Είναι εκπληκτικό το ότι στην Ελλάδα της Κρίσης με τα μύρια όσα προβλήματα και απειλές για τον καθένα μας ανεξαιρέτως, το FaceBook αντί να αποτελεί μέσο επικοινωνίας και ανταλλαγής απόψεων, έχει καταντήσει να χρησιμοποιείται ως Αυτολογοκριμένη Αερολογία με ευθύνη αποκλειστικά και μόνο των χρηστών του.
Ποστάρουμε σε ένα μεγάλο ποσοστό ασημαντότητες και άλλα αντ’ άλλων να αγαπιόμαστε, ενώ η χώρα βυθίζεται και ο διάλογος αν μη τι άλλο είναι πιο απαραίτητος από ποτέ στο παρελθόν.
Σαν επιδημία έχει πέσει πάνω μας η μανία των σχολιασμών περί ανέμων και υδάτων, γευμάτων και χαρωπών ‘αυτό-φωτογραφήσεων’. Και άντε στις μικρές ηλικίες είναι φυσιολογικό. Ας γλιτώσουμε τους εφήβους από τη στεναχώρια της πραγματικότητας.
Οι μεγαλύτεροι όμως; Όλοι εμείς που βιώνουμε την απώλεια του βιοτικού επιπέδου;
Πόσο πιο φοβισμένοι ατομικιστές, εγκλωβισμένοι στον μικρόκοσμό μας μπορούμε να γίνουμε τελικά;
Αναρωτιέμαι αν έχει πάτο το βαρέλι της εσωστρέφειάς μας σε μια κοινωνία που ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ πως είναι εξωστρεφής.
Το παρήγορο είναι πως δεν είμαστε οι μόνοι στρουθοκαμηλίζοντες της πρόσφατης ιστορίας μας.
Έχουμε παράδοση σε αυτά, καθώς αυτή η ατραπός θυμίζει το τι συνέβαινε και πριν την καταστροφή της Σμύρνη, όπου με φρου φρου και αρώματα και μικροαστική επιφανειακότητα οι προπάπποι μας και οι προγιαγιάδες μας ξόρκιζαν τον Φόβο.
...κάτι είναι κι αυτό, κρατάμε την παράδοση στο ύψος της.
...και έτσι ξέρουμε από πριν και την κατάληξή μας και δεν αγχωνόμαστε για το τι θα συμβεί.
...έχει μια σοφία αυτό μέσα του.
Βέβαια και τότε πίστευαν ότι ο καθένας με τα λεφτά του, τις γνωριμίες του και τα κονέ του θα βρει μια άκρη. Έτσι οικογενειακά για τους δικούς του ανθρώπους, θα έβρισκε τη διέξοδο.
"...κανείς δε χάνεται τζιέρι μου...", λέγαν οι Σμυρνιές στους μοσχαναθρεμμένους τους.
"...κανείς δε χάνεται, τίποτα δε θα γίνει…"
Και τότε υπήρχε διχασμός και εσωτερικές συγκρούσεις για τα πολιτικά ιδεολογήματα και μια υφέρπουσα ναρκισσιστική αισιοδοξία.
Και τότε οι Πολιτικοί κοιτούσαν την επιβίωσή τους στον Πολιτικό στίβο κοντόφθαλμα, συμπεριφερόμενοι «ευφυώς» με τακτικισμούς χωρίς Εθνική Στρατηγική.
Όταν κάποια στιγμή άρχισε το κακό, τότε το πληρώσανε όλοι ανεξαιρέτως και καθολικά είδανε την κόλαση επί γης, ενώ ήτανε αργά να ξυπνήσουν από τον αυτάρεσκο ύπνο τους.
Οι «ευέλικτοι» και «ευφυείς» αστοί που είχαν το ένα πόδι στα καλούδια της μακραίωνης ομολογουμένως αστικής τους καταγωγής - επίσημα πολίτες της Οθωμανικής αυτοκρατορίας που κατέρρεε - και το άλλο πόδι βουτηγμένο στη Μεγάλη Ιδέα, κάνανε τις κινήσεις τους πορευόμενοι τη μέση οδό.
Έτσι και τώρα, λίγοι συνομιλούν ... ενώ η φωτιά ζυγώνει. Και οι πολλοί πορεύονται τη μέση οδό της ευελιξίας και της πολιτικής ορθότητας.
…και τώρα για μια φορά ακόμη το μήνυμα «να κοιτάς την οικογένειά σου και άσε τους άλλους», συνδυασμένο με μπόλικη φοβικότητα πασπαλισμένη με περίσσια πονηριά, μας οδηγεί στην ίδια κατιούσα!
Υπάρχει, όμως, μια τρομακτική διαφορά σε σχέση με το παρελθόν: Ο Ελληνισμός πάντοτε άνθιζε ξανά από τα κλαδεμένα του κλαριά. Έβρισκε τρόπους να αναζωογονηθεί.
ΤΩΡΑ δεν υπάρχουν κλαδιά για να κοντύνουν άλλο.
ΤΩΡΑ θα την πληρώσει ο κορμός, μια κι έξω.
Ο ίδιος κορμός που αρνείται να συνομιλήσει ψύχραιμα, με αλληλοσεβασμό και ειλικρίνεια στα Μέσα κοινωνικής Δικτύωσης, είναι αυτός που θα υποστεί τις επιπτώσεις της αυτολογοκριμένης του κενολογίας.
Θα είναι χαράματα όταν θα κληθούμε να ωριμάσουμε 3 γενιές μέσα σε λίγες ώρες.
…ένα αλλόκοτο πρωινό όταν θα ακούσουμε την πρώτη τσεκουριά…
macroskopio
