην Νεστάνη η διαδρομή είναι ανηφορική ελαφρώς . Εκεί προσπερνώ ένα δρομέα . Είναι και ο μόνος που βλέπω από τον Σαγκα μέχρι εδώ . Στην άκρη της Νεστάνης , μας περιμένουν 2 εθελοντές να μας δείξουν την κατεύθυνση , η οποία είναι κατηφορική . Τρέχω δυνατά και … οσμίζομαι την υπέροχη και ξεχωριστή μυρωδιά του ψωμιού που ψήνεται από τον φούρνο του χωριού , χα χα !!!
06:10 ώρα , καταφθάνω στον σταθμό της Νεστάνης !! 80 ολόκληρα λεπτά μπροστά !! Λογικά ‘’τον έχουμε ΄΄ τον αγώνα !! Θα φτάσουμε Σπάρτη !! Μεγάλος σταθμός εδώ και πολύ πλούσιος !! Συναντώ μερικούς γνώριμους φίλους εθελοντές … που ανταμώνουμε μια φορά τον χρόνο … τα βλέμματα μας λένε τα πάντα … που δεν προλαβαίνουμε να πούμε … Το πρωινό μου είναι έτοιμο , αλλά δεν το θέλω . Δεν μπορώ να φάω ., νιώθω γεμάτος . Πίνω με το ζόρι έναν χυμό , πηγαίνοντας στο αμάξι μας . Κάποιοι από εσάς τηλεφωνείτε αυτή την ώρα – 6 το πρωί – στο κινητό μου να μάθετε νέα μου !! Είστε απίστευτοί !! Με ενημερώνει ο Θανάσης ,τακτικά !! Είμαι μια χαρά , δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα . Αναμένω το σώμα να ‘’ξυπνήσει’’ όπως ξυπνάει φυσιολογικά κάθε μέρα … Ο συνοδός μου Θανάσης , με εξοπλίζει με ένα …power bank !!! ( Αν υπάρχει κάτι νέο , που έμαθα σε αυτόν τον αγώνα , ήταν οι λέξεις power bank και η φράση ‘’τρέχω συντηρητικά ‘’ !! ) χα χα !!!
Εφαρμόζω λοιπόν το power bank στο ρολόι , για να φορτίζει κ να καταγράφει το ρολόι παράλληλα και κρατώντας το στο χέρι , τρέχω αρχικά κατηφορικά και μετά επίπεδη διαδρομή . Ο καιρός είναι ελαφρώς κρύος . Στο βάθος , λόγω της μεγάλης ευθείας που υπάρχει , εντοπίζω μερικούς δρομείς να προηγούνται …τους ακολουθώ κατά πόδας λοιπόν !! Το σώμα έχει πάρει τα πάνω του . Διαπιστώνω πως τρέχω δυνατά . ‘’Ξυπνήσαμε ?Μπράβο !΄΄ λέω γελώντας κ φωναχτά στο κορμί μου !!
Στο βάθος της πεδιάδας διακρίνω ίχνη ομίχλης . ‘’Χμμμ θα έχει δροσιά , να την εκμεταλλευτώ όσο καλύτερα μπορώ ‘’ σκέφτομαι .
