Όλοι
θαυμάζουμε τα ¨λελέκια¨ με τα μακριά πόδια, το ασπρόμαυρο χρώμα τους και τους
κρότους που κάνουν με το ράμφος τους.
Αν
και πολλοί τα συγχέουν με τους πελεκάνους, τα αποδημητικά πτηνά τους πελαργούς
τους συναντάμε στα καμπαναριά και στους τρούλους των εκκλησιών, σε καμινάδες
σπιτιών, σε μεγάλα δέντρα ακόμη και σε τεχνητές φωλιές των στύλων της ΔΕΗ.
Το
προστατευόμενο είδος κάθε χρόνο έτσι και φέτος έκανε την εμφάνιση του πριν ένα
μήνα περίπου, σε στύλο της ΔΕΗ στην παλιά του φωλιά στον Άγιο Νικόλαο Βόνιτσας στον κεντρικό δρόμο Βόνιτσας-Λευκάδας.
Οι
άφοβοι πελαργοί έρχονται στη Ελλάδα αρχές Μαρτίου για να ζευγαρώσουν, να επωάσουν
και να φύγουν πάλι αρχές φθινοπώρου.
Με
τους πρώτους βοριάδες ξεκινούν κατά σμήνη εκμεταλλευόμενα τα θερμά ανοδικά
ρεύματα μέσω της κύριας μεταναστευτικής οδού της Μικράς Ασίας. Διαχειμωνιάσουν
στην Αφρική ενώ διανύουν αποστάσεις που ξεπερνούν τα 20.000km.
Σιγά
σιγά οι πελαργοί του Αγίου Νικολάου Βόνιτσας άρχισαν να εξοικειώνονται με το
περιβάλλον και κατεβαίνουν και περπατούν στους δρόμους, πάνω στα αυτοκίνητα και
γύρω από την πλατεία της Εκκλησίας όταν
υπάρχει ησυχία.
Είναι
πουλιά με πολύ αναπτυγμένη την ανθρωποφιλία και αισθάνονται μεγάλη ασφάλεια που
η φωλιά τους βρίσκεται κοντά στον άνθρωπο σε ψηλό σημείο
Το
ζευγάρι αυτό των πελαργών δεν αναταράχτηκαν ακόμα μιας και είδαμε νεοσσούς.
Στην
αρχαία Ελλάδα ο άνθρωπος έδειχνε πάντα σεβασμό και αγάπη και το θεωρούσε
ωφέλιμο πουλί για τη γεωργία, γιατί εξολόθρευε τα επιβλαβή έντομα, τις σαύρες,
τα ποντίκια των αγρών και τα φίδια.
Πριν
από 2500 χρόνια οι Θεσσαλοί είχαν ανακηρύξει τον πελαργό ως ιερό πτηνό ενώ
είχαν νομοθετήσει την περίφημη «Αντιπελάργηση». έναν πρωτοφανή για τα ελληνικά
κοινωνικά δεδομένα νόμο, ο οποίος εξίσωνε την εκτέλεση πελαργού με την
ανθρωποκτονία επιβάλλοντας στους παραβάτες την αντίστοιχη ποινή.
Η
ζεστασιά και η φιλοξενία των ντόπιων προσελκύει τα όμορφα πουλιά και αποτελούν
πλέον ένα ζωντανό σύμβολο για την ταυτότητα του χωριού.
