Ιστορική φωτογραφία, απ τις πρώτες που τράβηξα .
Είναι τραβηγμένη πάνω απο ένα γεφύρι που ήταν εκεί μπροστά και παράλληλο με τη μάντρα του Αι-Δημήτρη.
Τρία καράβια περιμένουν ανοιχτά στο λιμάνι, να πάρουν σειρά, για να ξεφορτώσουν τα εμπορεύματα.
Δρόμοι δεν υπήρχαν και αυτούς που χάραξα οι Ιταλοί, ήταν αδιάβατοι.
Τρεις ώρες με το κάρο ή το τροχοφόρο τα 18 χιλιόμετρα απ τη Βόνιτσα για τη Λευκάδα.
Στην παραλία υπάρχουν ακόμη τα σπίτι του Σερεπίσου και του Στογγύλη. Το δεύτερο κατάρρευσε με το σεισμό που έγινε τον Ιούλιο αυτής της χρονιάς του 1948.
Ήμασταν τότε προ τα τέλη του εμφυλίου και πριν απο δυό - τρεις μέρες είχε μπει στην Αμφιλοχία η 1η μεραρχία του ΕΛΑΣ καλπάζοντας πάνω σε άσπρα άλογα, ενώ η 2η είχε απλωθεί στη Θεσσαλία.
Όλοι οι κάτοικοι της Αμφιλοχίας είχαν ξεσπιτωθεί και ήρθαν στη Βόνιτσα, για να γλυτώσουν απ τα απρόοπτα του εμφυλίου.
Γέμισαν οι εκκλησιές και τα μοναστήρια απ τους ανταρτόπληκτους και πάνω στην ώρα μπαίνει και το θωρηκτό -Πάνθηρ- στον Αμβρακικό κι άρχισε το κανονίδι δεξιά και αριστερά.
Πήραν φωτιά οι καλύβες στη Γελάδα και κάπνισε το Μακρυνόρος.
Θα ήταν δύο με τρεις το μεσημέρι -και ήμουν κάτω απ τον Άγιο Παντελεήμονα- όταν άρχισε να κουνιέται η Γη και να κροταλίζουνε τα κεραμίδια, σαν να τα χτυπούσε χοντρό χαλάζι.
Σηκώθηκε μπουχός και βούιζε ο τόπος όλος.
Τα μπουχαριά των σπιτιών πέφτανε πάνω στους τσίγκους και ο συνεχής θόρυβο που κάνανε πέτρες και τούβλα κατρακυλώντας πάνω τους, σε έκανε να νιώθεις ανατριχίλα.
Ο κόσμος πετάχτηκε έντρομος στους δρόμους.
Έντρομοι βγήκαν και οι ανταρτόπληκτοι απ την εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονα και όλοι μαζί παραμιλούσαμε.
Γύρισα να δω προς το σπίτι που έμενα, αν ήταν ακόμη στη θέση του και είδα το γέρο καθηγητή των θρησκευτικών που είχαμε στην Αμφιλοχία -και κείνη τη μέρα τον φιλοξενούσαμε- να τρέχει πέρα δώθε στο δρόμο με τα σώβρακα αλλόφρονας.
Δεν ήξερε προς τα που να πάει να κρυφτεί, γιατί μέσα στον ύπνο του, είχε χάσει την αίσθηση του τόπου και του χρόνου.
Και η Γη έτρεμε συνεχώς.
Ήταν καταμεσήμερο κι όσοι είχαν ένα στρώμα να γείρουν το κορμάκι τους, ξάπλωσαν για ένα μεσημεριάτικο ύπνο, να ηρεμήσουν και να ξαποστάσουν απ τις ταλαιπωρίες και τις αγωνίες των ημερών.
Γλύτωσαν απ τους αντάρτες οι Αμφιλοχιώτες και πέσανε πάνω στο μεγάλο σεισμό.
Τέτοια τρομάρα δεν είχαμε πάθει άλλη φορά και η Γη έτρεμε συνεχώς.
Μεγάλη καταστροφή σας λέω.
Δεν έμεινε σπίτι αλώβητο.
Φύγανε τοίχοι, σκίστηκαν νεόκτιστα και πέσανε όλα τα μπουχαριά.
Μέχρι καλύβες μπατάρανε.
Έφυγε η μάντρα του κάστρου που είναι πάνω απ τον Άι-Θανάση και κατρακύλησε στον γκρεμό.
Η Λευκάδα ισοπεδώθηκε.
Χτιστά και ταύλινα σπίτια, διαλύθηκαν.
Βούλιαξε η παραλία της και οι σιδερένιες κολώνες του λιμανιού με τα φωτιστικά λύγισαν κι ακούμπησαν στη Γη..
Το σπίτι του Στρογγύλη -που είναι πίσω απ την βενζίνα- είναι η μαρτυρία αυτού του σεισμού.
Φαίνονται ακόμη εκεί μπροστά σωριασμένοι, οι γκρεμισμένοι τοίχοι του.
Μετά το σεισμό ετοιμόρροπο καθώς ήταν το εγκατέλειψαν και αργότερα το ισοπέδωσαν και άνοιξε η παραλία μας.
Η φώτο αυτή με την βενζίνα είναι του φωτογράφου μας του Θεόδωρου Αποστολόπουλου
Αγαπητέ μας συνάδελφε,
Η Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών τιμά το επώνυμο σκηνοθετικό σας έργο και τη σημαντική παρουσία σας στον χώρο του ελληνικού Πολιτισμού.
Η προσφορά σας, επί σειρά ετών, ανέδειξε τη δημιουργική σας προσωπικότητα και η διαρκής σας παρέμβαση σε καλλιτεχνικά και κοινωνικά θέματα, ενέπνευσε τις επόμενες γενιές.
Η μακρόχρονη αυτή πορεία σας που συνεχίζεται έως και σήμερα, επισημάνθηκε στη Τακτική Συνεδρίαση του Διοικητικού Συμβουλίου της 8/04/2019 και μας οδήγησε ομόφωνα να προτείνουμε την ανακήρυξή σας σε επίτιμο μέλος της Ε.Ε.Σ. μεταξύ των ήδη υπαρχόντων επίτιμων μελών όπως οι: Κώστας Γαβράς, Ροβήρος Μανθούλης, Μάνος Ζαχαρίας, Κώστας Βρεττάκος, κ.α.
Με ιδιαίτερη εκτίμηση Για το Δ.Σ. της Ε.Ε.Σ.
Ο Πρόεδρος Χάρης Παπαδόπουλος Ο Γεν. Γραμματέας Τώνης Λυκουρέσης
