....Βρήκα στην Αμφιλοχία, το Σταμούλη το λοχία.....Το «στέκι του Σταμούλη» κατεδαφίζεται…

Ο ΣΤΑΜΟΥΛΗΣ Ο ΛΟΧΙΑΣ

«…Βρήκα στην Αμφιλοχία, το Σταμούλη το λοχία, παλιό μου συμπολεμιστή με το κεφάλι του σταχτί…»

Ο Σταμούλης ο λοχίας μετά την μεγάλη επιτυχία του τραγουδιού, αποτελεί το σύμβολο και είναι θρύλος για την Αμφιλοχία. 

Η απάντηση στο ερώτημα αν είναι μυθικό ή πραγματικό πρόσωπο δεν είναι απλή.

Για το λόγο αυτό κάναμε  μια έρευνα με ερωτήσεις στους ντόπιους προκειμένου να σχηματίσουμε μια άποψη αναφορικά με τον ήρωα Σταμούλη που χιλιοτραγουδήθηκε σε όλη τη χώρα μας.

Ποιος δεν έχει τραγουδήσει το πανέμορφο αυτό τραγούδι που αναφέρεται στον Σταμούλη τον Λοχία; Είναι πράγματι ένα πολύ όμορφο παλιό τραγούδι που έχει αφήσει  εποχή, έκανε την Αμφιλοχία γνωστή στο πανελλήνιο και το σιγοτραγούδησε όλη η Ελλάδα ακούστετο ποιο κάτω.

Ποια είναι όμως η αληθινή ιστορία του ήρωα Σταμούλη που με «μια ματωμένη χλαίνη έτρεχε για λευτεριά…» και τι ώθησε το στιχουργό Πυθαγόρα να το γράψει;

Επειδή η απορία  αυτή υπάρχει σε πολύ κόσμο, προσπαθήσαμε να βρούμε στοιχεία μέσα από δημοσιεύματα, εφημερίδες, βιβλία, για το λοχία αλλά οι μνήμες ήταν κουβάρι μπλεγμένο και δυσκολευτήκαμε να τις ξετυλίξουμε.

Η Πανέμορφη Αμφιλοχία του Σταμούλη σήμερα

Το Τραγούδι 

Στο τραγούδι ο Σταμούλης παρουσιάζεται αφενός μεν να κατοικεί στην Αμφιλοχία μεσήλικας πια με γκρίζα μαλλιά και να πίνει το κρασάκι του (τώρα σ’ αυτή την ηλικία πίνουμε αμίλητοι κρασί) και αφετέρου δε όταν ήταν νέος υπήρξε ηρωικός μαχητής στο Τεπελένι της Βορείου Ηπείρου όπου πολέμησε φορώντας «ματωμένη χλαίνη» τους ιταλούς Φασίστες.

Αναζητώντας τον Σταμούλη

Απευθυνθήκαμε και σε πολλούς Αμφιλοχιώτες να μάθουμε για το Σταμούλη και έτσι ανακαλύψαμε τον αδελφικό του φίλο Γιώργο Παπαϊωάννου, που πρόθυμος με βαθιά συναίσθηση της ιστορικής κληρονομιάς ανταποκρίθηκε στην έρευνά μας πριν μερικά χρόνια και την είχαμε στο αρχείο μας. Μας παρουσίασε με ξεχωριστό ενδιαφέρον τη ζωή του που ήταν συνδεδεμένη με τη πόλη της Αμφιλοχίας.

Ο Σταμούλης ο λοχίας που λέει το τραγούδι, ήταν ο Σταμούλης Γερομήτσης του Ιωάννη και της Χρυσαυγής ο οποίος γεννήθηκε το 1933 και είναι γέννημα θρέμμα της Αμφιλοχίας. Είχε έναν αδελφό μεγαλύτερο που γεννήθηκε το 1927 και ήταν μόνιμος αξιωματικός στο στρατό καθώς και τρεις αδελφές, την Ουρανία και την Καλλιόπη από τον πρώτο γάμο του πατέρα του και μια ακόμα αδερφή από το δεύτερο γάμο του πατέρα του.

Ήταν παντρεμένος με τη Βησσαρία Μπούρα του Παναγιώτη από την Αμφιλοχία και είχαν αποκτήσει δύο παιδιά, την Ιωάννα και τον Κώστα.

Ο Σταμούλης ήταν αθλητικός τύπος, ψηλός, δυνατός, γνήσιος πατριώτης και ήταν αγαπητός σε όλους στην Αμφιλοχία. Διατηρούσε μαζί με τον πατέρα του παραδοσιακό καφενείο δίπλα στο σημερινό Δημαρχείο και το χαμόγελό του γέμιζε τις ψυχές των κατοίκων. Η οικογένειά του είχε οικονομική ευχέρεια και θεωρούνταν ότι ανήκε στην υψηλή  κοινωνία της Αμφιλοχίας.

Οι φίλοι του τον φώναζαν με το όνομα Γερομήτσος ή Καπακλής.

