Αξίζει να αναφέρουμε πως το Μοναστήρι του Αγίου Δημητρίου κάθε χρόνο προσελκύει πάρα πολύ κόσμο, βρίσκεται κοντά στην παραλία ανατολικά από το χωριό, είναι μνημείο της νεότερης περιόδου και είναι μετόχι της Ιεράς Μονής Παντοκράτορα Αγγελοκάστρου. Πλήθος κόσμου επισκέφθηκε την παραμονή της γιορτής του, το Μοναστήρι του Αγίου Δημητρίου στον Δρυμό όπου προσκύνησε και παρακολούθησε τον μέγα εσπερινό μετ’ αρτοκλασίας.
Πολλοί ιερείς στην πανηγυρικοί θεία λειτουργία και αρκετός κόσμος από Δρυμό και την γύρω περιοχή.
Η Ιερά Μονή Αγίου Δημητρίου σύμφωνα με τη προφορική παράδοση, όπως διασώθηκε από τους γερόντους είχε εγκατασταθεί κατά τη τουρκοκρατία στη περιοχή, ένας μπέης, ο Παλίμπεης με τ' ασκέρι του. Είχαν κτίσει ένα ανώγειο και στη συνέχεια πολλούς ξενώνες. Απέναντι ακριβώς ήσαν οι θάλαμοι των στρατιωτών και η σημερινή εκκλησία του Αγίου Δημητρίου.
Κοντά στους θαλάμους υπήρχε πηγάδι βάθους 17 οργιές που πρόσφατα χώθηκε. Τα οικήματα αυτά περικλειόταν από ψηλό, παχύ και γερό μανδρότοιχο που σώζεται ανέπαφος μέχρι και σήμερα.'Oπως θέλει η παράδοση ο Παλίμπεης φιλοξένησε και τον πάτερ-Κοσμά κατά την περιοδεία του στο Ξηρόμερο.
Εκεί ζήτησε την συμβολή του Αγίου για το γιο του που μαράζωνε από τον πυρετό και ο πάτερ-Κοσμάς του είπε να τον ταΐζει νέκταρ από τις μέλισσες και θα γιάνει. Τότε ο μπέης έκανε εντοιχισμένες κυψέλες στον μαντρότοιχο, που σώζονται ακόμα και το τουρκόπουλο έγιανε τρώγοντας μέλι. 'Oπως φαίνεται ο μπέης κάθισε πολύ εδώ και έδωσε το όνομά του στο παλιό χωριό Παλίμπεη..
Μετά την λευτεριά στις εγκαταστάσεις του μπέη κάθισαν καλόγεροι και καλόγριες και το μετέτρεψαν σε μοναστήρι με προστάτη τον 'Άγιο Δημήτριο.
Ο ιστορικός και συγγραφέας Γ. Φερεντίνος στο τρίτο τόμο του βιβλίου του για την ιστορία της Ακαρνανίας προβάλει διαφορετική εκδοχή για τη ίδρυση του Μοναστηριού. Σύμφωνα με τον Γ. Φερεντίνο ο μητροπολίτης Ναυπάκτου και 'Αρτης Παρθένιος συνεχίζοντας την πολιτική του προκατόχου του, μητροπολίτη Ιερόθεου διαβίβαζε πληροφορίες στρατιωτικής φύσεως στους Βενετούς.
Σε έγγραφό του, με ημερομηνία 24/05/1731, προς τον έκτακτο ή ανώτερο προβλεπτή της Λευκάδας Βαρβαρήγο Μπάλμπη ενημερώνει τους Βενετούς σχετικά με τις μετακινήσεις τουρκικών στρατευμάτων. Η ημερομηνία του εγγράφου έχει μεγάλη σημασία διότι την περίοδο εκείνη βρισκόταν σε εξέλιξη ένα από τα σπουδαιότερα επαναστατικά κινήματα των κλεφταρματωλών στο Ξηρόμερο. Απ' όσα μάλιστα αναφέρει στο έγγραφο αυτό προκύπτει ότι ο Ιεράρχης αυτός είχε μετατρέψει τη μητρόπολή του σε κέντρο συλλογής πληροφοριών πάσης φύσεως, τις οποίες στη συνέχεια διαβίβαζε στους Βενετούς.
