Κυριακή 14 Ιουλίου 2019

Σαν σήμερα, 13 Ιουλίου 1944, η VII Tαξιαρχία του ΕΛΑΣ ,έδινε την Μάχη της Αμφιλοχίας

Σαν σήμερα, 13 Ιουλίου 1944, η VII Tαξιαρχία του ΕΛΑΣ ,έδινε την Μάχη της Αμφιλοχίας ,υλοποιώντας το σχέδιο της VIII Μεραρχίας ( Διοικητής ο Αγρινιώτης στρατηγός Γερ. Αυγερόπουλος ). Η μάχη χαρακτηρίσθηκε ως η μεγαλύτερη τακτική επιχείρηση της Αντίστασης τόσο από πλευράς δυναμικού, όσο και αποτελεσμάτων.

Σ ΄αυτήν την μάχη, πήραν μέρος 3 Συντάγματα (2/39, 24o και 3/40), συνολικής δύναμης 2.807 ανταρτών, που ήταν εξοπλισμένοι με 1.505 τουφέκια, 316 αυτόματα Στέν, 164 οπλοπολυβόλα, 28 πολυβόλα ,6 ομαδικούς όλμους και 2 πυροβόλα.
Μια αναφορά για αυτή την μάχη, από το βιβλίο του Δημ.Κωταντούλα « Οδοιπορικό στα χρόνια… εκείνα» (2001) που πήρε μέρος σ’ αυτήν, ως υπολοχαγός .
… αποστολή του Ι Τάγματος του 2/39 Συντ/τος ( Δ/της ο λοχαγός Κ.Παπαγεωργίου) ήταν να αποκόψει την Αμφιλοχία από το Αγρίνιο στην Γέφυρα του Ρίβιου…«όσο θα συνεχίζονται οι επιχειρήσεις στην πόλη ,δεν πρέπει να περάσει από το Ρίβιο Γερμανική δύναμη».
Η γερμανική δύναμη που έδρευε στο Αγρίνιο,ήταν η διαβόητη 104 Μεραρχία Καταδρομών του στρατηγού Hartwig von Ludwiger.
Δ. ΚΩΤΑΝΤΟΥΛΑΣ ...μια μεγάλη εχθρική δύναμη κατέβηκε από τα αυτοκίνητα και ανεβαίνει με κυκλωτική κίνηση…ανεβαίνω στο εκκλησάκι του Αγ. Νικολάου, με ένα πολυβόλο και ομάδα ακροβολιστών . Οι Γερμανοί μας επεσήμαναν και ανεβαίνουν βάλλοντες αδιάκοπα με τα μυδραλιοβόλα τους. Έδιωξα τους αντάρτες μου ,εκτός από έναν.Μιά σφαίρα μου πέταξε το δίκωχο ( σκουφί).Δεν πρόλαβα να κινηθώ ,δεύτερη σφαίρα με χτύπησε κατάστηθα, αριστερά. Έπεσα , το αίμα έτρεχε ασταμάτητα .Έφτυνα αίμα. Αιμορραγία ακατάσχετη .Η πληγή κόχλαζε, ανάπνεα από την πληγή.Τελείωσα ,είπα με τον νού μου, ταξίδεψα στο σπίτι μου, στους δικούς μου.Δε φοβάμαι , είπα μέσα μου, που θα πεθάνω, αλλά λυπάμαι που δεν θα ζήσω περισσότερο. Τις λίγες στιγμές που θα ζήσω ακόμη , ας τις αφιερώσω στην ανάμνηση των δικών μου, του σπιτιού μου…
…με την φαντασία μου ταξιδεύω παντού, όπου πήγα κι όπου πέρασα.Η προς την πατρίδα ,κάθε είδους οφειλή και υποχρεώσεις , ξεπληρώθηκαν με αίμα, σε βαθμό μάλιστα ,που ξεπέρασε τα όρια της ψυχικής και φυσικής μου αντοχής ,Αλβανία 1940-41 και τώρα στην Αντίσταση…Οδοιπορώ νοερά στα χρόνια που πέρασα , απ΄τα παιδικά μου ως τώρα .Πηγαίνω στο σπιτάκι μου, βλέπω τους δικούς μου ,μάνα ,πατέρα και αδελφάκια .Είναι και τα τρία μικρότερά μου.  Θυμάμαι τον παππού μου ,που πέθανε περιμένοντας τον σκοτωμένο στον πόλεμο γιο του… βλέπω τον πατέρα αξύριστο και πενθούντα…την μάνα που βράχνιασε από τα κλάματα…
