Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου.
Ο πόνος του άλλου ανήκει σε μια σφαίρα μακριά από μας. Έχουμε τον δικό μας πόνο ή πόνους και γι΄αυτό μας είναι τελείως αδιάφορος. Περπατάμε με το δικό μας βηματισμό για να επιδείξουμε συχνά τον πόνο μας, ενίοτε τον συγγράφουμε για να τον πουλήσουμε ή να πείσουμε πως πονάμε τον πάσχοντα και γεμίζουμε τις τσεπούλες μας με χρυσό. Ευτυχώς υπάρχει και μεγάλη γκάμα ανθρώπινου πόνου κι έτσι καταφέρνουμε να προσαρμόσουμε την μάσκα μας και να δακρύσουμε, να δείξουμε τον οίκτο μας αλλά ποτέ να βοηθήσουμε ουσιαστικά γιατί ο πόνος του άλλου είναι πράγματι εγωιστικός, ανήκει στον άλλον. Πόνος και γνώση και τελικά επίγνωση.
«Οι πόνοι είναι διδασκαλίες».
Είχε πει κάποτε ο σοφός Αίσωπος.
Σφυρηλατούσε τους χαρακτήρες, αλλά έπρεπε να λαμβάνεται και σαν πεπρωμένο, σαν εξαγνισμός στη θρησκεία, σαν τιμωρία για εξαγνισμό.
Σήμερα, ο πόνος απορρίπτεται σαν γεγονός επικίνδυνο και καταργητέο ειδικά ο σωματικός. Βέβαια το ανθρώπινο σώμα πάσχει και είναι φυσικό εφ΄όσον είναι τρωτό να πάσχει και να πονά και γι΄αυτό η ιατρική και η φαρμακευτική προχωρά με γοργά βήματα για να φτάσει στο επίπεδο την εξαφάνισης ή μέγιστης ανακούφισης του πόνου.
Σε επίπεδο ψυχής όμως ο πόνος μπορεί να είναι μόνιμα υπαρκτός μιας και η ψυχή έχει άλλες πιο περίπλοκες διαστάσεις από το σώμα και σίγουρα πιο ανεξερεύνητες και δύσκολα προσδιοριζόμενες και ελεγχόμενες μιας και το πλέγμα είναι πιο σύνθετο.
Ο πόνος εξαιτίας μιας απώλειας, μιας απόρριψης, μιας αποτυχίας.
Πονάμε επίσης όταν χάνουμε την εμπιστοσύνη μας, όταν χάνουμε την ελπίδα μας, όταν χάνουμε τη σιγουριά στον εαυτό μας, όταν χάνουμε αγαθά ή ανθρώπους που εκτιμάμε, όταν χάνουμε κάτι που πιστεύαμε ότι είχαμε ή όταν δεν αποκτάμε κάτι που προσδοκούσαμε. Όταν χάνουμε τον εαυτό μας. Στο νοητικό επίπεδο πονάμε όταν χάνουμε την κατανόηση των ανθρώπων, όταν δεν μας καταλαβαίνουν οι άλλοι. Επίσης όταν πρέπει να εισχωρήσουμε στο βάθος των πραγμάτων ή όταν δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τις καταστάσεις της ζωής. Πονάμε από άγνοια που, σημαίνει ότι δεν έχουμε επαφή με τον πραγματικό μας εαυτό. Μπορεί ο άνθρωπος να πονά για πολλούς λόγους.
Αλλά το χειρότερο είναι να μην πονά για τίποτα ή να υποκρίνεται γι΄αυτό.Να βλέπεις τον άλλον κάτω, να σφαδάζει από πόνο και να μην σε αγγίζει τίποτα. Τότε ο χαρακτηρισμός άνθρωπος σταματά και ξεκινά μια άλλη περιοχή που ούτε καν θα ήθελα να αγγίξω. Ο πόνος του άλλου, το όριο μεταξύ εμένα και του άλλου. Ο πόνος του άλλου ανύπαρκτος για μας. Ο πόνος του άλλου που τελικά μας προσδιορίζει και μας.
Ο χειρότερος πόνος είναι η μοναξιά που τον συνοδεύει…
Αντρέ Μαλρώ
