Ένα θαύμα από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Ακούει κανείς τη λέξη θαύμα και το μυαλό του πάει κατευθείαν σε μια ανώτερη δύναμη η οποία μεσολαβεί για να κάνει πράξη το ακατόρθωτο. Όμως θαύματα κάνουν και οι άνθρωποι -και όσο κι αν μπορεί να ακουστεί σαν ιεροσυλία- προσομοιάζουν με αυτά του Υψίστου.
Ένα θαύμα από άνθρωπο σε άνθρωπο, όπως σημειώνει το onlarissa.gr. Ένα θαύμα που χάρη στην αλληλεγγύη, την αγάπη, και το ενδιαφέρον συντελέστηκε τα Χριστούγεννα για έναν άστεγο, καθώς η ζωή του άλλαξε και συνεχίστηκε με καλύτερους όρους. Άλλωστε η παγωνιά που βίωνε δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα του έδινε επιπλέον χρόνια ζωής.
Όλα ξεκίνησαν τα περασμένα Χριστούγεννα. Ο 57χρονος άστεγος διακομίζεται και νοσηλεύεται στο νοσοκομείο της Λάρισας καθώς αντιμετώπιζε πρόβλημα υγείας. Τον εντόπισε το ασθενοφόρο στο δρόμο. Αντιμετώπιζε κάτι πραγματικά σοβαρό καθώς ήταν στο τελευταίο στάδιο μιας ασθένειας. Έπρεπε κάπου να φιλοξενηθεί γιατί θα πέθαινε στο δρόμο. Λίγες ημέρες νωρίτερα μόλις είχε συστηθεί η κοινωνική δομή του δήμου Λαρισαίων για τους άστεγους. Ο 57χρονος ήταν ο πρώτος άστεγος που δεχόταν την ζεστή αγκαλιά των ανθρώπων της δομής.
Η κοινωνική λειτουργός στο Συμβουλευτικό Σταθμό του δήμου Λαρισαίων Κερασία Δαλακώνη περιγράφει εκείνες τις κρίσιμες στιγμές για τον άνθρωπο που είχε ανάγκη. «Μας προβλημάτισε, μας συγκλόνισε αυτό το περιστατικό. Τον φιλοξενήσαμε και προσπαθήσαμε να τον βοηθήσουμε. Του δώσαμε στέγη και όλα τα αυτονόητα που θα πρέπει να έχει ένας άνθρωπος. Του παρείχαμε ψυχολογική, κοινωνική και νοσηλευτική υποστήριξη. Η πορεία της υγείας του εξελίχθηκε πάρα πολύ καλά. Ενώ του έδιναν μόνον λίγες ημέρες ζωής οι γιατροί, ένα χρόνο μετά είναι μια χαρά. Είμαστε πολύ περήφανοι γι’αυτόν», μας λέει.
Ο συγκεκριμένος άνθρωπος πλέον δεν είναι άστεγος. Τα φετινά Χριστούγεννα γι’ αυτόν θα είναι διαφορετικά, πολύ καλύτερα. «Ένα χρόνο μετά είναι αγνώριστος. Πριν από ένα χρόνο ήταν ένας άνθρωπος που δεν είχε ούτε ταυτότητα, ήταν 10 χρόνια στο δρόμο. Έπρεπε να του βγάλουμε ταυτότητα και βιβλιάριο υγείας για να παίρνει τα φάρμακά του», περιγράφει η Κα Δαλακώνη. Πλέον το στοίχημα των ανθρώπων των κοινωνικών υπηρεσιών είναι να τον βοηθήσουν ώστε να μπορέσει πια να σταθεί μόνος του στη ζωή.
