H ιδιοτέλεια είναι σαν τη σκιά που κυνηγάς και ποτέ δε συλλαμβάνεις, έχοντας γυρίσει την πλάτη σου στη σχέση με τους Άλλους. Αυτή η σχέση με τον Άλλον είναι ο πυλώνας κάθε Γαλήνιας και ήρεμης Κοινωνίας.
Πρώτα γυρνάς την πλάτη στα Κοινά που απαιτούν να δρας με το νου στη συλλογική ωφέλεια. Μετά αποφεύγεις να κοιτάξεις το τι είναι Δίκαιο, καθώς το φώς του Ήλιου της Δικαιοσύνης είναι αφόρητο και σου καίει τα μάτια. Είναι και ενοχλητικό γιατί σου ζητάει να κοπιάσεις και να σκεφτείς τον Άλλον, τον συμπολίτη σου, τον γείτονα, τον συνεπιβάτη.
Η Δικαιοσύνη είναι η ζωοδότρια δύναμη που κρατάει τον Κοινωνικό και Εθνικό ιστό ζωντανό. Όσο της γυρίζουμε την πλάτη για να συμφεροντολογήσουμε τόσο ο κοινός μας τόπος, οι κοινές μας μνήμες και όλα όσα μας ενώνουν αργοπεθαίνουν επειδή χάνεται το σφρίγος τους.
Με το που γυρνάς την πλάτη σε αυτό το φώς αρχίζουν να σκάνε μύτη οι σκιές από το σπήλαιο του Σωκράτη. Αρχίζει το δούλεμα των πολλών από τους λίγους που δεν εν-τρέπονται.
Οι “ξύπνιοι” αναλαμβάνουν να κοροϊδέψουν τους πολλούς, χωρίς να κατατρέχονται από το φυσικό αίσθημα της εν-τροπής, πολύ απλά γιατί δε σέβονται τους άλλους. Δε σέβονται τον άλλον ως πρόσωπο και ως υπόσταση = τον έχουνε ‘γραμμένο’ κατά το λαϊκότερον.
Η κατάλυση της ντροπής οδηγεί στην κατάλυση του αλληλοσεβασμού και έτσι διαλύεται το κοινωνικό σύνολο σε εγωκεντρικούς και χυδαίους ατομιστές που καταστρέφουν τον συνεκτικό του ιστό.
Η εν-τροπή σημαίνει ότι αυτός που εν-τρέπεται φαίνεται και από τη στάση του σώματός του και από τις εκφράσεις του προσώπου γιατί κατά βάθος σέβεται τους άλλους γύρω του. Με αυτό το κριτήριο είναι ξεκάθαρο πως στη Δημόσια ζωή μας, και όχι μόνο, ακόμα περπατούν καμαρωτοί όσοι θα έπρεπε να απολογούνται.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον ανακαλύπτεις με τον καιρό ότι πολλά μπορείς να πετύχεις ΑΝ ξεφορτωθείς αυτήν την ενοχλητική συνήθεια να εν-τρέπεσαι και αντί να περπατάς μαζεμένος και ζαρωμένος γι’ αυτά που είπες και έκανες, επιλέγεις το καμαρωτό βάδισμα του ξεδιάντροπου = Το μυστικό της επιτυχίας σε κάθε διεφθαρμένη χώρα είναι η ξε-διαντροπιά. Θα μπορούσε να αποτελεί και επίσημο προσόν για ανάδειξη σε επιφανείς θέσεις.
Θέατρο Σκιών αυτά που βλέπεις και σαν σύγχρονος Καραγκιόζης, καρικατούρα του εαυτού σου, γίνεσαι μάρτυρας κάθε λογής διάλυσης με αποτέλεσμα το θρυψάλιασμα της χώρας.
Με αποτέλεσμα τον θόρυβο και την οχλοβοή. Αυτός ο θόρυβος είναι ο ήχος της κατάρρευσής μας ... να ξέρεις ... δεν είναι η ιδέα σου.
Και αν αυτό ακούγεται ποιητικό, ας σκεφτούμε για λίγο ένα Ιστορικό παράδειγμα, αυτό της Μεσαιωνικής Βενετίας που έγινε μεγάλη και τρανή, έχοντας βασιστεί ακριβώς σε αυτό. «Γαληνοτάτη» την αποκαλούσαν «la Serenissima», όχι τόσο για το γεωφυσικό της τοπίο, όπως πολλοί νομίζουν, αλλά για την ηρεμία που ανέδιδε ως Κυρίαρχο Κράτος που λειτουργούσε με θεσμούς αδιάβλητους και έτσι ως Γαληνοτάτη εξασφάλιζε την ηρεμία των κατοίκων της. Τον ίδιο τίτλο – βυζαντινής προέλευσης – έφεραν και άλλες κρατικές οντότητες την εποχή εκείνη, όπως και η Genoa.
Η σύγχρονη Ελλάδα κατά αντιστοιχία μόνο Γαληνοτάτη δε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί εδώ και 2 αιώνες. Διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις, διεκδικήσεις, αναστατώσεις και αναταραχές. Γιατί? Μα για τον προφανή λόγο, που είναι η δυσαρέσκεια μεγάλων στρωμάτων της κοινωνίας για τον τρόπο που ζει, και όχι γιατί υπήρξαμε εθισμένοι στη διαμαρτυρία.
Δε βγαίνεις στο δρόμο για χόμπι - κάτι σε οδηγεί να το κάνεις - κάτι που σε ενοχλεί.
Άρα η απουσία επαρκούς Κρατικού Μηχανισμού εδώ και περίπου 200 χρόνια μας στέρησε την Κυριαρχία και μας στέρησε τη Γαλήνη.
Η σύγχρονη Ελλάδα μάλλον θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η «Θορυβοδεστάτη» ….
… και ως Θορυβοδεστάτη παράγει αυτόν τον ήχο της διάλυσής της, σαν κτίριο που ραγίζει και ακούς τα κομμάτια να ξεκολλάνε αργά και βασανιστικά.
Θρυμματίζεται η χώρα και ετοιμάζεται να καταρρεύσει έχοντας αυξημένη Εντροπία.
Αυτό είναι και η τραγική μας ειρωνεία: Από την έλλειψη εν-τροπής καταλήξαμε να αφθονήσουμε σε Εντροπία ως λαός και να διαλυόμαστε ...
Υπάρχει, όμως, ακόμη χρόνος να κάνουμε ένα άλμα μεγαλύτερο από τη Φθορά … να αντισταθούμε στη βοή της κατάρρευσής μας, να ελέγξουμε την Εντροπία και να στραφούμε στα ουσιώδη και σε αυτά που μπορούν να κρατήσουν τον κοινό μας τόπο.
Αρκεί να ανταλλάξουμε την ιδιοτέλεια με τον αλληλοσεβασμό.
Με ένα συγγνώμη και ένα ευχαριστώ μπορεί να σωθεί αυτή η χώρα …
... και αυτό αφορά πρωτίστως τους πρωταγωνιστές της Πολιτικής ζωής του τόπου και αμέσως μετά τον ίδιο τον λαό.
