Γυρίζοντας σήμερα πίσω τη μνήμη προς την ιστορίας μας διά να αποδώσω τον οφειλόμενο φόρο τιμής στις ημέρες εκείνες του 1940 και στους ανθρώπους της Μπαμπίνης που κείνες τις ώρες έκαναν το χρέος τους, βρέθηκα μπροστά σε μια σχολική φωτογραφία των παιδικών μας χρόνων όπου εκείνος εις οριζόντια στάση και εγώ εις το πίσω μέρος προφανώς να καλύψω τη γύμνια των ποδιών μου συμπληρώναμε τη σχολική φωτογραφία. Γράφω για τον Κωσταντίνο Μπενέκο του Σπύρου.
Και επειδή εκείνος έφυγε κοντά στην επέτειο του 1940 στις τελευταίες ημέρες του Οκτώβρη πριν 12 χρόνια αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω διό λέξεις τιμώντας τη μνήμη του. Η Μοίρα , μας ένωσε με τον αλησμόνητο , στον έβδομο χρόνο της ζωής μας εις τα σχολικά θρανία εις ένα μακρύ διάστημα μέχρι της αναχωρήσεώς μου από το χωριό. Φεύγοντας άφησα πίσω τη φιλία μας ανέφελη. Ήταν οξυδερκής νους και πολύ παρατηρητικός . Από τα παιγνίδια μας προτιμούσαμε μακριά από τους 120 μαθητές, αυτά που η λύση τους ήθελε σκέψη. Ένα από αυτά ήταν η θρυλική «Τριότα». ΄Ένα κάρβουνο σχημάτιζε ένα τετράγωνο με τις διαγώνιές του και των κέντρων των πλευρών επί των πλακών των θυρών της εκκλησίας και εκείνο μας περίπου ένα μικρό σκάκι. Αυτό μας έτρωγε τις περισσότερες ελεύθερες ώρες. Ο αμέσως επόμενος χρόνος του εμφυλίου μας χώρισε και οι επαφές μας ελάχιστες .Έμαθα όμως αργότερα και τον συνεχέρην διά την οικογενειακή του αποκατάσταση και το διορισμό του στην Αγροφυλακή την οποία υπηρέτησε με πνεύμα συμφιλιώσεως και κατευνασμού των κατοίκων αφατρίαστα . 
Προς το τέλος της ζωής του σε μια μας επαφή μου έμαθε τη τέχνη του «μπολιάσματος» των δέντρων η οποία με έκανε να τον συμπαθώ ιδιαίτερα. Εκεί διαπίστωσα μαζί το ήπιο του χαρακτήρος του και τη σωφροσύνη των λόγων του. Έφυγε όμως πολύ ενωρίς και αυτός τις 20 Οκτωβρίου Φθινόπωρο του 2002. Ας είναι καλά εκεί όπου ευρίσκεται και οι λέξεις μου αυτές από την πρόσκαιρο αυτή παρουσία ας είναι ένα μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του.
17-10-2014 Αλέξανδρος Κυριαζής.
mpampini
