“Στο χωριό Μοναστηράκι είχε πεθάνει πριν από περίπου 25 χρόνια, γύρω στο 1900, ο δημοδιδάσκαλος Πεταλάς. Μετά τον θάνατό του, άρχισαν να συμβαίνουν περίεργα φαινόμενα, όπως θραύση επίπλων, εκσφενδονισμοί αντικειμένων και καταστροφή ρουχισμού. Οι καρέκλες κομματιάζονταν, ενώ στρώματα και παπλώματα βρίσκονταν με μικρές οπές, πεντάγωνες και εξάγωνες, οι οποίες γίνονταν με τρόπο ιδιαιτέρως μυστηριώδη.
Εννοείται ότι κατόπιν όλων αυτών, οι κάτοικοι του χωριού τρομοκρατήθηκαν κι έτσι, διαδόθηκε ότι ο νεκρός Πεταλάς είχε φονεύσει έναν έμπορο, τον οποίο είχε θάψει στην αυλή του σπιτιού του και συνεπώς, το γεγονός αυτό ήταν η γενεσιουργός αιτία του βρυκολάκιασματός του.
Η οικογένεια του δημοδιδασκάλου είχε καταφύγει εν τω μεταξύ σε άλλο σπίτι, προκειμένου να γλιτώσει από το μένος της καταστροφής, που διέλυε την οικία τους. Αλλά, δυστυχώς, κι εκεί τα φαινόμενα τους ακολούθησαν, ενώ οι παρεμβάσεις της Εκκλησίας, με εξορκισμούς και αγιασμούς, απέβησαν άκαρπες.
Μετά από όλα αυτά, επειδή οι χωρικοί υπέθεσαν ότι επρόκειτο περί στοιχειωμένου σπιτιού, έβαλαν φωτιά στην κατοικία του Πεταλά και την έκαψαν συθέμελα. Επίσης, ξέθαψαν τον νεκρό και τον περιέχυσαν με καυτό λάδι. Παρ’ όλα αυτά, τα φαινόμενα συνεχίζονταν αμείωτα για 25 ολόκληρα χρόνια και σταμάτησαν αιφνιδίως με τον θάνατο της χήρας του δημοδιδασκάλου.
Η Εταιρεία Ψυχικών Ερευνών με απέστειλε στο χωριό, όπου εξακρίβωσα προσωπικά όλα τα παράδοξα τούτα φαινόμενα. Όλα αυτά, βέβαια, αποδεικνύουν τι μπορεί να δημιουργήσει η δεισιδαιμονία.
Η Επιστήμη είναι σε θέση να εξηγεί τέτοιες εκδηλώσεις, των οποίων υπεύθυνη ήταν, κατά την άποψή μου, η σύζυγος του Πεταλά. Εκείνη τα προκαλούσε και εάν είχε εισηχθεί σε νευρολογική κλινική, θα είχε θεραπευθεί. Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι άτομα υστερικά και με ευπαθές νευρικό σύστημα αποτελούν την αιτία τέτοιων παράξενων φαινομένων. Τα φαινόμενα τούτα, λοιπόν, συνιστούν τη λεγόμενη ιδεοπλασία, κατά την οποία εάν κάποιος πειστεί για μια ιδέα, όσο αλλόκοτη κι αν είναι, είναι αρκετό αυτή η ιδέα να αρχίσει να λαμβάνει σάρκα και οστά”.
Ο βρυκόλακας Πεταλάς στο Μοναστηράκι της Βόνιτσας, σύμφωνα με τον Άγγελο Τανάγρα, ήταν γέννημα γνήσιο της νευρασθενούς συζύγου του, η οποία ήταν η μοναδική υπεύθυνη για αυτό που έμοιαζε με στοίχειωμα του σπιτιού τους, για τις μετακινήσεις επίπλων, για τις αιωρήσεις αντικειμένων και την καταστροφή του ιματισμού τους.
Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΑΘΗΝΑΙ”, στις 23/10/1926…
Το άρθρο, όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΑΘΗΝΑΙ”, στις 23/10/1926