Στο 175ο χιλ , που υπάρχει σταθμός , αφήνω το power bank και τον φακό μου . Θα τα μαζέψει ο συνοδός μου !! . Το ρολόι είναι καλά. Η ομίχλη έχει γίνει αρκετά πυκνή . Νιώθω καλά την δροσιά . Παρ όλα αυτά είμαι κι εγώ ιδρωμένος καλά . Τρέχω δυναμικά , έχω μια τρομερή ευδιαθεσία . Σε μια διασταύρωση κάνω χιούμορ με τους εθελοντές , κάνοντας πως δεν ξέρω κατά που να στρίψω …Τσιμπάνε αρχικά αλλά μετά βλέποντάς με να γελάω , χαμογελούν κ αυτοί !!! Προσπερνώ αρκετούς κουρασμένους δρομείς στο πέρασμά μου , καλημερίζοντάς τους και ανταποδίδουν …μερικοί περπατούν χαλαρά … ξένους κυρίως . Σκέφτομαι μήπως κάτι μου διαφεύγει …μήπως κάνω κάτι λάθος … αλλά συνεχίζω τρέχοντας !! Οι δρόμοι είναι ερημικοί από άλλους ανθρώπους , της περιοχής .’’ Ίσως είναι πρωί γι’ αυτούς ακόμη – ίσως έχουν άλλους ρυθμούς ‘’ σκέφτομαι …
Το σκοτάδι έχει δώσει την θέση του στο φως για τα καλά τώρα .Και η ομίχλη είναι παρούσα . Τρέχουμε σε πεδιάδα , με ελιές , κουνουπίδια και αμπέλια τριγύρω … Σκέφτομαι ‘’ η ομίχλη θα είναι ως τις 10-11 το πρωί . Μετα θα ψηθούμε . Οπότε φίλε μου πήγαινε όσο μπορείς δυνατά τώρα , μπας και πιάσεις τις ανηφόρες της Μανθυρέας υπο σκιά ‘’ .
Τους σταθμούς που συναντώ στο διάβα μου , δεν τους επισκέπτομαι . Περνάω από μακριά τους . Μόνο στον σταθμό του 183ου χιλ σταμάτησα και πήρα ένα νέο μπουκάλι νερό .
Στο Ζευγολατιό Αρκαδίας , 186ο χιλ επιτρέπεται η βοήθεια από τους συνοδούς . ( Οι κάτοικοι ακόμη δεν φαίνονται … ) Εμείς είμαστε μια χαρά , δεν χρειάζομαι κάτι , μειώνω λίγο ταχύτητα , καλαμπουρίζω με τον Θανάση … επιμένει να φάω κάτι αλλά δεν μπορώ . Με το ζόρι παίρνω 2 κομματάκια μήλου που τα μασουλάω επι μακρόν …
Συναντώ και έναν Έλληνα δρομέα , τον Σπύρο. Που τον είχα συναντήσει και στο 60ο χιλ περίπου αν θυμάμαι καλά . Μιλάμε για λίγο , πότε φεύγω μπροστά εγώ και πότε αυτός …
Εντοπίζω και κάτι κωμικοτραγικό αρκετά μπροστά μου , που γέλασα πολύ : 2 σκυλάκια ορφανά , ακολουθούν στενά , έναν ξένο κουρασμένο δρομέα . Αυτός , κάθε λίγο προσπαθεί με τις λιγοστές του δυνάμεις , να τα απομακρύνει από κοντά του , αλλά αυτά εκεί , πηγαίνουν μαζί του , μπερδεύονται ανάμεσα στα κουρασμένα πόδια του ! Δείχνει εκνευρισμένος με αυτό. Μετά από λίγο όμως …ήρθε και η σειρά μου !!! Ήρθαν σε μένα !!! Αλλά ευτυχώς , ‘’ευνόησαν’’ οι συνθήκες και τα απομάκρυνα : Στα δεξιά του δρόμου ήταν ένα κτίριο μεγάλο – μουσείο , ίδρυμα , δεν θυμάμαι ακριβώς – με μεγάλη αυλη και τεράστια είσοδο ανοιχτή ! Όπως έτρεχα λοιπόν , έστριψα και μπήκα στην αυλή , συνεχίζοντας να τρέχω . Ξοπίσω μου και τα σκυλάκια … Με το μπήκαν για τα καλά , ‘’χτύπησα ‘’ ένα πολύ σβέλτο 50άρι και βγήκα έξω κλείνοντας την πόρτα της αυλής !! Αυτό ήταν !!
