Μια παραλία ξεχασμένη. Μια παραλία που περνώντας κανείς από εκεί, που κοιτάζοντάς την κάποιος ξένος, ή ακόμα και κάποιος ντόπιος πιτσιρικάς, δεν βλέπει άλλο από ένα ασήμαντο μέρος του τόπου μας.
Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι. Και ο λόγος είναι, όπως όλοι εμείς οι παλιότεροι γνωρίζουμε, ότι αυτή η παραλία κάποτε έσφυζε από ζωή. Από τις φωνές δεκάδων μικρών παιδιών που φιλοξενούσε στα ρηχά της νερά και στη σκουρόχρωμη αμμουδιά της.
Ποιος από όλους εμάς τους μεγαλύτερους δεν θυμάται τις εποχές εκείνες; Τότε που όλοι ξεκινούσαμε με τα πόδια από την κάθε άκρη του χωριού, βαδίζοντας το χαμένο πια μονοπάτι... Εκείνα τα αξέχαστα βήματα σε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες διαδρομές όλης της παιδικής μας ηλικίας... Όταν έφτανε κανείς στη φυσική στοά από τη βλάστηση της "Λάη Λούτσας" και με προσοχή έκανε το παιδικό άλμα πάνω απ' το μικρό αυλάκι ώστε να συνεχίσει... Στο δρόμο για τη θάλασσα... Για τον Ασπριαλό...
Και σαν βρισκόταν κάτω... Απ' άκρη σ' άκρη παιδιά να τσαλαβουτούν, να παίζουν, να φωνάζουν... Τότε άφηνε κανείς γρήγορα γρήγορα τα ρούχα του σε 'κείνα τα μεγάλα τσιμεντένια τετράγωνα που θεωρούσε πως βρίσκονται εκεί γι' αυτό το λόγο και μόνο, και πατούσε στο νερό. Μα δεν πήγαινε κατ' ευθείαν μέσα. Ποιο το νόημα αν δεν περπατούσε κανείς μέσα από τα φύκια, για να βρεθεί στο σημείο εκείνο που η υποθαλάσσια βλάστηση δημιουργούσε ένα μικρό σκαλοπάτι; Ένα μικρό σκαλοπάτι που φάνταζε σανίδα για βουτιές στα παιδικά μας μάτια. Και πίσω ξανά, στην ουρά για την επόμενη βουτιά...
Αυτός ήταν ο Ασπριαλός. Αυτή ήταν η κάθε μέρα του. Φιλόξενος κι αυτός γελούσε σαν ερχόταν καλοκαίρι. Μα οι εποχές άλλαξαν και έμεινε μοναχός του. Κι αν μπορούσε κανείς να βάλει τ' αυτί του τώρα πια στην αμμουδιά εκείνη, ν' ακούσει της φύσης τη φωνή, παράπονο θα άκουγε, πικρία. Πως έμεινε μόνη η αμμουδιά, δίχως ζωή, δίχως παιδί κανένα. Μ ακόμα περισσότερο θ' άκουγε αν δεν μπορούσε να δει κι ο ίδιος με τα κενά του μάτια, για εκείνη την ατελείωτη βρωμιά, τους μπόγους τα σκουπίδια...
Έτσι λοιπόν είδαμε τον Ασπρογιαλό όσοι μαζευτήκαμε την Κυριακή το πρωί για τον καθαρισμό του. Σκουπίδια σε κάθε σπιθαμή. Αμέτρητα σκουπίδια. Μέλη του πολιτιστικού συλλόγου ή μη, κάτοικοι του χωριού μας, μικροί και μεγάλοι τελικά, κατάφεραν με την ικανοποιητική προσέλευσή τους, να ολοκληρώσουν του καθαρισμό και να αλλάξει η παραλία πρόσωπο. Να γίνει όπως ήταν. Καθαρή και πάλι.
psplagias
