Πώς μπορείς και μου ζητάς να μείνουμε φίλοι ενώ χωρίζουμε.
Τι είδους φιλία θα είναι αυτή μου λες; Δηλαδή θα μιλάμε στο τηλέφωνο σα να μη τρέχει τίποτα και θα βγαίνουμε για καφέ να συζητάμε για τις νέες μας κατακτήσεις;
Οι πραγματικές αγάπες δε μπορούν να γίνουν ποτέ φιλία. Μόνο το αντίθετο μπορεί να συμβεί.
Μια φιλία μπορεί να γίνει μια πραγματική αγάπη.
Αλλά ακόμα κι αν δεν είχα κανένα άτομο για παρέα ποτέ δε θα σε επέλεγα για φίλο. Δε θέλω δίπλα μου τέτοιους φίλους. Υποκριτές που να με κάνουν να υποφέρω πλάι τους. Δε θέλω ανθρώπους σαν εσένα που δε ξέρουν τι νιώθουν και τι είμαι εγώ γι αυτούς.
Θέλω φίλους σωστούς, αληθινούς και να είναι εκεί όποτε τους χρειάζομαι, να μη με κάνουν να κλαίω περισσότερο από όσο να γελάω κι εσύ δεν ανήκεις σε αυτούς. Ούτε στους άλλους για σχέση τελικά. Δεν άξιζες για τίποτα γιατί δεν εκτίμησες και τίποτα.
Δε πειράζει όμως δε μετανιώνω για όσα ένιωσα και έζησα μαζί σου κι ας μη το άξιζες. Κι ας μην έλαβα αυτά που άξιζα, κι ας μου πρόσφερες μετρημένες στιγμές χαράς κι ας ήμουν για σένα κάτι παροδικό.
Συγγνώμη που έμεινα να επιμένω να ζωντανέψει μια αγάπη νεκρή.
Ό,τι πεθαίνει δε ξαναγυρίζει πίσω. Άργησα να το καταλάβω αυτό.
Συγγνώμη που σε φόρτωσα με την αγάπη μου. Ήταν πολύ βαριά για να τη σηκώσεις στις πλάτες σου. Δεν αντέχεις εσύ τέτοια κούραση. Εσύ είσαι για τα λίγα. Τα μικρά και τα εύκολα.
Στα δύσκολα έχεις μάθει να το βάζεις στα πόδια και ο άλλος να αγαπάει και για τους δυο σας. Κράτα την αγάπη μου. Πάρτη και συνέχισε να απομακρύνεσαι. Μη σταματάς. Πήγαινε μακριά μου και μην ανησυχείς για μένα θα τον βρω το δρόμο μου να συνεχίσω κι εγώ κι ας πήρες τη μισή μου ζωή μαζί σου.
Έμαθα να ζω κι έτσι. Θα πω ότι τουλάχιστον εγώ ένιωσα κι ας ήταν για έναν ξένο ανάμεσα στους πολλούς.
Γράφει η Ιωάννα Ντρε
http://loveletters.gr/