Απολάμβανα τον ήλιο και τη θάλασσα στη παραλία της Παλαίρου, όταν ξαφνικά ένας νεαρός που φαινόταν ξένος, πέρασε από μπροστά μου μαζεύοντας από την ακτή σκουπιδάκια κι αποτσίγαρα τα οποία συνέλλεγε μέσα σε χάρτινα ποτηράκια καφέ.
Ο οικολόγος αυτός, που μάζευε τα σκουπίδια τα οποία κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού είδα με τα μάτια μου να πετούν ανεύθυνα και αγενώς στη παραλία αρκετοί συγχωριανοί μου και γενικώς συμπατριώτες μου, ήταν ένας Βέλγος τουρίστας που ακούει στο όνομα Γιός (Jos). Αυτός ο Βέλγος επισκέφτηκε τη Πάλαιρο μαζί με τη κοπέλα του Έλκε (Elke) πριν λίγες μέρες.
To ζευγάρι αυτών των υπέροχων ανθρώπων που είχα τη τύχη να γνωρίσω, ήρθαν στην Ελλάδα από το Βέλγιο με τα ποδήλατά τους, αγαπούν πολύ τη φύση και μου ομολόγησαν ότι λάτρεψαν τα τοπία και τον φυσικό πλούτο της χώρας μας. Με λύπη τους βέβαια διαπίστωσαν ότι τόσο εδώ, όσο και στο Μαυροβούνιο, αλλά και στην Αλβανία από πού πέρασαν ερχόμενοι εδώ, οι άνθρωποι δεν σέβονται το περιβάλλον και πετούν τα σκουπίδια τους όπου βρουν.
Οι δύο αυτοί υπέροχοι νέοι, συνεχίζουν ακάθεκτοι το ταξίδι τους.
Σε οχτώ περίπου μέρες, σύμφωνα με τους υπολογισμούς τους θα φτάσουν στην Αθήνα και από το λιμάνι του Λαυρίου θα επιβιβαστούν σε πλοίο που θα τους μεταφέρει στα Τουρκικά παράλια και συγκεκριμένα στο Κουσάντασι.
Το ποδηλατικό τους ταξίδι θα συνεχιστεί μέχρι τα έγκατα της Ασίας την οποία φιλοδοξούν να διασχίσουν, έχοντας στόχο την έλευσή τους στην Ινδονησία αρχικά και κατόπιν στα υψίπεδα του Νεπάλ, στους πρόποδες δηλαδή των Ιμαλαϊών όπου μία θεία του Γιός έχει ιδρύσει και λειτουργεί ένα ορφανοτροφείο, στο οποίο φτάνοντας θα προσφέρουν την εθελοντική εργασία τους.
Τους ευχόμαστε να είναι τυχεροί και να πετύχουν τον παράτολμο στόχο τους καθώς και να εκπληρώσουν όλες τους της προσδοκίες, μία εκ των οποίων – όπως μου εκμυστηρεύτηκαν – ήταν να έρθουν και να γίνουν μόνιμοι κάτοικοι του χωριού μας του οποίου οι ομορφιές τους ενθουσίασαν.
Ο Ζαβερδιανός