Μια περίεργη ησυχία επικρατεί στη χώρα παρά το ότι τα προεόρτια της περασμένης εβδομάδας προμήνυαν καταιγιστικές εξελίξεις. Είναι κι αυτό ένα μεγάλο πρόβλημα της εποχής, τα μέσα και τα δίκτυα μεγαλοποιούν τις καταστάσεις και νομίζεις ότι έρχεται η συντέλεια. «Πάλι χαμός έγινε χτες το βράδυ». «Που έγινε χαμός ρε συ;». «Στο facebook».
Τη μια παρακολουθείς έναν μικρό ήρωα να δέχεται πυρά από ελεύθερους σκοπευτές και να σώζει τη μικρή του αδερφούλα, κι ενώ έχεις μπει σε όλα τα φόρα που υπάρχουν κι έχεις γράψει αγωνιστικά και συγκινητικά μηνύματα, μαθαίνεις ότι- πάει-μούφα ήταν κι αυτό, κάποιος το έστησε για τις ανάγκες του youtube και για τον σκοπό του. Η ταχύτητα του μηνύματος και η ανάγκη για προπαγάνδα δεν είναι μόνο προνόμιο των κακών άλλωστε.
Τούτων δοθέντων σήμερα που είναι παραμονή της 17 Νοέμβρη δεν ξέρω τι πρέπει να περιμένουμε μετά τα όσα έγιναν τις προηγούμενες μέρες. Μπορεί να μην γίνει τίποτε μπορεί να γίνουν και τα πάντα. Κι αν όχι τώρα, σε λίγες μέρες ειδικά αν δεν έχει και μπάλα μετά την καινούρια διακοπή που προέκυψε στη πρωταθληματάρα των διορισμένων. Ακούγομαι κυνικός αλλά τι άλλο μπορείς να είσαι όταν βλέπεις γύρω σου τόσο μίσος κι αδιαφορία; Υπάρχει άλλος λαός που να μισιέται τόσο θανάσιμα και συγχρόνως να είναι τόσο κακομαθημένα υπερόπτης απέναντι στον ξένο; «Πφφφ νησιά Φερόε, μα πως ζουν οι ψαράδες εκεί;» και «αν είναι δυνατόν να μας κάνουν εμάς να έχουμε βαλκάνιους μισθούς»…
Ξένοι τόποι μοιάζουν τόσο αγαπημένοι σε μας γιατί δεν χωνεύουμε ο ένας το Μεσολόγγι και ο άλλος το Αγρίνιο. Ο Αθηναίος δεν χωνεύει τον χωριάτη, ο βόρειος δεν χωνεύει τον βρωμοαθηναίο και τη χαβούζα του, κι όλοι τρελαίνονται(τα χρυσά μου)για μια βόλτα στη Βουλγαρία, το Λονδίνο ή την Βαρκελώνη. Μόνο μεταξύ μας να μην κοιταζόμαστε γιατί θυμίζουμε ο ένας τον άλλο και όλοι μαζί τον καθρέφτη το πρωί. Γιατί βαθιά μέσα μας ξέρουμε τι σιχαινόμαστε.
Αποτέλεσμα; Ψάχνουμε επετείους για να τσακωθούμε και να χωριστούμε σε ομάδες, επετείους που εννοείται ότι έγιναν για να ενώνουν, αλλά που σ’ αυτές θέλουν κάποια πρωτεία όλοι σαν μικροί Πάπες. Το, δ,ε νόημα ποικίλει ανάλογα με ποιον μιλάς. Σαν από απόψε το βράδυ και για 24 ώρες…
Για την Παιδεία εννοείται. Να, αυτή την ώρα, ακολουθώντας τη συμβουλή ενός φίλου να διαβάζω οπωσδήποτε το blog pitsirikos.gr, βλέπω μια ανάρτηση για τα ΜΑΤ και πως χτύπησαν τους φοιτητές. Οι εικόνες είναι από την ελεύθερη ΕΡΤ που έχει παραμείνει ανοιχτή ως ανεξάρτητη, αν και δεν μπορεί να είναι. Κοιτάζω το κείμενο και τις εικόνες, αποθέωση για τα νιάτα και για το φαντασιακό μας σχετικά με το τι είναι Πανεπιστήμιο. Κι από κάτω στο ίδιο blog η διαφήμιση «Ιδιωτικά Εκπαιδευτήρια Διονύσιος Σολωμός-Παιδεία, όχι Εκπαίδευση»!
Τόσο ταιριαστό…
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, τέτοια παραμονή, μου έρχεται στο νου ένα ρηθέν του Αϊνστάιν: «Τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε δεν μπορούν να λυθούν αν μείνουμε στο ίδιο επίπεδο σκέψης που είχαμε όταν τα δημιουργήσαμε». Τόσο ταιριαστό…
Γ.Σ.
agrinionews
