Κάποτε είχα ένα φίλο που τον λέγανε Βαγγέλη
ό,τι έλεγα για εκείνον έσταζαν τα χείλη μέλι.
Είχαμε επικοινωνία, τηλεφωνικά, δια ζώσης
συναντιόμασταν στους δρόμους, σε πορείες, διαδηλώσεις
πίναμε τα τσίπουρά μας τακτικά σ’ ένα τραπέζι,
μα ο Βαγγέλης έχει πέσει τώρα μες στο πετιμέζι
χάθηκε από την πιάτσα, έβαλε φραγή στις κλήσεις
mail, facebook, twiter αλλαγμένες διευθύνσεις.
Οι παλιοί σοφοί το λέγαν ¨η γυνή τραβάει καράβι,
ο ποδόγυρος τον άντρα τον ξηλώνει και τον ράβει¨.
Προσπαθώ να τον τρακάρω να του πω ¨ρε συ Βαγγέλη
για μια φούστα έχεις κάνει τη φιλία μας κουρέλι;¨
Κι αφού έγινε το μέλι δηλητήριο στη γλώσσα
δεν θα του τα πω όπως γράφω θα του σούρω, όμως, καμπόσα
προστυχόλογα, βρισίδια· ως εδώ με έχει φέρει
που αν τα πω και δημοσίως θα μου βάλετε πιπέρι.
Α! και ένα τελευταίο, θα του πω ¨βρε Βαγγελάκο
αν στον έρωτα αριστεύεις, στη φιλία πιάνεις πάτο¨.