Η μυστική του αυτή συνεργασία με τους Βενετούς δεν πρέπει να είναι άσχετη με την απόφασή του να παραιτηθεί από το Μητροπολιτικό θρόνο και να αποσυρθεί στο μοναχικό βίο. Έτσι μετά τη παραίτησή του στις 01/07/1751 προσήλθε στο χωριό Παλίμπεη του Ξηρομέρου, αγόρασε κτήμα και μέσα σ' αυτό έκτισε το γνωστό μύλο του Λουτρακίου και κοντά στο μύλο το μοναστήρι του Αγίου Δημητρίου όπου πέθανε και ετάφη.
Ψυχή και στύλος της Μονής ήταν κατά τα τελευταία σαράντα και πλέον χρόνια είναι ο σεβάσμιος γέροντας ιερομόναχος Παγκράτιος Μπομπόλης, ο οποίος υπηρέτησε και ως εφημέριος του χωριού για πολλά χρόνια.
Είναι γνωστός στη περιοχή και όχι μόνο. Είναι ο ακάματος εργάτης του Ευαγγελίου που με την απλότητα την απλόχερη αγάπη του έχει κερδίσει το σεβασμό και την εκτίμηση των ανθρώπων, ακόμα και αυτών που δηλώνουν πολέμιοι της εκκλησίας. Είναι εδώ και χρόνια πνευματικός και εξομολόγος. Στο πετραχήλι του έχουν βρει ανακούφιση και παρηγοριά χιλιάδες ψυχές. Έχουν ενισχυθεί πνευματικά και όχι μόνο πλήθος ανθρώπων.
Eίναι ο ταπεινός εκείνος λευίτης που όπως λέει το ευαγγέλιο "την ψυχήν αυτού τίθησι υπέρ των προβάτων".
Ζούσε στο μοναστήρι του Αγίου Δημητρίου στο Δρυμό. Έχει προβλήματα υγείας και τον συντηρούσε η ανιψιά του Αικατερίνη, κόρη της αδελφής του Γεωργίας. Τον επισκέπτονταν αρκετός κόσμος από το νομό και όχι μόνο. Έμενε στο ξενώνα του Μοναστηριού που έφτιαξε με δικά του χρήματα. Στο πρόσωπό του αναγνωρίζουμε τον παπά που τάχθηκε στη διακονία του Θεού και των ανθρώπων.
Ο γέροντας πέθανε το 2006 και μετά το θάνατό του το μοναστήρι έμεινε για ένα διάστημα κλειστό. Το 2010 εγκαταστάθηκε καλόγρια όπου έγιναν και συνεχίζονται οι προσπάθειες, με τη συμβολή και πολλών Δρυμιωτών, να ανακαινιστεί η μονή και να γίνει επισκέψιμη και σήμερα τα έχουν καταφέρει.
Παραμονή της γιορτής του Αγίου Δημητρίου το απόγευμα τα τελευταία χρόνια, πλήθος πιστών από πολλά μέρη επισκέπτονται την Ιερά μονή και προσκυνούν και παρακολουθούν τον εσπερινό.
Πηγή: Απο το βιβλίο «Πόλεις και χωριά του Δήμου Ακτίου-Βόνιτσας» των Ευαγγέλου Κουτιβή και Γεωργίου Μπαρμπαρούση.
και
α) από το βιβλίο του Γεώργιου Α. Φερεντίνου 'Ιστορία της Ακαρνανίας' Τόμος Γ'
β)'Αρθρο των Γιώργου Κουτρούμπα & Ελένης Χούσου στην εφημερίδα "Τα νέα του Δρυμού" Αρ. Φύλλου 2.
γ)'Αρθρο του Βαγγέλη Κονταλέξη στην εφημερίδα "Τα νέα του Δρυμού" Αρ. Φύλλου 2.
δ) 'Αρθρο του Δημήτριου Τζουμερκιώτη στην εφημερίδα "Τα νέα του Δρυμού" Αρ. Φύλλου 3.
