Ανήμερα των Φώτων, στη μέση της εκκλησιάς μας στη Βόνιτσα, έστηναν μια υπερυψωμένη καλύβα από ευκαλύπτους και δάφνες και από εκεί μέσα, έψελνε ο παπάς μας τα πρέποντα.
Ο καντηλανάφτης μας ο Πλιακοπάνος, που ήταν στα μέσα και στα έξω, μοίραζε φιόρα στους Φώτιδες -που γιόρταζαν κείνη τη μέρα- και μεις τα μικρά, παίρναμε βαρελίσο αγιασμό, από μια κάνουλα της καλύβας.
Μετά όλοι μαζί, τραβάγαμε για την παραλία,,, με τα λάβαρα και τα λιβανιστήρια μπροστά,,, τα εξαπτέρυγα και τους παπάδες από πίσω.
Τα μικρά πηγαίναμε ή στην αρχή ή στο τέλος της κουστωδίας, γιατί τόχαμε σε κακό, να μπούμε ανάμεσα στον κόσμο.
Απλωνόμασταν γωνιακά, απ τα βράχια του φαναριού μέχρι τα σκαλιά της παραλίας,,, και κει, έριχνε ο παππάς το σταυρό στη θάλασσα, να αγιάσουνε τα νερά,,, και νάνε καλοτάξιδα, για τους καπεταναίους.
Το σταυρό τότε, τον ρίχνανε στη θάλασσα χωρίς να είναι δεμένος, όπως κάνουνε σήμερα, λες και είναι άλογο και θα τους φύγει...
Βουτάγανε αρκετοί στα παγωμένα νερά του Αμβρακικού κι όποιος τον έπιανε,,, τα κονόμαγε...
Γύριζε με το σταυρό επάνω στον αγιασμένο δίσκο, από σπίτι σε σπίτι,,, -σε όλα τα σπίτια της Βόνιτσας- για να αγιάσουνε,,, και οι νοικοκυρές, αφού φίλαγαν το σταυρό, ρίχνανε στο δίσκο, ότι επιθυμούσαν.
Ο ευλογημένος με το σταυρό και τις εισπράξεις πάνω στο δίσκο, γύριζε από σπίτι σε σπίτι,,, και από σοκάκι σε σοκάκι, χωρίς να υπάρχει φόβος αρπαγής, από κάνα αλλοδαπό.
Τότε, τα νερά του Αμβρακικού ήταν πεντακάθαρα κι ο σταυρός, καθώς ήταν από μάλαμα,,, είχε και κάμποσα ρουμπίνια πάνω του, -πέντε θυμάμαι- λαμποκόπαγε στον πάτο της θάλασσας.
Ήταν πολύ βαρύς,,, ασήκωτος σας λέω,,, γιατί τον είχα πιάσει κι εγώ στα χέρια μου...
Μια χρονιά,,, έπεσε ο σταυρός στη θάλασσα και από τότε δε τον ματάδαμε..
Καθώς ήταν κειμήλιο, μεγάλης αξίας και μαλαματένιος,,, τον ψάχνανε μέρες και νύχτες, ακόμα και με τα πυροφάνια.
Ο σταυρός πάει...
Δε ματαγύρισε από τότε στις γειτονιές,,, και πολλά είπανε...
Είπα κι εγώ,,, ο θεός κι η ψυχή τους...
Από τότε, έδωσε εντολή ο Δεσπότης, όχι μόνο να δένουνε με κορδέλα το σταυρό, αλλά να είναι κι από φελώ...
Άντε συ, μετά απ όλα αυτά, και καλομαθημένος με τέτοιο μαλαματένιο σταυρό που είχες, να πας τώρα να προσκύνησης το φελώ,,, και να πληρώσεις κι από πάνω...
---------
Τον καντηλαναύτη μας τον Πάνο τον Πλικοπάνο, τον αναφέρω με το παράνομά του -όπως και πολλούς άλλους που αναφέρω στις παιδικές μου αναμνήσεις- γιατί ακόμα και σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, δεν γνωρίζω το πραγματικό τους επίθετο.
Τότε όλοι μεταξύ μας, είμαστε γνωστοί, μόνο με τα παρατσούκλια. Όταν γύρισα από φαντάρος, γεμάτος χαρά χαιρέτησα ένα σεβαστό συντοπίτη μας,,, και αυτός με αποπήρε. -Σε παρακαλώ μου λέει,,, δε με λένε έτσι, αλλά,,, και μου είπε το επίθετό του. Έπεσα απ τα σύννεφα. Πρώτη φορά άκουγα, αυτό το επίθετο στη Βόνιτσα.
Για να μην ξεχνιόμαστε, αναφέρω μερικά παρατσούκλια που Θυμάμαι.
Πέρα απ τον Πλιακοπάνο ήταν,,, Στέφανος ο Χασούριας, Θωμάς ο Κάρπουζας, Δημητράκης ο Τιριτιτιός, Τάσος ο Κοκοράκιας, Νίκος ο Γεσούλας, Κωστας ο Κουτσουπέταλος. Θόδωρος ο Φάκιας, Αριστείδης ο Κακατσίδας, Πάνος ο Λίγδας, ο Πέγα-Πέγας, ο Γαϊδούρας, ο Ουρνίας Δημήτρης ο Σκιός, Γιάννης ο Τσιγδός, ο Αντώνης ο Διάδοχος, Χρήστος ο Τούρνας, Τάκης ο Ταρέλας, Τάκης ο Ασφάκας, Πάνος ο Καραμπινιέρος, Στέλιος ο Καρακούφαλος, Γιώργος ο Ποδάριας, Γιώργος ο Νέπρης, Κώστας ο Κουτσομύτης, Σπύρος ο Μέντας, Μήτσος ο Τρίγκας, Τάκης ο Κουρνόγαλος
Μήτσος ο Σουρουκλάκιας, Νίκος ο Τσιτσιμπός, Δημητράκης ο Καποράλος,
Πάνος ο Γκίζας, Πάνος ο Ρούπας, Γιώργος της Μαμής, Γιώργος της Βάγιως Αχιλλέας της Μηγδάλως, Γιώργος ο Μπόμπολας (εγώ)
Αυτά και με υγείες μας.
Για περισσότερα στις <Παιδικές Αναμνήσεις 1940 – 1948> www.giorgosbelesiotis.blogspot.gr.