Η ομίχλη έχει φύγει και η ατμόσφαιρα είναι ακόμη χαλαρά συννεφιασμένη . Φαίνεται ξεκάθαρα ότι σε λίγο θα χτυπήσει ηλιοφάνεια για τα καλά…
90 ολόκληρα λεπτά πριν κλείσει η πόρτα της Τεγέας , καταφθάνω με ορμή !! Η ώρα είναι 09:40 !! Ο Παναγιώτης , ένας φίλος , πλησιάζοντας στον σταθμό έρχεται κατά πάνω μου και μου λέει συνωμοτικά κ ψιθυριστά : ‘’ Μόλις φτάσεις σταθμό , κοίτα δεξιά και χαιρέτησε ‘’ !! ‘’Ποιόν να χαιρετήσω ?’’ ρωτάω γελώντας . ‘’Υπάρχει κάμερα live ‘’ μου απαντάει !! χα χα . Ε , φτάνοντας κι εγώ εκεί , κοιτάζω δεξιά και χαιρετώ γελώντας ,…κάμερα δεν είδα έτσι όπως πήγαινα , αλλά υπήρχε !!! χα χα !! Στέκομαι λίγο στον σταθμό , συνομιλώ με τους υπέροχους εθελοντές και φεύγω σε λίγο τρέχοντας σβέλτα ! Ήθελα να εκμεταλλευτώ όσο μπορούσα την ομιχλώδες ατμόσφαιρα …
Τον επόμενο σταθμό μετα την Τεγέα ( 199οχιλ ) , τον προσπέρασα χωρίς στάση …Στο βάθος έβλεπα τις ανηφόρες της Μανθυρέας. .. την σκιά που είχαν την πέτυχα . Η προσμονή μου ήταν στα ύψη !! Άρχισα να τρέχω την ανηφοριά και μετά από λίγο ξεκίνησα γοργό , σταθερό , μέτριο βηματισμό . Παρακολουθούσα χρονικά το κάθε χιλιόμετρο . Ήμουν σταθερός σε όλα κοντά στα 9’/χιλ . Με εντυπωσίασε , μπορώ να πω , αυτή η σταθερότητά μου … Μπροστά μου κ πίσω μου δεν έβλεπα κανέναν … Στην Μανθυρεα δεν φάνηκε ούτε ένας άνθρωπος…Κατάφερα και βγήκαν οι ανηφόρες υπό συννεφιά !!!
Στο 202ο χιλ , στον εκεί σταθμό, σε ένα κιόσκι ,με περίμενε ο ημερήσιος ρουχισμός μου . Βγάζω τα της νύχτας ( σκούφο , μακρυμάνικη μπλούζα ) φοράω το καπέλο και τα γυαλιά μου . Επίσης ξεπλένομαι .
Με το που έφτασα στον σταθμό ( 206οχιλ ) , λες και είμασταν συνενωμένοι , βγήκε ο Ηλιός …και έμεινε όλη μέρα !!! Κάθισα σε μια καρέκλα για λίγο Είμαστε 80 λεπτά μπροστά ! Ηπία ένα ισοτονικό ποτηράκι που είχαν οι εθελοντές , πήρα ένα νέο μπουκάλι με νερό , μίλησα μαζί τους και αποχαιρέτησα!! Οι εθελοντές μας έδιναν συγχαρητήρια πλέον !! Το είχαν σίγουρο πλέον ότι θα τερματίζαμε !!
Η διαδρομή που ακολουθούσε ήταν μικτή : πότε με ανηφόρες και πότε με κατηφόρες !! Επειδή έβλεπα ότι ο ήλιος θα μας έκανε πολύ θερμή την ημέρα , αποφάσισα να ρίξω τον ρυθμό . ‘’Τον τερματισμό τον έχω , το αν θα τερματίσω σε 32 η 34 ώρες ουδόλως με απασχολεί ‘’ σκέφτηκα . Έτσι άρχισα να πηγαίνω πιο αργά και πιο … κλειστός !!
Τώρα , σε κάθε σταθμό που συναντούσα ο Θανάσης φρόντιζε και με περίμενε ένα μπουκάλι με νερό κ τριμμένο πάγο. Έπινα κάθε λίγο από μια γουλιά και σε κάθε σταθμό το άλλαζα εκ νέου και ξεπλενόμουν . έτρεχα πολύ χαλαρά , ήμουν 80 λεπτά μπροστά , δεν ανησυχούσα . Σε χαιρετισμούς φίλων , απλά κουνούσα τα χέρια μου και τους χαμογελούσα , ως ένδειξη ευχαριστίας .