Ο Σταμούλης σαν ανήσυχος χαρακτήρας δεν έμεινε στο καφενείο και για ένα διάστημα έκανε τον οδηγό σε λεωφορείο του ΚΤΕΛ γραμμής Αμφιλοχία- Αθήνα. Αργότερα εγκατέλειψε και αυτό το επάγγελμα και έγινε επαγγελματίας δύτης. Από το επάγγελμα του δύτη όμως έπαθε μία αρρώστια που παθαίνουν οι δύτες και μερικές φορές πάθαινε σκοτοδίνη. Μια μέρα λοιπόν πήγε στην Μπούκα, κάθισε στο καφενείο, ήπιε δυο μπύρες και όταν επέστρεφε, ακριβώς στη διασταύρωση για τα Σαρδήνινα, του έφυγε το αυτοκίνητο (ίσως είχε πάθει σκοτοδίνη) και καρφώθηκε στο βουνό. Από τη σύγκρουση εκσφενδονίστηκε στο δρόμο και ακριβώς εκεί άγνωστο διερχόμενο αυτοκίνητο τον χτύπησε θανάσιμα.

Η κηδεία του έγινε στην Αμφιλοχία στις 19/09/1971 με μεγαλοπρέπεια, πλήθος κόσμου, πολλούς καλλιτέχνες και παρόντα τον στιχουργό και συνθέτη Πυθαγόρα από το Αγρίνιο.

Ο Σταμούλης υπήρξε ποδοσφαιριστής στον Ολυμπιακό Αμφιλοχίας (έτσι λεγόταν η ομάδα πριν τον Αμφίλοχο), ήταν άριστος ψαράς και είχε μάλιστα ψαρέψει ένα τεράστιο ψάρι σαν καρχαρία και η φωτογραφία αυτή υπάρχει ακόμα.

Το γράψιμο του τραγουδιού

Όσον αφορά τώρα το τραγούδι που άφησε εποχή, δημιουργήθηκε για το Σταμούλη και όχι μόνο. Η αδελφή του Ουρανία, όμορφη κοπέλα, εξασκούσε το επάγγελμα του οδοντιάτρου ήταν παντρεμένη στον Πειραιά και είχε οικογενειακές σχέσεις με τον στιχουργό Πυθαγόρα που καταγόταν από το Αγρίνιο. Όταν είδε ο Πυθαγόρας το Σταμούλη εντυπωσιάστηκε από το παρουσιαστικό του,  το βλέμμα του, την παλικαριά του, το αγέρωχο κορμί του, το ηλιοκαμένο το πρόσωπο, τα κατορθώματα του στο ψάρεμα και έφερε στο μυαλό του το μικρόκοσμο της Ακαρνανίας, της γνώριμης πατρίδος του. Αμέσως άρχισε να κάνει παρέα τον πατριώτη Σταμούλη και για το χατίρι του άρχισε να γράφει με συμβολισμό το τραγούδι, «Ο Σταμούλης ο λοχίας» που έγινε μεγάλη επιτυχία και το τραγούδησαν όλοι οι Έλληνες.

Σίγουρα ο στιχουργός για να ομορφύνει το τραγούδι που αναφερόταν στο Σταμούλη στόλισε το στίχο με πολλούς συμβολισμούς για να ακούγονται καλύτερα οι τόνοι του ρυθμού. Έτσι βλέπουμε να μην ισχύουν μερικά πράγματα όπως αφού ο Σταμούλης είναι γεννημένος όπως γράψαμε το 1933, πώς έκανε στο Τεπελένι στον πόλεμο; Ίσως ο στιχουργός και συνθέτης ανακάτεψε και την ιδιότητα του αδερφού του ο οποίος ήταν στρατιωτικός, την όμορφη Αμφιλοχία, το Σταμούλη και τελικώς σύνθεσε αυτό το τραγούδι.

Μετά το θάνατο του αγαπητού Σταμούλη η σύζυγος του έφυγε για την Αθήνα. Είχε αδελφικούς φίλους τον Γιώργο Παπαϊωάννου και τον αείμνηστο Βασίλη Καρακώστα (Τσίλια Ρέγγα).
«Το στέκι του Σταμούλη»

Μέχρι σήμερα στην Αμφιλοχία σαν φόρος τιμής στην μνήμη του, υπήρχε ήταν το παραδοσιακό καφενείο δίπλα στο δημαρχείο με την ονομασία «Το στέκι του Σταμούλη», όπου υπήρχε η προσωπογραφία του Σταμούλη και παλιές φωτογραφίες της πόλης, που ιδιοκτήτης ήταν σήμερα ο  Μπεκατώρος. Εκείνο θύμιζε το Σταμούλη  στον  επισκέπτη αλλά και στους ντόπιους καθημερινά,  ήταν το παραδοσιακό καφενείο δίπλα στο δημαρχείο. Ένα μέρος που για δεκαετίες ήταν στέκι Αμφιλοχιωτών  και όχι μόνο.  
Το «στέκι»  δεν υπάρχει πια, κατεδαφίστηκε, στη θέση του θα ανεγερθεί ένα νεοκλασικό κτίριο τριών ορόφων με καταστήματα και γραφεία από τη MEF ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΙΚΗ.  

Στο ισόγειο  του νέου κτιρίου προβλέπεται να  στεγαστεί και πάλι μετά από τέσσερεις περίπου μήνες  «το στέκι του Σταμούλη» σε σύγχρονη μορφή.

 ... Τώρα σ’ αυτή την ηλικία πίνουμ’ αμίλητοι κρασί.

Πώς καταντήσαμε λοχία,ποιος είμ’ εγώ, ποιος είσ’ εσύ; ...

Β.Κ.

Οι παρακάτω φωτο από την κατεδάφιση είναι από το  e-maistros