Υπήρχε κάποτε ένας πολύ πλούσιος αγρότης που είχε μια μεγάλη φάρμα. Ο αγρότης αυτός ήταν συλλέκτης αλόγων. Σε ολόκληρή του τη ζωή συγκέντρωνε στη φάρμα του άλογα από ολόκληρο τον κόσμο. Του έλλειπε λοιπόν μια συγκεκριμένη σπάνια ράτσα αλόγου για να ολοκληρώσει τη συλλογή του.
Μια μέρα ανακάλυψε ότι στην γειτονική πόλη υπήρχε η συγκεκριμένη ράτσα. Έτσι προσφέροντας στον ιδιοκτήτη του αλόγου μια γενναία προσφορά κατάφερε να τον πείσει να του το πουλήσει. Το σπάνιο αυτό απόκτημα ολοκλήρωνε και τη συλλογή μιας ζωής !
Ένα μήνα αργότερα, το άλογο αυτό αρρώστησε και ο αγρότης κάλεσε επειγόντως τον κτηνίατρο, ο οποίος αφού το εξέτασε είπε: “Το άλογο έχει ένα μικρόβιο. Πρέπει να πάρει αυτή την αντιβίωση για τρεις μέρες. Θα επιστρέψω την τρίτη μέρα και αν δεν είναι καλύτερα, θα αναγκαστούμε να του κάνουμε ευθανασία.”.
Ο αγρότης ήταν φοβερά δυστυχισμένος. Σε κοντινή απόσταση, το γουρούνι άκουγε προσεκτικά τη συνομιλία τους. Την επόμενη μέρα οι εργάτες της φάρμας έδωσαν το φάρμακο στο άλογο και φύγανε.
Τη δεύτερη μέρα επίσης του έδωσαν το φάρμακο και έφυγαν. Το γουρούνι ξαναγύρισε και είπε: “Φιλαράκο σήκω πάνω αλλιώς θα πεθάνεις! Έλα, θα σε βοηθήσω εγώ να σταθείς στα πόδια σου. Πάμε!!! Ένα, δύο, τρία…”, τίποτα.
Την τρίτη ημέρα του έδωσαν το φάρμακο παρουσία του κτηνιάτρου ο οποίος με λύπη είπε: “Δυστυχώς θα πρέπει να το θανατώσουμε αύριο. Διαφορετικά το μικρόβιο μπορεί να εξαπλωθεί και να μολύνει όλα τα άλλα άλογα.”
Όταν έφυγαν, το γουρούνι πλησίασε το άλογο και είπε: “Άκουσε φίλε μου, ή τώρα ή ποτέ! Σήκω πάνω. Σήηηηηκω! Έλα κουράγιο! Έεεεεεεελα! Σήκω! ΣΗΚΩ! Αυτό είναι, σιγά-σιγά. Βάλε τα δυνατά σου. Πάμε, ένα, δύο, τρία…. ΠΑΜΕ! Μπράβο! Φανταστικά! Τώρα πιο γρήγορα, ΕΛΑ. Τα πας υπέροχα! Τρέξε! Τρέχα πιο γρήγορα. Ναι, ΝΑΙ! Τα κατάφερες. Είσαι πρωταθλητής!”
Εκείνη τη στιγμή ο ιδιοκτήτης της φάρμας επέστρεφε λυπημένος. Βλέποντας έκπληκτος το άλογο να καλπάζει στο λιβάδι δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τη χαρά του και άρχισε να φωνάζει: “Έγινε θαύμα! Το άλογό μου θεραπεύτηκε. Το άλογό μου έγινε καλά. Αυτό αξίζει πραγματικά να το γιορτάσουμε. Ετοιμάστε ένα πλούσιο τραπέζι. Ας σφάξουμε το γουρούνι!”
Όταν τέλειωσα το διάβασμα αυτής της ιστορίας ταράχτηκα όπως ίσως κι εσείς. Κι ύστερα αναρωτήθηκα: Μήπως αυτό δε κάνουμε πολλές φορές κι εμείς οι ίδιοι στη ζωή μας; Το γουρούνι είναι ο θεμέλιος λίθος της επιτυχίας σ’ αυτό το παραμύθι. Θα μπορούσε για μας να συμβολίζει έναν πιστό σύντροφος που μας υποστηρίζει συνεχώς.
Έναν καλό φίλο που βρίσκεται πάντα κοντά μας όταν τον έχουμε ανάγκη. Έναν αληθινό δάσκαλο που μας καθοδηγεί με αγάπη… Μας εμείς σφάζουμε το γουρούνι! Τον σύντροφό μας, τον φίλο μας, τον δάσκαλο μας. Τον σφάζουμε γιατί νοιαζόμαστε μόνο για τις φιλοδοξίες μας, την απληστία μας, τη ζήλια μας, την επιτυχία στη δουλειά μας, την υψηλότερη αμοιβή μας, για να πάρουμε μεγαλύτερο σπίτι, καλύτερο αυτοκίνητο κ.λ.π. Τον σφάζουμε γιατί όπως ο αγρότης δεν έχουμε την επίγνωση ότι ένα μεγάλο μέρος της επιτυχίας μας οφείλεται σ’ αυτόν τον αφανή ήρωα που τον βλέπουμε ως γουρούνι. Το πραγματικό γουρούνι βέβαια κρύβεται πίσω απ’ τα μάτια μας.
(Θα μπορούσε επίσης το σφαγμένο γουρούνι να υποδηλώνει τα πολύτιμα εκείνα αποκηρυγμένα κομμάτια του εαυτού μας, τα χρυσά χαρίσματα που θάψαμε στο βάθος της συνείδησης καθώς η ισοπεδωτική διαδικασία του εκπολιτισμού μας δεν άφησε καθόλου χώρο για αυτά. Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία.)
Πηγή: nekthl.blogspot.gr
