Από όλα τα γνωστά αμαρτήματα ο Φθόνος είναι το αρχαιότερο και το πλέον δύσκολο να αντιμετωπισθεί, καθώς γεννιέται σχεδόν αντανακλαστικά μέσα μας.
Θεολογικά μέσω του φθόνου ο Πονηρός κατέληξε να καταπέσει εκ των ουρανών, καθώς ζήλεψε και ακόμη χειρότερα φθόνησε και μίσησε εμάς τους Ανθρώπους (αν και περίεργο το τι ακριβώς φθόνησε…).
Πάντως δε χρειάζεται κάποιος να είναι σώνει και καλά θρησκευόμενος για να έχει νιώσει κάπου εκεί στην περιοχή του ηλιακού πλέγματος, στο κοινώς ονομαζόμενο διάφραγμα, την καυτερή ενόχληση που συνοδεύεται και από αύξηση σφυγμών για να ανακαλέσει πως είναι να φθονείς.
Για πολλά χρόνια πίστευα ότι στην Ελλάδα έχουμε ιδιαίτερο πρόβλημα με αυτό σαν κοινωνία, γιατί ομολογουμένως είμαστε φθονεροί επαρκώς και αυτό έχει διατυπωθεί θυμόσοφα με τη γνωστή ρήση περί της κατσίκας του γείτονα και τα γνωστά – μέχρι που διάβασα ένα εκπληκτικό γνωμικό από την Ισπανία του 1600 που έλεγε: «Είναι πολιτική πανουργία να επιτρέπεις στον εαυτό σου κάποιο μικρό αμάρτημα για αντιπερισπασμό στο δηλητήριο του φθόνου, δίνοντάς του κάτι να ροκανίζει!!!
… και έτσι παρηγορήθηκα ότι τελικά το πρόβλημα είναι παγκόσμιο.
Δόξα τω Θεώ, εμείς οι ζηλόφθονοι Έλληνες δεν έχουμε πετύχει μια ακόμη αρνητική πρωτιά!!!
Μετά τον Σωκράτη, τον Αλκιβιάδη, τον Αριστοτέλη, τον Θεμιστοκλή, τον Αλέξανδρο, τον Κολοκοτρώνη, τον Καποδίστρια, τον Καραϊσκάκη, τον Άρη, τον Λαμπράκη και μύριους άλλους που στη μακραίωνη ιστορία μας φροντίσαμε να βλάψουμε κατά βάση λόγω φθόνου, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΠΑΡΗΓΟΡΗΘΗΚΑ ότι το πρόβλημα είναι πανανθρώπινο!!!
ΟΜΩΣ, ο Φθόνος - ως αυτοφυής που είναι - χαρακτηρίζεται από τη μη προβλεψιμότητά του.
Δεν ξέρεις πότε θα χτυπήσει και για ποιον ακριβώς λόγο. Έτσι, δηλητηριάζει τις ανθρώπινες σχέσεις και έχει την τάση να δολοφονεί πιο αποτελεσματικά τις κοντινές φιλικές σχέσεις που κρατάνε από την παιδική ηλικία!!!
Αυτό μάλλον συμβαίνει διότι οι “σημαντικοί άλλοι” στη ζωή μας, που τους γνωρίζουμε από πιτσιρίκια, είναι τα άμεσα μέτρα σύγκρισης της δικής μας ζωής και όταν “τις εξ αυτών” των σημαντικών επιτύχει κάτι αξιόλογο, κατευθείαν μέσα μας η σύγκριση μας βγάζει ελλειμματικούς!
Εξ ου και η σοφή ρήση περί της κατσίκας του γείτονα - καθώς είναι προτιμότερο να αισθάνεσαι ότι τα κατάφερες καλά εσύ ακόμα και αν το standard σύγκρισης που θέτεις σημαίνει αυτός με τον οποίο συγκρίνεσαι να έχει καταστραφεί.
Άρρωστες σκέψεις αλλά τρομακτικά αληθινές.
Και όλα αυτά έχουν εφαρμογή και σε Διακρατικό επίπεδο παρακαλώ:
Τουλάχιστον τώρα που ως χώρα και λαό μας οικτίρουν άπαντες και έχουμε κυριολεκτικά ρεζιλευτεί ως εκεί που δεν πάει, τουλάχιστον τώρα έχουμε γλιτώσει από τον φθόνο.
Σίγουρα κανείς δεν μας ζηλεύει και ως εκ τούτου κανείς πλέον δεν μας μισεί = ΚΑΘΟΛΟΥ ΑΣΧΗΜΑ!
Έτσι πλέον μέσα στα χάλια μας πρακτικά αναδεικνυόμαστε ως ένας μεγαλόψυχος λαός, καθώς με την κατάντια της χώρας μας δίνουμε λίγη χαρά και στους άλλους.
Ουδέν κακόν αμιγές καλού!!!
Βέβαια, τώρα που το ξανασκέφτομαι μπας και είναι καλύτερο να σε φθονούν???
Μήπως τότε σημαίνει ότι κάνεις και κάτι αξιόλογο?