Περνώ από την διασταύρωση της Βλαχοκερασιάς ! Έχω αγαπημένους φίλους σε αυτό το χωριό…
Στο 212ο χιλ , ήμουν στις 12:30 μεσημέρι ! Ήμουν σε καλή κατάσταση . Κανένα θέμα με πόδια η …μυαλό !! χα χα !! Κοντοστάθηκα λίγο , χάζεψα τον σταθμό και τα καλούδια του , πήρα λίγες σταφίδες , ήπια ισοτονικό , πήρα και το νέο δροσερό νεράκι μου.. Όλα αυτά πολύ γρήγορα , να μην πλατειάζω …
Μπροστά μου πηγαίνουν καμμιά 10αριά δρομείς παρέα . Πότε τρέχουν κ πότε περπατούν . Τους πλησιάζω , τους χαιρετώ ενθαρρύνοντάς τους – φαίνονταν ιδιαίτερα καταπονημένοι , κουρασμένοι … και τους προσπερνώ , πάντα τρέχοντας χαλαρά … Μια γυναίκα πιο πέρα , είναι σκυμμένη στο έδαφος , προσπαθεί να βρει τον εαυτό της…Κάνω να την βοηθήσω , αλλά μου κάνει νόημα να συνεχίσω …Φεύγω, σκεπτόμενος την για λίγο
Ο Ήλιος έκαιγε… κάθε τόσο κοιτούσα τα χέρια μου να δώ μη τυχόν και έχω καει . ‘’ Αλλά όχι , αφού ξεπλένομαι τακτικά… δεν μπορεί να συμβεί αυτό ‘’ ! Ήμουν ιδρωμένος πολύ καλά , το καπέλο μου έσταζε ρυθμικά … Περίμενα να έχω πιθανούς πόνους στα πόδια μου , αλλά ουτε κι αυτό συνέβη … Πλέον αρχίζω να σκέφτομαι τον τερματισμό … Ένιωθα μια πρωτόγνωρη ηρεμία …Συνέχιζα τρέχοντας . Η διαδρομή έιχε ακόμη μία καλή ανηφοριά πιο κάτω … προς το παρόν κατηφόριζα …
222ο χιλ , και η ώρα 13:50 !! Είμαι 65 λεπτά μπροστά !! Παίρνω πάλι ένα μπουκάλι με δροσερό νερό κ τριμμένο πάγο που έχει μεριμνήσει ο βοηθός μου , ο Θανάσης . Η ζέστη είναι μεγάλη . Σκέφτομαι ‘’τι άλλο μπορώ να κάνω , προκειμένου να μην μου συμβεί κάτι δυσάρεστο ‘’? Μου έρχεται στο νου να πιώ αλατόνερο … Ξαφνικά μπροστά μου συναντώ τον αγαπημένο φίλο Μάριο – τρις Σπαρταθλητη – που τον είχα συναντήσει πριν, μετα το Καπαρέλι . Τον ρωτάω για την Παναγιώτα μας , μου λέει ‘’έρχεται κάπου μισή ώρα πίσω σου ‘’ . Του λέω την σκέψη μου για το αλατόνερο , να το κάνω ? ‘’ Να πιώ?’’. Μου λέει: ‘’ Σε βλέπω σε πολύ κατάσταση και κυρίως έχεις το μυαλό σου καθαρό , μπράβο σου – να πιείς ναι . Μπράβο σου , καλό Τερματισμό ‘’ . Η διαδρομή κατηφορίζει … ο Ήλιος είναι από πάνω μας ….μερικοί δρομείς περπατούν άτονοι …τους προσπερνώ γοργά…
Στον επόμενο σταθμό ( 223ο χιλ ) ζητάω και μου φτιάχνουν ένα ποτήρι αλατόνερο και το πίνω μονομιάς . Τρώω κι ένα κομματάκι μπανάνας και φεύγω ….στο βάθος βλέπω να ξεκινάει η τελευταία ανηφόρα , ένα ‘’ πέταλο ‘’ . Τρέχω προς αυτήν και σημαδεύω το σημείο που θα ξεκινήσω να περπατώ γοργά ! Και το εφαρμόζω ! Χρονομετρώ αυτή την ανάβαση και την μετράω . Είναι 1800 μέτρα . Την καταφέρνω με γοργό βηματισμό . Πλέον έχουμε μόνο κατηφοριές από εδώ κ ως το τέλος !!! Με προσπερνούν δυό Έλληνες δρομείς !! Τους χαιρετώ , τους επαινώ και τους ενθαρρύνω !! Κάποιοι συνοδοί δρομέων είναι πολύ χαρούμενοι , φωνάζουν , ενθαρρύνουν τον δρομέα τους , τον φωτογραφίζουν , αστειεύονται μαζί του !!! Με το τελείωμα του ανηφορικού τμήματος , αρχίζω και τρέχω ξανά … ( Πέρυσι , εδώ σε αυτό το σημείο ,άρχιζε για τα καλά , ο τυφώνας ‘’Ζορμπάς’’ … !!! ).
