Με ένα χαμόγελο και μια αγκαλιά.
Έτσι μπαίνουν στη ζωή σου.
Έχουν το σκοπό τους
Και με εκείνη την αίσθηση πως ήρθαν για να μείνουν.
Είναι καλόβολοι, ταιριάζετε σχεδόν σε όλα κι είναι αυτή η οικειότητα που αναπτύσσετε που σε κάνει να ρίχνεις τις άμυνές σου και να δίνεσαι σε αυτή τη σχέση.
Φιλική, ερωτική, δεν έχει σημασία.
Αφήνεσαι να ζήσεις στη μοναδικότητα που νιώθεις πως σου προσφέρει η επαφή μαζί τους. Άλλωστε είναι μεγάλη τύχη να βρίσκει κανείς ανθρώπους που να ταιριάζει.
Μόνο που αφήνεσαι και γενικά.
Κι όταν σου έρχεται η σφαλιάρα δεν την περιμένεις.
Θα μου πεις ποια κατραπακιά ήρθε ποτέ στη ζωή σου και την περίμενες;
Τα άσχημα βλέπεις, μάτια μου, δεν κλείνουν ραντεβού.
Μήτε καν χτυπούν την πόρτα, έτσι για να σε προειδοποιήσουν. Κλωτσούν την πόρτα και εισβάλλουν στο χώρο σου.
Κλέβουν τον αέρα σου, χαλούν την ηρεμία σου και σε κάνουν μαλλιά κουβάρια.
Είναι τότε που συνειδητοποιείς πως οι “άνθρωποί σου” δεν ήταν αυτό που φαίνονταν. Ήταν κάτι άλλο που δεν είχες καν υποψιαστεί.
Δεν τόδειχναν τα μάτια του-της
Και προδίδεσαι. Και πληγώνεσαι. Και πέφτεις. Αν είσαι επιφανειακός και άοσμος σηκώνεσαι εύκολα.
Χάνεις την εμπιστοσύνη στους ανθρώπους, καταλογίζεις ευθύνες, ζητάς εξηγήσεις.
Μόνο που μέσα στην ταραχή σου, δε σκέφτηκες πως τις περισσότερες ευθύνες πρέπει να τις ρίξεις πάνω σου. Αλλά έτσι γίνεται πάντα. Μας τυφλώνει ο πόνος και το άδικο, μας πνίγει η κακομεταχείριση, η προδοσία, η εξαπάτηση και η αλαζονεία.
Όπως όλοι μας, έτσι κι εσύ διψάς να ρίξεις την ευθύνη κάπου αλλού. Μα είναι κυρίως δική σου.
Γιατί δε νοιάστηκες να προστατεύσεις τον εαυτό σου.
Δόθηκες…ΑΝ ΚΑΙ ήσουν Νάρκισσος-η
Ή ακόμη χειρότερα παραδόθηκες στον άλλο-η.
Ένα χαμόγελο και μια αίσθηση απόλυτου ταιριάσματος ήταν αρκετή για να ανοίξεις τις πύλες σου και να τον-ην αφήσεις να εισβάλλει στη ζωή σου.
ΊΣΩΣ ΔΕΝ ΕΙΧΕΣ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ πως πουλάνε τόσο εύκολα και το κορμί τους όπως ο καφεπώλης "τους καφέδες", απλά τώρα υπάρχουν πολλά είδη καφέ.
Δόθηκες σε όλα πίστεψες πως ήταν ο άνθρωπός σου, πίστεψες όλα όσα σου έλεγε, νόμισες πως ήταν κάτι το διαφορετικό, κάτι το ξεχωριστό για σένα και πίστεψες μόνο και μόνο αυτόν-η, άσχετα τι γινόταν γύρω γύρω.
Πότε δεν έβαλες στο μυαλό σου πως θα σε χρησιμοποιήσει αυτός ο άνθρωπος, διότι απλά το έκρινες με τα δικά σου δεδομένα και στάνταρ, στηρίχθηκες πολύ στον παράγοντα άνθρωπο και όχι τα κατάλοιπα και τις αδυναμίες.
Ίσως βιάστηκες και δόθηκες και συμπλήρωσες κενά και τίποτε άλλο.
Μα δεν υπολόγισες πως οι άνθρωποι δεν είναι πάντα αυτό που φαίνονται. Δεν υπολόγισες πως ο χρόνος είναι αυτός που δείχνει τον άνθρωπο.
Μόνο ο χρόνος δείχνει αν έκανες λάθος εκτίμηση ή σωστή.
Αλλά εσύ πνιγμένος στον ενθουσιασμό, μισώντας εκείνη τη μοναξιά του αταίριαστου, βιάστηκες.
Και την πάτησες.
Μπορεί στην συνέχεια να έκανες κι εσύ λάθη και χονδρά, εξωπραγματικά πέρα από τα δικά σου πιστεύω, αλλά σημασία είναι να κρατηθείς όρθιος αν και και δεν το βλέπω.
Εσύ φταις λοιπόν που δε σε προστάτευσες. Εσύ φταις που άφησες τον εαυτό σου στο έλεος άλλων. Κι αυτή η μικρή πληγή, η φορτωμένη στο κορμί σου, μπορεί να φέρει όνομα ξένου, αλλά εσύ υπέδειξες το σημείο που θα γίνει.
Εσύ έμεινες εκτεθειμένος-η στην συνέχεια.
Προσπάθησες να μην φτάσεις ΣΤΑ ΑΚΡΑ έως ένα σημείο το κατάφερες, χωρίς να ξέρεις την συνέχεια.
Θα μου πεις πως θα κυλήσει η ζωή αν δεν εμπιστεύεσαι τον άλλο;
Κι εγώ θα σου πω πως πάνω από την εμπιστοσύνη ήταν και θα είναι πάντα η αυτοπροστασία.
Αγάπα τον εαυτό σου και φύλαγέ τον γιατί δε θα βρεθεί κανείς άλλος να το κάνεις στη θέση σου κι ας πίστεψες.
Ίσως μόνο η μάνα σου, αλλά αυτή είναι άλλο κεφάλαιο.
Πίστεψε στους ανθρώπους αλλά δώσε χρόνο να αποδείξουν όσα λένε.
Άφησέ τους να τα κάνουν πράξη πριν ανοίξεις τη ζωή σου και τους βάλεις ξανά μέσα.
Και να θυμάσαι.
Οι άνθρωποι δεν κρίνονται από τις πρώτες εντυπώσεις και τους εντυπωσιασμούς.
Τους ανθρώπους τους μετράς πάντα στο τέλος, όσο πικραμένος-η και νάσαι.
Όσο τα δίνεις όλα, άλλο τόσο πολύ θα πικραίνεσαι.
Μην φυλάς στην γωνία κανέναν, μόνο κακία δείχνει η ρεβανσισμό, μην απειλείς, αν μπορείς να τα καταφέρεις και σε αφήνει το εγώ σου.
Στο ταμείο…
Εκεί θα φανούν όλα
Έχε υπομονή, λοιπόν…
και βλέπουμε…
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΚΟΥΤΙΒΗΣ Δ.