Ο
γενναίος γιατρός μας , ο Δημ. Σκυφτούλης μου πρόσφερε τις πρώτες βοήθειες , με ανέβασαν σ’ ένα ζώο και από εκεί για την Κεχρινιά …από εκεί, ανεβασμένοι σε μουλάρια, φεύγουμε για το Μοναστήρι της Τατάρνας που στεγάζει το Νοσοκομείο μας, μαζί με τον τραυματία Διοικητή του ΙΙΙ Τάγματος Επαμεινώνδα ( σημ. Βασ. Σκιαδά)... Διαδρομή μεγάλη με τους ατέλειωτους μουλαρόδρομους…40 βαριά τραυματίες στο Μοναστήρι…υπεύθυνος χειρούργος ο νεαρός I. Παυλάκης (μετέπειτα πανεπιστημιακός καθηγητής Ουρολογίας).
ΒΑΣ. ΣΚΙΑΔΑΣ : Διοικητής του ΙΙΙ Τάγματος 2/39 Συντάγματος ΕΛΑΣ.
… ο ήλιος έσκασε στην ανατολή και ο χάρος αγκαλιά με την ζωή και τον θάνατο προχωρούν. 3 τάνκς και πίσω τους 16 αυτοκίνητα γεμάτα πολεμιστές…όλη η δύναμη του αντιπάλου έχει εισχωρήσει στη ενέδρα μας,κι όλο βαδίζουν…φρενάρουν κι ένας ναρκοσυλλέκτης ψάχνει για τις νάρκες μας…κάποιος Ταγματάρχης περπατούσε στο κύμα της λίμνης και με τα κυάλια του ερευνούσε πίσω μακριά και ψηλά στις πλαγιές του βουνού…έτσι ξεθάρρεψαν και οι υπόλοιποι κι άρχισαν να πηδούν από τα αυτοκίνητα και να κατευθύνονται στην γέφυρα…ένας υπαξιωματικός με αυτόματο είχε ανέβει σε ένα δένδρο και με τις διόπτρες ανιχνεύει τα υψώματα…κανένας έμπειρος στρατιωτικός δεν θα μπορούσε να φαντασθεί , με την υπάρχουσα μορφολογία εδάφους, ,ότι υπάρχει οχυρωμένος αντίπαλος 40 μέτρα από τον δρόμο κι ότι 120 πυροβόλα και όλμοι τους σημαδεύουν…σε τέτοιες περιπτώσεις η βιασύνη δεν οφελεί, το καρτέρι θέλει υπομονή…έχουν περάσει 7 λεπτά…τα ετοιμοθάνατα Γερμανόπουλα καπνίζουν το τελευταίο τους τσιγάρο, 120 κάνες τα σημαδεύουν…το σύνθημα δίνεται με πρώτους στόχους τον Ταγματάρχη και τον αετό του δένδρου, ο οποίος από κλαρί σε κλαρί βροντάει στη γη κι ο άλλος με το αίμα του βάφει το κύμα της λίμνης…τα αυτοκίνητα λαμπαδιάζουν από τα βόλια που τρυπούν τα τεπόζιτα βενζίνης κι ο δρόμος γεμίζει πτώματα…
…τις 18:00 το απόγευμα ,κατόρθωσαν οι Γερμανοί να περάσουν από το Ρίβιο με 8 αυτοκίνητα και 4 άρματα.Κατά τους υπολογισμούς του ο ΕΛΑΣ , αντιμετώπισε σ’αυτό το σημείο 350 Γερμανούς, 4 άρματα, 2 πυροβόλα, 5 όλμους ,12-15 μυδράλια και τους όλμους του φυλακίου.
Οι απώλειες των Γερμανών στην γέφυρα του Ρίβιου, ήταν 120 νεκροί και 50 τραυματίες .
Oι νεκροί του ΕΛΑΣ ήταν 24 και οι τραυματίες 30.
Σημ. την ιατρική έκθεση , ο Δ/ντής του Νοσοκομείου αλλά και ο θεράπων ιατρός
(Ι. Παυλάκης ), την υπογράφουν στις 22 Οκτωβρίου του 1944 ,από την Λεπενού .
Τι υπήρχε τότε στην Λεπενού;

Αιτωλία και Ακαρνανία στο πέρασμα του χρόνου, Aetolia Acarnania tempus.
google page rank