Ποιος δεν θυμάται εκείνα τα χειμωνιάτικα πρωινά που ξυπναγες και πεταγόσουν από το κρεβάτι και έτρεχες στην κουζίνα με χαρά, ακολουθώντας τη μυρωδιά της φρεσκοψημένης τηγανίτας!
Με δυο τρία απλά υλικά, κυρίως οι γιαγιάδες έφτιαχναν μια ξεχωριστή λιχουδιά.
Απλά πράγματα ανακάτευαν σε ένα μπολ αλεύρι, αλάτι με νερό και γινόταν μείγμα (χυλός πηχτός). Από την άλλη είχαν βάλει το τηγάνι στη φωτιά και έκαιγαν το λάδι ή το λίπος από το Χριστουγεννιάτικο γουρούνι.
Αν ο χυλός είναι αραιός, θα βγουν πιο πλακέ. Αν ο χυλός είναι σφιχτός θα βγουν πιο φουσκωτές.
Μόλις κάψει το λάδι έριχναν μέσα γεμάτες κουταλιές από τον πηχτό χυλό και τηγάνιζαν σε μέτρια φωτιά.
Ανάλογα πόσο ξεροψημένες τις ήθελαν τόσο είναι και χρόνος που τις άφηναν και τηγανίζονταν.
Τις αφήνουµε σε απορροφητικό χαρτί, να στραγγίσουν
Στην συνέχεια μας τις σέρβιραν στα πιάτα της εποχής και είχαν θαυμάσια γεύση.
Αυτές ήταν οι γνήσιες και απλές τηγανίτες έτσι γίνονταν τα παλιότερα χρόνια και χρησιμοποιούνταν και για φαγητό κανονικά όχι μόνο σαν λιχουδιά που γίνονται σήμερα.
Η κυρά Βούλα έριχνε και λίγο ζάχαρη ή στην καλύτερη λίγο μέλι και ήταν έτοιμες.
Τις τηγανίτες όμως, μπορεί να τις τρώγαμε και με τυρί κανονικό γεύμα.
Κάπως έτσι φτιάχνονταν και το τηγανόψωμο με την μόνη διαφορά που μέσα στο αλεύρι έριχναν και τριμμένο τυρί.
Την σήμερον όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει και χάριν της τηγανίτας παρουσιάσθηκαν και άλλες γεύσεις, αφού προσθέσουμε και ζάχαρη και το μπέικιν πάουντερ, κανέλα, λιωμένο βούτυρο, αυγό, γάλα, σοκολάτα, μαγιά στιγμής ή και πετιμέζι.
Μια από τις γεύσεις που παρουσιάσθηκαν αργότερα είναι οι λουκουμάδες.
 |
| ΤΗΓΑΝΟΨΩΜΟ |
