«Στις 25 του Γενάρη είχαμε αλλαγή κυβέρνησης, όχι όμως αλλαγή πολιτικής. Γιατί συνεχίζουν να είναι εδώ τα μνημόνια διαρκείας, οι εφαρμοστικοί νόμοι, οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί, τα ματωμένα πλεονάσματα, παλιά και νέα αντιλαϊκά μέτρα που ζητάει το κεφάλαιο για να γίνει πιο ανταγωνιστικό. Είναι εδώ το δυσβάσταχτο χρέος που αναγνωρίζει και ο ΣΥΡΙΖΑ και δίνει όρκους πίστης ότι θα το πληρώσει στο διηνεκές και μέχρι το τελευταίο ευρώ, χρέος που ζητάνε να το πληρώσει ο λαός, που δεν το δημιούργησε, που δεν το χρωστάει (...)
Η σταθερή επιδίωξη του κεφαλαίου και της ΕΕ είναι να συνεχιστεί η επίθεση στα εργασιακά, ασφαλιστικά και μισθολογικά δικαιώματα των εργαζομένων. Να κυριαρχήσουν παντού και να μονιμοποιηθούν, οι ατομικές συμβάσεις, οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, η μισό-ανεργία, ο μισθός και οι συντάξεις να φτάσουν σε ακόμα χαμηλότερα επίπεδα. Για αυτό το λόγο αξιοποιούνται από την κυβέρνηση παλιές δοκιμασμένες συνταγές καθυπόταξης των εργαζόμενων, όπως πχ ο «κοινωνικός διάλογος». Είναι αυτή η πολιτική που σκόρπισε και στο Νομό Αιτωλοακαρνανίας τη φτώχεια, το ξεκλήρισμα, την εξαθλίωση», είπε μεταξύ άλλων στην ομιλία του ο Νίκος Μωραΐτης.
Ο Νίκος Μωραΐτης στην ομιλία του τόνισε επίσης ότι τις μέρες αυτές, πέφτουν και οι τελευταίες μάσκες, με τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να βάζει την αντιλαϊκή πολιτική στις ράγες των μνημονίων, να ετοιμάζει την επόμενη δανειακή σύμβαση και το μνημόνιο που θα τη συνοδεύσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ προσαρμόστηκε γρήγορα στην διαχείριση των αναγκών του κεφαλαίου.
Από το θα καταργήσουμε τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους με ένα άρθρο, δεσμεύτηκε στους εταίρους, στους θεσμούς, να μην προχωρήσει σε μονομερείς ενέργειες και να συνεχίσει με τους εφαρμοστικούς νόμους και τα μνημόνια που υπόγραψαν οι προηγούμενοι. Το τέλος της τρόικα, Βαπτίστηκαν «τρεις θεσμούς» και Brussels Group. Η άμεση επαναφορά του κατώτερου μισθού στα 751 ευρώ, των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, τη 13ης σύνταξης, η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και άλλα ήταν μόνο προεκλογικές υποσχέσεις.
Κλείνοντας τόνισε ότι χρειάζεται πάλη για την εξουσία που θα είναι κοινωνική ιδιοκτησία τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής , εξουσία που θα σχεδιάζει κεντρικά με κριτήριο την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.