Στο βάθος εντοπίζω τον επόμενο σταθμό …και όλο και τον πλησιάζω , με θράσος ! ‘’Πια δεν μου γλυτώνει ο τερματισμός ‘’!!! χα χα !!!
226ο χιλ. και η ώρα είναι 14:50 .Κάνω τους υπολογισμούς μου . Μια χαρά Υπάρχει και τάπητας χρονομέτρησης . Κοντοστέκομαι κι εδώ για λίγο …πιο πολύ για να ‘’αποχαιρετήσω’’ το μέρος …Νέο μπουκάλι με νερό … Ο Θανάσης μου δίνει τους χαιρετισμούς σας , όσοι τηλεφωνείτε …
Αναχωρώ σβέλτα κατόπιν . Αυτοκίνητα συνοδών περνούν κορνάροντας , χαρούμενοι για τους δρομείς που συνόδευαν …χαρούμενοι και γι αυτούς τους ίδιους φαντάζομαι , επειδή κατάφεραν και οδήγησαν τον δρομέα τους ως εδώ και στον τερματισμό σε λίγο … Κατηφορικά ελαφρώς , υπό τον Ήλιο … Συγκεντρωμένος στον στόχο και μόνο …
Στο ξύλινο κιόσκι που είναι ο επόμενος σταθμός (231οχιλ ) , δεν σταματώ … αναφέρω τον αριθμό μου κ συνεχίζω …Θα σταματήσω στον επόμενο να πάρω το νεράκι μου !!! Προσπερνώ μια μικροσκοπική ξένη δρομέα , που έχει σταματήσει , κρατώντας τους μηρούς της …δείχνει να πονάει …κάνει προσπάθειες να συνεχίσει , αλλά δεν μπορεί , ξανασταματά , συνεχίζει , σταματά , συνεχίζει , ….θα τα καταφέρει εφόσον επιμένει τόσο , είμαι σίγουρο , θα τα καταφέρει !!
233ο χιλ , τελευταίος σταθμός όπου παίρνω νερό . 65 λεπτά μπροστά !! Πλέον, σκέφτομαι , το επόμενο νερό που θα μου δώσουν θα είναι στην κούπα στον Τερματισμό , νερό από τον Ευρώτα ποταμό !! Συγχαίρω τους εθελοντές και φεύγω πάλι , κατηφορίζοντας !!! Προσπερνώ δυο δρομείς που περπατούν , χαιρετώντας τους … Φτάνω στα πρώτα σπίτι του χωριού Βουτιάνοι . Είναι μεσημέρι , μάλλον κοιμούνται οι άνθρωποι … Συνεχίζω να τρέχω αθόρυβα και χαλαρά , με ρυθμό . Η ζάστη που επικρατεί δεν δικαιολογεί ‘’ταρζανιές’’ τώρα !
237ο χιλ , σταθμός όπου επιτρέπεται η βοήθεια από τον συνοδό . Η ώρα είναι 16:20 ! Ο Θανάσης με ρωτά αν θέλω κάτι , μήπως να φορέσω άλλο ρούχο . Του απαντώ αρνητικά , απλά του λέω να ετοιμάσει την σημαιούλα που αναγράφω την ονομασία του χωριού μας , να μου την δώσει στον τελευταίο σταθμό .
