Όπως γνωρίζουμε μέχρι και το 1954 το χωριό μας δεν είχε Σχολείο και οι πολλοί τότε μαθητές έκαναν τα μαθήματά τους σε διάφορα μεγαλούτσικα σπίτια, τα οποία η Κοινότητά μας ενοικίαζε κατά καιρούς, με τελευταίο τον Άγιο Ευθύμιο (από το 1934 μέχρι το 1954)
Γνωρίζουμε επίσεις πως τι οικόπεδο είχε βρεθεί από το 1914-1915 αλλά η οικονομική κατάσταση της κοινότητας μας μετέτρεπε το όνειρο σε … εφιάλτη.
Τέλος εκεί κοντά στα 1952 ελέου θεού, βρέθηκαν τα χρήματα και τότε κλήθηκαν οι μάστοροι Ήταν όλοι τους άριστοι τεχνίτες από την Ήπειρο, που δυστυχώς κανένας δεν συγκράτησε τα ονόματά τους.
Παιδιά καλφάδες κουβαλούσαν τις ντόπιες πέτρες για το εσωτερικό κτίσιμο, από τους γύρω αγρούς με τα γαϊδουράκια και τα αδύνατα άλογα. Ενώ τα πιο γερά αλογομούλαρα μετέφεραν τις άσπρες πέτρες για την εξωτερική επένδυση από την βαλαώρα της Στάνου. Ένας (ναι μόνο ένας) πελεκητής καθισμένος κατάχαμα, σμίλευε μέρες και μήνες την άγρια πέτρα κάνοντας την αγκωνάρι ή δίνοντας της ευθεία φάτσα και αν θέλετε να δείτε πόσο εύκολο ήταν, δεν έχετε παρά να μετρήσετε πόσα αγκωνάρια και πόσες πέτρες λάξευσε εκείνος ο Άνθρωπος επιτυγχάνοντας το θαύμα.
Οι εργασίες άρχισαν το 1952 και στις αρχές του 1954 το επιβλητικό ομολογουμένους κτίσμα ήταν έτοιμο. Στις αρχές του Απρίλη 1954, οι τότε μαθητές επιφορτίστηκαν την μεταφορά του Σχολείου από τον Άγιο Ευθύμιο στο καινούριο.
Για πάνω από μισό αιώνα το Δημοτικό μας σχολείο έδινε τα πρώτα ”φώτα” στην νεολαία του χωριού μας, αλλά δυστυχώς, όπως φάνηκε, είχε κι’ αυτό την ……. ημερομηνία λήξης του. Έτσι το 2005 οι γονείς των λίγων εναπωμεινάντων μαθητών, πήραν την απόφαση (παρ όλο που το κράτος διέθετε Δάσκαλο) και μετέφεραν τα παιδιά τους στην …….Κατούνα.
Ήταν η ”χαριστική βολή”. Το Δημοτικό Σχολείο που με τόσους κόπους και θυσίες έγινε, έκλεισε οριστικά τα παράθυρα και τις πόρτες, Λες και το εκδικούμαστε για τα ….. γράμματα που μας έμαθε.
Από το αρχείο Συλλόγου Κωνωπινιωτών Ξηρομέρου & Νίκου Ράπου
