Ο Βασίλης Σαμπράκος γράφει για το κατόρθωμα της κυβέρνησης να χάσει και να εξοργίσει τους Ελληνες ακόμη και με την “καμμένη” ΕΡΤ.
Γράφει ιστορία η σημερινή κυβέρνηση με το λουκέτο στην ΕΡΤ. Ιστορία δύο επιπέδων. Διότι δεν γίνεται μόνο η πρώτη στην ιστορία που κλείνει την ΕΡΤ. Είναι και ο τρόπος της που γράφει ιστορία. Ο τρόπος που θα διδάσκεται ως παράδειγμα όταν κάποιος θα θέλει να παραδώσει το “πώς να χάσεις ένα δικό σου παιχνίδι” μάθημα της πολιτικής.
Καμμένη ολοσχερώς ήταν εδώ και χρόνια η ΕΡΤ στη συνείδηση του μέσου Ελληνα. Πρόκειται πιθανόν για την πιο καμμένη από κάθε άλλη κρατική επιχείρηση. Η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων έβριζε δεκαετίες τώρα για τα υποχρεωτικά διόδια που πλήρωνε για έναν δρόμο που όχι απλώς δεν ήθελε να χρησιμοποιεί αλλά του προκαλούσε και οργή και αηδία κάθε τι που διάβαζε, άκουγε ή αντιλαμβανόταν ότι συνέβαινε στην ΕΡΤ.
Υπό κανονικές συνθήκες θα ήταν λίγοι, και σίγουρα πολύ λιγότεροι από όσοι σήμερα αυτοί που θα εναντιώνονταν σε αυτή την κυβερνητική επιλογή, εφόσον αυτή είχε γίνει με τρόπο.
Κι ήρθε ο Σίμος Κεδίκογλου να χαράξει νέο δρόμο στη διαχείριση μιας ιστορικής απόφασης. Με μια τηλεοπτική εμφάνιση βγαλμένη από τα high lights των καθεστώτων, με ύφος μονάρχη, με στόμφο δικτάτορα, με εκφορά λόγου που έδινε εντύπωση ανθρώπου που βρίσκεται στην απόλυτη διέγερση, κατάφερε να αναγκάσει εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες να μην ακούσουν καν τα κυβερνητικά επιχειρήματα, την τεκμηρίωση της απόφασης.
Και κάπως έτσι η Ελλάδα έχει γεμίσει σήμερα από ανθρώπους που αρνούνται το δικτατορικό νταβατζιλίκι, το “θα στο κλείσω και δεν θα προλάβεις να πεις και κιχ, τώρα!” σοκ που δέχθηκαν χθες το απόγευμα. Από ανθρώπους που εναντιώνονται στην απόφαση ενώ είναι σύμφωνοι με την ουσία της. Φαινόμενο ιστορικό. Ο κόσμος να λέει όχι, όχι επειδή διαφωνεί με την ουσία αλλά επειδή δεν σηκώνει άλλο νταβατζιλίκι.
Αν αυτή η απόφαση είχε τεθεί σε δημοψήφισμα, το ποσοστό υπέρ της “συρρικνώστε επιτέλους τον προϋπολογισμό, το κόστος ζωής της ΕΡΤ και φτιάξτε μια μικρότερη, που τουλάχιστον δεν θα μας κοστίζει τόσο πολύ για να κάνετε εσείς τα ρουσφέτια, τις ρεμούλες σας και την προπαγάνδα σας” θα ξεπερνούσε το 90%. Και προφανώς αυτή η αίσθηση έφερε την ΕΡΤ στην πρώτη θέση της λίστας των λουκέτων. Η κυβέρνηση όμως κατάφερε να χάσει σ' ένα τόσο εύκολο, σε ένα δικό της παιχνίδι. Να χάσει επειδή δεν είχε τρόπο, δεν είχε σχέδιο. Κι επειδή επέλεξε να βάλει μπροστά στην κάμερα για εκπρόσωπό της σε μια τόσο ιστορική στιγμή έναν άνθρωπο που έδειχνε έως και να ηδονίζεται για το “την κλείνουμε τώρα, το βράδυ, τέλος, δεν προλαβαίνεις να βγάλεις κιχ” κυβερνητικό νταβατζιλίκι.
Εναν τύπο που δεν είχε στον λόγο και τη γλώσσα του σώματός του ούτε καν τον σεβασμό που όφειλε απέναντι σε μια ραδιοτηλεόραση από την οποία έφαγε ψωμί για μια 5ετία.
Εναν τύπο που εξαιρούσε τον εαυτό του από την συζήτηση των ευθυνών μολονότι έκανε τα ίδια με τους προκατόχους του, και μάλιστα τώρα, στην εποχή των Μνημονίων.
Εναν τύπο που δεν ντράπηκε να μας μιλήσει για το χαράτσι που θα γλιτώσουμε, των 7 ευρώ, την ώρα που μας φορά ασάλιωτα τα χαράτσια των χιλιάδων ευρώ, το ένα πίσω από το άλλο.
Εναν τύπο που δεν έδειξε καν να λυπάται για την ΕΡΤ παρ' όλο που υπήρξε δημοσιογράφος.
Εναν τύπο που δεν θυμόταν καν ότι πριν από λίγο καιρό δήλωνε ότι δεν υπάρχει λουκέτο για την ΕΡΤ και νόμιζε ότι θα μας διαφύγει το ότι παίζει με τη νοημοσύνη μας.
Εναν τύπο που λειτούργησε δίχως τη συνείδηση ότι σε εκείνα τα λεπτά μπροστά στην κάμερα έπαιζε με τη Δημοκρατία μας.
Σίμο Κεδίκογλου, είσαι πολύ ωραίος τύπος κύριέ μου!