Η διαδρομή κατηφορική πάντα …και υπό τον Ηλιο … Με προσπερνούν δυο δρομείς που τρέχουν καλά !! Κάποια στιγμή με πλησιάζει ένα αυτοκίνητο , κόβουν ταχύτητα και ακούω να λένε : ’’ Επιτέλους θα συμβεί : !! Ένας Στρατηγός θα βρεθεί να ‘’ συνομιλεί ‘’ με έναν Βασιλιά επί ισοις όροις ! ‘’ και γελούν !!! Γυρνώ και βλέπω τούς Παναγιώτηδες Μπονέλη και Μαστροππέρο !! Γελάω μαζί τους ! Μιλάμε ! Με προτρέπουν να …’’ εξερευνήσω διεξοδικά ‘’ την … ανατομία του αγάλματος και απομακρύνονται συνεχίζοντας γελώντας δυνατά !! Απίστευτοι !!
241ο χιλ , σταθμός Κλαδας ! Πλησιάζοντας ακούω ‘’φασαρία γλυκιά’’ !!! Υποθέτω ότι είναι συνοδοί και ενθαρρύνουν τους δρομείς τους …. Αλλά όχι ! Με το που με βλέπουν , αρχίζουν τα ‘’καλωσορίσματα ‘’ !!! Κάποια εθελόντρια , βλέποντάς με θεώρησε ότι δεν μπορώ άλλο να συνεχίσω και για να μου δώσει θάρρος μου λέει : ‘’Έλα ,λίγο ακόμη , μόνο 10 χιλ. έμειναν ‘’ !!! Κάνω κι εγώ πως τρομάζω στο άκουσμα των 10 χιλ και βλέπω το –προς στιγμήν! – τρομαγμένο πρόσωπό της και γελάμε μαζί . Στο βάθος , η … ‘’ομάδα’’ που έλεγα πιο πριν , κάπου 6-8 άτομα , ήταν πιασμένοι χέρι χέρι και φώναζαν δυνατά : ‘’ Εμπρός Στρατηγέ , της Κατούνας Γιε’’ !! με συγκίνησαν πολύ …μερικούς δεν τους ήξερα καν !! Τους είπα , αυτό που μου είπε η εθελόντρια : ‘’μόνο 10 χιλ ακόμη’’ και γελάσαμε όλοι μαζί !! Πετάγεται ένας και λέει : ‘’ τι να σου κάνουν εσένα 10 χιλ. καλύτερα γύρνα πάλι και κάνε την επιστροφή ‘’ !! Γελάμε εκ νέου και με …διώχνουν !!
Πλέον μπαίνω στα πρώτα σπίτια της πόλης ! Οι κάτοικοι , όσοι εντοπίζουν ότι είμαι Έλληνας , φωνάζουν , χειροκροτούν . Υψώνω το χέρι μου και τους χαιρετώ … Μακριά εντοπίζω την γέφυρα του Ευρώτα …Κάποια στιγμή , με προσπερνάει ως άνεμος , ο Ανδρέας Κριπαρόπουλος , το παιδί-θαύμα !! Με παρακινεί να πάμε μαζί , αλλά του λέω να φύγει , όπως και το κάνει !!
Μετα την γέφυρα , στον προτελευταίο σταθμό ο Θανάσης μου δίνει την σημαία μας ! Τον βλέπω , ( ίσως να κάνω και λάθος ) να είναι συγκινημένος … Φεύγει ‘’θα σε περιμένω στον τερματισμό ‘’ μου φωνάζει και του γνέφω καταφατικά !
Μπαίνω στην πόλη της Σπάρτης σιγά σιγά ! Στο μυαλό μου έρχονται μνήμες …
Φέτος συμπλήρωσα 10 έτη που τρέχω ! 10 έτη Δρομικής Ικανότητας ! Από το πρώτο δρομικό μου βήμα, αρχάριος παντελώς , ως εδώ σήμερα !! Με πάρα πολλούς αγώνες , ασφάλτινους κ βουνίσιους …Δεν εγκατέλειψα κανέναν…Με πολύ καλές και δυνατές φιλίες …Δρομείς φίλοι που ξεκινήσαμε μαζί και ακόμη τρέχουμε μαζί … … Σαν ταινία περνούν από την σκέψη μου τώρα …Απίστευτο μοιάζει !!!
Μες την Σπάρτη , άνθρωποι –γυναίκες , άνδρες , μικρά – που κάθονται στα μπαλκόνια τους , μόλις με εντοπίζουν να περνάω , σηκώνονται και χειροκροτούν , φωνάζουν ‘’Μπράβο’’ ! Μέσα από καταστήματα …από αυτοκίνητα κορνάρουν … τους χαιρετώ υψώνοντας το χέρι μου . Στην στροφή , πριν την τελική ευθεία , χαμογελαστοί εθελοντές μου υποδεικνύουν που να στρίψω …. Με εντοπίζει μια ομάδα 4 πιτσιρίκων με ποδήλατα . Έρχονται πίσω μου …τα ακούω να λένε ‘’Έλληνας είναι , να δεν βλέπεις την σημαία στην μπλούζα του?!!! ‘’ Με πλησιάζουν και με ρωτούν αν είμαι Έλληνας !!! χα χα !! Αποφασίζουν να με συνοδεύσουν … όσο πλησιάζω με εντοπίζουν κι άλλα μικρά παιδιά και μεγάλωνε η ομάδα !! Είναι και 2 ταξιτζήδες που δυσανασχετούν με το ‘’εμπόδιο’’ που βρήκαν …Σταματώ και λέω στα παιδιά να κάνουν στην άκρη , όπως κ πράττουν , για να περάσουν οι βιαστικοί !!
Από τις καφετέριες οι άνθρωποι άγνωστοί μου , σηκώνονται όρθιοι και χειροκροτούν …Τα μάτια μου έχουν πια δακρύσει …Τα καταφέραμε …Βλέπω χέρια απλωμένα , να θέλουν να με χαιρετήσουν , ακουμπώ όσα προλαβαίνω …νιώθω να τρέχω ως σφαίρα αλλά η φαντασία μου είναι … Στο βάθος βλέπω το άγαλμα …Ακούω στα μεγάφωνα να με αναφωνούν … Πάρα πολλοί άνθρωποι υπάρχουν στον τερματισμό….φωνάζουν το όνομά μου , του χωριού μου…βλέπω χαρούμενα πρόσωπα και μάτια … γνωστοί φίλοι να μου ‘’κλείνουν’’ το μάτι … να μου ‘’δίνουν΄΄ αγκαλιές …. Απερίγραπτα συναισθήματα ….
Μερικά μέτρα πριν το τέρμα , στέκομαι μόνος μου για 2-3’’ . Πλέον όλα γύρω μου δεν ακούγονται … σαν να ‘’σιώπησαν’’ όλα ξαφνικά ! . Κοιτάζω το μνημείο από κάτω έως πάνω … ‘’Είμαι εδώ … όπως μου ταιριάζει! ‘’ μονολογώ και φεύγω τρεχάτος να το αγγίξω !! Ανεβαίνω με ορμή μεν αλλά και με προσοχή , τα 3 σκαλοπάτια !! Με δυσκολία και εν μέσω ανθρώπων που ήθελαν να με συγχαρούν κλπ , αγγίζω το μνημείο για λίγα δευτερόλεπτα . Σκέψεις πολλές … Ανατριχιάζω ολόκληρος…
Άφησα για το τέλος τις μεγαλύτερες ευχαριστίες ! :
Για τον συνοδό μου , το Θανάση ! Το ‘’ευχαριστώ ’’ είναι πολύ μικρό και ασήμαντο για να εκφράσω ότι αισθάνομαι ! Η βοήθειά σου ήταν πάρα πολύ σημαντική και ουσιαστική !! Μάλλον δεν θα κατάφερνα τίποτα αν δεν σε είχα !! Επιφυλάσσομαι να ‘’ξεπληρώσω’’ στο μέλλον !!
Αγαπητοί φίλοι , τα καταφέραμε !!
Σας ευχαριστώ πολύ για την απίστευτα πανέμορφη ‘’παρέα΄΄ σας σε όλο αυτό το ‘’ταξίδι’’ !!
Με τιμή
Μαλτέζος Παναγιώτης .